Ανθρωπάκο...

Σε φωνάζουν ανθρωπάκο, κοινό άνθρωπο. Λένε πως χάραξε η εποχή σου, η «εποχή του κοινού ανθρώπου» μα δεν είσαι συ που το λες ανθρωπάκο . Το λένε εκείνοι , οι αντιπρόεδροι των μεγάλων εθνών, οι εργατοπατέρες, οι μετανιωμένοι γιοι των αστών, οι πολιτικοί και οι φιλόσοφοι σου προσφέρουν το μέλλον, μα δεν ρωτούν για το παρελθόν σου. Κι όμως είσαι κληρονόμος ενός τρομερού παρελθόντος. Τούτη η κληρονομιά καίει στην χούφτα σου σα διαμάντι φλεγόμενο . Εγώ αυτό έχω να σου πω . Ο γιατρός, ο τσαγκάρης, ο μηχανικός ή ο εκπαιδευτικός, για να προκόψουν στη δουλειά τους και να κερδίσουν το ψωμί τους πρέπει να γνωρίζουν τις ελλείψεις τους.
Εδώ και κάμποσες δεκαετίες παίρνεις παγκοσμίως τα ηνία στα χέρια σου .
Το μέλλον της ανθρωπότητας θα εξαρτηθεί από τις σκέψεις και τις πράξεις σου . Όμως οι δάσκαλοι και οι αφέντες σου δεν σου μιλάνε για τον τρόπο που σκέφτεσαι πραγματικά . Δε σου λένε ποιος είσαι στα αλήθεια . Κανένας δεν τολμά να σε φέρει αντιμέτωπο με τη μοναδική πραγματικότητα που έχει τη δύναμη να σε καταστήσει κύριο του πεπρωμένου σου. Είσαι «ελεύθερος» από μια μοναχά άποψη . Ελεύθερος από την αυτοκριτική που μπορεί να σε βοηθήσει να κουμαντάρεις την ζωή σου. Δε σ’ άκουσα ν παραπονιέσαι ποτέ
«με εκθειάζετε σαν μελλοντικό αφέντη του εαυτού μου και του κόσμο μου. Αλλά δεν μου λέτε πως γίνεται κανείς αφέντης του εαυτού του . Δεν μου λέτε πια είναι τα λάθη και τα ελαττώματα μου, που σφάλω στον τρόπο που σκέφτομαι και πράττω» επιτρέπεις στους ισχυρούς να απαιτούν τη δύναμη εν ονόματι «του ανθρωπάκου» όμως, εσύ ο ίδιος παραμένεις βουβός ενισχύεις τους ισχυρούς με περισσότερη δύναμη . Επιλέγεις για εκπροσώπους ανθρώπους αδύναμους και κακοήθεις . Τελικά διαπιστώνεις πάντα, πολύ αργά, πως σ’ έπιασαν κοροΐδο . Σε θυσίασαν σ’ ένα σύμβολο κι εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σ’ εξουσιάζουν. Εσύ ο ίδιος τους αναγόρευσες αφεντικά σου και συνεχίζεις να τους στηρίζεις, παρόλο που πετάξαν τις μάσκες τους . Στο παν κατάμουτρα .« Είσαι και θα είσαι κατώτερος, ανίκανος να αναλάβεις την παραμικρή ευθύνη » κι εσύ τους αποκαλείς καθοδηγητές και σωτήρες και φωνάζεις «ζήτω»! «Ζήτω» σε φοβάμαι ανθρωπάκο .
Σε τρέμω, επειδή από σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας
σε φοβάμαι , επειδή το κυριότερο μέλημα σου στη ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου . Είσαι άρρωστος ανθρωπάκο, άρρωστος βαριά . Δεν φταις εσύ γι΄ αυτο , μα έχεις έχεις υποχρέωση να γιατρευτείς .

θα 'χες από καιρό αποτινάξει τα δεσμά στο αν δεν ενθαρρύνεις ο ίδιος την καταπίεση και δεν τη στήριζες άμεσα από της πράξεις σου . Καμιά αστυνομική δύναμη στον κόσμο δεν θα ήταν ικανή να σε συντρίψει αν διέθετες στην καθημερινή σου ζωή έστω και μια στάλα αυτοσεβασμό . Ωθείς τους πραγματικά μεγάλους ανθρώπους να σε περιφρονούν, να αποστρέφουν με θλίψη το κεφάλι. Στη θεά της μικρότητας σου, να σε αποφεύγουν και, το χειρότερο να σε λυπούνται…
Χαρακτηρίζεις τον αληθινά μεγάλο άνθρωπο εγκληματία και τρελό, επειδή ο μεγάλος άνθρωπος δεν βάζει στόχο στη ζωή του τα πλούτη, την κοινωνική αποκατάσταση της κόρης του
μ΄ έναν καλό γάμο, την πολιτική καριέρα ή τους ακαδημαϊκούς τίτλους. Έτσι επειδή είναι διαφορετικός από σένα τον αποκαλείς «μεγαλοφυΐα» η «παλαβό» εκείνος από την πλευρά του είναι πρόθυμος να παραδεχτεί πως δεν είναι μεγαλοφυΐα, μα ένα απλό, ζωντανό πλάσμα. Τον χαρακτηρίζεις ακοινώνητο, επειδή προτιμά να μένει μονός με τις σκέψεις του, παρά να ακούει ανόητες φλυαρίες στις κοινωνικές εκδηλώσεις του. Τον αποκαλείς τρελό γιατί ξοδεύει τα λεφτά του σε επιστημονικές έρευνες , αντί να τα επενδύει στο χρηματιστήριο, όπως εσύ. Έχεις το θράσος ανθρωπάκο να αποκαλείς έναν απλό , ειλικρινή άνθρωπο «ανώμαλο» . Τον συγκρίνεις με τον εαυτό σου, τον μετράς με τα ευτελή κριτήρια και βρίσκεις πως δεν φτάνει τις απαιτήσεις της δικής σου ομαλότητας. Δεν μπορείς να δεις ανθρωπάκο.

Αρνείσαι να αναγνωρίσεις ότι εξωθείς αυτόν τον άνθρωπο, που σε αγαπά και θέλει να σε βοηθήσει, μακριά από κάθε μορφή κοινωνικής ζώνης, επειδή την έχεις καταντήσει αφόρητη, είτε στο σαλόνι, είτε στην ταβέρνα . Ποιος τον έκανε αυτό που είσαι σήμερα, μετά από βάσανα κι απόγνωση δεκαετιών;
Εσύ ! Με την αναλγησία σου, τη στενοκεφαλιά σου, το διεστραμμένο τρόπο σκέψης και της «απαράβατες αξίες» σου, που είναι ανίκανες να αντέξουν τις κοινωνικές εξελίξεις μιας δεκαετίας.

Στέριωσα το λάβαρο λόγων ιερών σε τούτον εδώ τον κόσμο. Κι όταν πια ο φοίνικας θα έχει μαραθεί,Κι όταν ο Βράχος γίνει σκόνη , Όταν οι αστρατεφτεροί μονάρχες θα χουν εξανεμιστεί, σαν τη σκόνη των φύλλων του φθινοπώρου, Μετά από κάθε κατακλυσμό
Χιλιάδες Κιβωτοί θα μεταφέρουν το Λόγο μου .

Wilhelm Reich