Προσπαθούν να μας κάνουν να μην σκεπτόμαστε...

«Δεν είναι ότι ζηλεύω –μεταξύ μας, ίσως λιγάκι-, αλλά πιο πολύ θυμώνω. Πώς είναι δυνατόν κάποιοι να έχουν τόσα λεφτά και να ζουν τόσο προκλητικά ενώ δεν προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό στο κοινωνικό γίγνεσθαι; Ενώ δεν υπηρετούν καν κάποια τέχνη, και στη δουλειά τους μόνο περιγραφικό ορισμό θα μπορούσε κανείς να αποδώσει…Από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται από το πρωί ως το βράδυ, σε δουλειές δύσκολες, ακόμα κι επικίνδυνες, απαιτητικές και σκληρές, και τόσα χρήματα δεν θα καταφέρουν ν’ αποκτήσουν ποτέ στη ζωή τους. Θυμώνω, γιατί αυτούς τους γνωρίζουν ελάχιστοι και δεν γίνονται ποτέ θέμα στην τηλεόραση. Γιατί δεν τους λέει κανείς έναν ενθαρρυντικό λόγο για όσα κάνουν και γιατί έτσι, όπως έχουμε καταντήσει, τους κοιτάζουμε υποτιμητικά επειδή δεν φορούν ακριβά ρούχα, δεν οδηγούν αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού και δεν έχουν βίλες στη Μύκονο ή στο Παρίσι. Αλλά όλοι αυτοί, πολύ απλά, δεν είναι «κάποιοι». Σταθήκαμε όλοι μας πολύ αφελείς ή φυγόπονοι και ανεχτήκαμε την υποβάθμιση διαχρονικών ανθρώπινων αξιών. Κάποτε, σημασία είχε η προσπάθεια και όχι μόνο το αποτέλεσμα. Σε μια κοινωνία όμως που διαφθείρεται όλο και περισσότερο δεν μετρά πια παρά μόνο το περίβλημα. Ανοχή. Αυτή είναι η λέξη κλειδί. Και συνήθεια. Όταν το εξωφρενικό περνάει πια απαρατήρητο και το εκκεντρικό γίνεται κανόνας, η ανοχή τα επιβραβεύει όλα και τα αναδεικνύει σε πρότυπα. Να μη σκεφτόμαστε. Αυτό είναι το ζητούμενο. Να χάσουμε την αισθητική μας και την κριτική μας ικανότητα, να χάσουμε την αξιοπρέπειά μας γιατί πρέπει να πάψουμε να είμαστε μοναδικοί, με ευαισθησίες και ιδανικά. Αυτά δεν βολεύουν κανέναν. Ίσως ούτε κι εμάς πια.»

Ειρήνη Σβίτζου