Ο μύθος του Τάνταλου...

Ο Τάνταλος, γιος της Πλουτώς και του Δία (ή του Τμώλου σύμφωνα με άλλο μύθο), ήταν βασιλιάς της Παφλαγονίας, μια περιοχή στη Λυδία (ή σύμφωνα με άλλους της Κορίνθου ή του Άργους). Ο Τάνταλος ήταν πολύ αγαπητός στους θεούς και ο Δίας τον καλούσε συχνά στα συμπόσια τους!
Πολλές φορές μάλιστα του αποκάλυπτε πολλά από τα μυστικά του. Ο Τάνταλος, συνεπαρμένος από την ευνοϊκή μεταχείριση των θεών,, έκλεψε αμβροσία και νέκταρ, για να το μοιραστεί με τους φίλους του! Τους έλεγε επίσης όλα τα μυστικά τους που γνώριζε. Κάποτε ο Τάνταλος προσκάλεσε στο παλάτι του τους θεούς, οργανώνοντας ένα συμπόσιο προς τιμήν τους. Κι επειδή έκρινε ότι τα τρόφιμα που είχε στο κελάρι του δεν επαρκούσαν ή θέλοντας να βάλει σε δοκιμασία την παντογνωσία των θεών, έσφαξε το γιο του τον Πέλοπα, τον κομμάτιασε, έβρασε τα κομμάτια του σε μια χύτρα, τα ανακάτεψε με τα υπόλοιπα φαγητά και τα πρόσφερε στους θεούς. Οι θεοί κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί και αρνήθηκαν το φαγητό, εκτός από τη Δήμητρα, που έφαγε τη σάρκα της αριστερής ωμοπλάτης του Πέλοπα.
Ο Δίας φρόντισε να αναστήσει τον Πέλοπα, προστάζοντας τον Ερμή να μαζέψει τα κομμένα μέλη του και να τα βράσει στην ίδια χύτρα. Η μοίρα Κλώθω ανέλαβε να συνταιριάξει τα κομμάτια και η Δήμητρα αποκατέστησε το κομμάτι που είχε φάει μ' ένα άλλο, φτιαγμένο από ελεφαντόδοντο. Έτσι ο Πέλοπας βγήκε ξανά ζωντανός μέσα από τη μαγική χύτρα.
Όσο για τον Τάνταλο, ο Δίας τον καταδίκασε σε αιώνια τιμωρία. Αφού τον σκότωσε, όρισε τον τόπο του μαρτυρίου του δίπλα σ' εκείνον του Σίσυφου. Από τότε ο Τάνταλος είναι καταδικασμένος να λιμοκτονεί αιώνια, ενώ βρίσκεται μέσα στην αφθονία. Είναι κρεμασμένος στο κλαδί ενός δέντρου κατάφορτου με νόστιμους καρπούς, όμως όποτε απλώνει το χέρι του να πιάσει κάποιον, ένα ρεύμα αέρα κουνά τα κλαδιά, απομακρύνοντας τα από κοντά του. Ταυτόχρονα, ενώ είναι βουτηγμένος μέχρι τη μέση στο νερό μιας ελώδους λίμνης, όποτε σκύβει για να πιει το νερό, αυτό υποχωρεί.
Ο Τάνταλος συμβολίζει τη βασανιστική, ανεκπλήρωτη επιθυμία.