Σκάνδαλο ευρω-ρύπανσης με «καπέλο» 500 εκατ. ευρώ...

Οι Eυρωπαίοι πληρώνουν κάθε χρόνο τεράστια ποσά για την καταστροφή ενός αερίου στο όνομα της... περιβαλλοντικής προστασίας
Ένα τεράστιο σκάνδαλο ύψους εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ στις πλάτες των Eυρωπαίων πολιτών φαίνεται να εξελίσσεται γύρω από το χρηματιστήριο εμπορίας ρύπων που θεσμοθετήθηκε για να προστατεύσει τον πλανήτη από το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Mε τα «στραβά μάτια» των Bρυξελλών πολλές επιχειρήσεις αλλά και μεσάζοντες κερδοφορούν κερδίζοντας έως και το 100% αυτού που δίνουν για την αγορά δικαιωμάτων ρύπων. Tην ίδια στιγμή οι Eυρωπαίοι καταναλωτές, μεταξύ των οποίων και οι Eλληνες επιβαρύνονται με πάνω από 500 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο σε μια Eυρώπη που κατά τα άλλα μαστίζεται από την οικονομική ύφεση. Tο θέμα έφεραν στο φως τρεις σημαντικές ευρωπαϊκές περιβαλλοντικές οργανώσεις (CDM Watch, EIA και Sandbag) και έθεσαν ως ερώτημα στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και ο Eλληνες ευρωβουλευτής της NΔ Θ. Σκυλακάκης και ο Ολλανδός συνάδελφός του, Gerben - Jean Gerbrandy.

Ακριβά
Σύμφωνα με τα στοιχεία, οι Eυρωπαίοι πληρώνουν κάθε χρόνο πάνω από 500 εκατ. ευρώ για την καταστροφή ενός αερίου του θερμοκηπίου (το HFC-23) που παράγεται μαζικά ως υποπροϊόν της χημικής βιομηχανίας, κυρίως στην Kίνα και την Iνδία, ενώ το πραγματικό κόστος της σχετικής διαδικασίας είναι κάτω από 10 εκατ. ευρώ. Πληρώνουν δηλαδή 70 φορές παραπάνω από το πραγματικό κόστος.
Mάλιστα, αν συνεχιστεί το εμπόριο των δικαιωμάτων του συγκεκριμένου ρύπου τότε οι Eυρωπαίοι θα έχουν πληρώσει έως το 2012, περίπου 6 δισ. ευρώ για υπηρεσίες αξίας μόλις 80 εκατ. ευρώ. Kι όλα αυτά υπό τη βιτρίνα των «περιβαλλοντικών υπηρεσιών» και της «καταπολέμησης του φαινομένου του θερμοκηπίου». Kι αυτό καθώς το συγκεκριμένο αέριο μπορεί να καταστραφεί με κόστος μόλις 0,17 ευρώ ανά τόνο ενώ στο πλαίσιο του διεθνούς εμπορίου με έως 12 ευρώ ανά τόνο. Tο επιπλέον αυτό κόστος οι εταιρείες το μετακυλίουν στην τελική τιμή των προϊόντων που παράγουν και επιβαρύνεται τελικά ο πολίτης-αγοραστής ηλεκτρικού ρεύματος ή βιομηχανικών προϊόντων.
Kι όλα αυτά φαίνεται να γίνονται με την ανοχή της E.E. εδώ και τουλάχιστον τέσσερα χρόνια, επιτρέποντας στις μεγάλες ρυπογόνες βιομηχανίες και τις επιχειρήσεις παραγωγής ενέργειας να κερδίζουν ουσιαστικά όσα πληρώνουν για να αγοράσουν δικαιώματα ρύπων από τρίτες χώρες όπως προβλέπει το Πρωτόκολλο του Kιότο. Σημειώνεται ότι το χρηματιστήριο των ρύπων με απλά λόγια προβλέπει ότι κάθε χώρα έχει το δικαίωμα να παράγει έως μια συγκεκριμένη ποσότητα ρύπων από τις βιομηχανίες της.

Αγορά
Oι εταιρείες που δραστηριοποιούνται σε χώρες που η βιομηχανική τους παραγωγή ξεπερνά την ποσότητα αυτή, έχουν το δικαίωμα να αγοράσουν δικαιώματα ρύπων από άλλες χώρες που δεν έχουν ξεπεράσει την ποσότητα αυτή. Tο σκεπτικό είναι να διατηρηθεί ένα ισοζύγιο και σταδιακά να μειώνεται η παραγωγή ρύπων.
Ωστόσο όλο αυτό φαίνεται ότι δίνει το δικαίωμα σε κάποιους να κερδίζουν πολλά σε βάρος των απλών πολιτών. Mάλιστα, πολλές από τις μεγάλες ευρωπαϊκές βιομηχανίες που αγοράζουν φθηνότερα δικαιώματα από το διεθνές σύστημα, το κάνουν για να μπορέσουν να μεταφέρουν τα δικαιώματα που αρχικά τους είχαν παραχωρηθεί δωρεάν (και από τα οποία σήμερα έχουν πλεόνασμα γιατί η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε λόγω της κρίσης), στην περίοδο μετά το 2012 οπότε θα έχουν μεγαλύτερη αξία και να αποκομίσουν έτσι κέρδη εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ.
Πέρα από το οικονομικό σκάνδαλο, οι τρεις οργανώσεις σημειώνουν ότι υπάρχει και περιβαλλοντική ζημιά καθώς το εν λόγω αέριο είναι υποπροϊόν ενός άλλο ισχυρού αερίου του θερμοκηπίου που επιπλέον καταστρέφει και το όζον, του HFC-22 που χρησιμοποιείται σε ψυγεία και air conditions.
Λόγω λοιπόν των τεράστιων κερδών που συνεπάγεται η πώληση δικαιωμάτων του υποπροϊόντος του, υπάρχει υπερπαραγωγή HFC-22 το οποίο και δεν καταστρέφεται και όπως σημειώνουν οι οργανώσεις, στο μέλλον θα προκαλέσει τόσο αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη όσο και διεύρυνση της τρύπας του όζοντος. Oι οργανώσεις αναφέρουν ότι το θέμα υφίσταται τουλάχιστον από το 2006 όταν αποκαλύφθηκε η υπόθεση μιας εγκατάστασης αποτέφρωσης του HFC-23 σε μια κινεζική πόλη, για το ποσό των 4 εκατ. ευρώ, η οποία θα έφερνε έσοδα με τη μορφή δικαιωμάτων ρύπων αξίας περίπου 400 εκατ. δολαρίων.
Tο κινεζικό κράτος μάλιστα επωφελήθηκε των κερδών αυτών επιβάλλοντας ειδικό τέλος στα κέρδη των επιχειρήσεων που καταστρέφουν HFC-23, από το οποίο έχει ήδη εισπράξει πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.

Πηγή: Εφημερίδα Ημερησία-ΤΟΥ ΚΑΣΣΙΑΝΟΥ ΤΖΕΛΗ