Για τη Μελίσσα...

«Θέλω να σκέφτομαι, πως η Μελίσσα, εκεί που βρίσκεται, είναι χαρούμενη. Τη φαντάζομαι να γελάει κάνοντας σβούρες γύρω από τον εαυτό της. Να γελάει κι ύστερα ζαλισμένη από ευτυχία να πέφτει κάτω, πάνω σε μαλακά άσπρα σύννεφα. Να κάνει βόλτες το καροτσάκι, που μέσα κοιμάται η φαλακρή της κούκλα, στην παιδική χαρά με τα ζαχαρωτά και τις καραμέλες. Και τα ματάκια της, που πάντα ήταν τόσο αστεία αλλήθωρα, να χωράνε όλο αυτό τον όμορφο κόσμο. Να τα έχει ξεχάσει όλα. Να μη θυμάται αυτό το νοσοκομείο, τα φάρμακα, τον πόνο, την αρρώστια που κατάστρεψε τόσο νωρίς το σωματάκι της. Να έχει πολλά παιχνίδια και παιδιά για να παίζει μαζί τους. Εκεί που βρέθηκε, τόσο νωρίς, να υπάρχει μόνο ευτυχία και μια αγάπη τόσο μεγάλη όσο ο ήλιος, για να μη βρεθεί ποτέ ξανά μέσα στην παγωνιά αυτού του κόσμου.»

( Για τη Μελίσσα, που έφυγε μια μέρα του Νοέμβρη.)