Παραμύθι με διδακτικό τέλος και θαυμαστικό...

Αναρωτιέμαι, όταν τόσοι άνεµοι σφυρίζουν εφιαλτικά γύρω µας, πώς εµείς µπορούµε να αισθανθούµε ασφαλείς; Είναι νόµιµο, πιθανόν θεµιτό και ηθικό, αλλά είναι εφικτό; Μπορεί να ασφαλίζεις την περιουσία σου, τα πολύτιµα υπάρχοντά σου και τη ζωή σου µαζί µε τις σκέψεις σε σίγουρες -ή έτσι δείχνουν- κατασκευές.
Μπορεί να χτίζεις πέτρινους ανθεκτικούς τοίχους, σαν εκείνο το παραµύθι µε τα τρία γουρουνάκια, όπου το τρίτο και πιο φρόνιµο κοπιάζει πολύ αντί να παίζει και χτίζει ένα πέτρινο σπίτι που δεν µπορεί να το προσβάλει ο κακός λύκος και οι άλλες απειλές, ιδέες µιαρές και σκέψεις, και ανασφάλειες και αβεβαιότητες και αµφιβολίες και απορίες και ενοχές και άλλα τέτοια. Έτσι θωρακισµένος, λες, καλά είµαι εδώ. Και συνεχίζεις. Κι όσο βυσσοδοµούν απ’ έξω τα στοιχεία τόσο µαζεύεις µπρος στις απειλές σωρούς µε άµµο, προσθήκες λαµαρίνας, και ισχυρές ιδέες, αντιδιαβρωτικές και ανοξείδωτες. Κι αράζεις, όχι ακόµα εφησυχασµένος αλλά εν πάση περιπτώσει πιο ασφαλής, Κι όσο σε πολιορκεί το έξω τόσο γυρίζεις µέσα, στα δωµάτια που δεν επικοινωνούν µε το περιβάλλον, και σχεδόν δεν ακούς πια τι συµβαίνει εκεί. Επιτέλους µπορείς πια να ησυχάσεις. Να δεις ειδήσεις µε µακρινές καταστροφές ή και δίπλα σου, το απέναντι σπίτι που το σάρωσε ο ανεµοστρόβιλος, κάποιους παλιούς συµµαθητές σου που τους κατάπιε η κρίση… ΚΙ όσο τα βλέπεις τόσο ηρεµείς εσύ γιατί στο κάτω κάτω, όσο κι αν λυπάσαι και εκδηλώνεις τη συµπαράστασή σου στους παθόντες σε ανακουφίζει που δεν είσαι εσύ στη θέση τους. Μπορείς να δεις και τα τελευταία επεισόδια των τηλεοπτικών σειρών χωρίς αγωνία. Κι ύστερα να αποσυρθείς, ήσυχος πως όλα είναι απρόσβλητα από τον κακό µας τον καιρό.
Τώρα από ποια χαραµάδα άρχισαν οι διαβρώσεις, πώς εισχώρησε η υγρασία και σάπισε ο τοίχος, πώς µπήκαν σαν διαρρήκτες οι νιφάδες της αµφιβολίας κι άρχισαν να κλονίζονται οι βεβαιότητες, κανείς δεν ξέρει ακριβώς. Κι έτσι κατέρρευσε το τρίτο γουρουνάκι κι η οικοδοµή από την πέτρα. Γιατί το παραµύθι µίλαγε µόνο για το λύκο, κι όποιος δεν κατάλαβε τα όσα διά της σιωπής υπονοούσε -πως ο µεν λύκος µπορεί να αποτραπεί, αλλά το κακό δεν είναι µόνον οι λύκοι και δεν φτάνει να χτίζεις οχυρά για να το αποτρέψεις- έµεινε να απορεί πώς τον βρήκε η συµφορά και να ψάχνει ευθύνες σε άλλους. Κι εσύ τώρα καλά νοµίζεις πως η παραβολή έχει πολιτικούς υπαινιγµούς. Υπάρχουν ορατές δυνάµεις οι οποίες αναγνωρίζονται στην περιγραφή. Όσο για µας, κάνουµε µια σεβαστή και αξιοπρόσεκτη προσπάθεια να υπερβούµε αυτό τον κίνδυνο. Και ελπίζουµε πως θα το καταφέρουµε! Αλλά προσοχή στη στίξη: προτιµότερο είναι το θαυµαστικό, όχι η τελεία, από το ερωτηµατικό στο τέλος. Αν και το ερωτηµατικό προκαλεί πάντα µεγαλύτερη διέγερση και ανάγκη ετοιµότητας. Της σκέψης κατ’ αρχήν.

Πηγή: http://prin.gr -του Θανάση Σκαμνάκη