Το ποντίκι που βρυχάται...

Υπάρχουν φορές, κάνοντας ποδήλατο, που παρατηρώ τη σκηνή από ψηλά.
Σαν να έχω βγει από το σώμα μου και βλέπω κάτω έναν τύπο μεσήλικα να αγκομαχάει στις ανηφόρες με ορθοπεταλιές.
Βλέπω ένα ποντίκι που τρέχει ατέρμονα, εγκλωβισμένο στον τροχό με προορισμό την… ουρά του.
Το ποντίκι δεν το ξέρει. Ο Παρατηρητής το βλέπει καθαρά.
Το θέμα είναι πώς ο Παρατηρητής θα επικοινωνήσει στο ποντίκι αυτήν την πραγματικότητα; Η… αίσθηση σταθερότητας ή της κίνησης που έχουμε είναι εικονική. Ίσως γιατί είμαστε τοποθετημένοι στην επιφάνεια του τροχού και όχι μέσα, όπως το ποντίκι.
Η γη, σαν άλλος τροχός, γυρίζει γύρω από τον άξονά της με 1.674 χιλιόμετρα την ώρα και εμείς θεωρούμε ότι στο ΤΩΡΑ είναι ακίνητη (η ψευδαίσθηση του στέρεου έδαφους!). Γύρω από τον ήλιο ταξιδεύει με 107.000 χιλιόμετρα ανά ώρα… Τι λες τώρα! Ασύλληπτο… Αλλά…εμείς εκεί! Αγνοούμε αυτή την αλήθεια. Νομίζουμε ότι είναι ακίνητη, γιατί βρισκόμαστε πάνω της και κινούμαστε με την ίδια ταχύτητα-κι αυτό το ξεχνάμε. Ίσως γι αυτό τρέχουμε, για να έχουμε…
Έχουμε τη βεβαιότητα τρέχοντας, ότι φροντίζουμε, ας πούμε το σώμα μας. Αλλά ας γυρίσουμε στο ποντίκι. Αυτό το ανίδεο πλάσμα που δεν ξέρει ότι κυνηγάει την ουρά του. Ποιος θα του το πει; Ο Παρατηρητής κάνει ότι μπορεί για να δείξει στο ποντίκι τι συμβαίνει. Του στέλνει σήματα…Του κάνει νοήματα. Τίποτα. Το ποντίκι τρέχει με την ταχύτητα που κινείται ο τροχός. Η ταχύτητα είναι δεδομένη γι αυτό. Είναι;
Τι θα συνέβαινε αν το ποντίκι σταματούσε να βλέπει το τυρί που είναι τοποθετημένο μπροστά του – έξω από τον τροχό – και τρέχει να το πιάσει; Το ποντίκι λαχανιάζει. Συνεχίζει. Ώσπου… Για έναν ανεξήγητο λόγο, το τυρί χάνεται από το οπτικό πεδίο του ποντικιού. Το ποντίκι απελπισμένο βρυχάται, σωριάζεται και αφήνει την τελευταία του πνοή. Ο τροχός γυρίζει για λίγο και μετά σταματάει…
Το ποντίκι έφυγε από τη ζωή πιστεύοντας ότι ήταν αναγκασμένο να τρέχει, γιατί ο τροχός έτρεχε. Δεν ανακάλυψε ποτέ ότι ο τροχός γύριζε μόνο με τη δική του δύναμη. Μέσα μας κρύβουμε ένα ποντίκι που βρυχάται. Αλλά αυτό το ποντίκι διαφέρει από το άλλο. Αυτό αναζητάει την αλήθεια.
ΑΛΗΘΕΙΑ = το στερητικό της λήθης! Τι μας φωνάζει να προσέξουμε; Ποιά είναι η αγωνία του; Πόση σημασία του δίνουμε; Όσο κι αν βρυχάται το ποντίκι μας ενώ εμείς έχουμε την προσοχή μας στον κόσμο που μας περιβάλλει, καμιά ελπίδα δεν έχει. Θα φύγει κι αυτό πιστεύοντας ότι άλλοι γυρίζουν τον τροχό!

Πηγή: http://enallaktikidrasi.com/ - Του Bisba