Τι και αν είσαι σκλάβος...

Σαφώς και η ευθύνη της παθητικότητας πρέπει να στρέψει τον καθρέφτη πρώτα σ’ εμάς. Γιατί γνωρίζουμε πως η εξουσία επιστρατεύει κάθε μέσο για να το πετύχει. Σημασία έχει ΕΜΕΙΣ τι κάνουμε.
Δεν ξέρω σε τι βαθμό έχουμε αντιληφθεί την προσωπική ευθύνη ο καθένας από εμάς. Το κακό συμβαίνει επειδή οι καλοί αδρανούν, θα μπορούσε να είναι μια ρήση που ταιριάζει απολύτως στο τι συμβαίνει αυτή την στιγμή στην κοινωνία.
Οι άνθρωποι εντελώς αποσυρμένοι από οποιαδήποτε μαζική, συλλογική διεκδίκηση απλά βλέπουν τα μέτρα να περνούν. Δεν φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο εντελώς αμαχητί, όμως πρέπει να μας προβληματίσει πως ο συμβιβασμός, η αποφυγή οποιασδήποτε μάχης απέναντι στην κυβέρνηση υπό όρους λαϊκής πίεσης, έγινε και γαλουχεί συνειδήσεις. Απονευρώνει την αξία της αντίστασης και των πρωτοβουλιών.
Διαχρονικά, στα χρόνια της…ευδαιμονίας, το δόγμα που επικρατούσε ήταν το “κοίτα την δουλειά σου”. Μπορεί να είναι δύσκολο ν’ αλλάξεις τον κόσμο και σίγουρα κανείς δεν θα σε κατηγορήσει γι’ αυτό ή για την μη ένταξή σου σε οποιοδήποτε κίνημα, κανείς δεν θα σου καταλογίσει ευθύνες, όμως τουναντίον, έχεις απόλυτη ευθύνη της μη προσωπικής επανάστασης.
Αν δέχτηκες άκριτα όλα όσα σου προέταξαν ως προτεραιότητες στην ζωή, αν υιοθέτησες τις αξίες του συστήματος, αν δεν έκανες τίποτα όταν μπορούσες στον μικρόκοσμό σου (οικογένεια, εργασία, γειτονιά κοκ), αν φοβήθηκες να διαφοροποιηθείς και αναζήτησες την θαλπωρή της ομοιομορφίας για να “σε αφήσουν ήσυχο”, τότε ΝΑΙ έχεις ευθύνη.
Γιατί ήσουν μόνο μια νομοτελειακή διαδοχή στην αλυσίδα των ατόμων που αναπαράγουν τα αδιέξοδα. Και καλά αν δεν τα καταφέρεις, κανείς μας δεν μπορεί να τα καταφέρει όλα, προσπάθησες; Όχι, απλά ήθελες να απορροφηθείς και να ζήσεις μια προδιαγεγραμμένη ζωή.
Η εθελούσια σκλαβιά είναι χειρότερη, γιατί δίνεις την δυνατότητα σε οποιονδήποτε επίδοξο εκμεταλλευτή να σου προσθέσει ετικέτα και να χρησιμοποιήσει ως δικές του τις δεξιότητές σου, τα προσόντα σου, το ίδιο σου το σώμα.
Αυτά ας τα έχουμε κατά νου, όταν αναρωτιόμαστε γιατί δεν βγαίνει ο κόσμος στους δρόμους, γιατί δεν ανταπαντά στον ανοιχτό πόλεμο των ελίτ, γιατί θεωρεί γραφικές τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ή ανούσια τα καλέσματα συλλόγων, φορέων κτλ. Τι να σου κάνουν όλα τα επαναστατικά καλέσματα του κόσμου, όταν ο καθένας μας δεν έχει κάνει την δική του “ανταρσία” απέναντι στα δεσμά του; Βέβαια αυτό απαιτεί συνειδητοποίηση η οποία δεν έρχεται σίγουρα μόνη της.
Το μεγαλύτερο έγκλημα αυτής της κοινωνίας είναι πως έχασε το πάθος της για την επανάσταση, αυτόν τον κρυφό πόθο για αλλαγή. Όχι διαχείριση της ζωής με όρους μη ανθρώπινους, αλλά την ίδια την ζωή. Μια εικονική κανονικότητα χτισμένη με συμβιβασμούς, με περιορισμένους ορίζοντες, που μιλάει μόνο στον “ρεαλισμό” και ποτέ στο όραμα, είναι μια πλασματική ζωή, μια σκλαβιά που στιγματίζει τον παθιασμένο ως “ονειροπόλο” και “βλάκα” και τον σκλάβο τον αναβαθμίζει σε “προσγειωμένο” και “νοικοκυραίο”.
Τι κι αν είσαι σκλάβος; Δεν έχεις τίποτα να χάσεις, πέρα από την ευκαιρία σου να ζήσεις.

Πηγή: http://strangejournal.wordpress.com/