Ένα παιδί μετρούσε τ' άστρα...

Αυτή η χώρα είναι ένα παιδί. Οι νόμιμοι εκλεγμένοι κηδεμόνες αυτού του παιδιού το κλείνουν σε ντουλάπα για να το τρομοκρατήσουν, σβήνουν πάνω του αναμμένα τσιγάρα για να γλεντήσουν και το πασάρουν για τις όποιες ορέξεις σε φίλους και γνωστούς με πολύ φθηνό αντίτιμο. Ίσα για να βγει ο μήνας σε ποτά και γλέντια. Συχνά πυκνά το «παρκάρουν» όχι σε όποιον βρουν, αλλά στους ψηφοφόρους κουμπάρους τους, που πάντα καλύπτουν τον βασανισμό γιατί παίρνουν κι αυτοί το εξτραδάκι βγάζοντας και την ανάλογη αρρώστια τους για όσο κρατάει η φύλαξη.
Αυτό το παιδί έχει αποδείξει ότι είναι μοναδικό και ότι η αντοχή του είναι εξωπραγματική. Οι εκτός παιχνιδιού αυτού του εξευτελισμού και βιασμού είναι οι γείτονες που ξέρουν τι γίνεται, βλέπουν τι διαπράττεται, ακούν τα ουρλιαχτά αλλά αποφεύγουν να εμπλακούν. Ο πρώτος λόγος είναι ο φόβος των αντιποίνων που θα δεχθούν από την πλειοψηφική συμμορία αν η αλήθεια μαθευτεί. Ο δεύτερος, και χειρότερος λόγος, είναι ότι έχουν συνηθίσει τόσο αυτό που συμβαίνει, που αν λείψει θα είναι σαν να έφυγε ένας τοίχος του σπιτιού τους. Και αμέτοχοι και συμμέτοχοι στο έγκλημα.
Οι πατούσες αυτού του παιδιού μοιάζουν με τα ξεραμένα χωράφια των κάμπων που κανένας δεν κάνει πια τον κόπο να γυρίσει τα χώματα για να έχουν οξυγόνο οι ρίζες του να απλωθούν. Τα πόδια του ίδιοι οι κίονες των Ναών που μόνο κομμένα και δοσμένα στα ενεχυροδανειστήρια του κόσμου θα έχουν πια αξία αφού σώμα, όταν θα λείψουν, δεν θα έχουν να κρατήσουν . Το μελανιασμένο κορμί του ένα Αιγαίο γεμάτο χαρακιές από τον σχεδιασμό νέων συνόρων. Διαβήτες και μύτες μολυβιών πάνω σε έναν ανθρώπινο χάρτη περιφέρονται για το πόσο θα πάρει ο γείτονας με το αζημίωτο υπέρ των κηδεμόνων και του συρφετού υποστήριξής τους. Τα χέρια του, οι οροσειρές που το προστάτευαν από χτυπήματα και θύελλες εισβολέων, έχουν αρχίσει να φλέγονται και δίνονται αντιπαροχή στους οικείους των νόμιμων κηδεμόνων που μία βίλα θέλουν με θέα και ας ανήκει το οικόπεδο αλλού. Τα δάκτυλα του, οι νέοι, που θα το έσωναν γδέρνοντας ακόμη και με τα νύχια τους τους βιαστές, έχουν γίνει χειρότεροι από τους θύτες. Αυτό που έμαθαν να κάνουν είναι να διπλώνουν κομματικά ψηφοδέλτια σε εκλογές του παραδόξου την ώρα που διαπράττεται ένας ομαδικός βιασμός, μόνο και μόνο για να σώσουν το τομάρι τους, ξεχνώντας ότι ένα δάκτυλο από μόνο του είναι άχρηστο για όλους. Οι νέοι είναι φτιαγμένοι να αλλάζουν τον κόσμο, αλλά σε αυτή την χώρα-παιδί μεταλλάχτηκαν υπέρ της βόλεψης. Ακόμα και η ελπίδα σε αυτό τον τόπο είναι τελικά πουλημένη.
Όσο για το κεφάλι του παιδιού, έχει γίνει μια μάζα από τα απανωτά γρονθοκοπήματα για να βγάλουν μέσα από το κρανίο του τους αγνώστους νεκρούς που τα δώσαν όλα υπερασπίζοντάς το και αυτό από πείσμα δεν λέει να τους λησμονήσει. Την γλώσσα την έχουν κόψει από καιρό για να μην μιλά γιατί όσο μιλούσε την ώρα του βασανισμού του καταλάβαιναν, αν και κτήνη, ότι είναι ένα τίποτα μπροστά σε έναν Λόγο που αρθρώνεται χωρίς να βαρβαρίζει. Τα μάτια του τα έχουν βγάλει για να μην τους κοιτά, γιατί όσο τους κοιτούσε έβλεπαν την ομορφιά που καθρέφτιζε την δική τους ασχήμια. Μόνο τα αφτιά του έχουν αφήσει όχι από λύπηση αλλά για μαρτύριο. Να ακούει να περνούν οι γείτονες γελώντας απ’ έξω πηγαίνοντας στις δουλειές τους, και να ξέρει ότι ούτε αυτή την φορά δε θα είναι τυχερό.
Αυτή η χώρα παιδί που δεν το μεγαλώσαμε εμείς αλλά αυτό εμάς, δεν έχει συνηθίσει τον πόνο και κάθε λεπτό ζει με την ίδια ένταση τον βασανισμό. Έχει πάψει να ελπίζει ότι κάποιος θα δώσει το θνητό τομάρι του για μία αθάνατη ιδέα. Ξέρει ότι αργά ή γρήγορα τα ζωντανά μα ακρωτηριασμένα μέλη του θα είναι σε γυάλινες προθήκες ως τρόπαιο καλοπληρωτών πελατών. Το μόνο που κάνει, την ώρα που περνάνε οι στρατιές των νηστικών χορτάτων από πάνω του και όλοι εμείς οι αθώοι-ένοχοι έξω από το μανταλωμένο παράθυρό του, είναι να ακούει μέσα στις βρισιές και τα χάχανα έναν Ύμνο που κάποτε, κάποιοι τού είχαν τραγουδήσει σηκώνοντάς το ψηλά. Πολύ ψηλά. Μέχρι τ' άστρα.

Πηγή: Simple Man