Τι με κοιτάς εσύ; Γιατί μου χαμογελάς;

Κάτι δεν πάει καλά. Πραγματικά κάτι δεν πάει καλά στην κοινωνία. Όχι μόνο οικονομικά. Το βλέπεις. Το ακούς. Το νιώθεις. Το αγγίζεις. Άνθρωποι χωρίς προορισμό. Σε μία κινούμενη άμμο. Σε έναν βάλτο. Άνθρωποι χωρίς στόχο. Χωρίς όνειρα. Χωρίς ελπίδα. Χωρίς ιδεολογία. Χωρίς ιδανικά. Πρόσωπα φοβισμένα. Σφιγμένα. Θυμωμένα. Αγριεμένα. Προβληματισμένα. Βλέμματα στο κενό. Σκυμένα κεφάλια. Γυρτοί ώμοι. Βήματα βαριά. ΄Ανθρωποι αψίκοροι. Χαμένοι. Παραδομένοι. Παγιδευμένοι. Αμήχανοι. Προδομένοι. Απελπισμένοι. Ανήμποροι. Απομονωμένοι. Στο περιθώριο της ζωής. Κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Σαν μιά κοινωνική καταιγίδα έτοιμη να ξεσπάσει. Κανείς δεν ξέρει πού και πώς. Μιά αρνητική ενέργεια στην ατμόσφαιρα σε πνίγει. Στους δρόμους. Στα καφενεία. Στις δουλειές. Στο ασανσέρ. Στις ταβέρνες. Στα σινεμά. Στα σούπερ μάρκετ. Στην εφορία. Στην τράπεζα. Αλλά το πιό τραγικιό είναι αυτό. Αν κάποιος σου χαμογελάσει (ή του χαμογελάσεις) και σου πει καλημέρα τον κοιτάς (σε κοιτάει) με καχυποψία. «Γιά να χαμογελάει αυτός θα είναι βολεμένος. Είναι εχθρός μου». Αδιανόητο! «Για να μου λέει καλημέρα σημαίνει ότι δεν έχει πρόβλημα, άρα έχει δουλειά και χρήματα. ΄Αρα είναι εχθρός μου’. Κτηνώδης σκέψη! «Γιά να έχει ακόμη όρεξη γιά ζωή σημαίνει ότι έχει καβάντζα. Άρα, είναι εχθρός μου». Ο απόλυτος φασισμός! Κι έτσι περνούν οι μέρες στην αγνώριστη Ελλάδα της ηθικής, κοινωνικής και πολιτιστικής χρεωκοπίας. Και το αυγό του φιδιού επωάζεται με ραγδαίους ρυθμούς. Θυμίζω ότι το 1484 ο Πάπας ενέκρινε το εγχειρίδιο των βασανιστηρίων που προτάθηκε από δύο Δομινικανούς μοναχούς – τους Spenger και Kraemer – ως το επίσημο κείμενο της εποχής. Το βιβλίο αυτό, το πιό φριχτό βιβλίο όλων των εποχών, όπως επισημαίνει ο Πατέρας Φιλόθεος Φάρος, είχε τον τίτλο mallews maleficarum. Δηλαδή «το σφυρί των μαγισσών». Σύμφωνα με αυτό όλα τα κακά προέρχονται από το διάβολο. Και ο άνθρωπος είναι ο συνεργός του. Έτσι, κάθε τι που δεν άρεσε στο σύστημα της εποχής, κάθε αντίθετρη φωνή ήταν «του διαβόλου» και έπρεπε να καταδικαστεί. Και να εξοντωθεί στην πυρά. Στην Ελλάδα του 2013 «το σφυρί των μαγισσών» είναι η κρατική θηριωδία. Η οποία δεν έχει κόμματα. Πάντα πληρώνει ο λαός. Ο απλός άνθρωπος. Ο ανυποψίαστος πολίτης. Ο φτωχός. Οι πολίτες θυσιάζονται στην πυρά των φόρων, της ανεργίας, των τριτοκοσμικών υπηρεσιών δημόσιας υγείας και του άθλιου εκπαιδευτικού συστήματος, γιά να μπορεί να συνεχίζει να κυβερνά η «σκιά». Μιά βαριά «σκιά» που το μόνο που τη νοιάζει είναι οι δικοί της. Μην αλλάξει τίποτα. Μην πειράξουμε τις συντεχνίες και τα κεκτημένα. Στην «πυρά» οι μικροσυνταξιούχοι, οι δεκάδες χιλιάδες άνεργοι του ιδιωτικού τομέα και τα παιδιά. Οι νέοι. Οι έφηβοι. Η νέα γενιά. Αρκεί τα μέλη της «σκιάς» να φτάσουν ως το τέλος αλώβητα. Χωρίς να έχει αλλάξει το παραμικρό στη ζωή τους…

Πηγή: http://www.aixmi.gr - Αργύρης Κωστάκης