Άφησε κάτι "πίσω" σου...

Δε με χωράει τούτος ο τόπος, σκέφτομαι. Μια συνεχής περίοδος εκπτώσεων. Μια ζωή - μοναδική πάραυτα - σε ξεπούλημα, στιγμές σε πάλη μιζέριας, χαράς και φόβου, Άνθρωποι και άνθρωποι στα χνάρια της συναισθηματικής και πνευματικής αναπηρίας.
Έτσι άραγε φανταζόμουν τη ζωή μου; Σε έναν τόπο παραδομένο στα ερείπια της ημιμάθειας, του κοινωνικοπολιτικού τσίρκου, της απουσίας συνειδητοποίησης για ουσιαστική αλλαγή στη στάση και στην αντιμετώπιση της ζωής;
Μαύρο. Διαφήμιση. Socialmediάδες να ψάχνουν απεγνωσμένα για μια ευχάριστη είδηση, για ένα μειδίαμα παροδικό. Πόση ανάγκη για χαρά ελλοχεύει στην ψυχή του καθενός μας; Ένα σωσίβιο στο ναυαγισμένο τοπίο, παιδιά! Βαστάτε γερά!
Το διάλειμμα τελείωσε. Γυρίστε τις θέσεις σας. Επιστροφή στο εδώ και τώρα. Στο εγώ και στο εμείς. Και "sera - sera". Έχω την αίσθηση όμως πως κάπου κόλλησε το πικ - απ. Επαναπροσδιορισμός λοιπόν. Ακούγεται δυνατά το "My way" του Frank Sinatra. Αντισυμβατική και μη ολιγαρκής στα κίβδηλα; Πιθανόν. Ονειροπόλα και αισιόδοξη; Στην Ελλάδα; Κατοχυρώθηκε.
Στον τόπο αυτόν, με εκείνους τους ανθρώπους όμως που έχουν επιλέξει να κάνουν τον στόχο τους πραγματικότητα· να αφήσουν κάτι "πίσω" τους. Από ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά γεμάτα αγάπη, μια ζεστή κουβέντα, μια εφεύρεση, ένα σπουδαίο επίτευγμα. Ο Τομ Ρομπινς το έγραψε: "Αν δε μπορείς να αλλάξεις την πραγματικότητα, άλλαξε τον τρόπο που την αντιλαμβάνεσαι". Μια πραγματικότητα, ζωγραφισμένη με τα πιο ζωηρά χρώματα της ψυχής σου (Προσοχή! Με την ιδανική παρέα!), σου δίνει το χέρι να συνεχίσεις να προχωράς και να ελπίζεις, φτιάχνοντας τον καμβά της δικής σου ανεπανάληπτης ζωής.
Ακούστε τον ψίθυρο: "Σήκω, παιδί μου!" (Νίκος Καζαντζάκης)

Πηγή:http://enfo.gr/- Μαρίνα Τζόκα