Λαϊκή συνέλευση στην Τ.Κ. Αγ. Αναργύρων με θέμα τη μετεγκατάσταση του οικισμού...

Λαϊκή Συνέλευση των κατοίκων της Τοπικής Κοινότητας Αγίων Αναργύρων πραγματοποιήθηκε εχθές Κυριακή, 29 Μαΐου 2001. Στη λαϊκή συνέλευση συμμετείχαν ο Δήμαρχος Αμυνταίου, κ. Μάκης Ιωσηφίδης, Δημοτικοί Σύμβουλοι, ο Πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Αναργύρων, στελέχη του Δήμου Αμυνταίου και πολλοί κάτοικοι του χωριού.
Αντικείμενο της συνέλευσης ήταν η εξέταση προτάσεων της Επιτροπής κατοίκων που έχει συσταθεί για τις ανάγκες της μετεγκατάστασης, σχετικά με την επιλογή του χώρου μετεγκατάστασης του οικισμού.
Αν και υπάρχει γενικότερη ικανοποίηση καθώς για πρώτη φορά φαίνεται να προχωράει το θέμα της μετεγκατάστασης, πολλοί κάτοικοι της Τοπικής Κοινότητας εξέφρασαν τις ενστάσεις τους σχετικά με τους προτεινόμενους χώρους.
Ο Δήμαρχος Αμυνταίου αφού ενημέρωσε για τις επόμενες κινήσεις και επαφές του με την Υπουργό Περιβάλλοντος και τη διοίκηση της ΔΕΗ, ζήτησε από τους κατοίκους να επιλέξουν δύο με τρεις πιθανές περιοχές μετεγκατάστασης, προκειμένου ο Δήμος Αμυνταίου να μπορέσει να ξεκινήσει άμεσα τις μελέτες και εγκρίσεις που χρειάζονται για να προχωρήσει η διαδικασία της μετεγκατάστασης. Από την πλευρά του τόνισε ότι θέτει στην Κυβέρνηση και τη ΔΕΗ επιτακτικά το θέμα της συγκρότησης σαφούς και δεσμευτικού χρονοδιαγράμματος επειδή, όπως προειδοποίησε τους κατοίκους, πάγια τακτική της ΔΕΗ είναι να καθυστερούν οι μετεγκαταστάσεις με τη διαιώνιση των διαδικασιών. Για το λόγο αυτό πρότεινε στους κατοίκους να είναι άμεσοι στις αποφάσεις τους, προκειμένου να κερδηθεί χρόνος και να δοθεί η δυνατότητα στη Δημοτική Αρχή να πιέσει για την επίσπευση των διαδικασιών. Όπως χαρακτηριστικά τόνισε «Πρέπει να προχωρήσετε άμεσα σε διαδικασία επιλογής, με ψηφοφορία ή όποιον άλλο τρόπο θέλετε, των πιθανών χώρων μετεγκατάστασης του οικισμού. Ο χώρος είναι δική σας επιλογή. Δική μας ευθύνη είναι να επιταχύνουμε τις διαδικασίες, ώστε να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα το συντομότερο δυνατό. Δεν χρειάζονται πολλές κουβέντες. Απαιτείται η λήψη άμεσων αποφάσεων γιατί όλοι μας στοχεύουμε στο αποτέλεσμα.»

Πηγή: Εφημερίδα Πτολεμαίος

Διαβάστε περισσότερα...

Με μηνύσεις αντιδρούν οι κάτοικοι του Προαστείου στις αποθέσεις της ΔΕΗ στα αγροκτήματα τους...

Την έντονη αντίδρασή τους εκφράζουν οι κάτοικοι της τοπικής κοινότητας Προαστείου του Δήμου Εορδαίας, για τις ζημιές που υφίστανται τα χωράφια τους από τις αποθέσεις της ΔΕΗ.
Τα πρανή υλικά συνεχώς αυξάνονται σε ύψος, καταπλακώνοντας την περίφραξη, τα δένδρα και τις καλλιέργειες κάποιων αγροτεμαχίων, που γειτνιάζουν με τους ταινιόδρομους της ΔΕΗ, ενώ οι ιδιοκτήτες εκφράζουν τον φόβο κάποιας κατολίσθησης, καθώς όπως υποστηρίζουν δεν τηρείται η απόσταση ασφαλείας.
Ο Περικλής Δεληγιάννης, κάτοικος Προαστείου, καταγγέλλει το συμβάν, διότι μέρος του χωραφιού του έχει καλυφθεί από μεγάλες ποσότητες χωμάτων, γεγονός που τον ανάγκασε να υποβάλλει μήνυση στην επιχείρηση.
«Δεν μπορούμε να μπούμε στα κτήματά μας, φοβόμαστε για το ενδεχόμενο της κατολίσθησης» τόνισε ο Παντελής Δεληγιάννης.
«Η κατάσταση είναι ανυπόφορη και πρέπει ν’ αντιμετωπισθεί άμεσα» δήλωσε η Δημοτική Σύμβουλος Σοφία Απαζίδου, η οποία καλέστηκε στο χώρο από τους διαμαρτυρόμενους κατοίκους Προαστείου.

Πηγή: Εφημερίδα Πτολεμαίος - ΚΟΥΛΑ ΠΟΥΛΑΣΙΧΙΔΟΥ

Διαβάστε περισσότερα...

Σε επίπεδα-ρεκόρ οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα...

Οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα έφθασαν το 2010 σε επίπεδα-ρεκόρ, γεγονός που εντείνει τους φόβους για αύξηση της θερμοκρασίας πέραν του επικίνδυνου «ορίου» των δύο βαθμών Κελσίου μέχρι το τέλος του αιώνα, προειδοποιεί η Διεθνής Υπηρεσία Ενεργείας (ΙΕA).
Σύμφωνα με την ΑΙΕ, η επιστροφή στην παγκόσμια ανάπτυξη το 2010 συνέπεσε με μια αύξηση των εκπομπών CO2 κατά 1,6 γιγατόνους. «Αυτή είναι η χειρότερη εξέλιξη σε ό,τι αφορά τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα» δήλωσε στον Guardian ο οικονομολόγος της ΙΕA Φατίχ Μπιρόλ.
Ο ΟΗΕ έχει καλέσει τη διεθνή κοινότητα να περιορίσει τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου έτσι ώστε η αύξηση της μέσης θερμοκρασίας να μην ξεπεράσει τους δύο βαθμούς μέχρι το 2100. Δεδομένου βέβαια ότι υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα όσον αφορά την εξέλιξη της κλιματικής αλλαγής τις επόμενες δεκαετίες, ο στόχος αυτός δεν βασίζεται σε αυστηρά επιστημονικά κριτήρια και έχει περισσότερο πολιτικό χαρακτήρα.
Προκειμένου να αποφύγουμε την υπέρβαση αυτού του ορίου, η ΙΕΑ εκτιμά ότι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα δεν θα πρέπει να ξεπεράσουν τους 32 γιγατόνους το 2020. Σύμφωνα όμως με τις τελευταίες εκτιμήσεις, οι εκπομπές αυτές έφθασαν τους 30,6 γιγατόνους το 2010.
Ο Νίκολας Στερν του London School of Economics, συντάκτης μιας έκθεσης που υπολόγισε τις οικονομικές συνέπειες από την προειδοποιεί τώρα για τα χειρίτερα.
Βάσει των εκτιμήσεων, «υπάρχουν 50% πιθανότητες η θερμοκρασία να αυξηθεί κατά 4 βαθμούς Κελσίου γύρω στο 2100. Μια τέτοια θερμοκρασία θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή και τα μέσα επιβίωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη, γεγονός που θα οδηγούσε σε μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα και σε συγκρούσεις» γράφει ο Guardian.

Πηγή:pathfinder

Διαβάστε περισσότερα...

Χαρείτε τη ζωή σας! Δεν θα έχετε άλλη ευκαιρία...

Ίσως μέχρι τώρα είχα σταθεί απλά τυχερή(-ος) και είχα γνωρίσει κυρίως καλούς ανθρώπους. Ή απλώς δεν ήθελα να δω την κακία. Όμως έρχεται μια μέρα που κάποιοι ενηλικιωνόμαστε (γιατί υπάρχουν και μερικοί που δεν ξυπνούν ποτέ από το λήθαργο). Και τότε είναι μεγάλη η απογοήτευση...
O κόσμος είναι γεμάτος μιζέρια κι έπρεπε να φτάσω ... χρονών για να το καταλάβω.
Μιζέρια είναι να ασχολείσαι μονίμως με το τι κάνουν οι άλλοι.
Μιζέρια είναι να θέλεις να είναι ο άλλος δυστυχισμένος απλά και μόνο επειδή εσύ δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος.
Μιζέρια είναι να μην καταλαβαίνεις ότι προκαλείς μόνος σου τη δυστυχία σου, ότι όλα τα εμπόδια τα έχεις βάλει ο ίδιος στον εαυτό σου.
Μιζέρια είναι να ζεις την κάθε σου μέρα προσδοκώντας κάτι καλύτερο, χωρίς ποτέ να είσαι ευγνώμων για αυτά που έχεις σήμερα.
Μιζέρια είναι, όταν αυτό το καλύτερο έρχεται, να μην του δίνεις και πολλή σημασία και να το θεωρείς δεδομένο.
Μιζέρια είναι, όταν οι δυσκολίες που περνάς στη ζωή σου δεν σε διδάσκουν τίποτα.
Μιζέρια είναι να κάνεις τα ίδια λάθη.
Και μιζέρια είναι να καταθέτεις τα όπλα νομίζοντας ότι είσαι πολύ μικρός για να αλλάξεις κάτι στον κόσμο.
Και όμως, αρνούμαι να τους αφήσω να κλέψουν τον ρομαντισμό μου.
Η ευτυχία και η σωτηρία ΕΙΝΑΙ δυνατό να υπάρξουν σε αυτήν τη ζωή και όχι μόνο στη μετέπειτα.
Η ευτυχία μπορεί να είναι διαρκείας και όχι μόνο στιγμιαία, όπως θεωρούν πολλοί.
Γιατί η ευτυχία είναι state of mind, είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει κανείς τη ζωή και δεν επηρεάζεται τόσο από όσα του συμβαίνουν - καλά ή άσχημα.
Άλλωστε αυτό που χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο δεν είναι οι δυσκολίες που του έχουν συμβεί, αλλά κυρίως το πώς τις έχει αντιμετωπίσει.
Κάθε μέρα που βιώνω, κάθε στιγμή που αναπνέω είναι πολύτιμη.
Ξυπνήστε! Χαρείτε τη ζωή σας.

Πηγή: e-write.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Τι αξίζει και τι όχι...

Είναι επιθυμητό να υπάρει ποικιλία στην έκφραση συναισθημάτων και απόψεων.
Πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορούμε να βρούμε για να εκφράσουμε τη δυσαρέσκεια, την οργή, την αγάπη και γενικά την άποψή μας;
Μήπως με τη διάχυση των προσπαθειών μας αποδυναμονώμαστε και χάνουμε τη δυνατότητα να ακουστούμε και να πετύχουμε το στόχο μας;
Έχουν υπάρξει αμέτρητες προσπάθειες αντίδρασης αλλά μόνο λίγες πραγματοποίησαν το σκοπό τους. Οι περισσότερες απέτυχαν για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία. Αυτό όμως που καθορίζει περισσότερο την επιτυχία και αντίστοιχα την αποτυχία είναι η μαζικότητα ή το κατά πόσο έτυχε ευρείας αποδοχής από το σύνολο. Αυτό από μόνο του δεν πρέπει να απογοητεύει ή να παροτρύνει στη μη εκδήλωση οποιασδήποτε αντίδρασης γιατί είναι άτοπο και ατέρμονο. Πως θα δημιουργήσεις ή θα εκδηλωθεί η μαζικότητα, αν πρώτα δεν φανερώσεις σαν άτομο ή σαν μικρή συλλογικότητα τις απόψεις και τις διαφορές σου;
Ο Πόλεμος δημιουργείται πρώτα μέσα μας. Όταν μέσα μας δεν έχουμε Ειρήνη πως μπορούμε να ζητάμε Ειρήνη έξω από μας; Θέλουμε να διώξουμε την τρομοκρατία. Πως αυτό μπορεί να επιτευχθεί όταν οι ίδιοι τρομοκρατούμε τους άλλους; Είναι δύσκολο να διοχετεύσεις αυτή την οργή που νιώθει ο καθένας μέσα από ένα ειρηνικό κανάλι. Μακάρι να έρθει η στιγμή που όλοι μας θα διαλέξουμε κοινούς τρόπους έκφρασης. Χωρίς αυτό να είναι απαιτούμενο, ούτε καν ζητούμενο γιατί ο πλουραλισμός στο τρόπο έκφρασης είναι η πεμπτουσία της ελευθερίας. Από τη συλλογή υπογραφών στο ιντερνετ για την απαγόρευση οικονομικής εκετάλευσης των ζώων σε χώρους θεάματος μέχρι τη κίνηση των Ισπανών να μαζευτούν στις πλατείες και τις κοινωνικές εξεγέρσεις σε όλο το κόσμο, μπορείς να βρεις κάτι κοινό. Την αγάπη για την ελευθερία και για το τέλος της εκμετάλλευσης.
Όταν αποφασίσουμε να αφήσουμε τα κλουβιά μας και βγούμε στο δρόμο, χωρίς ταμπέλες και φόβο, και συναντηθούμε με άλλους που βρίσκονται εκεί, είμαι σίγουρος ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε σε πέντε βασικά πράγματα.
Από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε. Ένα κλαδάκι μπορεί εύκολα να σπάσει με ένα μόνο χτύπημα. Ένα δεμάτι δυσκολότερα. Πολλά δεμάτια μαζί κανείς δεν μπορεί να τα τσακίσει. Τόσα χρόνια οι άνθρωποι αντιμάχονται ο ένας τον άλλον δημιουργώντας πεποιθήσεις και πιστεύοντας σε ιδέες που πάλι το ίδιο το Σύστημα έχει δημιουργήσει για να κρατά τους ανθρώπους διαχωρισμένους και χωρίς κοινούς στόχους. Το Σύστημα τρέφεται από τη δική μας ενέργεια. Από μόνο του δεν μπορεί να υπάρξει. Χρειάζεται αποδέκτες της βίας και της εξουσίας. Δεν αξίζει, μόνο η προσπάθεια που δεν έγινε ποτέ.

Πηγή: http://disorderisti.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα...

Να σκέφτεσαι τους άλλους...

Καθώς ετοιμάζεις το πρωινό σου,να σκέφτεσαι τους άλλους. Μην ξεχνάς να ταΐζεις τα περιστέρια.
Όταν πολέμους ξεκινάς, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Μην ξεχνάς όσους λαχταρούν την ειρήνη.
Όταν πληρώνεις το νερό να σκέφτεσαι τους άλλους. Εκείνους που μόνο τα σύννεφα έχουν να τους θηλάσουν. Όταν γυρνάς στο σπιτικό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους. Μην ξεχνάς όσους ζουν σε αντίσκηνα.
Όταν τ' αστέρια μετράς πριν κοιμηθείς, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Εκείνους που δεν έχουν που να πλαγιάσουν.
Όταν ελεύθερα μιλάς, να σκέφτεσαι τους άλλους. Εκείνους που δεν τους αφήνουν να μιλήσουν. Και καθώς σκέφτεσαι εκείνους, τους άλλους, στον εαυτό σου γύρισε και πες: "Αχ και να ήμουνα ένα κερί στο σκοτάδι".
Μαχμούντ Νταρούι

Διαβάστε περισσότερα...

Το λεκανοπέδιο Κοζάνης Πτολεμαΐδας σε άπνοια, μετά από την επανεκκίνηση του ΑΗΣ Αμυνταίου...

ΛΕΚΑΝΟΠΕΔΙΟ ΚΟΖΑΝΗΣ-ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ, 28/5/2011, ΤΟ ΛΕΚΑΝΟΠΕΔΙΟ, ΣΕ ΑΠΝΟΙΑ , ΜΕΤ from PONTOKOMITIS on Vimeo.

ΛΕΚΑΝΟΠΕΔΙΟ ΚΟΖΑΝΗΣ-ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ, 28/5/2011, ΤΟ ΛΕΚΑΝΟΠΕΔΙΟ, ΣΕ ΑΠΝΟΙΑ , ΜΕΤ from PONTOKOMITIS on Vimeo.

Διαβάστε περισσότερα...

Αγώνας είναι η ζωή...

Πριν λίγες μέρες συνάντησα τον ανιψιό του Λάκη Σάντα, συγγενή ενός ανθρώπου που έκανε υπερήφανο ένα ολόκληρο έθνος με την πράξη ηρωισμού και αυτοθυσίας. Τον ρώτησα "από ποιά αρρώστια έφυγε από την ζωή ο Λάκης Σάντας;" για να πάρω την απάντηση "από μαράζι κορίτσι μου, από μαράζι κάθε μέρα μας έλεγε: Εμείς αγωνιστήκαμε για να φύγουν οι Γερμανοί από την Χώρα μας και οι σημερινοί πολιτικοί τους έχουν θεοποιήσει, αντί να ζητήσουν αποκατάσταση."
Η πραγματικότητα είναι πως ο νεοέλληνας αντιμετωπίζει πολλές και δύσκολες καταστάσεις, σε θεσμικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Τώρα πια την ζωή του την κρατάει στα χέρια του ένα σύστημα ισχυρών ομάδων και προσώπων που επηρεάζουν και ελέγχουν την οικονομία, την πολιτική και άλλους θεσμούς μέσα από καταπιεστικές δομές. Το θέμα είναι πώς αυτοί οι παράγοντες κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να συνθλίψουν, να εξευτελίσουν και να καταστήσουν ανίκανο να διεκδικήσει και να διατηρήσει τα στοιχειώδη δικαιώματα του τον σημερινό έλληνα. Οι λέξεις και οι έννοιες όπως ανθρωπιά, εργασία, χαρά έχουν εκλείψει, τη θέση αυτών έχουν πάρει επάξια η εκμετάλλευση, η υποκρισία, η απογοήτευση και τέλος ο συμβιβασμός.
Όσα προανέφερα είναι η μια πλευρά του νομίσματος , υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος που λειτουργεί ως αντίδοτο. Οι όποιες δυσκολίες ατσαλώνουν τον άνθρωπο και αναπτύσσουν το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Τώρα πια είναι υποψιασμένος ξέρει τι θα βρει μπροστά του στον παρακάτω δρόμο. Γι αυτό μπορεί να επιστρατεύσει όλες του τις δυνάμεις για να αντιμετωπίσει της αντιξοότητες.
Για να επέλθει η απαλλαγή πρέπει να υπάρχει εγρήγορση από όλους μας και σε όλα τα επίπεδα , ευρύτητα σκέψης , κυρίως όμως ενδιαφέρων για τα κοινωνικοπολιτικά τεκταινόμενα τόσο σε εσωτερικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Όλοι μαζί μπορούμε να ζούμε καλύτερα μέσα από κοινούς αγώνες , με πίστη σε ιδανικά, αξίες, οράματα, ελπίδες ,προσπάθεια με προοπτική και δημιουργία για ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Ας μην ξεχνάμε αυτούς που αγωνίστηκαν με γνώμονα το Εμείς και όχι το Εγώ, άλλωστε αγώνας είναι η ζωή.

Πηγή: http://www.thebest.gr - Της Ευτυχίας Λαμπροπούλου

Διαβάστε περισσότερα...

Χρέος, κρίση, ΔΝΤ και ορυκτός πλούτος της Ελλάδας...

Διαβάστε περισσότερα...

Ο ψαράς και η χαμένη ευκαιρία...

Ένας ψαράς κατεβαίνει κάθε νύχτα στην παραλία για να ρίξει τα δίχτυα του. Ξέρει πως όταν βγαίνει ο ήλιος έρχονται τα ψάρια στην παραλία για να φάνε αχιβάδες, γι΄αυτό πάντα ρίχνει τα δίχτυα του πριν ξημερώσει.
Έχει ένα καλυβάκι στην παραλία και κατεβαίνει μες τη νύχτα με τα δίχτυα στον ώμο. Με τα πόδια γυμνά και τα δίχτυα μισοαπλωμένα, μπαίνει στη θάλασσα.
Αυτή τη νύχτα, για την οποία μας μιλάει η ιστορία, όπως πάει να μπει στο νερό, αισθάνεται το πόδι του να χτυπάει πάνω σε κάτι πολύ σκληρό στον πάτο της θάλασσας. Το πασπατεύει και βλέπει πως είναι πράγματι κάτι σκληρό, σαν πέτρες, τυλιγμένες σε μια σακούλα.
Εκνευρίζεται και μουρμουρίζει : ¨Ποιός ηλίθιος πετάει τέτοια πράγματα στην παραλία…” Και αμέσως διορθώνει : “Στη δική μου παραλία.
“Κι εγώ, έτσι απρόσεκτος που είμαι, κάθε φορά που θα μπαίνω στο νερό, θα σκοντάφτω πάνω στις πέτρες….” Αφήνει λοιπόν κάτω τα δίχτυα, σκύβει, πιάνει τη σακούλα και τη βγάζει από το νερό. Την αφήνει στην ακροθαλασσιά, και ξαναμπαίνει με τα δίχτυα στο νερό. Είναι θεοσκότεινα…΄Ισως γι΄αυτό, όπως βγαίνει πάλι από τη θάλασσα, πάλι σκοντάφτει πάνω στη σακκούλα που είναι τώρα έξω, στην παραλία.
Ο ψαράς σκέφτεται:”Δεν είμαι στα καλά μου”. Βγάζει λοιπόν το σουγιά του, ανοίγει τη σακούλα και ψαχουλεύει. Έχει κάμποσες πέτρες, μεγάλες σαν πορτοκάλια, βαριές και στρογγυλεμένες. Ο ψαράς ξανασκέφτεται “μα ποιός είναι αυτός ο ηλίθιος που τυλίγει πέτρες και τις πετάει στο νερό…” Ενστικτωδώς, παίρνει μία, τη ζυγίζει στο χέρι του και την πετάει στη θάλασσα.
Μόλις λίγα δευτερόλεπτα μετά ακούει τον θόρυβο της πέτρας που βουλιάζει στα βαθιά. Πλουπ!
Βάζει το χέρι του στη σακούλα, παίρνει άλλη μια πέτρα και την πετάει στο νερό. Ακούει ξανά το πλουπ!
Αυτή την πετάει από την άλλη μεριά, πλαφ! Μετά, αρχίζει να τις εκσφενδονίζει δύο δύο και ακούει πλουπ -πλουπ! Ύστερα προσπαθεί να τις ρίξει πιο μακριά, και με γυρισμένη την πλάτη, και με όλη του τη δύναμη, πλουπ – πλαφ!….
Διασκεδάζει…ακούει τους διαφορετικούς ήχους, πετάει πέτρες, υπολογίζει το χρόνο που κάνουν να πέσουν στο νερό, και δοκιμάζει…πότε με δύο, πότε με μία, και με κλειστά μάτια τώρα, και με τρεις μαζί…και συνεχίζει να πετάει τις πέτρες στη θάλασσα.
Μέχρι που αρχίζει να βγαίνει ο ήλιος.
Ο ψαράς ψαχουλεύει και βρίσκει μονάχα μία πέτρα μέσα στη σακούλα.
Ετοιμάζεται λοιπόν να την πετάξει πιο μακριά από τις άλλες, γιατί είναι η τελευταία κι εχει ήδη βγει ο ήλιος.
Και όπως τεντώνει το χέρι του προς τα πίσω για να την πετάξει με όλη του τη δύναμη, αρχίζει να φωτίζει ο ήλιος και βλέπει στην πέτρα μια χρυσαφένια μεταλλική λάμψη που του τραβάει την προσοχή.
Ο ψαράς συγκρατεί την παρόρμηση να πετάξει την πέτρα και την κοιτάζει προσεκτικά. Η πέτρα αντανακλά τον ήλιο μέσα από τη βρομιά που την καλύπτει. Την τρίβει ο ψαράς λες κι είναι μήλο πάνω στα ρούχα του, και η πέτρα αρχίζει να λάμπει ακόμη πιο πολύ. Έκπληκτος, τη χτυπάει ελαφρά και αντιλαμβάνεται ότι είναι από μέταλλο. Αρχίζει τότε να την τρίβει και να την καθαρίζει με άμμο και με το πουκάμισό του, και συνειδητοποιεί πως η πέτρα είναι από καθαρό χρυσάφι. Μια πέτρα από ατόφιο χρυσάφι σε μέγεθος πορτοκαλιού! Η χαρά του σβήνει, όμως, μόλις σκέφτεται ότι η πέτρα αυτή είναι σίγουρα ίδια με όλες τις άλλες που πέταξε στη θάλασσα.
Και σκέφτεται: “Τι χαζός που ήμουνα!
Είχε στα χέρια του μια σακούλα γεμάτη πέτρες από χρυσό και τις πετούσε στη θάλασσα γιατί του άρεσε να ακούει τον ηλίθιο θόρυβο που έκαναν όταν έπεφταν στο νερό…Αρχίζει τότε να οδύρεται, να κλαίει και να θρηνεί…να λυπάται για τις χαμένες πέτρες…Και να σκέφτεται πως είναι άτυχος, ένας δυστυχισμένος άνθρωπος…είναι τρελλός, είναι ηλίθιος…
Μετά σκέφτεται…Αν έμπαινε στη θάλασσα, αν κατάφερνε να βρει μια στολή δύτη και βούταγε στα βαθιά, αν ήταν μέρα, αν είχε τον εξοπλισμό που έχουν οι δύτες για να ψάξει…Κι όλο κλαίει γοερά και οδύρεται….
Ο ήλιος έχει πια ανατείλει.
Και ξαφνικά συνειδητοποιεί πως έχει ακόμη την πέτρα…συνειδητοποιεί πως ο ήλιος θα μπορούσε να είχε αργήσει ένα δευτερόλεπτο ακόμη, ή εκείνος θα μπορούσε να είχε ρίξει την πέτρα πιο γρήγορα, και τότε δεν θα είχε μάθει ποτέ για τον θησαυρό που έχει τώρα στα χέρια του.
Αντιλαμβάνεται τελικά ότι κατέχει έναν θησαυρό, κι ότι ο θησαυρός αυτός είναι από μόνος του μια τεράστια περιουσία για έναν φτωχό ψαρά όπως εκείνος.
Αντιλαμβάνεται πόσο τυχερός είναι που μπορεί να κρατήσει τον θησαυρό που έχει ακόμα στα χέρια του.
*****************************************************************************************************************************************************************
Μακάρι να μπορούσαμε να είμαστε πάντοτε τόσο σοφοί ώστε να μην κλαίμε για τις πέτρες, τις ευκαιρίες, που απροετοίμαστοι ίσως τις πετάξαμε, τις χαραμίσαμε, τα πράγματα εκείνα που έφερε η θάλασσα και τα πήρε μετά…Μακάρι να είμαστε έτοιμοι να δούμε τη λάμψη στις πέτρες που έχουμε στα χέρια μας, και να μπορούμε να τις χαιρόμαστε για την υπόλοιπη ζωή μας.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ Ο Δρόμος των Δακρύων Φύλλα Πορείας ΙΙΙ

Διαβάστε περισσότερα...

Κοινωνικό πείραμα σε βίντεο: Το Facebook στο δρόμο...

Θα δίνατε τα στοιχεία σας με την ίδια ευκολία;

Διαβάστε περισσότερα...

Η ΔΕΗ αμφισβητεί τη μελέτη του ΑΠΘ για το ρήγμα της Μαυροπηγής...

Επιχείρηση να αποσείσει από πάνω της τις ευθύνες για το ρήγμα της Μαυροπηγής έχει στήσει εδώ και καιρό η διοίκηση της ΔΕΗ ΑΕ, καθώς τόσο η πρόδρομη έκθεση της μελετητικής ομάδας του Καθηγητή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) Θεόδωρου Τσάπανου όσο και η δεύτερη έκθεσή του αποδίδουν με σαφήνεια στη δραστηριότητα της ΔΕΗ το ρήγμα που παρατηρήθηκε τον Ιούλιο του 2010 στον κάμπο της Μαυροπηγής και κατευθύνεται προς τον οικισμό.
Η ΔΕΗ ανέθεσε λοιπόν στον Αναπλ. Καθηγητή του Μετσόβειου Πολυτεχνείου, Μιχάλη Καββαδά, να εξετάσει την εμφάνιση του φαινομένου και να συντάξει σχετική έκθεση αναφορικά με την εμφάνιση του ρωγμώσεων που διατρέχουν την περιοχή που γειτνιάζει με το ορυχείο Μαυροπηγής, και η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ αποσυνδέει το ρήγμα από τη δραστηριότητα του ορυχείου, καθώς κάνει λόγο για «σημαντικά τεκτονικά ρήγματα στο δυτικό περιθώριο της λιγνιτοφόρου λεκάνης Πτολεμαΐδας».
Η κίνηση αυτή, αποδίδεται από τους κατοίκους της Μαυροπηγής ως προσπάθεια της ΔΕΗ να αποσυνδέσει την εμφάνιση των επιφανειακών ρωγμώσεων από τη δραστηριότητα του ορυχείου, όπως ανέφερε και κατά τη διάρκεια της πρόσφατης λαϊκής συνέλευσης των κατοίκων της Μαυροπηγής ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας, Αναστάσιος Εμμανουήλ. Επισήμανε μάλιστα ότι η κίνηση αυτή της ΔΕΗ αποκτά μεγαλύτερη σημασία από το γεγονός διενεργείται ήδη και εισαγγελική έρευνα από τον εισαγγελέα Κοζάνης για το ρήγμα της Μαυροπηγής, ο οποίος έχει στα χέρια του τις εκθέσεις του ΑΠΘ που συσχετίζουν τις ρηγματώσεις αλλά και τις ρωγμώσεις που έχουν εμφανιστεί σε κατοικίες του οικισμού με το ορυχείο.
Στην έκθεση εμπειρογνωμοσύνης του κ. Καββαδά -στο πλαίσιο του έργου «Εκτίμηση των αιτίων και των συνεπειών των πρόσφατων ρηγματώσεων στην περιοχή του οικισμού Μαυροπηγής του ΛΚΔΜ- Πιθανά μέτρα αντιμετώπισης», αναφέρεται ότι διενήργησε αυτοψία στις 11 Νοεμβρίου του 2010 (η οποία αποτελεί συμπλήρωμα της Προκαταρκτικής Έκθεσης που υπέβαλε στη ΔΕΗ στις 25 Οκτωβρίου 2010).
Η έκθεσή του καταλήγει στις κάτωθι διαπιστώσεις: «Οι πρόσφατες επιφανειακές ρηγματώσεις στην περιοχή του οικισμού Μαυροπηγής συνδέονται με τα τεκτονικά ρήγματα του δυτικού περιθωρίου της λιγνιτοφόρου λεκάνης Πτολεμαΐδας. Ειδικότερα η νότια (κύρια ρωγμή) που φαίνεται να κινείται προς τον οικισμό της Μαυροπηγής βρίσκεται σαφώς εντός των σχηματισμών του υποβάθρου σε πολύ μεγάλη απόσταση από το όριο του ορυχείου και εμφανίζει παρα-κατακόρυφη μετάπτωση περίπου 30 εκατοστών που αυξάνει με την πάροδο του χρόνου. Συνεπώς δεν πρόκειται για τις συνήθεις ρηγματώσεις που εμφανίζονται κοντά στη στέψη των πρανών των ορυχείων ως αποτέλεσμα της αποτόνωσης των τάσεων λόγω της παρακείμενης εκσκαφής. Τούτο προκύπτει από την μεγάλη απόσταση των ρηγματώσεων από τη στέψη των εκσκαφών (άνω των 500 μέτρων) αλλά και απ την άμεση συσχέτιση (γειτνίαση και παραλληλία) των επιφανειακών ρηγματώσεων με τα τεκτονικά ρήγματα του περιθωρίου της λεκάνης».
2. «Η «Κύρια ρωγμή» επεκτείνεται προς τα ΝΑ με βραδύ ρυθμό και πλησιάζει προς τον οικισμό της Μαυροπηγής. Λόγω της βαθμιαίας και βραδείας επέκτασης των επιφανειακών ρηγματώσεων, δεν αναμένεται η απότομη ανάπτυξη ρωγμών μεγάλου εύρους στον οικισμό της Μαυροπηγής και συνεπώς, εάν συμβούν κάποιες βλάβες σε κτίσματα του οικισμού, αυτές θα γίνουν βαθμιαία και βραδέως, εκκινώντας από τριχοειδείς ρωγμές σε επιχρίσματα. Συνεπώς, δεν υπάρχει θέμα άμεσης επικινδυνότητας του οικισμού ούτε υπάρχει ανάγκη λήψης άμεσων μέτρων ασφαλείας του οικισμού αλλά αρκεί η παρακολούθηση της εξέλιξης του φαινομένου και η καταγραφή των επιφανειακών ρηγματώσεων».
Αμέσως μετά γίνεται αναφορά στους τρόπους παρακολούθησης του φαινομένου, καθώς όπως επισημαίνεται στην έκθεση «αναμένεται οι ρηγματώσεις βαθμιαία να επεκταθούν προς τα νότια-ανατολικά (προς τον οικισμό) και να διευρυνθούν περεταίρω».
Ο κ. Εμμανουήλ -που πήρε μόλις την Τετάρτη στα χέρια του την έκθεση του κ. Καββαδά, την προσκόμισε στον εισαγγελέα Κοζάνης, ενώ ταυτόχρονα προσκόμισε και ένα τοπογραφικό της πρώην νομαρχιακής αυτοδιοίκησης Κοζάνης (Νοέμβριος 2010), από το οποίο προκύπτει ότι τα όρια του ορυχείου τη στιγμή που συντασσόταν η μελέτη Καββαδά ήταν πολύ διαφορετικά από αυτά που επικαλείται στην έκθεσή του, καθώς, όπως υπογραμμίζει ο κ. Εμμανουήλ «το ορυχείο την περίοδο εκείνη βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από τον οικισμό και όχι στην απόσταση που φαίνεται σε φωτογραφία που συνοδεύει την έκθεση Καββαδά και δείχνει ότι το ορυχείο βρισκόταν σε απόσταση μεγαλύτερη των 1200 μέτρων».

Πηγή: Εφημερίδα Πτολεμαίος-Ρόη ΒΑΣΒΑΤΕΚΗ

Διαβάστε περισσότερα...

Ένα βήμα πιο κοντά στον ηλεκτρισμό από μικρόβια και στις βιο-μπαταρίες...

Για πρώτη φορά οι επιστήμονες κατάφεραν να «διαβάσουν» την ακριβή μοριακή δομή των πρωτεϊνών που επιτρέπουν στα κύτταρα των βακτηρίων να μεταφέρουν ηλεκτρικά φόρτια. Η ανακάλυψη φέρνει πιο κοντά την αξιοποίηση των μικροβίων από τους ανθρώπους για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Οι βιολόγοι και χημικοί ερευνητές του πανεπιστημίου East Anglia της Βρετανίας, με επικεφαλής τον δρα Τομ Κλαρκ της Σχολής Βιολογικών Επιστημών, σε συνεργασία με αμερικανούς επιστήμονες, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ, δήλωσαν ότι έκαναν «σημαντική πρόοδο όσον αφορά την κατανόηση του τρόπου που μερικά είδη βακτηρίων κινούν ηλεκτρόνια από το εσωτερικό στο εξωτερικό του κυττάρου τους».
Οι επιστήμονες μπορούν τώρα να αρχίσουν να αναπτύσσουν μεθόδους, ώστε να «χειραγωγούν» κατάλληλα τα μικρόβια, «δένοντάς» τα άμεσα σε ηλεκτρόδια, προκειμένου να δημιουργήσουν έτσι ενεργειακά αποδοτικές μικροβιακές κυψέλες καυσίμων ή βιο-μπαταρίες. Παράλληλα, η ανακάλυψη μπορεί να επιταχύνει την ανάπτυξη κυψελών καυσίμων από απόβλητα ζώων και ανθρώπων, καθώς επίσης μικροβιακών παραγόντων που θα καθαρίζουν το περιβάλλον, π.χ. από τη διαρροή πετρελαίου ή την μόλυνση από ουράνιο.
Η έρευνα, που χρηματοδοτήθηκε, μεταξύ άλλων, από το υπουργείο Ενέργειας των ΗΠΑ, το οποίο προσβλέπει στην προώθηση εναλλακτικών πηγών ενέργειας στο μέλλον, βασίζεται σε προηγούμενη μελέτη των ίδιων ερευνητών, το 2009. Τότε, είχαν δείξει τον μηχανισμό με τον οποίο τα βακτήρια επιβιώνουν σε περιβάλλοντα χωρίς οξυγόνο, κατασκευάζοντας μικροσκοπικά ηλεκτρικά «σύρματα», με μέγεθος ατόμου, που εκτείνονται πέρα από την επιφάνεια του κυττάρου τους, κάνοντας έτσι επαφή με το ορυκτό πάνω στο οποίο βρίσκονται (η όλη διαδικασία έχει αποκληθεί «αναπνοή πετρωμάτων»).
Στη νέα μελέτη, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν την τεχνική της κρυσταλλογραφίας ακτίνων-Χ, ώστε να αποκαλύψουν την μοριακή δομή των πρωτεϊνών, οι οποίες προσκολλώνται στην κυτταρική επιφάνεια του μικροοργανισμού, μέσω των οποίων -σαν σε «ηλεκτρικό σύρμα»- μεταφέρονται τα ηλεκτρόνια.
«Όλα τα ζωντανά πράγματα παράγουν ηλεκτρισμό, δεν πρόκειται για επιστημονική φαντασία», δήλωσε ο Κλαρκ, επισημαίνοντας, για παράδειγμα, ότι οι άνθρωποι χρησιμοποιούν ηλεκτρισμό για να χτυπάει η καρδιά τους και να δημιουργούν σκέψεις στον εγκέφαλό τους. Τα βακτήρια δημιουργούν «σύρματα» μέσω των οποίων αποβάλλουν στο περιβάλλον τους τον παραπανίσιο ηλεκτρισμό τους, διότι αν αυξηθεί υπερβολικά το ηλεκτρικό φορτίο στο εσωτερικό των κυττάρων τους, η λειτουργία τους σταματά.
Η πρόκληση των επιστημόνων είναι να βρουν πρακτικούς τρόπους για να αντλήσουν αυτό τον ηλεκτρισμό, αξιοποιώντας τα μικρόβια ως ένα είδος βιο-μπαταρίας. Οι εκτιμήσεις είναι πάντως ότι θα χρειαστεί ακόμα μια δεκαετία περίπου μέχρι να αξιοποιηθεί αυτός ο μικροβιακός ηλεκτρισμός για την παροχή ρεύματος σε φορτιστές κινητών, φώτα κ.α. Για να γίνει αυτό, πρέπει προηγουμένως η όλη διαδικασία να γίνει 100 έως 1.000 φορές πιο αποδοτική από ενεργειακής πλευράς.

Πηγή: Express.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Πόλεμος κατά της δημοκρατίας...

Η ιστορία της εκμετάλλευσης της Λατινικής Αμερικής από τις ΗΠΑ τα τελευταία 50 χρόνια, καθώς και η πραγματική ιστορία της επιχείρησης για την πραξικοπηματική ανατροπή του Ούγκο Τσάβεζ, το 2002, καταγράφεται στο ντοκιμαντέρ του John Pilger.
Το πρώτο ντοκιμαντέρ για το σινεμά του βραβευμένου Αυστραλού δημοσιογράφου John Pilger, εξετάζει τη σχέση της Ουάσιγκτον με χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως η Βενεζουέλα, η Βολιβία και η Χιλή, τόσο στις μέρες μας όσο και στις τελευταίες δεκαετίες.
Χρησιμοποιώντας αρχειακό υλικό το ντοκιμαντέρ (παραγωγής 2007) καταδεικνύει πώς, με αλλεπάλληλες φανερές ή αφανείς επεμβάσεις, οι ΗΠΑ ανέτρεψαν στην περιοχή μια σειρά εκλεγμένων κυβερνήσεων, από τη δεκαετία του '50 κι έπειτα. Ο δημοκρατικά εκλεγμένος Χιλιανός πρόεδρος Salvador Allende, για παράδειγμα, εκτοπίστηκε από την εξουσία το 1973 από τη στρατιωτική δικτατορία του στρατηγού Αγκούστο Πινοσέτ. Το πραξικόπημα υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ. Η Γουατεμάλα, ο Παναμάς, η Νικαράγουα, η Ονδούρα και το Ελ Σαλβαδόρ είναι χώρες στις οποίες εισέβαλαν οι ΗΠΑ.
O John Pilger συνομιλεί με αρκετούς πρώην πράκτορες της CIA που πήραν μέρος σε συντονισμένες μυστικές στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντία σε χώρες της περιοχής. Ερευνά την οργάνωση «School of the Americas» (η οποία μετονομάσθηκε σε «Western Hemisphere Institute for Security Cooperation») στη στρατιωτική βάση Fort Benning της Πολιτείας Georgia, όπου οι βασανιστές του καθεστώτος Πινοσέτ εκπαιδεύτηκαν μαζί με τυράννους και διοικητές «ομάδων θανάτου» (death squads) από την Αϊτή, το Ελ Σαλβαδορ, τη Βραζιλία και την Αργεντινή......

Διαβάστε περισσότερα...

Οι εργάτες του φωτός: Οδοιπορικό στα λιγνιτορυχεία της ΔΕΗ...

Ο Γιώργος είναι οδηγός στον καδοτροχό .Δουλεύει ακατάπαυστα να ανακαλύψει το λιγνίτη.Κουμανταδόρος ο Παναγιώτης δεν μπορεί να κάτσει ούτε στιγμή. Και λίγο πιο κάτω ο Αρκάδιος αρνείται να εγκαταλείψει το στοιχειωμένο χωριό του την Παλαιά Χαραυγή.
Οδοιπορικό στα λιγνιτωρυχεία της Κοζάνης και της Πτολεμαΐδας. Ένα ντοκιμαντέρ που παρουσίασε ο Γιώργος Κουβαράς στο ψηφιακό κανάλι της ΕΡΤ PRISMA+ στο πλαίσιο της εκπομπής ΒΑΡΕΑ & ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΑ . Δημοσιογραφική Ομάδα:Θέμος Ρίζος Νίκη Μητσοπούλου, Φαίδρα Παπακαλοδούκα. Κάμερα: Βαγγέλης Κουλίνος. Μοντάζ :Δημήτρης Αράπογλου. Διεύθυνση Παραγωγής: Γιάννης Αρσένης Σενάριο: Γιώργος Κουβαράς





Πηγή: http://transit-gkouv.blogspot.com/

Διαβάστε περισσότερα...

Μετεγκατάσταση θα ζητήσουν εκπρόσωποι του Πτελεώνα στη σημερινή τους συνάντηση με τον Αρθούρο Ζερβό...

Οριστική απάντηση στο αίτημα της μετεγκατάστασης η όχι του Πτελεώνα θα ζητήσει η αντιπροσωπεία κατοίκων του οικισμού από τον πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της ΔΕΗ Αρθούρο Ζερβό κατά την διάρκεια σημερινής συνάντησης τους στα γραφεία της επιχείρησης στην Αθήνα παρουσία της δημάρχου Εορδαίας Παρασκευής Βρυζίδου και τοπικών βουλευτών. Η ΔΕΗ με τη συνήθη πρακτική της έναντι της περιοχής και των κατοίκων του Πτελεώνα αναλώθηκε μέχρι σήμερα σε λόγια και δηλώσεις χωρίς αντίκρισμα αφού η μετεγκατάσταση παραμένει στη σφαίρα των υποσχέσεων και η αποκατάσταση των κοιμητηρίων θάφτηκε κάτω από τους τόνους χωμάτων μετά από την κατολίσθηση που σημειώθηκε σε αποθέτη του Νοτίου πεδίου πριν από 9 χρόνια.
Τα εκσκαπτικά μηχανήματα της ΔΕΗ συνεχίζουν το έργο της εξόρυξης του λιγνίτη, συρρικνώνοντας κάθε μέρα όλο και περισσότερο την κτηματική περιοχή του Πτελεώνα ενώ λόγω των αποθέσεων το χωριό φαίνεται «σαν μία τρύπα μέσα στα Ορυχεία» όπως εύστοχα παρατηρεί ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Πτελεώνα Αναστάσιος Τσαλκιτζίδης. Σημειώνει πως από το 2002 μέχρι και σήμερα συζητώνται τα ίδια πράγματα χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα. «Μας πετάνε ένα φασούλι ότι θα γίνει αγοραπωλησία, το πρόβλημα είναι εδώ το πρόβλημα είναι εκεί και στην ουσία δεν γίνεται τίποτε. Η ΔΕΗ κάνει τη δουλειά της συνεχίζοντας τις εργασίες και το πρόβλημα είναι πλέον δικό μας, μόνο του Πτελεώνα . θέλουμε ξεκάθαρες κουβέντες από τον κ. Ζερβό. Να μας πει ότι σε έναν μήνα σε έναν χρόνο το χωριό σας θα φύγει» τονίζει ο κ. Τσαλκιτζίδης για να προσθέσει ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή εκτός «κι αν πάρουμε τα όπλα. Τι να σας πω άλλο».
Το θέμα της αγοραπωλησίας του Πτελεώνα παραμένει αγκάθι για τις δύο πλευρές και η ερμηνεία που δίδει ο κ. Τσαλκιτζίδης είναι πως η ΔΕΗ έχει μία ιδιαίτερη έφεση στο να διασπά τις κοινωνίες αφού ενωρίτερα κατά τις διαδικασίες για την απαλλοτρίωσης είχε ζητήσει από τους ιδιοκτήτες ακινήτων να κάνουν ακόμη και προσύμφωνα, για να προκύψει ότι ορισμένοι κάτοικοι κατέθεσαν ενστάσεις επί των τιμών διαψεύδοντας το ο κ. Τσαλκιτζίδης γιατί όλοι επιθυμούν να τελειώνει αυτή η ιστορία.
«Δεν αντέχουμε άλλο. Οι κάτοικοι έχουν ξεσηκωθεί και ζητούν σοβαρές απαντήσεις από υψηλά ιστάμενα στελέχη της ΔΕΗ γιατί από τις συζητήσεις με τους τοπικούς εκπροσώπους της επιχείρησης το θέμα κάπου σταματά και κολλάει, χωρίς να γνωρίζουμε τους λόγους. Θέλουμε μετεγκατάσταση γιατί νοιώθουμε φυλακισμένοι. Είμαστε μία κοινότητα μέσα στα Ορυχεία»

Πηγή: Εφημερίδα Πρωινός Λόγος

Διαβάστε περισσότερα...

Με τη δύναµη του µυαλού...

Στην ηλικία των δέκα µηνών διαπιστώθηκε ότι ο 15χρονος σήµερα Αργύρης Κουµτζής είχε «ατροφικό οπτικό νεύρο». Αυτό σηµαίνει ότι έχει όραση κάτω από το ένα εικοστό πέµπτο. Το ότι είναι πρακτικά τυφλός ουδό
λως εµποδίζειτο πάθος τουγια µάθηση. Αυτό το πάθος άλλωστε, οδήγησε στη βράβευσή του πριν από λίγες µέρες από την Ελληνική Μαθηµατική Εταιρεία για τις επιδόσεις του.
Ο Αργύρης δεν είναι ιδιαίτερα µελετηρός. Του αρκούν το πολύ δυο ώρες διαβάσµατος την ηµέρα. Δεν χρειάζεται, θεωρεί, να διαβάζει περισσότερο, αφού έχει το προσόν ακούγοντας να τα «πιάνει» µε την πρώτη. «Η προσοχή µου δεν αποσπάται την ώρα του µαθήµατος. Και δεν αποστηθίζω, αλλά προσπαθώ πρώτα να κατανοώ σε βάθος και µετά να θυµάµαι ό,τι χρειάζεται...», περιγράφει. Ενα πράγµα, πάντως, τον θυµώνει. Να υπονοήσει κανείς ότι του χαρίζονται. «Τη σηµαία δεν µου την έδωσαν επειδή είµαι τυφλός, αλλά γιατί µου άξιζε, βάσει των επιδόσεών µου στην τάξη…», σχολιάζει το γεγονός ότι παρήλασε ως σηµαιοφόρος της ΣΤ’ Δηµοτικού το 2007.
Σήµερα, πηγαίνει στη Γ’ τάξη του 1ου Γυµνασίου Πεύκων Θεσσαλονίκης.
Δεκαεννέα και 11/13 (!) ήταν ο µέσος όρος της βαθµολογίας του στο πρώτο τρίµηνο της τρέχουσας σχολικής χρονιάς. Σε ορισµένα από τα µαθήµατά του, ωστόσο, δυσκολεύεται: οι καθηγητέςγράφουν στον πίνακα – οι συµµαθητές του είναι βλέποντες – οπότε ο ίδιος δεν µπορεί να τους παρακολουθήσει απόλυτα. Τουλάχιστον στα πειράµατα της Φυσικής, η καθηγήτρια του δίνει να ψηλαφίσει τα όργανα που χρησιµοποιεί στη διδασκαλία. Αλλοτε, πάλι, ο Αργύρης βλέπει µε τα µάτια δεύτερου εκπαιδευτικού, µε παράλληλη στήριξη. Είναι δίπλα του την ώρα που ο βασικός καθηγητής δείχνει στα υπόλοιπα παιδιά τις ασκήσεις.
Του µεταφέρει στη δική του γραφή, τη Μπρέιγ, ό,τι έχει γράψει η κιµωλία. Και το αντίστροφο: περνά σε χαρτί όσα αυτός γράφει µε τον τρόπο του, ώστε να τα ελέγξει κατόπιν ο διδάσκων.
«Κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται στην αίθουσα δέκα ώρες τη βδοµάδα στα Φιλολογικά. Ισάριθµες ώρες χρειαζόµαστε βοήθεια και στα Μαθηµατικά, τόσο εγώ, όσο και ο αδερφός µου, που έχει τηνίδια αναπηρία. Τους καθηγητές αυτούς, όµως, τους έχουµε διαθέσιµους µόνο για πέντε και τρεις ώρες, αντίστοιχα, ο καθένας µας. Ευτυχώς, είναιπολύ συνεργάσιµοι και πρόθυµοι, άρα σε γενικές γραµµές τα βολεύουµε…», σηµειώνει.

Η ΚΛΙΣΗ τού. Πολύ µικρόπαιδί ήταν όταν ρωτούσε τον πατέρα του: «Είναι δύσκολη η Νοµική, µπαµπά;». «Το µόνο που θέλει είναι διάβασµα!», τουαπαντούσε εκείνος. Μεγαλώνοντας, ωστόσο,έστρεψε αλλού το ενδιαφέρον του. Οι πάντες γύρω του διέκριναν την κλίση του στις θετικές επιστήµες.Παλαιότερα, τιµήθηκε από την Ενωση Ελλήνων Φυσικών για τις επιδόσεις του στο µάθηµα, προς τα εκεί σκέφτεται µελλοντικά να κατευθυνθεί. Και στα Μαθηµατικά, όµως, έχει το απαραίτητο µυαλό «ξυράφι». Μετά και την προ τετραετίας πρωτιά του σε διαγωνισµό Μαθηµατικών στη Δυτική Θεσσαλονίκη, τη σεζόναυτή προόδευσε. Πήρε µέρος στον πανελλήνιο διαγωνισµό, όπου έδινε προφορικά απαντήσεις στους εξεταστές του. Ενα από τα ασηµένια µετάλλια, που αντιπροσωπεύει µια θέση ανάµεσα στην τέταρτη και στη δωδέκατη στη χώρα, κρεµάστηκε στο στήθος του πρόσφατα, στη Μεγάλη Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστηµίου Αθηνών. «Αρχικά ξαφνιάστηκα, αλλά και χάρηκα πολύ µ’ αυτή την επιτυχία µου! Στη συνέχεια ένιωσα και υπερήφανος,αφού είχε δικαιωθεί η απόφασή µου να συµµετάσχω στον διαγωνισµό. Από την Ε’ Δηµοτικού έχω αυτή την έφεση. Τότε που ο παππούς µου µού διάβαζε από την αρχή όλο το βιβλίο και προσπαθούσε να µου εξηγήσει ό,τι µπορούσε. Και στην ΣΤ’, θυµάµαι, είχα έναν πολύ καλό δάσκαλο. Ουσιαστικά αυτός µού µετέδωσε την αγάπη για τα Μαθηµατικά...», ανατρέχει.
Σε κάθε περίπτωση, το µέλλον του δεν το έχεισκεφτεί και πολύ. Αυτό που σίγουραξέρει, πάντως, είναι πως θέλεινα σπουδάσει, κάτι σχετικό µε τη Φυσική.Από κει και πέρα, δεν τον απασχολείγια την ώρα το επάγγελµα που αργότερα θα ακολουθήσει.«Αρχή µου είναι να αντιµετωπίζω ένα-ένα τα ζητήµατα όταν παρουσιάζονται.Να µη στενοχωριέµαι γιαπράγµατα που δεν έχουν βρεθεί ακόµη µπροστά µου…», ξεκαθαρίζει.
Μεγάλη λατρεία του τυφλού αριστούχου είναι και το σκάκι. Κάθε Σάββατο, 12 µε 2, θα βρεθεί οπωσδήποτε στον σκακιστικό σύλλογο της περιοχής του ή θα κάνει µαθήµατα και µε δάσκαλο στο σπίτι. Ηταν πέντε χρονών όταν πήρε τα πρώτα βασικά µαθήµατα απότον πατέρα του, που δυο χρόνια αργότερα τον είχε πια του… χεριούτου! Και σήµερα, το βρίσκει ήσυχο άθληµα, άρα και ιδανικό για τον ίδιο, που εκ των πραγµάτων είναι αργός. Στην ειδική, τρυπηµένη σκακιέρα του έχει µάθει να ψηλαφίζει ανάλογα τα πιόνια του. Οι σκακιστικές διακρίσεις του αναρίθµητες, µε κυριότερες τις τρεις παρουσίες του, ως εκπρόσωπος της Ελλάδας, σε σπουδαία διεθνή τουρνουά όπου κι αντιµετώπισε επιτυχώς ενήλικες.
Να κάθεται και να τεµπελιάζει, ο Αργύρης δεν το θέλει µε τίποτα. Προτιµά να αφιερώνει τον ελεύθερο χρόνο του και στο εξωσχολικό διάβασµα, η Λογοτεχνία τον ευχαριστεί. Μόνο που τότε τα πράγµατα δεν είναι καθόλου εύκολα για τους γονείς του : είναι υποχρεωµένοι ακόµα και να ξενυχτούν για να του σκανάρουν σελίδα σελίδα τα βιβλία του. Κι αυτός ακούει από τα ηχεία του υπολογιστή του ένα ειδικό φωνητικό σύστηµα – µια φωνή που του διαβάζει το εκάστοτε κείµενο. Ενάµιση χρόνο τώρα, µαθαίνει και να γρατζουνά – σε κατ’ οίκον διδασκαλία – την κιθάρα του. Συνήθως την έχει αγκαλιά για να τον ξεκουράζει,να τον ηρεµεί. Η µουσικήείναι γι’ αυτόν µία επιπλέον γλώσσα. Στο σπίτι του κάνει και ιδιαίτερα, σε Φιλολογικά και Μαθηµατικά. Βελτιώνει και τα Αγγλικά του σε φροντιστήριο. Μέχρι πρότινος, προλάβαινε και τις προπονήσεις του «Αλµπατρος», κολυµβητικής οµάδας για αρτιµελείς. Σήµερα, του αρέσει να κάνει κι ορθοπεταλιές, µε ειδικό διπλό ποδήλατο, µε βλέποντα συνοδό για οδηγό του. Με αυξηµένη ικανότητα αντίληψης του κλειστού χώρου, καταφέρνει να ισορροπεί όποτε πατινάρει στην άσφαλτο ή και σε παγοδρόµιο! Τον χειµώνα πια, εκδράµει ακόµα και για σκι. Σε χιονοδροµικά, όπου εκπαιδευτής τον µαθαίνει να στέκεται όρθιος µε τα µπατόν του.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Συνταξιούχοι της Εθνικής Τράπεζας και οι δυο γονείς του, ο τυφλός Σωτήρης και ηµερικώς βλέπουσα Διονυσία Κουµτζή, µοχθούν νυχθηµερόν να µη λείψει τίποτα από τον Αργύρη, τον 13χρονο Σεβαστό και τον 7χρονο Χρήστο, τον µοναδικό πλήρως βλέποντα της οικογένειας. Ολοι µαζί τα καταφέρνουν όλα µόνοι τους. Από µαγείρεµα, σκούπισµα, µέχρι τα λοιπά απαραίτητα οικιακά. Η πρακτική δυσκολία τους είναι κάθε φορά που πρέπει να µετακινηθούν έξω οµαδικά. Κατά τ’ άλλα, και ο Αργύρης και οι δικοί του ξέρουν να ζουν, όπως λένε, απόλυτα φυσιολογικά…

ΕΙΠΕ
Οι δυσκολίες που αντιµετωπίζω είναι πολλές, αλλά αυτό µε κάνει να πεισµώνω, να προσπαθώ ακόµη σκληρότερα

ΕΙΠΑΝ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ
Είχα καταλάβει από πολύ νωρίς πως πρόκειται για παιδί µε ιδιαίτερες ικανότητες. Αναρωτιέµαι, όµως, τι µέλλον µπορεί να έχει ένα τέτοιο µυαλό στην Ελλάδα;
ΣΩτΗρΗΣ ΚουΜτΖΗΣ, ο ΕΠίΣΗΣ τυΦΛοΣ ΠατΕραΣ του ΑρΓυρΗ

Πηγή: Εφημερίδα Τα Νέα

Διαβάστε περισσότερα...

Τα σκουπιδιάρικα της Καλιφόρνια κινούνται με σκουπίδια...

Εκατοντάδες απορριμματοφόρα κατά μήκος της Καλιφόρνια, κυκλοφορούν στους δρόμους των πόλεων, χρησιμοποιώντας ένα καθαρό καύσιμο από μία μάλλον «βρόμικη» πηγή. Το μεθάνιο που παράγεται στις ειδικές εγκαταστάσεις των χωματερών της αμερικανικής πολιτείας, μειώνει σε σημαντικό βαθμό την εκπομπή ρύπων.
Το καύσιμο προέρχεται από τα αποσυντιθέμενα απορρίμματα, που συσσωρεύονται στη χωματερή του Altamont από το 1980. Από τον περασμένο Νοέμβριο, το μεθάνιο που παράγεται εκεί μεταφέρεται μέσα από σωλήνες στις πρωτοποριακές εγκαταστάσεις, όπου καθαρίζεται και μετατρέπεται σε υγροποιημένο φυσικό αέριο.
Σχεδόν 500 φορτηγά περισυλλογής απορριμμάτων και ανακύκλωσης, κινούνται σήμερα με αυτή τη νέα και «πράσινη» μορφή καύσιμου, αντικαθιστώντας το «βρόμικο» diesel.
Η Καλιφόρνια πρόκειται για την πολιτεία με τις αυστηρότερους στόχους για τη μείωση των αερίων του θερμοκηπίου, και το νέο αυτό πρόγραμμα ωφελεί το περιβάλλον διπλά: Το μεθάνιο από τα σκουπίδια συλλέγεται πριν ρυπάνει την ατμόσφαιρα, ενώ το καύσιμο αυτό παράγει πολύ λιγότερο διοξείδιο του άνθρακα συγκριτικά με τα συμβατικά καύσιμα.

Πηγή: tvxs

Διαβάστε περισσότερα...

Η άμαξα...

Ένα πρωινό ακούω μια γνώριμη φωνή να μου λέει: «Βγες έξω στο δρόμο, υπάρχει ένα δώρο για σένα».
Καταχαρούμενος, βγαίνω έξω και βλέπω το δώρο μου. Μια πανέμορφη άμαξα μπροστά στην πόρτα μου, από λουστραρισμένο ξύλο καρυδιάς, με μπρούντζινα χερούλια και φανάρια από λευκή πορσελάνη. Όλα εξαιρετικής ποιότητας, πολύ κομψά, πολύ «chic». Ανοίγω την πορτούλα και μπαίνω στην άμαξα. Το μεγάλο ημικυκλικό κάθισμα με επένδυση από μπορντό βελούδο και τα κουρτινάκια από λευκή δαντέλα, δίνουν στην καμπίνα μια νότα βασιλικής μεγαλοπρέπειας. Έχω την αίσθηση —αντιλαμβάνομαι απ' αυτά που βλέπω—, ότι σχεδιάστηκε αποκλειστικά για μένα. Έχει υπολογιστεί η απόσταση για τα πόδια, το μέγεθος του καθίσματος, το ύψος της οροφής... Όλα είναι πάρα πολύ άνετα κι έχει χώρο μόνο για μένα. Από τα παράθυρα βλέπω «το τοπίο»: δεξιά το σπίτι μου, αριστερά το σπίτι του γείτονά μου...
Μουρμουρίζω: «Απίθανο δώρο! Αχ, τι ωραία!...» και κάθομαι λίγο να απολαύσω αυτήν την ωραία αίσθηση. Στο λεπτό, αρχίζω να βαριέμαι. Η θέα από το παράθυρο είναι πάντα η ίδια. Αναρωτιέμαι: «Πόσον καιρό μπορεί κανείς να βλέπει τα ίδια πράγματα;»
Και καταλήγω ότι το δώρο που μου έκαναν είναι τελείως άχρηστο. Ενώ εκφράζω το παράπονό μου μεγαλοφώνως, περνάει ο γείτονάς μου και μου λέει, σαν να διαβάζει τη σκέψη μου. «Δε νομίζεις ότι κάτι λείπει απ' αυτήν την άμαξα;»
Με απορία (τι να λείπει άραγε;) κοιτάζω τα χαλιά και την ταπετσαρία. «Λείπουν τα άλογα» μου λέει πριν προλάβω να τον ρωτήσω. Γι' αυτό βλέπω όλο τα ίδια —σκέφτομαι—, γι' αυτό νιώθω να βαριέμαι ... «Καλά λες» απαντάω.
Οπότε, πάω στο στάβλο του σταθμού, ζεύω στην άμαξα δύο άλογα κι ανεβαίνω πάλι επάνω. Από μέσα, φωνάζω: «Ίααα!»
Και ξεκινάμε... Η θέα τώρα είναι υπέροχη, καταπληκτική, το τοπίο που αλλάζει είναι μια διαρκής έκπληξη. Ωστόσο, σε λίγο νιώθω την άμαξα να τραντάζεται και βλέπω ένα ράγισμα στο πλάι. Φταίνε τα άλογα, που με πάνε από κακοτράχαλους δρόμους. Πέφτουν σε λακκούβες, σκαρφαλώνουν ανηφοριές, με οδηγούν σε γειτονιές περίεργες κι επικίνδυνες. Αντιλαμβάνομαι ότι εγώ δεν έχω κανέναν έλεγχο. Τα άλογα με πάνε όπου θέλουν. Στην αρχή ήταν ωραία, τώρα όμως αισθάνομαι ότι το πράγμα έχει γίνει πολύ επικίνδυνο. Αρχίζω να φοβάμαι, αλλά ούτε αυτό μου προσφέρει κάτι. Εκείνη τη στιγμή, περνάει από δίπλα μου ο γείτονας με το αυτοκίνητό του.
Του βάζω τις φωνές: «Ανάθεμά σε! Τι μου 'κανες!».
Κι εκείνος μου φωνάζει: «Χρειάζεσαι αμαξά!»
«Άαα!» κάνω εγώ.
Με μεγάλη δυσκολία, με τη βοήθεια του γείτονα, συγκρατώ τα άλογα και αποφασίζω να προσλάβω αμαξά. Λίγες μέρες μετά, αναλαμβάνει καθήκοντα. Ένας άνθρωπος πολύ τυπικός, προσεκτικός, με σοβαρή όψη, που φαίνεται να ξέρει καλά τη δουλειά του. Τώρα, μάλιστα. Είμαι έτοιμος να απολαύσω πραγματικά το δώρο μου. Ανεβαίνω στην άμαξα, τακτοποιούμαι στην καμπίνα, βγάζω το κεφάλι και λέω στον αμαξά πού θέλω να πάω. Αυτός οδηγεί, αυτός ελέγχει την κατάσταση, αυτός αποφασίζει για τη σωστή ταχύτητα και επιλέγει την καλύτερη διαδρομή.
Εγώ... Εγώ, απλώς, απολαμβάνω το ταξίδι.

και η εκδοχή του Jorge Bucay ...
Αυτή η μικρή αλληγορία θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την ολιστική αντίληψη για τον άνθρωπο. Όταν ήρθαμε στον κόσμο, βγήκαμε από το «σπίτι» μας και βρήκαμε μπροστά μας ένα δώρο: το σώμα μας. Μια άμαξα που σχεδιάστηκε ειδικά για τον καθένα από μας. Ένα όχημα ικανό να προσαρμόζεται στις αλλαγές που φέρνει ο χρόνος, αλλά και να παραμένει απαράλλαχτο σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.
Λίγο μετά τη γέννηση, το σώμα μας κατέγραψε μια επιθυμία, μια ανάγκη, μια ενστικτώδη απαίτηση, και κινήθηκε. Η άμαξα αυτή —το σώμα—, δεν θα είχε καμία χρησιμότητα χωρίς άλογα. Τα άλογα είναι οι επιθυμίες, οι ανάγκες, οι ενορμήσεις και τα συναισθήματα. Για ένα διάστημα, όλα πάνε καλά. Κάποια στιγμή, όμως, συνειδητοποιούμε πως οι επιθυμίες αυτές μας οδηγούν σε δρόμους κάπως τολμηρούς — και καμιά φορά επικίνδυνους. Χρειάζεται, λοιπόν, να βάλουμε φρένο στις επιθυμίες μας. Τότε εμφανίζεται ο ρόλος του αμαξά: το μυαλό, η διάνοιά μας, η ικανότητά μας για λογική σκέψη. Ο αμαξάς θα διαχειριστεί όσο καλύτερα γίνεται το πέρασμά μας από αυτή τη ζωή. Πρέπει να ξέρουμε ότι ο καθένας από μας είναι, τουλάχιστον, οι τρεις αυτές προσωπικότητες που συνεργάζονται...
Εσύ θα φροντίσεις να υπάρχει αρμονία ανάμεσα σ' αυτά τα τρία μέρη και να μην παραμελήσεις κανέναν από αυτούς τους τρεις πρωταγωνιστές.
Μην αφήσεις το κορμί σου να το παρασύρουν μόνο οι ορμές, τα συναισθήματα ή τα πάθη σου. Θα είναι φοβερά επικίνδυνο και μπορεί να αποβεί εις βάρος σου. Μ' άλλα λόγια, χρειάζεσαι το μυαλό για να βάλεις κάποια τάξη στη ζωή σου.
Ο αμαξάς χρειάζεται για να καθορίζει τον δρόμο, την πορεία. Τα άλογα είναι, όμως, αυτά που πραγματικά οδηγούν την άμαξα. Μην επιτρέψεις στον αμαξά να τα παραμελεί. Έχουν ανάγκη από τροφή και προστασία, γιατί... τι θα έκανες χωρίς άλογα; Τι θα ήσουν αν είχες μόνο σώμα και μυαλό; Πώς θα ήταν η ζωή σου αν δεν είχες καμία επιθυμία; Θα ζούσες όπως αυτοί που περνάνε από τον κόσμο χωρίς να έχουν επαφή με τα συναισθήματά τους, αφήνοντας μόνο το μυαλό τους να οδηγεί την άμαξα.
Φυσικά, ούτε την άμαξα μπορείς να παραμελήσεις, γιατί πρέπει να κρατήσει για όλο το ταξίδι. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να την επισκευάζεις, να τη φροντίζεις, να τη λουστράρεις, να κάνεις δηλαδή ό,τι απαιτείται για τη συντήρησή της. Αν δεν την προσέχει κανείς, η άμαξα χαλάει, κι άμα χαλάσει η άμαξα, τελειώνει το ταξίδι.
Όταν λοιπόν είμαι σε θέση να τα ενσωματώσω όλα αυτά, όταν ξέρω ότι είμαι το σώμα μου, ο πονοκέφαλος και η πείνα μου, το κέφι, οι επιθυμίες και τα ένστικτά μου... ότι είμαι ακόμη οι στοχασμοί, ο νους που σκέφτεται και οι εμπειρίες μου... τότε είμαι έτοιμος να πορευτώ, με τα κατάλληλα εφόδια, τον δρόμο που σήμερα επιλέγω για μένα.

Πηγή: http://anthropinessxeseis.blogspot.com/

Διαβάστε περισσότερα...

Όλα ρευστά σε μαύρο φόντο και στο βάθος Αλιάκμονας...

Έντονες είναι πλέον οι συζητήσεις σε Κυβερνητικό επίπεδο, κατ΄εντολήν βέβαια, για πώληση της ΔΕΗ. Λίγη σημασία έχει εάν πρόκειται για μέρος ή για το σύνολο της ΔΕΗ, διότι ο χρόνος κυλάει πολύ άσχημα εις βάρος μας. Το ξεπούλημα δημόσιας κτήσης, χωρίς ντροπή, ονομάζεται αξιοποίηση. Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Όλοι ξέρανε τι συμβαίνει και που πάει «το πράμα». Συγκεκριμένα, τι μπορεί να σημαίνει το ξεπούλημα της ΔΕΗ; Σαν αρχή, μερικά ερωτήματα είναι αναγκαίο να απαντηθούν, αφού αφορούν άμεσα και την περιοχή μας. Οι τοπικοί βουλευτές και άλλοι της Διοίκησης, θα συνεχίσουν να … παρευρίσκονται σε πανηγύρεις, να στέλνουν ευχές εν όψει των εξετάσεων και να εύχονται με πληρωμένες καταχωρήσεις, υγεία, ευτυχία και κάθε πρόοδο, με την ευκαιρία κάθε νέου χρόνου. Θα συνεχίσουν να δραστηριοποιούνται εντονότατα σε γάμους, βαφτίσεις και κοπές πίτας. Όμως κάποιος πρέπει να απαντήσει. Να ενημερώσει.
Όταν λένε ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, εννοούν και τις τεράστιες εκτάσεις γύρω από τις τεχνητές λίμνες; Για να κάνουμε τη βόλτα μας στο νέο φράγμα στον Αλιάκμονα, θα πληρώνουμε είσοδο; Και εάν όχι τώρα, από πότε και μετά; Είναι στην διάθεση του … ιδιοκτήτη. Για να ποτίζονται οι απέραντες εκτάσεις του κάμπου, θα πληρώνουν οι αγρότες δικαιώματα χρήσης του νερού; Η Θεσσαλονίκη που τώρα υδρεύεται από τον Αλιάκμονα, θα πληρώνει; Τι τελικά συγκεκριμένα είναι αυτό που θα πουληθεί της ΔΕΗ; Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και ημείς άδομεν. Ακόμη μία φορά, όπως κάθε φορά, σε απλά ή σπουδαία πράγματα.
Το νερό, παγκόσμια, είναι κορυφαίος φυσικός πόρος επιβολής ελέγχου και οικονομικής «ανάπτυξης». Είναι στόχος τεράστιων οικονομικών οργανισμών. Φαίνεται ότι ηττηθήκαμε κατά κράτος, με «ενόχους» όλους μας και «στρατηγούς» της πανωλεθρίας διαχρονικά, απερίγραπτα ανεπαρκείς ταγούς μας. Επιτρέψαμε σε άλλους να στρώσουν για να κοιμηθούμε εμείς σε αχούρι. Οι ίδιοι βέβαια, διαγκωνίζονται ακόμη, για την κρεβατοκάμαρα. Τα πράγματα οδηγούνται συνειδητά, στα άκρα. Αφήσαμε πολλά χρόνια, να περνάνε από μπροστά μας κάθε είδους ασχήμιες και τώρα ήρθε ο λογαριασμός με τους τόκους μαζί. Η λύση δεν μπορεί να είναι το «όλοι εναντίον όλων». Όταν πνίγεσαι, ποτέ δεν πιάνεσαι από το φίδι για να σωθείς. Δεν μπορεί να τους περάσει.
Όμως, κάποιος πρέπει να απαντήσει στο προκείμενο. Τι σχέση έχει το ξεπούλημα της ΔΕΗ, με τα νερά του Αλιάκμονα και κάθε άλλου ποταμού της χώρας μας;

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΒΕΡΟΙΑΣ

Διαβάστε περισσότερα...

Ένα Τραγούδι για τα παιδιά μας...

Αγόρια μου,
Αυτό το γράμμα είναι ένα γράμμα συγγνώμης που θα ήθελε να γίνει τραγούδι...
Σας ζητώ συγγνώμη που εδώ και ένα χρόνο δεν είμαι δίπλα σας...
Έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στο να μεγαλώσουμε μαζί και στο να εξασφαλίσω πως δεν θα σας λείψει η τροφή, το βιβλίο, το παιχνίδι, το ρούχο...
Σας ζητώ συγγνώμη για όλα σας τα δάκρυα, κάτω από τις κουβερτούλες σας...
Όταν δεν είμαι εκεί να σας καληνυχτίσω και να σας πω τα τραγούδια που σας έλεγα όταν ήσασταν πιο μικροί...Σας ζητώ συγγνώμη για όλα τα βιβλία που ξεκίνησα να σας διαβάζω και ποτέ δεν τελειώσαμε...Ξέρω όμως ότι μπορείτε να διαβάσετε μόνοι σας τη συνέχεια και να με σκέφτεστε σαν να είμαι εκεί...Σας ζητώ συγγνώμη για όλα τα ταξίδια που σας είχα υποσχεθεί και που δεν κάναμε ακόμα...Όμως τα μεγάλα ταξίδια είναι μπροστά μας... Τα ξεκινήσαμε μαζί... Θα τα συνεχίσουμε μαζί... Και κάποια στιγμή θα φτιάξετε τα δικά σας καράβια...Σας ζητώ συγγνώμη για τα όνειρα που έκανα όταν, μωράκια, σας νανούριζα στην αγκαλιά μου...Όμως, να ξέρετε, τα όνειρα παίρνουν πάντα εκδίκηση...
Σας ζητώ συγγνώμη που καμιά φορά, όταν βρισκόμαστε, αποφεύγω να σας κοιτάζω στα μάτια μην και δείτε το φόβο μου, τη θλίψη μου, την οργή μου...
Κι αυτό είναι το χειρότερο από όλα τα προηγούμενα. Πάντα κοίταζα τον κόσμο στα μάτια. Και θέλω να μπορώ να τον ξανακοιτάζω. Κι εσείς είστε ο κόσμος μου. Και εσείς είστε το μέλλον του κόσμου μου...
Ξέρω ότι δεν είστε τα μόνα παιδιά που παιρνούν δύσκολα, ούτε κι εμείς είμαστε οι μόνοι γονείς που δίνουμε μία τόσο άνιση μάχη, θυσιάζοντας ό,τι καλύτερο μπορεί να έχει ένας άνθρωπος: Το να μεγαλώνει τα παιδιά του! Να μεγαλώνει μαζί με τα παιδιά του.
Σας διαβάζω κάτι που έγραψαν κάποιοι άλλοι, εκεί μακριά – εδώ δίπλα μας:
«Είμαστε απλοί άνθρωποι. Άνθρωποι που κάθε πρωί πηγαίνουν να σπουδάσουν, να εργαστούν ή να βρουν δουλειά, άνθρωποι που έχουν οικογένεια και φίλους. Είμαστε άνθρωποι που εργάζονται σκληρά κάθε ημέρα για να ζήσουν και να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στους γύρω μας».
Αυτό είμαστε. Τίποτα παραπάνω και τίποτα παρακάτω...
Σας φέραμε στον κόσμο σε μια εποχή που όλα έμοιαζαν ότι πάνε καλά, την αυγή αυτού του αιώνα. Όμως δεν ήταν έτσι. Το μέλλον μας, το μέλλον σας ήταν ήδη υποθηκευμένο. Γεννηθήκατε καταχρεωμένα, παιδιά μου.
Κι εμείς, οι ανόητοι, κάναμε όνειρα: πως θα μεγαλώνατε σε έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που μεγαλώσαμε εμείς, πως θα πηγαίνατε σε καλύτερα σχολεία από τα δικά μας, πως θα έχετε περισσότερες επιλογές από όσες είχαμε εμείς...
Τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν αλήθεια.
Η αλήθεια είναι ότι μας είχαν ήδη κλέψει τα όνειρα πριν τα κάνουμε.
Μας είχαν κλέψει τη ζωή.
Μας είχαν κλέψει το όνειρο.
Μας έκλεψαν το δρόμο για το μέλλον.
Τώρα μας κλέβουν την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό μας!
Τώρα μας κλέβουν τη Δημοκρατία μας ... (είχα προλάβει να σας μιλήσω γι’ αυτήν, την διαβάσατε και στα βιβλία του σχολείου: Δημοκρατία είναι η κυριαρχία του δήμου, του λαού. Σας άρεσε πολύ εκείνο το κεφάλαιο της ιστορίας, θυμάμαι!)
Αύριο θα μας κλέψουν και την πατρίδα. Το χώμα που πατάμε δηλαδή... Έτοιμοι είναι. Έτοιμοι για όλα!
Και για όλα αυτά είμαστε πολύ θυμωμένοι...
Μα πιο πολύ θυμωμένοι είμαστε για το Φόβο που μας τρώει καθημερινά.
Θυμάστε τι σας έλεγα τα βράδια, όταν φοβόσασταν το σκοτάδι;
Να τραγουδάτε!
Το τραγούδι διαλύει το φόβο!
Γι’ αυτό κι ανάμεσα στα βιβλία σας, είχα βάλει από νωρίς, βιβλία με ποιήματα που έχουν γίνει τραγούδια...
Εδώ, λοιπόν, και λίγες ημέρες, ένα τραγούδι ακούγεται από εκεί έξω...
Ακούστηκε πρώτη φορά στην Τυνησία και στην Αίγυπτο...
Τώρα ακούγεται από την Ισπανία! Και εξαπλώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη!
Είναι ένα τραγούδι που γράφτηκε από νέους ανθρώπους και μιλάει για τη Δικαιοσύνη, την Ισότητα, την Πρόοδο, την Αλληλεγγύη, την Ελευθερία της συμμετοχής στον Πολιτισμό, την Οικολογική βιωσιμότητα και την Ανάπτυξη, την Ευημερία και την Ευτυχία των ανθρώπων.
Μιλάει για τα δικαιώματα που πρέπει να προστατεύονται στην κοινωνία μας: το δικαίωμα στη στέγαση, την απασχόληση, τον πολιτισμό, την υγεία, την εκπαίδευση, την πολιτική συμμετοχή, την ελεύθερη προσωπική ανάπτυξη, τα δικαιώματα του καταναλωτή, το δικαίωμα για μια υγειή και ευτυχισμένη ζωή.
Μιλάει για όλους αυτούς που κλέβουν τις ζωές μας, που σας κλέβουν το μέλλον. Για το παλιό πολιτικό σύστημα, για τις τράπεζες, για τα παλιά μοντέλα της οικονομίας, για τα παλιά κόμματα και τους απαρχαιωμένους θεσμούς...

Αγόρια μου,
Το να συνεχίσουμε αυτό το τραγούδι είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για εσάς μαζί με το να παλεύουμε για το μεροκάματο!
Δεν θέλουμε να γκρεμίσουμε κανέναν κόσμο. Τα καταφέρνουν μια χαρά να τον γκρεμίζουν κάποιοι άλλοι.
Εμείς θέλουμε να χτίσουμε έναν νέον κόσμο!
Δεν θέλουμε να προκαλέσουμε φόβο. Φοβόμαστε ήδη. Και θέλουμε να πάψουμε να φοβόμαστε!
Δεν θέλουμε να κλείσουμε κανένα δρόμο. Θέλουμε να ανοίξουμε καινούργιους δρόμους!
Δεν θέλουμε να κάψουμε καμιά πόλη και καμιά γειτονιά! Θέλουμε να διεκδικήσουμε και πάλι τις πόλεις και τις γειτονιές μας!
Δεν θέλουμε να σηκώσουμε καμιά σημαία. Θέλουμε να κατεβάσουμε τις σημαίες που μας καπελώνουν και μας υποτάσσουν στη «μοίρα» μας και στη θέση τους να ανεβάσουμε τη σημαία της αξιοπρέπειας και της περηφάνιας.
Δεν θέλουμε καμιά ψευτοεπανάσταση.
Θέλουμε να ξαναβρούμε το βήμα μας. Θέλουμε να γιορτάσουμε. Ναι! Να γιορτάσουμε την ελπίδα που ακόμη υπάρχει!
Μια γιορτή που δεν θα την οργανώσει κανένα κόμμα, καμιά οργάνωση, κανένας συνδικαλιστής.
Μια γιορτή που θα πάμε με την παρέα μας, τους φίλους, τους γείτονές μας, τους συναδέλφους μας. Με εσάς μαζί, τα παιδιά μας!
Και αυτή η Γιορτή θα κρατήσει μέχρι να ξημερώσει μια άλλη μέρα. Καλύτερη από τη σημερινή!
Σας το χρωστάμε!
Αγόρια μου, δεν έχω να σας προσφέρω τίποτα άλλο. Ούτε σπίτια, ούτε χρήματα... Το μόνο που έχω να σας προσφέρω είναι ένα τέτοιο τραγούδι. Ένα καλύτερο αύριο... Ένα καλύτερο να ταξίδι...
Το μόνο που ελπίζω είναι να μην νιώσετε ποτέ μίσος ή οίκτο για μένα!
Σας φιλώ αγάπες μου!

Ο μπαμπάς!

Πηγή: http://naftilos.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα...

Παγκόσμια Ημέρα Βιοποικιλότητας...

Η Παγκόσμια Ημέρα Βιοποικιλότητας εορτάζεται κάθε χρόνο στις 22 Μαΐου. Καθιερώθηκε το 1993 από τα Ηνωμένα Έθνη για την καλύτερη κατανόηση και ευαισθητοποίηση σε θέματα βιοποικιλότητας.
Η ποικιλία των ζωικών και φυτικών ειδών είναι ουσιαστικής σημασίας για την ανθρώπινη ύπαρξη και διαδραματίζει σημαντικό ρόλο για τη βιώσιμη ανάπτυξη και την εξάλειψη της φτώχειας.
Σύμφωνα με εκθέσεις του ΟΗΕ, το 12% του συνόλου των πτηνών του πλανήτη και το 10% των φυτών και των ζώων της Γης απειλούνται με εξαφάνιση, εξαιτίας των ανθρώπινων δραστηριοτήτων και της υποβάθμισης των βιοτόπων. Ο επιστήμονες προειδοποιούν ότι έως το 2050 θα έχει εξαφανιστεί το ένα τρίτο της πανίδας από τη Γη, εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών.
Στη χώρα μας απειλούνται με εξαφάνιση η καστανή αρκούδα, η μεσογειακή φώκια, η χελώνα καρέτα - καρέτα, η αγριόγατα, ο γυπαετός, η πέστροφα, ενώ σε κίνδυνο βρίσκονται ο λύκος, το τσακάλι, ο ασβός, το ζαρκάδι και το ελάφι.

Διαβάστε περισσότερα...

Επεισοδίων ρύπανσης συνέχεια...

Διαβάστε περισσότερα...

Ένα παιδί μετρούσε τ' άστρα...

Αυτή η χώρα είναι ένα παιδί. Οι νόμιμοι εκλεγμένοι κηδεμόνες αυτού του παιδιού το κλείνουν σε ντουλάπα για να το τρομοκρατήσουν, σβήνουν πάνω του αναμμένα τσιγάρα για να γλεντήσουν και το πασάρουν για τις όποιες ορέξεις σε φίλους και γνωστούς με πολύ φθηνό αντίτιμο. Ίσα για να βγει ο μήνας σε ποτά και γλέντια. Συχνά πυκνά το «παρκάρουν» όχι σε όποιον βρουν, αλλά στους ψηφοφόρους κουμπάρους τους, που πάντα καλύπτουν τον βασανισμό γιατί παίρνουν κι αυτοί το εξτραδάκι βγάζοντας και την ανάλογη αρρώστια τους για όσο κρατάει η φύλαξη.
Αυτό το παιδί έχει αποδείξει ότι είναι μοναδικό και ότι η αντοχή του είναι εξωπραγματική. Οι εκτός παιχνιδιού αυτού του εξευτελισμού και βιασμού είναι οι γείτονες που ξέρουν τι γίνεται, βλέπουν τι διαπράττεται, ακούν τα ουρλιαχτά αλλά αποφεύγουν να εμπλακούν. Ο πρώτος λόγος είναι ο φόβος των αντιποίνων που θα δεχθούν από την πλειοψηφική συμμορία αν η αλήθεια μαθευτεί. Ο δεύτερος, και χειρότερος λόγος, είναι ότι έχουν συνηθίσει τόσο αυτό που συμβαίνει, που αν λείψει θα είναι σαν να έφυγε ένας τοίχος του σπιτιού τους. Και αμέτοχοι και συμμέτοχοι στο έγκλημα.
Οι πατούσες αυτού του παιδιού μοιάζουν με τα ξεραμένα χωράφια των κάμπων που κανένας δεν κάνει πια τον κόπο να γυρίσει τα χώματα για να έχουν οξυγόνο οι ρίζες του να απλωθούν. Τα πόδια του ίδιοι οι κίονες των Ναών που μόνο κομμένα και δοσμένα στα ενεχυροδανειστήρια του κόσμου θα έχουν πια αξία αφού σώμα, όταν θα λείψουν, δεν θα έχουν να κρατήσουν . Το μελανιασμένο κορμί του ένα Αιγαίο γεμάτο χαρακιές από τον σχεδιασμό νέων συνόρων. Διαβήτες και μύτες μολυβιών πάνω σε έναν ανθρώπινο χάρτη περιφέρονται για το πόσο θα πάρει ο γείτονας με το αζημίωτο υπέρ των κηδεμόνων και του συρφετού υποστήριξής τους. Τα χέρια του, οι οροσειρές που το προστάτευαν από χτυπήματα και θύελλες εισβολέων, έχουν αρχίσει να φλέγονται και δίνονται αντιπαροχή στους οικείους των νόμιμων κηδεμόνων που μία βίλα θέλουν με θέα και ας ανήκει το οικόπεδο αλλού. Τα δάκτυλα του, οι νέοι, που θα το έσωναν γδέρνοντας ακόμη και με τα νύχια τους τους βιαστές, έχουν γίνει χειρότεροι από τους θύτες. Αυτό που έμαθαν να κάνουν είναι να διπλώνουν κομματικά ψηφοδέλτια σε εκλογές του παραδόξου την ώρα που διαπράττεται ένας ομαδικός βιασμός, μόνο και μόνο για να σώσουν το τομάρι τους, ξεχνώντας ότι ένα δάκτυλο από μόνο του είναι άχρηστο για όλους. Οι νέοι είναι φτιαγμένοι να αλλάζουν τον κόσμο, αλλά σε αυτή την χώρα-παιδί μεταλλάχτηκαν υπέρ της βόλεψης. Ακόμα και η ελπίδα σε αυτό τον τόπο είναι τελικά πουλημένη.
Όσο για το κεφάλι του παιδιού, έχει γίνει μια μάζα από τα απανωτά γρονθοκοπήματα για να βγάλουν μέσα από το κρανίο του τους αγνώστους νεκρούς που τα δώσαν όλα υπερασπίζοντάς το και αυτό από πείσμα δεν λέει να τους λησμονήσει. Την γλώσσα την έχουν κόψει από καιρό για να μην μιλά γιατί όσο μιλούσε την ώρα του βασανισμού του καταλάβαιναν, αν και κτήνη, ότι είναι ένα τίποτα μπροστά σε έναν Λόγο που αρθρώνεται χωρίς να βαρβαρίζει. Τα μάτια του τα έχουν βγάλει για να μην τους κοιτά, γιατί όσο τους κοιτούσε έβλεπαν την ομορφιά που καθρέφτιζε την δική τους ασχήμια. Μόνο τα αφτιά του έχουν αφήσει όχι από λύπηση αλλά για μαρτύριο. Να ακούει να περνούν οι γείτονες γελώντας απ’ έξω πηγαίνοντας στις δουλειές τους, και να ξέρει ότι ούτε αυτή την φορά δε θα είναι τυχερό.
Αυτή η χώρα παιδί που δεν το μεγαλώσαμε εμείς αλλά αυτό εμάς, δεν έχει συνηθίσει τον πόνο και κάθε λεπτό ζει με την ίδια ένταση τον βασανισμό. Έχει πάψει να ελπίζει ότι κάποιος θα δώσει το θνητό τομάρι του για μία αθάνατη ιδέα. Ξέρει ότι αργά ή γρήγορα τα ζωντανά μα ακρωτηριασμένα μέλη του θα είναι σε γυάλινες προθήκες ως τρόπαιο καλοπληρωτών πελατών. Το μόνο που κάνει, την ώρα που περνάνε οι στρατιές των νηστικών χορτάτων από πάνω του και όλοι εμείς οι αθώοι-ένοχοι έξω από το μανταλωμένο παράθυρό του, είναι να ακούει μέσα στις βρισιές και τα χάχανα έναν Ύμνο που κάποτε, κάποιοι τού είχαν τραγουδήσει σηκώνοντάς το ψηλά. Πολύ ψηλά. Μέχρι τ' άστρα.

Πηγή: Simple Man

Διαβάστε περισσότερα...

Η πρώτη επίσημη παρουσίαση κινουμένων σχεδίων...

Είναι η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων στην ιστορία του κινηματογράφου, και λέγεται Fantasmagorie. Πρόκειται για μια ταινία του 1908, 36 μέτρα μήκος και διάρκεια 1 λεπτού και 57 δευτερολέπτων στα οποία υπάρχουν πολλές απλές online animated χαρακτήρες σε χαρτί, υψηλής αντίθεσης στην ταινία του Emile Cohl . Ο δημιουργός της ταινίας ξεκίνησε την καριέρα του στη Γαλλία μετά στη Μεγάλη Βρετανία και αργότερα στην Αμερική, όπου έγινε ένας από τους πρώτους σκηνοθέτες και συνέβαλε στην ανάπτυξη των κινουμένων σχεδίων.

Διαβάστε περισσότερα...

Ένας άνθρωπος απλός και συνηθισμένος...

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας κύριος που ζούσε σύμφωνα με αυτό που ήταν: ένας άνθρωπος απλός και συνηθισμένος.
Μια ωραία πρωία, μυστηριωδώς, παρατήρησε ότι ο κόσμος άρχιζε να τον κολακεύει λέγοντάς του πόσο ψηλός ήταν:
“Τι ψηλός που είσα!”
“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”
“Ζηλεύω το ύψος σου…”
Στην αρχή αυτό τον εξέπληξε, οπότε, για μερικές μέρες, πρόσεξε ότι κοίταζε λοξά τον εαυτό του περνώντας από τις βιτρίνες των μαγαζιών και τους καθρέπτες των λεωφορείων.
Αλλά έβλεπε τον εαυτό του ίδιο – ούτε ψηλό ούτε πολύ κοντό…. Προσπάθησε να μη δώσει σημασία, αλλά όταν μερικές εβδομάδες αργότερα άρχισε να παρατηρεί ότι τρεις στους τέσσερις ανθρώπους τον κοίταζαν από χαμηλά, άρχισε να ενδιαφέρεται για το φαινόμενο.
Ο κύριος αγόρασε ένα μέτρο για να μετρηθεί. το έκανε μεθοδικά και σχολαστικά, και μετά από πολλές μετρήσεις και επαληθεύσεις, επιβεβαίωσε ότι το ύψος του ήταν το ίδιο όπως πάντα.Οι άλλοι συνέχιζαν να τον θαυμάζουν:
“Τι ψηλός που είσαι!”
“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”
“Ζηλεύω το ύψος σου…”
Ο άντρας άρχισε να περνά πολλές ώρες μπροστά στον καθρέφτη κοιτάζοντας τον εαυτό του. Προσπαθούσε να επιβεβαιώσει αν πραγματικά ήταν πιο ψηλός από πριν.
Δεν υπήρχε τρόπος: αυτός έβλεπε τον εαυτό του φυσιολογικό: ούτε πολύ ψηλό ούτε πολύ κοντό. Καθώς αυτό δεν τον ικανοποιούσε, αποφάσισε να σημειώσει το πιο ψηλό σημείο του κεφαλιού του με μια κιμωλία στον τοίχο (έτσι ώστε να έχει ένα αξιόπιστο σημείο αναφοράς σχετικά με την εξέλιξή του).
Ο κόσμος επέμενε να του λέει:
“Τι ψηλός που είσαι!”
“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”
“Ζηλεύω το ύψος σου…”
….και έγερναν για να τον κοιτάξουν από χαμηλά.
Πέρασαν οι μέρες. Ο άνθρωπος έβαλε και πάλι σημάδι στον τοίχο με κιμωλία αρκετές φορές, αλλά το σημάδι βρισκόταν πάντα στο ίδιο ύψος.
Ο άνθρωπος άρχισε να πιστεύει πως τον κορόιδευαν. Έτσι, κάθε φορά που κάποιος του μιλούσε για ύψος, αυτός άλλαζε θέμα, τον προσέβαλλε, ή απλά έφευγε χωρίς να πει λέξη. Δε βοήθησε σε τίποτα…Το πράγμα συνεχιζόταν:
“Τι ψηλός που είσα!”
“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”
“Ζηλεύω το ύψος σου…”
Ο άνθρωπος ήταν ορθολογιστής και σκέφτηκε ότι όλα αυτά θα έπρεπε να έχουν μια εξήγηση. Του έδειχναν τόσο θαυμασμό κι αυτό ήταν τόσο όμορφο, ώστε ο άντρας επιθύμησε να ήταν αλήθεια…. Και μια μέρα σκέφτηκε ότι, ίσως, τα μάτια του να τον ξεγελούσαν.΄Ισως αυτός να είχε μεγαλώσει σαν γίγαντας και, από κάποιο ξόρκι ή μάγια, να ήταν ο μόνος που δεν μπορούσε να το δει…
“Αυτό είναι! Αυτό θα πρέπει να συμβαίνει!”
Έχοντας αυτήν την ιδέα στο μυαλό του, ο κύριος άρχισε να βιώνει, από εκείνη τη στιγμή, μια ένδοξη εποχή. Απολάμβανε τα σχόλια και τα βλέμματα των άλλων:
“Τι ψηλός που είσα!”
“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”
“Ζηλεύω το ύψος σου…”
Είχε σταματήσει να αισθάνεται αυτό το σύμπλεγμα του ψεύτη που τόσο τον ενοχλούσε.
Μια μέρα, συνέβη ένα θαύμα. Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και, πραγματικά, του φάνηκε ότι είχε ψηλώσει. Όλα άρχιζαν να ξεκαθαρίζουν. Τα μάγια είχαν λυθεί. Τώρα μπορούσε κι αυτός να δει τον εαυτό του πιο ψηλό.
Συνήθισε να περπατά πιο στητός.Περπατούσε ρίχνοντας το κεφάλι προς τα πίσω.
Χρησιμοποιούσε ρούχα που του έδιναν τύπο και αγόρασε διάφορα ζευγάρια παπούτσια με ψηλή σόλα.Ο άντρας άρχισε να κοιτά τους άλλους αφ’ υψηλού.
Τα μηνύματα που δεχόταν από τον περίγυρο ήταν όλο κατάπληξη και θαυμασμό:
“Τι ψηλός που είσα!”
“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”
“Ζηλεύω το ύψος σου…”
Ο κύριος πέρασε από την ικανοποίηση στην ματαιοδοξία κι από αυτήν στην υπεροψία, χωρίς να μεσολαβήσει τίποτε άλλο.
Δεν έμπαινε πια σε συζητήσεις με όποιον του έλεγε ότι είναι ψηλός. Επικροτούσε το σχόλιο και εφεύρισκε κάποια συμβουλή για το πως να ψηλώσει κάποιος γρήγορα.
Έτσι πέρασε ο καιρός, μέχρι που μια μέρα….Συναντήθηκε με τον νάνο. Ο ματαιόδοξος κύριος έσπευσε να σταθεί δίπλα του, ενώ φανταζόταν με ανυπομονησία τα σχόλιά του. Αισθανόταν πιο ψηλός από ποτέ….Αλλά, προς έκπληξή του, ο νάνος παρέμενε σιωπηλός.
Ο ματαιόδοξος κύριος έβηξε, αλλά ο νάνος δεν φάνηκε να δίνει σημασία. Κι αν και τεντώθηκε και ξανατεντώθηκε μέχρι να κοντεύει να του βγει ο λαιμός, ο νάνος παρέμεινε απαθής. Όταν πια δεν κρατιόταν άλλο, του ψιθύρισε:
“Δεν σε εκπλήσσει το ύψος μου; Δεν σου φαίνομαι γιγαντιαίος;”
Ο νάνος τον κοίταξε από πάνω ως κάτω, τον ξανακοίταξε, και είπε με σκεπτικισμό:
“Κοιτάξτε: από το ύψος μου όλοι είναι γίγαντες, και η αλήθεια είναι ότι από εδώ κάτω εσείς δεν μου φαίνεστε πιο γίγαντας από τους υπόλοιπους.”
Ο ματαιόδοξος κύριος τον κοίταξε περιφρονητικά και, αντί άλλου σχολίου, του φώναξε:
“Νάνε!”
Γύρισε σπίτι του, έτρεξε στον μεγάλο καθρέφτη του σαλονιού και στάθηκε μπροστά του…
Δεν βρήκε τον εαυτό του τόσο ψηλό όσο του είχε φανεί το πρωί.
Στάθηκε δίπλα στα σημάδια στον τοίχο.Σημείωσε με μια κιμωλία το ύψος του, και το σημάδι…ήταν πάνω σε όλα τα προηγούμενα! Πήρε το μέτρο και, τρέμοντας, μετρήθηκε, επιβεβαιώνοντας αυτό που ήδη ήξερε:Δεν είχε ψηλώσει ούτε ένα χιλιοστό….
Ποτέ του δεν είχε ψηλώσει ούτε ένα χιλιοστό….
Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, ξαναείδε τον εαυτό του σαν έναν άνθρωπο ίδιο με όλους τους άλλους.Βίωσε και πάλι το ύψος του: ούτε ψηλός ούτε κοντός.
Τι θα έκανε όταν θα συναντιόταν με τους άλλους;
Τώρα, ήξερε ότι δεν ήταν πιο ψηλός από κανέναν.
Ο κύριος έκλαψε.
Χώθηκε στο κρεβάτι και πίστεψε πως δεν θα ξανάβγαινε ποτέ από το σπίτι.
Ντρεπόταν πολύ για το πραγματικό του ύψος.
Κοίταξε από το παράθυρο και είδε τους ανθρώπους της γειτονιάς του να περνούν μπροστά από το σπίτι του…
Όλοι του φαίνονταν τόσο ψηλοί!
Τρομαγμένος, έτρεξε ξανά μπροστά στον καθρέφτη του σαλονιού – αυτή τη φορά για να βεβαιωθεί ότι δεν είχε κοντύνει. Όχι. Το ύψος του ήταν το ίδιο όπως πάντα…
Και τότε κατάλαβε…
Ο καθένας βλέπει τους υπόλοιπους κοιτάζοντάς τους από ψηλά ή από χαμηλά.
Ο καθένας βλέπει τους ψηλούς και τους κοντούς ανάλογα με τη δική του θέση στον κόσμο.
Ανάλογα με τα όριά του, ανάλογα με τις συνήθειές του, ανάλογα με την επιθυμία του,
ανάλογα με την ανάγκη του….
Ο άντρας χαμογέλασε και βγήκε στο δρόμο. Αισθανόταν τόσο ανάλαφρος, που σχεδόν πετούσε. Ο κύριος συναντήθηκε με εκατοντάδες ανθρώπους που τον βρήκαν γίγαντα και με άλλους που αδιαφόρησαν, μα κανένας απ΄όλους αυτούς δεν κατάφερε να τον ταράξει.
Τώρα, ήξερε ότι ήταν ένας ακόμα σαν όλους τους άλλους…
Ένας ακόμα….΄Οπως όλοι….

Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ Ιστορίες Να Σκεφτείς

Διαβάστε περισσότερα...

Η ανησυχία δεν αφαιρεί τη θλίψη από το αύριο, κλέβει μόνο τη χαρά από το σήμερα...

Ορισμένοι από εμάς θεωρούν ότι η αγάπη και η δέσμευση είναι πηγή μεγάλης πίεσης και/ ή άγχους. Ανησυχούμε ότι δεν κάνουμε τις σωστές επιλογές. Μήπως η σχέση αποτύχει; Μήπως πληγωθούμε; Εάν αποκαλύψουμε τον εαυτό μας, θα είμαστε για τον άλλο αρκετοί; Ανησυχούμε τόσο, ώστε η αγάπη γίνεται πίεση, ματαίωση, πηγή στρες.
Το 90% των πραγμάτων για τα οποία ανησυχούμε δε συμβαίνει ποτέ. Αυτό το ξέρουμε όλοι από πρώτο χέρι. Παρ’ όλα αυτά, γραπωνόμαστε από την ανησυχία μας, λες και θα ήταν επιπόλαιο να πάψουμε να ανησυχούμε. Τα μικρότερα προβλήματα μας προκαλούν υπερδιέγερση, τα μεγαλύτερα μας απειλούν με πλήρη κατάρρευση. Βλέπουμε σε όλα την αρνητική πλευρά πριν σκεφτούμε τη θετική (αν μας περάσει από το νου ότι υπάρχει και θετική). Έχουμε ένα εκατομμύριο λόγους για να ανησυχούμε, δεδομένου ότι είμαστε πολύ εξοικειωμένοι με οτιδήποτε μπορεί να μας βλάψει.
Η ανησυχία μας κάνει όλους ανόητους. Ελέγχει τη ζωή μας και μας αφήνει με άδεια καρδιά και στερημένους από εμπειρίες. Με αυτό δεν εννοώ ότι θα πρέπει να είμαστε αδιάφοροι ή ασυλλόγιστοι. Πολύ απλά, αυτό που θέλω να πω είναι ότι θα πρέπει να μάθουμε να διαχωρίζουμε τα πραγματικά προβλήματα από τα φανταστικά και ασήμαντα.
Δεν έχει σημασία πόσο βαθιά ριζωμένο είναι το πρόβλημα, πόσο απελπιστική η κατάσταση, πόσο μπερδεμένο το κουβάρι, πόσο μεγάλο το λάθος.
Μια επαρκής κατανόηση της αγάπης θα δώσει λύση σε όλα.

Απόσπασμα από το βιβλίο Γεννημένοι να αγαπάμε Στοχασμοί για την Αγάπη του Leo Buscaglia

Διαβάστε περισσότερα...

Ο Δημήτρης Καζάκης καλεσμένος για δεύτερη φορά στην εκπομπή ''Αντιθέσεις''...

O Δημήτηρης Καζάκης στις "Αντιθέσεις" για 2η φορά. from Αντίφωνο on Vimeo.

Διαβάστε περισσότερα...

Το μυστικό για να πετύχεις ό,τι επιθυμείς στη ζωή...

Μια μέρα ένας νεαρός πλησίασε τον Σωκράτη και τον ρώτησε:
“Δάσκαλε, ποιός είναι ο τρόπος για να αποκτήσεις ό,τι επιθυμείς στη ζωή;”
“Συνάντησέ με αύριο στην όχθη του ποταμού” του απάντησε ο Σωκράτης.
Πραγματικά, την επόμενη μέρα το πρωί ο νεαρός περίμενε το Σωκράτη στην όχθη του ποταμού. ‘Οταν έφτασε ο Σωκράτης, του είπε να περάσουν περπατώντας το ποτάμι.
Μόλις είχαν φτάσει στο σημείο που εξείχε μόνο το κεφάλι τους έξω από το νερό, ο Σωκράτης με μια απότομη κίνηση άρπαξε το κεφάλι του νεαρού και το βύθισε μέσα στο νερό. Ο νεαρός ξαφνιάστηκε και προσπαθούσε να ελευθερωθεί από το γερό κράτημα του Σωκράτη. Πάλεψε για λίγη ώρα και κάποια στιγμή, κατάφερε να βγάλει το κεφάλι του μέσα στο νερό.
Τότε ο Σωκράτης του είπε: “Τι ήταν αυτό που επιθυμούσες περισσότερο από οτιδήποτε όση ώρα ήσουν μέσα στο νερό;”
“Αέρα!” απάντησε ο νεαρός.
“Αυτό είναι το μυστικό για να πετύχεις ό,τι επιθυμείς στη ζωή. Να το επιθυμείς με την ίδια ένταση που επιθυμούσες τον αέρα όση ώρα βρισκόσουν κάτω από το νερό!!!”
Για να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου, είναι τόσο απλό και για αυτό είναι τόσο δύσκολο για όλους μας να το κατανοήσουμε. Οι ρυθμοί της ζωής μας έχουν επιβάλλει έναν πολύπλοκο τρόπο σκέψης, μας έχει δημιουργηθεί η πεποίθηση πως το κάθετι αποκτιέται μόνο με πάρα πολύ κόπο. Φυσικά και χρειάζεται να εργαστούμε για να ζήσουμε, αλλά το βασικότερο είναι να αποβάλλουμε την πολυπλοκότητα από τη σκέψη μας. Να σταματήσουμε να “γράφουμε” σενάρια επιστημονικής φαντασίας για το κάθετι, να σταματήσουμε ένα λεπτό για να θαυμάσουμε το κελάηδισμα ενός πουλιού, να θαυμάσουμε τα λουλούδια που προβάλλουν δειλά μέσα από το τσιμέντο στα μπαλκόνια και σε όσο χώμα δεν έχουμε ακόμα τσιμεντοποιήσει οι άνθρωποι, να θαυμάσουμε τον γαλάζιο ουρανό, να ταξιδέψουμε ένα λεπτό με ένα σύννεφο που έχει παράξενο σχήμα, με τις φωνές των παιδιών που παίζουν. Στ’ αλήθεια, αν το καλοσκεφτούμε υπάρχουν τόσο μικρά και απλά καθημερινά πράγματα που αν δεν τα είχαμε θα είμασταν δυστυχισμένοι κι όμως εμείς, έχουμε παγιδευτεί μέσα σε αυτήν την παγίδα της υπερκατανάλωσης και των πλασματικών αναγκών που μας έχουν “πείσει” πως χρειαζόμαστε και έχουμε χάσει το νόημα της πραγματικής ζωής.
Γνωρίζω πως όλοι μας έχουμε πολλές υποχρεώσεις, αρκετά θέματα να λύσουμε σε καθημερινή βάση, αλλά αν σκεφτούμε ένα λεπτό πως ο άνθρωπος είναι το τελειότερο εργοστάσιο που υπάρχει πάνω στη γη, και νιώσουμε ευγνώμονες για το ότι υπάρχουμε και για όσα ήδη έχουμε, τότε θα αρχίσουμε σιγά σιγά να βλέπουμε τα πράγματα από άλλη σκοπιά και ίσως τότε καταφέρουμε να επιθυμήσουμε κάτι τόσο πολύ -όσο επιθύμησε τον αέρα ο νεαρός στην ιστορία μας νωρίτερα- και να το αποκτήσουμε!

Πηγή: http://mybellavista.wordpress.com

Διαβάστε περισσότερα...

Σιχαίνομαι τη φρονιμάδα σου...

Σιχαίνομαι τὴ φρονιμάδα σου. Ἂν μποροῦσα νὰ καταστρέψω μόνος μου τὸ κράτος τὸ Ἑλληνικὸ θὰ τὸ ἔκανα ἀμέσως.
Τί χρησιμεύει ἕνα κράτος Ἑλληνικὸ ποὺ ἀντὶ κάθε ἄλλη ἐξωτερικὴ πολιτικὴ διορίζει προξένους στὴν Ἀνατολὴ καὶ πρέσβεις στὴ Δύση καὶ τοὺς ξεπροβαδίζει μὲ τὴν μονάκριβη εὐχὴ καὶ ὁδηγία "προσέχετε νὰ μὴν γεννᾶτε ζητήματα";
Ἂν τὸ κράτος δὲν νοιώθει τί μπορεῖ καὶ τί πρέπει νὰ κάνει, δὲν ἀξίζει νὰ ζεῖ. Ἔχουμε δυνάμεις ἀμέρητες καὶ στὴν Μακεδονία καὶ στὴν Θράκη καὶ σὲ ὅλη τὴν Ἀνατολή. Καὶ ἂν τὸ κράτος δὲν τὶς ξέρει, δὲν θὰ πεῖ πὼς πρέπει νὰ μὴν τὶς ξέρω καὶ ἐγώ. Καὶ ἂν τὸ κράτος τὶς ἀφήνει κρυμμένες ἢ σκόρπιες καὶ δὲν θέλει νὰ τὶς περιμαζέψει, δὲν εἶναι λόγος νὰ μὴν τὶς περιμαζέψω ἐγώ, ἢ τουλάχιστον νὰ προσπαθήσω.
Ναὶ ἐσὺ θὰ σώσεις τὸ ρωμέικο, ὢ φρόνιμε. Ὁ καθένας πρέπει νὰ ξέρει ὅτι σὲ αὐτὸν ἔλαχε νὰ σώσει τὸ ἔθνος του, ἔτσι θὰ προσπαθήσουν πολλοὶ καὶ θὰ τὸ σώσει ὅποιος μπορέσει. Καὶ ἀλήθεια νὰ ἦταν πὼς οὔτε ἕναν Ἕλληνα δὲν βρίσκεις στὴν Μακεδονία, πρέπει νὰ εἶναι Ἑλληνικὴ ἡ Μακεδονία. Ἄλλα κράτη ἁρπάζουν πολιτεῖες καὶ χῶρες καὶ ἐμεῖς, καὶ ἐκεῖνα ποὺ εἶναι δικά μας, καὶ ἐκεῖνα δὲν κρατοῦμε. Σκιαζόμαστε μὴν μᾶς ποῦν οἱ Εὐρωπαῖοι πὼς δὲν εἶναι δικά μας. Μὲ ντροπή μας μεγάλη καὶ δειλά-δειλὰ ξεστομίζουμε πῶς ἔχουμε κάποια ἐπιρροὴ στὴν Μακεδονία , γιατί τί θὰ πεῖ ἡ κοινὴ γνώμη ἄν μας ἀκούσει; Ἀφοῦ οἱ Βούλγαροι τὴν ἔχουν στὸ μάτι τὴν Μακεδονία καὶ φωνάζουν καὶ τὴν θέλουν δική τους, ταιριάζει νὰ μὴν τὴν θέλουμε ἐμεῖς;
Δὲν μὲ μέλει ἂν βάλω σὲ δύσκολη θέση τὴν κυβέρνηση, μία κυβέρνηση ποὺ δὲν τὴν σέβομαι, δὲν εἶμαι καμωμένος γιὰ τὴν κυβέρνηση ή γιὰ τὸ κράτος, ἔγινα γιὰ τὸ ἔθνος, καὶ τὸ ξέρω ἐπειδὴ γι' αὐτὸ ἴσα-ἴσα πονῶ.
Γιὰ τὴν κυβέρνησή μου ἔρχεται σιχαμὸς καὶ καταφρόνια, ἅμα συλλογίζομαι τὴν κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω καὶ μαραίνομαι. Σηκώνομαι, ξανοίγω καὶ ἀνθοβολῶ ἅμα νοιώθω τὸν Ἑλληνισμό. Σὲ ὅποια γωνιὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ ἂν βρεθῶ, θὰ πασχίζω πάντα νὰ δυναμώνω, νὰ ξυπνῶ, νὰ ζωντανεύω τὴν ψυχή του, καὶ ἂς γίνει ὅ,τι γίνει.
Ξυπνῶ κάθε ὕπνο, κεντρίζω κάθε βαρεμό, συνδαυλίζω κάθε στάχτη, ξεσκεπάζω κάθε σπίθα κρυμμένη καὶ ἀνάβω κάθε φωτιὰ σβησμένη, βγάζω κάθε πνοὴ κουρασμένη καὶ παίζω κάθε χορδὴ σιωπηλή.
Ξυπνῶ, ξυπνῶ, ξυπνῶ.

Από το «ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΚΑΙ ΗΡΩΩΝ ΑΙΜΑ» του Ίωνα Δραγούμη, εκδόσεις Σταμούλη

Πηγή: http://yponeirwn.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα...

Ο Δαυίδ της ενέργειας νίκησε τον Γολιάθ...

Ρωτήστε οποιαδήποτε μητέρα πέντε παιδιών πόσες πιθανότητες έχει να γίνει ιδρυτής και πρόεδρος μιας εταιρείας παραγωγής και διανομής ενέργειας με ετήσιο τζίρο δεκάδων εκατομμυρίων, και αντί για απάντηση θα εισπράξετε μάλλον ένα ειρωνικό μειδίαμα.
Και όμως, μια δασκάλα, μητέρα πέντε παιδιών, από το Σενάου, ένα μικρό χωριό στον Μέλανα Δρυμό, στη νότια Γερμανία, έκανε ακριβώς αυτό!
Η Ούρσουλα Σλάντεκ τρόμαξε τόσο πολύ πριν από 25 χρόνια, μαθαίνοντας ότι στα χωράφια, στους κήπους και στις παιδικές χαρές στο χωριό της βρέθηκαν υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας από το πυρηνικό δυστύχημα του Τσερνομπίλ, ώστε άρχισε να εξετάζει από πού παραγόταν η ενέργεια που κατανάλωνε η οικογένειά της και οι υπόλοιποι Γερμανοί.
Τη εποχή εκείνη, στα μέσα της δεκαετίας του ’80, η Γερμανία, όπως και άλλες χώρες της Ευρώπης, ήταν απολύτως εξαρτημένη από τον άνθρακα και την πυρηνική ενέργεια.
Το αντιπυρηνικό κίνημα βρισκόταν στα πρώτα του βήματα, αλλά -όπως αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων- βρήκε στην Ούρσουλα έναν πραγματικά ένθερμο υποστηρικτή των εναλλακτικών πηγών.

Ενεργειακό «πραξικόπημα»
Σε συνεργασία με άλλους θορυβημένους γονείς, η Σλάντεκ ξεκίνησε έναν αγώνα που δέκα χρόνια αργότερα είχε αλλάξει εντελώς τον ενεργειακό χάρτη στην περιοχή της και τα δεδομένα στην «επίσημη» αγορά ενέργειας.
Η ομάδα τους, που υποχρεώθηκε να μετατραπεί σε ανώνυμη εταιρεία, κατόρθωσε όχι μόνο να πάρει τον έλεγχο του τοπικού δικτύου διανομής ενέργειας, αλλά και να επιβάλει ότι κάθε νέα επένδυση στην περιοχή θα γινόταν προς τις καθαρότερες, εναλλακτικές πηγές ενέργειας.
Το 1991 έληγε η άδεια εκμετάλλευσης της ιδιωτικής εταιρείας που διαχειριζόταν το δίκτυο της περιοχής τους. Η Σλάντεκ και τα υπόλοιπα μέλη του συλλόγου αποφάσισαν να διεκδικήσουν την άδεια αυτή ώστε να μπορούν να καθορίζουν οι ίδιοι τις πηγές της ενέργειας που θα κατανάλωναν.
Οργάνωσαν δύο δημοψηφίσματα, με τα οποία πήραν την εντολή να διαχειριστούν το δίκτυο. Η εταιρεία που το είχε μέχρι τότε προσπάθησε να τους εμποδίσει, ζητώντας 9 εκατομμύρια μάρκα, δηλαδή 4,5 εκατ. ευρώ, για να το μεταβιβάσει, ποσόν διπλάσιο από τη μέχρι τότε εκτίμηση για την αξία του.

Χρηματοδότηση
Η ομάδα της Σλάντεκ επιδόθηκε σε έναν αγώνα για να εξασφαλίσει χρηματοδότηση, όχι από τράπεζες ή μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά από τους ίδιους του πολίτες.
Με μοναδικό της όπλο τα επιχειρήματα κατά της πυρηνικής ενέργειας και του άνθρακα, αλλά και την ευαισθησία των Γερμανών για το περιβάλλον, κατόρθωσε να μαζέψει μέσα σε έξι εβδομάδες περίπου ένα εκατ. μάρκα. Τότε ο πρόεδρος της εταιρείας του δικτύου κατάλαβε ότι είχε απέναντί του πραγματικά αποφασισμένους ανταγωνιστές και ύστερα από αρκετό καιρό και σκληρές διαπραγματεύσεις κατέβασε το τίμημα στα 5,8 εκατ. μάρκα.
Η ομάδα της Σλάντεκ το πλήρωσε (αφού το συγκέντρωσε με καμπάνια σε ολόκληρη τη χώρα), εξασφάλισε τον πλήρη έλεγχο του δικτύου το 1997 και ύστερα από δικαστικό αγώνα επτά ετών, με τον οποίο η πραγματική αξία του δικτύου καθορίστηκε σχεδόν στο μισό, κατόρθωσε να πάρει πίσω από την αρχική εταιρεία 2,3 εκατομμύρια μάρκα!

Μεγάλη εταιρεία, αλλά με αρχές μικρού συλλόγου
Σήμερα, είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, εκείνο που ξεκίνησε ως πρωτοβουλία λίγων πολιτών που τρόμαξαν βλέποντας ότι ένα πυρηνικό δυστύχημα το οποίο έγινε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο τους μπορούσε να βλάψει σοβαρά την υγεία των παιδιών τους, έχει γίνει μια μεγάλη εταιρεία.
Εχει χίλιους μετόχους, που παίρνουν κάθε χρόνο ένα μικρό μέρισμα, τζίρο 70 εκατομμυρίων ευρώ και πάνω από 100.000 οικογένειες ή επιχειρήσεις στο πελατολόγιό της.
Προσφέρει σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρικό ρεύμα από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τις οποίες μάλιστα χρηματοδοτεί επενδύοντας σχεδόν όλα τα κέρδη της: Ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκές εγκαταστάσεις, μικρά υδροηλεκτρικά εργοστάσια, μονάδες συμπαραγωγής ηλεκτρισμού και θερμότητας, βιομάζα...
Στόχος τους, λέει η -πρόεδρος και διευθύνουσα σύμβουλος πλέον- Ούρσουλα Σλάντεκ, είναι να έχουν ένα εκατομμύριο πελάτες μέχρι το 2015, αλλά κυρίως να δώσουν στους συμπατριώτες τους τη δυνατότητα να επιλέγουν ενέργεια που δεν προέρχεται από πυρηνικές εγκαταστάσεις ή από άνθρακα, αλλά από καθαρές, ανανεώσιμες πηγές.
Και, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες εταιρείες, βασικός της στόχος δεν είναι να ωθήσει τους πελάτες να καταναλώνουν περισσότερο για να κερδίζει περισσότερα, αλλά να κάνουν σωστή διαχείριση των ενεργειακών τους αναγκών και να εξοικονομούν!
Η εταιρεία τους, η EWS, είναι απολύτως βιώσιμη, αλλά λειτουργεί περισσότερο ως μη κερδοσκοπική οργάνωση παρά ως συνηθισμένη επιχείρηση.
Τα κοινωνικά και περιβαλλοντικά οφέλη από τη λειτουργία της -λέει η ίδια η Σλάντεκ- την ενδιαφέρουν περισσότερο από τα κέρδη στον ισολογισμό της.
Ακριβώς αυτές οι αρχές βρήκαν απήχηση στο κοινό της Γερμανίας.
Αφού έγινε γνωστή η ιστορία της, ιδρύθηκαν αρκετές ακόμη «συνεταιριστικές» τοπικές επιχειρήσεις οι οποίες παράγουν και διαχειρίζονται οι ίδιες την ηλεκτρική ενέργεια που καταναλώνεται στην περιοχή τους. Και ύστερα από το πυρηνικό δυστύχημα της Φουκουσίμα, λέει η Σλάντεκ, το ενδιαφέρον έγινε ακόμη μεγαλύτερο.

Βραβεία Περιβαλλοντικού Ηρωισμού
Η Σλάντεκ τιμήθηκε τον Απρίλιο με το ένα από τα έξι βραβεία που απονέμει κάθε χρόνο το αμερικανικό ίδρυμα Γκόλντμαν, σε «ήρωες» του Περιβάλλοντος.
Κάθε χρόνο επιλέγονται άνθρωποι που ξεκίνησαν οι ίδιοι «από το μηδέν» επιτυχημένες πρωτοβουλίες για να προστατεύσουν το περιβάλλον και την κοινότητα από την οποία προέρχονται. Μαζί με τη Σλάντεκ, για το 2011, τιμήθηκαν οι:

- Ραούλ ντι Τουά, Ζιμπάμπουε, για τη διάσωση της μεγαλύτερης αγέλης μαύρων ρινόκερων
- Ντμίτρι Λισίτσιν, Ρωσία, για την προστασία των νήσων Σαχαλίν από την εξόρυξη πετρελαίου
- Πρίγκι Αρισάντι, Ινδονησία, για την αποτροπή της ρύπανσης ενός ποταμού που υδρεύει τρία εκατομμύρια ανθρώπους
- Χίλτον Κέλι, ΗΠΑ, για την προστασία των κοινοτήτων στα παράλια του κόλπου του Τέξας από τη βιομηχανική ρύπανση και
- Φρανσίσκο Πινέντα, Ελ Σαλβαδόρ, γιατί παρά τις διαρκείς απειλές για τη ζωή του εμπόδισε μια εταιρεία εξόρυξης χρυσού να καταστρέψει τις πηγές ύδρευσης της χώρας του.

Πηγή: Εφημερίδα Real-ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΗ ΚΟΥΒΑΚΑ

Διαβάστε περισσότερα...

Συνάντηση του δημάρχου Κοζάνης με τη διευθύντρια του Λ.Κ.Δ.Μ...

Συνάντηση με την διευθύντρια του Λιγνιτικού Κέντρου Δυτικής Μακεδονίας Όλγα Κουρίδου, είχε την Τρίτη 17 Μαΐου 2011, ο Δήμαρχος Κοζάνης Λάζαρος Μαλούτας. Στην σύσκεψη συμμετείχαν ο Αντιδήμαρχος των Δημοτικών Ενοτήτων Ελλησπόντου και Δημ. Υψηλάντη Νίκος Θεοδωρίδης, ο εντεταλμένος σύμβουλος για τα ζητήματα των μετεγκαταστάσεων Δημήτρης Μαυροματίδης, καθώς και ο βοηθός διευθυντής του Λ.Κ.Δ.Μ. Γιώργος Τζέλλος.

Στη εν λόγω συνάντηση συζητήθηκαν:

· Η μετεγκατάσταση της Ποντοκώμης, δεδομένης της αυξημένης ανησυχίας που υπάρχει για τις διαδικασίες που ακολουθούνται, υπό το πρίσμα και των πρόσφατων εξελίξεων. Όπως επισημάνθηκε τα στελέχη της ΔΕΗ θα απαντήσουν εγγράφως στην σχετική επιστολή του Δήμου Κοζάνη, σχετικά με την τήρηση του συμφωνητικού συνεργασίας, επαναλαμβάνοντας ότι η Ποντοκώμη θα μετεγκατασταθεί σύμφωνα με το ανακοινωμένο χρονοδιάγραμμα, καθώς και ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει η ΔΕΗ στην αξιοποίηση της ΟΠΚ1 (1340 στρέμματα) του αγροκτήματος Ποντοκώμης, εάν δεν προχωρήσουν όσα προβλέπονται στο σχετικό σύμφωνο συνεργασίας, σχετικά με το ΦΕΚ μετεγκατάστασης της Ποντοκώμης.

· Τέθηκε επί τάπητος το ζήτημα της μετεγκατάστασης της Ακρινής, καθώς με ευθύνη του Δήμου Κοζάνης θα πραγματοποιηθούν τα απαιτούμενα βήματα του προσδιορισμού του χώρου μετεγκατάστασης, ο οποίος θα προκύψει τελικά με απόφαση των κατοίκων της Ακρινής και την υποχρέωση της άμεσης έναρξης από τη ΔΕΗ, της υλοποίησης του επιχειρησιακού σχεδιασμού, σύμφωνα με την πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση.

· Επίσης συζητήθηκε ο σχεδιασμός της νέας επαρχιακής οδού Ε35 καθώς και τα αναγκαία βήματα υλοποίησης του έργου, για την εξυπηρέτηση των κατοίκων της Ακρινής.

· Το τελευταίο ζήτημα που τέθηκε ήταν η διευκόλυνση της χρήσης του ρέματος Σουλού, για την υδροδότηση του κάμπου Αγίου Δημητρίου και Ακρινής, παράλληλα με τις αναγκαίες τεχνικές παρεμβάσεις (κατασκευή νέων υδροφραγμάτων, διάνοιξη καναλιών, κλπ).

Πηγή: http://eordaia.org

Διαβάστε περισσότερα...

Ερώτηση προς τους Υπουργούς Περιβάλλοντος - Ενέργειας- Κλιματικής Αλλαγής, Οικονομικών και Αγροτικής Ανάπτυξης- Τροφίμων για την «Απόδοση των εκτάσεων της ΔΕΗ στις τοπικές κοινωνίες»...

Ερώτηση προς τους Υπουργούς Περιβάλλοντος,-Ενέργειας- Κλιματικής Αλλαγής, Οικονομικών και Αγροτικής Ανάπτυξης- Τροφίμων, κατέθεσε σήμερα ο βουλευτής ΠΑΣΟΚ Π.Ε. Κοζάνης, με την οποία ζητά την απόδοση των εδαφών από τη ΔΕΗ προς τις τοπικές κοινωνίες.
Ο βουλευτής αναφέρεται στο ιστορικό της απόκτησης των εδαφών αυτών και τονίζει πόσο σημαντικό για την ανάπτυξη της περιοχής είναι το να αποδοθούν και πάλι στις τοπικές κοινωνίες.
Η ερώτηση του έχει ως εξής:

«Από την ημέρα που η ΔΕΗ Α.Ε. άρχισε να δραστηριοποιείται στην περιοχή της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας, όπου υπάρχει και λειτουργεί το Λιγνιτικό Κέντρο Δυτικής Μακεδονίας, απ΄ το οποίο παράγεται το μεγαλύτερο ποσοστό της ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας, η Επιχείρηση άρχισε να αποκτά μεγάλο μέρος δημόσιων εκτάσεων και ιδιωτικών αγροτικών εκτάσεων, για την κατασκευή υδροηλεκτρικών έργων και για την εκμετάλλευση στερεών καυσίμων (λιγνίτης, τύρφη κ.α.).
Με τον Νόμο 1280/1982 (ΦΕΚ Α΄108), άρθρο 1, ορίζεται ότι «οι αγροτικές εκτάσεις που αποκτούνται με οποιονδήποτε τρόπο από τη Δ.Ε.Η. για κατασκευή υδροηλεκτρικών έργων ή για εκμετάλλευση στερεών καυσίμων (λιγνίτη, τύρφη κλπ), και παύουν να είναι αναγκαίες για την εκπλήρωση των σκοπών της, παραχωρούνται κατά κυριότητα στο Δημόσιο χωρίς αντάλλαγμα με αποφάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου της Δ.Ε.Η., εγκρινόμενες από τον Υπουργό Ενέργειας και Φυσικών Πόρων.»
Το άρθρο 2, Ν.1280/1982, προβλέπει συγκεκριμένα ότι οι παραχωρημένες εκτάσεις στο Ελληνικό Δημόσιο, μπορούν «α) να διατίθενται σε ακτήμονες ή σύμφωνα με τις διατάξεις της αγροτικής νομοθεσίας, σε γεωργικούς ή κτηνοτροφικούς συνεταιρισμούς, για ομαδική καλλιέργεια, ή άλλη ομαδική γεωργική εκμετάλλευση, β) να κηρύσσονται ολόκληρες ή τμήματα αυτών αναδασωτέες εκτάσεις, σε περίπτωση που δεν είναι κατάλληλες για γεωργική ή κτηνοτροφική εκμετάλλευση, γ) να διατίθενται τμήματα αυτών για οικιστική αποκατάσταση των μελών των γεωργικών και κτηνοτροφικών συνεταιρισμών και των ακτημόνων στους οποίους διατίθεται η εκμετάλλευσης των εκτάσεων, καθώς και άλλων ατόμων που εγκαθίστανται μόνιμα στον οικισμό, για την εξυπηρέτηση των αναγκών της λειτουργίας του οικισμού και δ) να διατίθενται στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, για χρήσεις που εξυπηρετούν τους σκοπούς τους.
Με το Ν. 2941/2001(ΦΕΚ201/12-9-2001), και το άρθρο 9 αντικαταστάθηκε το πρώτο εδάφιο της παραγράφου 1 του άρθρου 1 του Ν. 1280/82, ως ακολούθως: «Αγροτικές εκτάσεις που αποκτώνται με οποιονδήποτε τρόπο από τη Δ.Ε.Η. για κατασκευή υδροηλεκτρικών έργων και παύουν να είναι αναγκαίες για την εκπλήρωση των σκοπών της, μεταβιβάζονται κατά κυριότητα στο Δημόσιο χωρίς αντάλλαγμα με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της Δ.Ε.Η., που εγκρίνεται από τον Υπουργό Ανάπτυξης».
Με την τροποποίηση δηλαδή αυτή, προκύπτει ότι οι αγροτικές εκτάσεις που αποκτούνται από την ΔΕΗ για τα ορυχεία, παραμένουν πλέον στην ιδιοκτησία της Επιχείρησης και επιστρέφονται μόνο οι εκτάσεις των υδροηλεκτρικών.
Κατά την μετοχοποίηση της ΔΕΗ, οι εκτάσεις των ορυχείων και υδροηλεκτρικών ενεγράφησαν στα πάγια της επιχείρησης και γίνεται απόσβεσή τους κατά 5% ανά έτος. και για 20 έτη, ή με άλλο ποσοστό, ανάλογα με την διάρκεια των έργων.
Οι συνολικές εκτάσεις που έχουν περιέλθει στην ιδιοκτησία της ΔΕΗ Α.Ε. για τη λειτουργία των ορυχείων στη Δυτική Μακεδονία, εκτιμάται ότι σήμερα ανέρχονται σε 160.000 στρέμματα, περίπου, και υπολογίζεται πως μέχρι εξαντλήσεως των κοιτασμάτων λιγνίτη, θα ανέλθουν σε 200.000 στρέμματα, περίπου.
Όπως προκύπτει απ΄ τα πιο πάνω η ΔΕΗ Α.Ε. έχει στην κατοχή της ένα σημαντικότατο μέρος των εδαφών της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας, για τα οποία οι θεσμικοί φορείς της περιοχής και οι πολίτες εκτιμούν, και το έχουν αναδείξει μέσω πλήθους αναπτυξιακών συνεδρίων, πως η αξιοποίηση των νέων εδαφών που θα προκύψουν μετά την ολοκλήρωση της εξόρυξης του λιγνίτη, καθώς και των εδαφών των παραλίμνιων περιοχών των υδροηλεκτρικών έργων, αποτελεί τη μοναδική αναπτυξιακή διέξοδο για την περιοχή.
Την άποψη δε αυτή υιοθέτησε και η Υπουργός ΥΠΕΚΑ κ. Τίνα Μπιρμπίλη κατά την ομιλία της στην Κοζάνη (20-1-2011), όπου μεταξύ άλλων ανέφερε ότι «Μία από τις προτεινόμενες παρεμβάσεις του Σχεδίου για τη βελτίωση των περιβαλλοντικών συνθηκών και την ανάπλαση του τοπίου στον ενεργειακό άξονα Κοζάνης – Πτολεμαίδας – Φλώρινας με έργα αποκατάστασης των εδαφών από την εκμετάλλευση των ορυχείων, αξιοποίησης των παραλίμνιων περιοχών και των πολιτιστικών χώρων ανάπτυξης δυναμικών καλλιεργειών, είναι η εκπόνηση Στρατηγικής Μελέτης, ενός MasterPlan αξιοποίησης των νέων εδαφών. Η εκπόνηση του MasterPlan θα χρηματοδοτηθεί από πόρους της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας, της ΔΕΗ Α.Ε. καθώς και από κονδύλια του Τοπικού Πόρου».
Οι τελευταίες εξελίξεις γύρω από το μέλλον της ΔΕΗ Α.Ε. δημιούργησαν εύλογες ανησυχίες, καθώς τίθεται πλέον το ερώτημα τι πρόκειται να γίνει με την ιδιοκτησία αυτών των εδαφών, που θεωρούνται ιδιαιτέρως σημαντικές για τις τοπικές κοινωνίες και το μέλλον τους, σε περίπτωση που αλλάξει η μετοχική της σύνθεση.

Γι΄ αυτό ερωτώνται οι κ.κ. Υπουργοί:
Προτίθενται και με ποιο τρόπο, να προχωρήσουν σε επαναπόδοση των εδαφών αυτών στις τοπικές κοινωνίες, προκειμένου να μη βρεθούν μελλοντικά οι σημαντικές αυτές εκτάσεις δέσμιες ιδιωτικών συμφερόντων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις κοινωνίες και το μέλλον τους;».

Διαβάστε περισσότερα...