Τι λόγια να πούμε;;

Τι λόγια να πω; Πως να σας μιλήσω;Να σας πω άραγε αυτά που θέλετε ν’ ακούσετε;
Κι αν όχι; Θα μου γυρίσετε την πλάτη; Α, μα γι’ αυτό είναι πλέον αργά! Πάει καιρός που μόνο γυρισμένες πλάτες βλέπω ανθρώπων που βιάζονται να φύγουν από κοντά μου ή από τον εαυτό τους. Θάθελα να τους χαρίσω τη σιωπή μ’ όλα της τα δώρα, αλλά αυτοί τίποτα δε θα καταλάβαιναν και θα την παραπετούσαν ακριβώς όπως τα παιδικά τους όνειρα. Τους λυπάμαι στ’ αλήθεια έτσι… που φοβούνται να κοιτάξουν πίσω και θέλω να τους πω ότι αυτό που βρίσκεται μπροστά τους είναι ο καθρέφτης που αιχμαλωτίζει στην επιφάνειά του το είδωλο του χθες, αλλά αυτοί και πάλι δε θα καταλάβουν! Τι λόγια να πω που να μην πανε χαμένα;
Άνθρωποι… άνθρωποι…Πάντα φοβούνται το διαφορετικό…επικρίνουν ό,τι δεν καταλαβαίνουν…
νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα…κλείνονται μέσα σ’ ένα καβούκι κι αυτό το λένε ζωή…
δεν τολμούν να κοιτάξουν τον ήλιο στα μάτια μήπως και περάσει μια αχτίδα φωτός στην ψυχή τους…λένε αυτό που πρέπει κι όχι αυτό που θέλουν να πουν…τρέμουν στην ιδέα ότι κάποια μέρα θα πεθάνουν και δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν καν ζήσει…και όταν πια γίνουν απόκληροι της ζωής λένε:αν ξαναζούσα από την αρχή πάλι τα ίδια θα έκανα…Εξάλλου τα λάθη μας είναι τα μόνα που μας ανήκουν!

Λάκης Φουρουκλάς