Ας φάμε τις σάρκες μας...

Το τελευταίο διάστημα διαπιστώνω, ολοένα και περισσότερο, με φρίκη και απέχθεια, ότι πολλοί άνθρωποι έχουν αρχίσει και αναπτύσσουν ένστικτα μίσους απέναντι στους άλλους, τα οποία εκδηλώνονται με ποικίλους τρόπους και δι’ ασήμαντον αφορμή, στις περισσότερες των περιπτώσεων. Και διερωτώμαι, είναι αυτό σημείο των καιρών ή μήπως ανέκαθεν υπήρξε κομμάτι της κουλτούρας μας, το οποίο καλύψαμε πρόχειρα με ευμάρεια στους καιρούς της αφθονίας και τώρα που ξέφτισε το περιτύλιγμα κανιβαλίζουμε αδιακρίτως στους καιρούς τους χαλεπούς;
Έχω την αίσθηση, για να μην πω τη βάσιμη υποψία, ότι από άκρου εις άκρον στη χώρα έχουν διαμορφωθεί στρατόπεδα αποτελούμενα από ένα συνονθύλευμα ετοιμοπόλεμων κομάντος, διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων και εκπαίδευσης. Όλοι μπορούν να μπουν στο τάγμα, όποιο διαλέξει ο καθένας. Ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσίων και δη απολυμένων ΕΡΤ και όσων πλέον κινδυνεύουν με απόλυση, υποστηρικτές της κυβερνητικής φόρμουλας για την εξυγίανση του κράτους εναντίον συριζέων ριζοσπαστών και όχι μόνο, χρυσαυγίτες εναντίον του σύμπαντος και πάει λέγοντας. Σε μεγάλο βαθμό η προπαγάνδα, τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στο εξωτερικό, έχει κάνει καλά τη δουλειά της και αυτό γιατί είμαστε όλοι ευάλωτοι απέναντι σε αυτό που μας συμβαίνει και το ένστικτο επιβίωσης μας επιβάλει να λειτουργούμε επιθετικά σε πρόσωπα και καταστάσεις του χεριού μας για να βγάλουμε το άχτι μας.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν απολέσει κάθε ίχνος ευαισθησίας και είναι έτοιμοι να κατακεραυνώσουν τους πάντες στο διάβα τους. Θεωρώ πως αυτό που δεν έχουμε αντιληφθεί είναι ότι παίζουμε με την ίδια ομάδα σε αυτό το παιχνίδι του παραλόγου και έχουμε ένα κοινό χαρακτηριστικό. Δεν είμαστε ελεύθεροι. Οι σκέψεις και τα σχέδια μας, ακόμα και για τα πιο απλά και καθημερινά πράγματα είναι αγκυλωμένα σε εμπόδια που δεν ελέγχουμε εμείς οι ίδιοι. Δεν έχουμε ούτε καν την ευχέρεια να αποφασίσουμε πώς θα διαθέσουμε το εισόδημά μας, αφού είναι μεν τόσο πενιχρό και επιπλέον πληρώνουμε φόρους και εισφορές χωρίς αντίκρισμα.
Τίποτα δεν μας ανήκει πλέον και το ζήτημα δεν έχει μόνο οικονομικές προεκτάσεις. Είναι ζήτημα αξιών. Ανατρέπεται, άραγε, αυτή η κατρακύλα; Μπορεί κάποιος να εφεύρει τρόπους μέσα στην καθημερινότητά του έτσι ώστε να νιώθει απόλυτα κύριος του εαυτού του μέσα σε αυτή την οικονομική και ηθική αιχμαλωσία για να προστατεύσουμε τουλάχιστον τη σωματική και ψυχική μας υγεία; Ελευθερία σημαίνει να επιλέγεις ποιο δρόμο θέλεις να διαλέξεις. Μπορούμε να διαλέξουμε;

Πηγή: http://www.protagon.gr/-της Σταματέλλας Πουλή