Έμαθα...

«Θα έπρεπε καλύτερα να προσπαθήσω να πω τι μου έμαθαν οι συναντήσεις, οι αποχωρισμοί, οι ανακαλύψεις, οι εκθαμβωτικές λάμψεις και οι απογοητεύσεις για την ανακάλυψη και την διαμόρφωση του εαυτού μου, και πώς επηρέασαν την πορεία της ζωής μου. Έτσι έμαθα ότι η ζωή δεν είναι παρά συναντήσεις και αποχωρισμοί, και ότι είναι στο χέρι μας να τους βιώνουμε αποδεχόμενοι να γίνουμε πιο υπεύθυνοι αντιμετωπίζοντάς τους.
Έμαθα επίσης ότι, κατά τη διάρκεια μιας ημέρας, υπάρχει πάντα το στοιχείο του απρόβλεπτου και επομένως είναι στο χέρι μου να μάθω να δέχομαι τα απίθανα δώρα ή και τους τις αδικίες που μπορεί να προκύψουν μέσα στην απεραντοσύνη μιας ημέρας.
Έμαθα φυσικά και να ζω στο παρόν, να πατάω καλά μέσα στη στιγμή, να μην μένω εγκλωβισμένος στο παρελθόν μου, ούτε να αφήνω να με κατακλύζουν οι προβολές ενός υπερβολικά ουτοπικού μέλλοντος.
Έμαθα μετά από πολύ καιρό να ευχαριστώ, κάθε πρωί, τη Ζωή για την παρουσία της μέσα μου και γύρω μου, για να την τιμώ όποτε μπορώ, να την σέβομαι σε κάθε περίσταση, να την ενεργοποιήσω με τις δυνατότητες και τα όρια που διαθέτω.
Έμαθα με δυσκολία να αγαπώ τον εαυτό μου, όχι με ναρκισσιστική ούτε με εγωκεντρική αγάπη (παρόλο που ο πειρασμός ήταν μεγάλος) αλλά με αγάπη γεμάτη με καλοσύνη, σεβασμό και ανεκτικότητα.
Έμαθα μετά από πολλές προσπάθειες και δισταγμούς να σέβομαι τον εαυτό μου, τολμώντας να πω όχι όταν έρχομαι αντιμέτωπος με ζητήματα που δεν ανταποκρίνονται στις δυνατότητές μου και στην ευαισθησία μου.
Έμαθα με μεγάλο ενθουσιασμό ότι η ομορφιά είναι παντού, στο πέταγμα ενός πουλιού, στην κίνηση ενός παιδιού που πάει να πιάσει μια πεταλούδα που φτερουγίζει ή ακόμα στο χαμόγελο ενός γέροντα που συναντώ στο διάβα μου.
Έμαθα με υπομονή ότι κανείς δεν γνωρίζει εκ των προτέρων πόσο διαρκεί ένας έρωτας και ότι κάθε ερωτική σχέση είναι μια σχέση με ρίσκο. Και πήρα το ρίσκο.
Έμαθα με μεγάλη μου έκπληξη ότι ο χρόνος επιταχύνεται με τα χρόνια που περνάνε και ότι είναι σημαντικό να μην προσθέσω χρόνια στη ζωή, αλλά ζωή στα χρόνια.
Έμαθα, παρά τη θέλησή μου, ότι ήξερα πολλά με το μυαλό μου και λίγα με την καρδιά μου.
Έμαθα ότι μπορούσα να τολμήσω να ζητήσω, αν ριψοκινδύνευα να παίρνω μια απάντηση όσο αποστερητική και απογοητευτική και να ήταν, ότι μπορούσα να δέχομαι πράγματα, χωρίς να αισθάνομαι υποχρεωμένος να ανταποδώσω, ότι μπορούσα να δίνω χωρίς να εισβάλλω στο χώρο του άλλου και να λέω όχι χωρίς να πληγώνω.
Έμαθα, χωρίς καν να προσπαθήσω, ότι είχα ανάγκες και ότι δεν έπρεπε να τις συγχέω με τις επιθυμίες μου.
Έμαθα με ανακούφιση ότι μπορούσα να ξεμάθω όλα τα άχρηστα πράγματα που με μπλόκαραν εδώ και χρόνια.
Έμαθα με χαρά να φυτεύω δέντρα, είναι το πιο ζωντανό δώρο που μπορώ να κάνω μέχρι να πεθάνω σε αυτόν τον υπέροχο πλανήτη που φιλοξένησε τους προγόνους μου, και κυρίως τους γονείς μου.
Έμαθα ήσυχα να δέχομαι τη σιωπή και να διαλογίζομαι για λίγα λεπτά κάθε μέρα ώστε να αφήνω στις δονήσεις του σύμπαντος την δυνατότητα να με φτάνουν και με εξημερώνουν λίγο ακόμα. Ναι, έμαθα πολλά στη ζωή μου και όμως ψάχνω ακόμα το ουσιώδες.»

Jacques Salomé