Η επιμονή της μύγας...

Έχετε προσέξει την υπομονή της μύγας; Καλά διαβάσετε, της μύγας. Από τα πιο θαρραλέα, εκνευριστικά δίπτερα. Επιθετικά, επίμονα, παρότι τα χέρια μας κυματίζουν σαν σημαίες στις Κυκλάδες, προσπαθώντας μάταια να τις απομακρύνουν. Δεν υποχωρούν μέχρι να πετύχουν το στόχο τους. Τόσο θράσος, δεν το συναντάς εύκολα. Κι όμως, υπάρχει μια εξήγηση (έτσι θέλω να πιστεύω/ ερμηνεύω) ζουν περίπου έναν μήνα, άρα ό,τι φάνε, ότι πιούνε σε αυτό τον ελάχιστο χρόνο ζωής. Κι αυτή που γυροφέρνει στο ποτήρι μου, εδώ και μια ώρα ρισκάρει να ζήσει πολύ λιγότερο, αλλά δε χαμπαριάζει. Να τι λείπει στον άνθρωπο, η δύναμη να παλέψει, να πέσει με τα μούτρα στον αγώνα, στην επίτευξη ενός στόχου. Μήπως το ότι ζούμε κάμποσα χρόνια, μας κάνει πιο μαλθακούς; Αναβάλουμε, σκεφτόμαστε, επεξεργαζόμαστε τόσο, που δειλιάζουμε να αδράξουμε τη ζωή και να πάμε παρακάτω. Κι εγώ που έχω στραβωθεί στην οθόνη του υπολογιστή, δεν είμαι απόγονος του δίπτερου / μεταλλαγμένος ή πιο θαρραλέος, αλλά ένας που μοιάζει με όλους εσάς και ψάχνει μια διέξοδο. Επιβιώνουμε σε μια εποχή, που τα μονοπάτια μας έχουν φράξει από συμπληγάδες πέτρες, που το πολιτικό σύστημα κατακερματίζει χωρίς συμπόνια την κοινωνία, που το μόνο επάγγελμα που θα έχει (κάποιο) μέλλον θα είναι οι ψυχολόγοι και τα παρακλάδια της ψυχολογίας (αρκεί να έχουμε να τους πληρώσουμε). Τελικά, κάτι μας λείπει, κάτι έχουμε πάρει στραβά στη ζωή. Κάποιες φορές βλέπω τη ζωή των ανθρώπων (και τη δική μου) σαν τον κεκλιμένο πύργο της Πίζας, στραβό. Να προσθέσω κι ανάποδο. Και αντί να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή, εγγυημένα δεν έρχεται σχεδόν ποτέ, ονειρευόμαστε, γκρινιάζουμε και πνίγουμε τα θέλω μας (όχι και τόσο ισχυρά) σε ένα ποτήρι με πρέπει κι ανασφάλειες, αφήνοντας τον χρόνο να πελεκίζει τη ζωή μας σαν ερασιτέχνης ξυλόγλυπτης, διαγράφοντας μια επαναλαμβανόμενη κυκλική πορεία. Να ζούμε σαν τον πρωταγωνιστή της ταινίας «Η μέρα της μαρμότας» με τον Μπιλ Μάρρεϋ και να του μοιάζουμε όλο και περισσότερο, όσο τα χρόνια προσθέτονται. Αν μια μέρα, ξυπνήσουμε, με τεστοστερόνη στον εγκέφαλο και όχι κάπου αλλού και αλλάξουμε τον δικό μας κόσμο, γιατί τον υπόλοιπο δεν το βλέπω. Κι αν όλα αυτά ηχούν θεωρητικά σχήματα ή αμπελοφιλοσοφία των ημερών, όνειρα φθινοπωρινής νυκτός, έχω να πω, πως κάποιοι κατάφεραν μέσα στην κρίση ν’ αλλάξουν τη ζωή τους. Από την αποκέντρωση φίλων και γνωστών, τολμώντας να βάλουν σφήνα στον τροχό του χρόνου και να γυρίζουν τη ρόδα όπως και όταν το επιθυμούν, κατεβάζοντας τους ρυθμούς της πόλης. Άνθρωποι που συνεχίζουν να δραστηριοποιούνται μέσα στην κρίση με καινοτόμες ιδέες, άνθρωποι που ξέρουν να ζουν μέσα στην πρωτεύουσα αλλά και μακριά της. Μήπως τελικά, σημασία δεν έχει που ζεις (και δίπλα στη θάλασσα ο γκρινιάρης παραμένει γκρινιάρης, μίζερος), ποιος είσαι, τι κάνεις, αλλά πως βλέπεις τη ζωή σου και πως τη χρωματίζεις. Συλλέκτης στιγμών, αυτό πρέπει και όχι θα έπρεπε να είναι η φιλοσοφία της ζωής μας. Χωρίς εγχειρίδια καλής ζωής, χωρίς πολυπλοκότητες, χωρίς ψυχαναλυτές, συμβούλους, εναλλακτικές θεραπείες και αποθήκες με στοιβαγμένα χρυσά όνειρα, αλλά δράση, ρίσκο και έργα. Ξανακοιτάζοντας το δίπτερο -ακόμα εδώ είναι- σκέφτηκα μια λατινική φράση: Aquila non capit muscas = Ο αετός δεν κυνηγάει μύγες.

Πηγή: http://www.protagon.gr - Δημήτρης Ευθυμίου