Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2007

Λίγο πριν φύγει το 2007...


«Αυτό το χρόνο να ευγνωμονείς:
Τους φίλους, σου που σε συγχωρούν...
Τους εχθρούς, σου που σε κάνουν προσεκτικό...
Τις δυσκολίες, που σε κάνουν αγωνιστικό...
Τις ανάγκες, που σε κάνουν ταπεινό...
Τις κακουχίες, που σε κάνουν δυνατό...
Τις απογοητεύσεις, που σε κάνουν καρτερικό...
Έτσι στο τέλος της χρονιάς θα φτάσεις να είσαι καλύτερος και ευτυχέστερος!!!»

Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2007

Ο λόγος που δεν έρχεται ο Αϊ Βασίλης...Εκδοχή 1η...

Διαβάστε περισσότερα...

Ο λόγος που δεν έρχεται ο Αϊ Βασίλης...Εκδοχή 2η...

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2007

Ακολουθώντας την ελπίδα...



«Η Nιότη βάδιζε μπροστά κι εγώ την ακολουθούσα και σε μια στιγμή φτάσαμε σ' ένα χωράφι μακρινό. Εκεί σταμάτησε και κοίταξε ψηλά τα σύννεφα που αργοσάλευαν στην κόψη του ορίζοντα σαν ένα κοπάδι από άσπρα προβατάκια. Έπειτα κοίταξε τα δέντρα που έτειναν στα ύψη τα γυμνά κλαδιά τους σαν να προσευχόταν θαρρείς στον κύριο του ουρανού για να ξαναβρούν τα φυλλώματά τους. Κι είπα εγώ, "που βρισκόμαστε Nιότη;" Κι εκείνη μου αποκρίθηκε, "είμαστε στον αγρό της ταραχής. Έχε τον νου σου!" Κι είπα εγώ, "πάμε να φύγουμε. Με τρομάζει τούτη η ερημιά, κι η θέα των σύννεφων και των γυμνών δέντρων σφίγγει την καρδιά μου με λύπη". Κι εκείνη μίλησε και είπε, "έχε υπομονή. Η ταραχή είναι η αρχή της γνώσης". Κοίταξα τότε γύρω μου και είδα μια οπτασία να προχωρά με χάρη προς εμάς και αμέσως ρώτησα, "ποια είναι τούτη η γυναίκα;"
Κι η Nιότη απάντησε, "αυτή εδώ που βλέπεις είναι του Δία η κόρη, της Tραγωδίας η Μούσα, η Μελπομένη". "Μακάρια Nιότη!" αναφώνησα τότε, "τι γυρεύει η Tραγωδία από μένα, όσο βρίσκεσαι στο πλάι μου εσύ;" Κι εκείνη μου αποκρίθηκε, "ήρθε να σου δείξει τη γη και τον πόνο της, γιατί όποιος δεν γνώρισε τον πόνο, δεν θα γνωρίσει ποτέ του και χαρά". Κι ένα χέρι άπλωσε τότε εμπρός στα μάτια μου το πνεύμα, κι όταν το τράβηξε, η Nιότη είχε χαθεί, κι εγώ βρισκόμουν μόνος, γυμνός από κάθε γήινο ντύμα. Αναφώνησα, "κόρη του Δία, που χάθηκε η Nιότη;" Εκείνη δεν απάντησε. Με πήρε κάτω από τα φτερά της και μ' ανέβασε σε μια υψηλή βουνοκορφή. Κάτω από τα πόδια μου είδα να απλώνεται η γη κι όλα όσα έκλεινε μέσα της, αραδιασμένα σάμπως σελίδες από βιβλίο, όπου ήταν γραμμένα τα μυστικά όλου του κόσμου. Στάθηκα γεμάτος φόβο και απεφάσισα να αποκρυπτογραφήσω τα σύμβολα της Ζωής. Κι είδα πράγματα φοβερά: τους Aγγέλους του Oυρανού να μάχονται με τους Δαίμονες της Δυστυχίας, κι ανάμεσα τους να στέκει ο Άνθρωπος, και να τον τραβά άλλοτε η Ελπίδα και άλλοτε η Απόγνωση. Είδα το Μίσος και την Αγάπη να παίζουν με του Ανθρώπου την καρδιά. Η Αγάπη να κρύβει την ενοχή του και να του παίρνει το νου με το κρασί της υποταγής, του επαίνου και της κολακείας. Το Μίσος να τον προσκαλεί, να σφραγίζει τα' αυτιά του και να τυφλώνει τα μάτια του εμπρός στην αλήθεια. Κι είδα την πόλη να ζαρώνει σαν ένα παιδί από τις φτωχογειτονιές της και ν' αρπάζεται από το ρούχο του γιου του Αδάμ. Κι είδα από μακριά τα όμορφα χωράφια να κλαινε για τον πόνο του ανθρώπου. Είδα τους ιερείς να αφρίζουν σαν πονηρές αλεπούδες και τους ψεύτικους μεσσίες να συνομωτούν ενάντια στην ευτυχία του ανθρώπου.
Κι είδα τον άνθρωπο να καλεί τη Σοφία για τη σωτηρία του, μα εκείνη δεν άκουγε τις κραυγές του, γιατί κάποτε την είχαν περιγελάσει όταν του μιλούσε στους δρόμους της πόλης. Κι είδα κήρυκες να στρέφουν το βλέμμα τους με λατρεία στους ουρανούς, ενώ οι καρδιές τους ήταν θαμμένες μέσα στους λάκκους της Απληστίας. Είδα τους νομοθέτες να φλυαρούν νωχελικά και να πουλούν τα εμπορεύματά τους στις αγορές της απάτης και της υποκρισίας. Είδα γιατρούς να παίζουν με τις ψυχές των απλοϊκών και των εύπιστων ανθρώπων. Είδα τους αμαθείς να κάθονται μαζί με τους σοφούς, να ανεβάζουν το παρελθόν τους στο θρόνο της δόξας, να καλλωπίζουν το παρών τους με τα ρούχα της χλιδής και να προετοιμάζουν το κρεβάτι της πολυτέλειας για το μέλλον. Είδα φτωχούς εξαθλιωμένους να σπέρνουν τον σπόρο και δυνατούς να θερίζουν την σοδειά τους και από κοντά το φόβο της τιμωρίας, που ψεύτικα τον ονομάζουν Νόμο, να στέκεται φρουρός. Είδα τους κλέφτες της Άγνοιας να λεηλατούν τους θησαυρούς της Γνώσης, ενώ οι φύλακες του φωτός είχαν χαθεί μέσα στο σκοτάδι της αδράνειας. Και είδα τις δυνάμεις της Γνώσης να πολιορκούν την πολιτεία των Κληρονομημένων Προνομίων αλλά ήταν πολύ λίγες αυτές οι δυνάμεις και σύντομα διαλύθηκαν.
Και είδα την Λευτεριά να περπατάει μόνη, χτυπώντας πόρτες, αναζητώντας καταφύγιο, αλλά κανένας δεν εισάκουγε την παράκλησή της. Έπειτα είδα την Ασωτία να βηματίζει με μεγαλοπρέπεια και το πλήθος να την ονομάζει Λευτεριά. Είδα την θρησκεία θαμμένη στα βιβλία, και την Αμφιβολία να στέκεται στη θέση της. Κι είδα τον Άνθρωπο να φορά τα ρούχα της Υπομονής αλλά ήταν το ντύμα της Δειλίας και να ονομάζει την παραίτηση Ανεκτικότητα και το φόβο Ευγένεια. Είδα τον εισβολέα να κάθεται και να τρωγοπίνει στο τραπέζι της Γνώσης και να μιλά ανόητα, ενώ οι καλεσμένοι σιωπούσαν. Είδα το χρυσάφι στα χέρια του σπάταλου, μέσο για τα άθλια χέρια του. Και στα χέρια του τσιγκούνη σαν δόλωμα για το μίσος αλλά στα χέρια του σοφού δεν είδα χρυσάφι. Όταν τα είδα όλα αυτά, φώναξα με πόνο, " Ω κόρη του Δία, είναι αυτή πραγματικά η Γη; είναι αυτός ο Άνθρωπος;" Με φωνή απαλή αλλά γεμάτη λύπη μου αποκρίθηκε, "αυτό που βλέπεις είναι το μονοπάτι της Ψυχής, κι είναι στρωμένο με κοφτερές πέτρες και γεμάτο αγκάθια. Αυτή είναι η σκιά του Ανθρώπου. Αυτή είναι η Νύχτα! Αλλά περίμενε! Σύντομα θα έρθει το Πρωί!"
Έπειτα, ακούμπησε απαλά το χέρι της πάνω στα βλέφαρα των ματιών μου, και όταν το τράβηξε, σαν θαύμα, ξανάδα την Νιότη να περπατάει δίπλα μου, και μπροστά από εμάς, οδηγήτρα στον δρόμο μας, να βαδίζει η Ελπίδα.»

Kahlil Gibran

Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2007

Προσωπική υπόθεση η δικαίωση...


«Αν δεν κτυπούσανε τα κύματα εκείνους τους βράχους στ' ακροθαλάσσι, δε θα καμάρωνες το σχήμα τους. Έτσι δεν είναι; Στοιχίζει ακριβά η πείρα, αγόρι μου. Στοιχίζει πανάκριβα η σοφία της ψυχής. Γιατί η σοφία του μυαλού είναι άλλο πράμα. Την αποκτά κανείς με τη γνώση. Τούτη δω που σου λέω, η σοφία της ψυχής, αποκτιέται μόνο με πόνο. Κάποιες στιγμές αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο. Δεν ξέρω. Άντε βάλε τσίπουρο. Σαν το νερό πάει το άτιμο… Κάποτε πίστεψα κι εγώ όπως πολλοί άλλοι, πως θα' φτιαχνα από την αρχή τον κόσμο. Τα' δωσα όλα. Δεν κράτησα ουτ' ένα ψίχουλο για τον εαυτό μου. Γιατί έτσι είμαι γω, π' ανάθεμά με. Ή αδειάζω το ποτήρι μου ή δεν το λερώνω καθόλου. Δεν έγινε τίποτα. Ο κόσμος στο χειρότερο πάει. Και ξέρεις ποιό είναι το παράξενο; Δεν αισθάνομαι χαμένος. Προδομένος. Προσωπική υπόθεση, φίλε, η δικαίωση. Καθένας χαράσσει με το σουγιαδάκι του ένα σήμα στο δέντρο της ζωής. Είναι μερικοί, που χαράσσοντας αυτό το σήμα, τους ξεφεύγει το μαχαίρι και πληγώνονται. Είναι γιατί ήταν πολύ παθιασμένοι εκείνη τη στιγμή. Είναι γιατί τρέμανε τα χέρια τους από τα πολλά όνειρα. Είναι γιατί τα μάτια τους είχαν θαμπωθεί από την ομορφιά του κόσμου. Ε! Δεν έπαψε η γή να γυρίζει,ε;…»

Αλκυόνη Παπαδάκη

Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2007

Η σκέψη είναι ένα μπαλόνι...


«Η σκέψη είναι ένα μπαλόνι. Όσο το φουσκώνεις τόσο μεγαλώνει. Όσο μεγαλώνει τόσο πιο ψηλά σε πάει. Όσο πιο ψηλά σε πάει τόσο πιο μακρύα από τον κόσμο βρίσκεσαι. Αλλά και τόσο πιο μικρά φαίνονται όλα πάνω του.
Η σκέψη είναι ένα μπαλόνι. Όταν το φουσκώνεις, ότι είναι ζωγραφισμένο πάνω του διογκώνεται. Όταν το φουσκώσεις ελάχιστα, είναι εύπλαστο και συνήθως άχρηστο.
Όταν φουσκώνεις πολλά μπαλόνια μπορεί να ζαλιστείς.
Η σκέψη είναι ένα μπαλόνι.Μερικές φορές ο αέρας του πρέπει να μένει μέσα. Ρουφώντας τον τέτοιες φορές ακούγεσαι αστείος. Αν σου φύγει την ώρα που το φουσκώνεις, πετάει σαν τρελό. Αργά ή γρήγορα θα ξεφούσκωνε έτσι κι αλλιώς.
Η σκέψη είναι ένα μπαλόνι. Για τα παιδιά είναι κατι μαγικό, ένα παιχνίδι. Για τους μεγάλους είναι ενα λάστιχο γεμάτο αέρα. Για τους πρωτοπόρους είναι ένα αερόστατο. Για τους καρδιοπαθείς είναι μια ελπίδα.
Η σκέψη είναι ένα μπαλόνι. Δε κοστίζει τίποτα, όλοι έχουν φουσκώσει ένα τουλάχιστον. Υπάρχουν όμως και οι φανατικοί συλλέκτες. Και αυτοί που φτιάχνουν σχήματα μ’ αυτό για να προκαλέσουν έκπληξη και θαυμασμό. Σύνηθως αυτοί είναι κλόουν. Η σκέψη είναι ένα μπαλόνι. Αν το παραφουσκώσεις θα σκάσει...»

Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2007

Χριστούγεννα με τον Crazy Frog...

Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2007

Ευτυχισμένα Χριστούγεννα...

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2007

Πεπρωμένο...


«Πολύ εύκολα παραιτούμαστε μπροστά στο πεπρωμένο. Πολύ εύκολα δεχόμαστε να πιστέψουμε πως τελικά μόνο με το αίμα προχωρά η ιστορία και πως ο πιο δυνατός προοδεύει πατώντας πάνω στους αδύναμους. Αυτό το πεπρωμένο υπάρχει ίσως. Το χρέος όμως των ανθρώπων δεν είναι να το δέχονται, ούτε να υποκύπτουν στους νόμους του. Αν το είχαν αποδεχτεί από τα πρώτα χρόνια της ανθρωπότητας, θα βρισκόμασταν ακόμα στην προϊστορία. Το χρέος των ανθρώπων της κουλτούρας και της πίστης δεν είναι, πάντως, να λιποτακτούν όταν πρόκειται για ιστορικούς αγώνες, ούτε βέβαια να υπηρετούν την αιμοβόρα κι απάνθρωπη πλευρά του εαυτού τους. Το χρέος τους είναι να επιμένουν, να βοηθούν το συνάνθρωπό τους ενάντια σε οτιδήποτε τον καταδυναστεύει, να ευνοούν την ελευθερία του ενάντια στις αντιξοότητες της μοίρας που τον περιζώνουν.Μόνο μ' αυτές τις προϋπόθεσεις η ιστορία προχωρεί πραγματικά, καινοτομεί, με μια λέξη δημιουργεί. Για όλα τα άλλα επαναλαμβάνεται, σαν ένα αιματοβαμμένο στόμα που ξερνά ένα μανιασμένο τραύλισμα...»

Αλμπέρ Καμύ

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2007

Ξημερώνει μια καινούρια μέρα...


«Μην πικραίνεσαι. Είναι όμορφη η ζωή. Πίστεψέ με. Αξίζει να τη ζεί κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές. Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά; Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους. Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι από την αρχή. Τώρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γέρο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα όρθιος όμως. Έτσι; Aυριο θα 'ναι μια καινούρια μέρα. Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα. Δεν ξέρω τίποτ' άλλο να σου πω, Έζησα τόσα χρόνια σ'αυτή τη γη. Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου. Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι. Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα, από φόβο μην πληγωθείς; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις το θάρρος να λες: Με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες. Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζεις. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα της αναμνήσεις σου και προχώρα… Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ' αυτό το κόσμο. Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γης.»

Αλκυόνη Παπαδάκη

Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007

Προμελέτη ΑΝΚΟ για μετεγκατάσταση οικισμών Μαυροπηγής και Ποντοκώμης...


Η ΑΝΚΟ εκπόνησε προμελέτη η οποία και εξετάζει βασικά σενάρια της μετεγκατάστασης των οικισμών Ποντοκώμης και Μαυροπηγής. Κυριότερα σημεία είναι ότι είναι ανοικτό το ζήτημα για όλα τα ενδεχόμενα. Ενδιαφέροντα σημεία:
•Υπολογίζεται ότι εάν χτιστούν οι νέοι οικισμοί με οικόπεδα θα απαιτηθούν για την Ποντοκώμη 800~900 στρέμματα ενώ εάν προχωρήσουν σε μετεγκατάσταση με έτοιμες κατοικίες τότε θα απαιτηθούν 400~500 στρέμματα. Για τη Μαυροπηγή οι αντίστοιχες εκτάσεις προσδιορίζονται στο μισό.
•Τα σενάρια αναφέρουν πιθανούς χώρους μετεγκατάστασης για την Ποντοκώμη: ΚΤΕΝΑ, ΣΙΔΕΡΑ, ΛΙΒΕΡΑ, ΠΤΕΛΕΑ, ΟΙΝΟΗΣ, ΞΗΡΟΛΙΜΝΗ, ΑΛΩΝΑΚΙΑ, ΣΚΗΤΗ, ΝΕΑ ΝΙΚΟΠΟΛΗ, ΠΡΩΤΟΧΩΡΙ, ΛΕΥΚΟΒΡΥΣΗ
Μετεγκατάσταση των δύο οικισμών μαζί
Δημιουργία Νέας Ποντοκώμης με έτοιμο οικιστικό σύνολο προσκολημμένο σε υφιστάμενο οικισμό
•Το προϋπολογιζόμενο κόστος των νέων υποδομών (αποχέτευση, οδοποιία, ύδρευση,κλπ) υπολογίζεται σε 16.000.000€ για την Ποντοκώμη και το ήμισυ για τη Μαυροπηγή. Τα παραπάνω υπολογίστηκαν με βάση το κόστος Κομάνου και Κλείτους.
•Δεν μπορεί να προσδιοριστεί χρονοδιάγραμμα υλοποίησης των εγκαταστάσεων εάν δεν προσδιοριστεί το ιδιοκτησιακό καθεστώς της περιοχής που θα μετεγκατασταθεί.
•Επίσης γίνεται αναφορά για τους πιθανούς τρόπους αποζημίωσης.

Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2007

Tο καλύτερο παιδί...


«Τι βρίσκει μπροστά του ένας νέος όταν κάνει την είσοδό του στην κοινωνία; Ανθρώπους που θέλουν να τον προστατέψουν και ισχυρίζονται ότι τον τιμούν, τον καθοδηγούν, τον συμβουλεύουν. Δεν μιλώ καθόλου για όσους επιθυμούν να τον παραγκωνίσουν, να τον βλάψουν, να τον καταστρέψουν ή να τον εξαπατήσουν. Αν έχει χαρακτήρα υψηλόφρονα και θέλει να τον προστατεύουν τα ήθη του και μόνο, να μη ζητάει τιμές από τίποτε και από κανέναν, να τον καθοδηγούν οι αρχές του και να δέχεται συμβουλές από τα δικά του φώτα και το δικό του φυσικό, ανάλογα με τη θέση του, που την ξέρει καλύτερα από τον καθέναν – τότε μπορεί και να πουν ότι είναι πρωτότυπος, μοναδικός, αδάμαστος. Αν όμως έχει φτωχό μυαλό, αν του λείπει η μεγαλοψυχία κι αν δεν έχει αρχές, αν δεν αντιλαμβάνεται ότι τον προστατεύουν, ότι θέλουν να τον καθοδηγήσουν, αν γίνει όργανο όσων πάνε να τον μεταχειριστούν, τότε είναι, όπως λέγεται, το “καλύτερο παιδί”»

Nicolas Chamfort

Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007

Ας κουραστούμε...


«Δεν μου αρέσει να κουράζομαι μόνο εγώ. Θέλω μαζί μου και συ να κουράζεσαι Είναι να μη νοιώθει κανείς κουρασμένος. Με κείνη τη στάχτη που πέφτει το φθινόπωρο στις πολιτείες με κάτι που δεν θέλει ν΄ ανάβει και που λίγο - λίγο μαζεύεται πάνω στα ρούχα μαςκαι σιγά - σιγά πέφτει μέσα στις καρδιές και τις ξεθωριάζει. Νοιώθω κούραση απ΄ τις κακιές θάλασσες Κι απ' τη μυστήρια γη. Είμαι κουρασμένος με τις κότες:Ποτέ δεν μπορέσαμε να μάθουμε. Τι σκέφτονται,Και μας κοιτάζουν μ' αδιάφορα μάτια Χωρίς καν να νοιάζονται για τους ανθρώπους. Για μια φορά σε καλώ Να κουραστούμε απ΄ τα τόσα αντικείμενα Απ' τα σκάρτα φαγητά Και την καλή ανατροφή. Ας κουραστούμε με το να μη πηγαίνουμε στη Γαλλία, Κι ας κουραστούμε δυο μέρες τη βδομάδα Που έχουν πάντα το ίδιο όνομα Και που μας ακουμπάνε σαν πιάτα στο τραπέζι Χωρίς λόγο Και μας ξεσηκώνουν άδοξα. Τελικά ας πούμε την αλήθεια, πως ποτέ δε συμφωνήσαμε με κείνες τις νύχτες, που μπορείς να τις συγκρίνεις με καμήλες ή με μύγες. Έτυχε να δω πολλά μνημεία Που έστησαν για τους μεγάλους Τους γαϊδάρους της ενεργητικότητας. Στο ίδιο σημείο βρίσκονται, ακίνητοι Με τα σπαθιά τους στα χέρια τους Πάνω στα θλιβερά τους άλογα. Κουράστηκα πια μ' αυτά τα αγάλματα Δεν την αντέχω τόση πέτρα. Αν συνεχίσουμε να γεμίζουμε τον κόσμο Με ακίνητους Πως θα ζήσουνε οι ζωντανοί; Κουράστηκα με τις αναμνήσεις. Θέλω, όταν γεννιέται ο άνθρωπος Να μυρίζει τα λουλούδια και το φρέσκο χώμα, Την άψογη φωτιά Κι όχι αυτό που όλοι ανάσαιναν. Αφήστε ήσυχους αυτούς που γεννιούνται! Μεριάστε να μεγαλώσουν. Μην τα 'χετε σκεφτεί όλα γι' αυτούς. Μην τους διαβάζετε το ίδιο βιβλίο. Αφήστε τους ν' ανακαλύψουν την αυγή Και να δώσουν όνομα στα φιλιά τους. Θέλω να κουραστείς μαζί μου Για κάθε τι ωραίο Για καθετί που μας γερνάει Για καθετί που το' χουν έτοιμο Για να κουράσουν τους άλλους. Ας κουραστούμε μ' αυτό που σκοτώνει Και μ΄ αυτό που δεν θέλει να πεθάνει.»

Πάμπλο Νερούντα

Διαβάστε περισσότερα...

Σε ποιο μονοπάτι βαδίζουμε...


«Ακόμη μια φορά, έρχομαι αντιμέτωπος με τον εαυτό μου, και αναρωτιέμαι, σε ποιο μονοπάτι βαδίζω, οδεύω σωστά(;), κι αν όχι μπορώ να γυρίσω πίσω και να αλλάξω διαδρομή. Δυστυχώς η ζωή είναι μονόδρομος, δεν έχω τη δυνατότητα να αλλάξω αυτά που έχουν συμβεί, πρέπει να μάθω να ζω με το παρελθόν μου, το οποίο όσο κι αν τη μέρα το ξεχνώ, πάντα τα βράδια με επισκέπτεται. Είναι λίγο πριν αποποιηθώ τον κόσμο και ταξιδέψω στο όνειρο, κι είναι αυτό που τα βράδια με κρατά ξύπνιο, γεμάτο αγωνία και αδυναμία. Τι ξημερώνει το αύριο; Είναι αδύνατο να γνωρίζεις, παρόλα αυτά έχω την αίσθηση ότι γνωρίζω. Αυτό που τόσο καιρό φέρνουν τα τόσα αύριο που έχω ζήσει, το κενό. Είναι η ζωή ένα θέατρο, μια παράσταση. Μια φάρσα του θεού απέναντι στο πιο αγαπημένο του δημιούργημα, τον άνθρωπο. Και εμείς είμαστε πρωταγωνιστές; Όχι, είμαστε κομπάρσοι απέναντι στη μοιρά; Και πάλι όχι, είμαστε μαριονέτες των αποθημένων της προηγούμενης γεννιάς, και της πιο προηγούμενης και πάει λέγοντας... Ένας ατέλειωτος θίασος ψυχών, ατακερματισμένων στο κέντημα του πεπρωμένου, σαν ένας ματωμένος έναστρος ουρανός, σαν μια θυσία σ'ένα ανύπαρκτο θεό. Απογοήτευση; Δεν είναι απογοήτευση, αλλά ένα άγχος, μια απέλπιδα προσπάθεια να ξεφύγω από τα δεσμά, να κάνω το κάτι διαφορετικό, κι όμως κάθε μέρα νιώθω ακόμη πιο πολύ κομμάτι του καθεστώτος, του συστήματος που μισώ κι απ'το οποίο θέλω να αποδράσω. Ίσως τελικά να γέννησα εγώ ο ίδιος το σύστημα. Κι όλοι αυτοί εκεί έξω; Προσπαθούν κι αυτοί, ο καθένας ξεχωριστά, με τον δικό του τρόπο, μέχρι τα δικά του συμφέροντα να θιχτούν, οπότε και απευθύνεται στο σύστημα για προστασία. Όλοι θέλουν να ξεφύγουν, μέχρις ότου να διαπιστώσουν ότι προσπαθούν να γλιτώσουν από τον ίδιο τους τον εαυτό με συνέπεια την αποδοχή της μοίρας. Μοιρολάτρες; Όχι "μοιροκλάφτες", άνθρωποι σαν και μένα που μιζέρια στη μιζέρια κομματιάζονται σε μερίδες ώστε να αταβροχθιστούν από τους εαυτούς τους, το μεγαλύτερο σύστημα. Όλα είναι μια απόφαση, από τη γέννησή μας, μέχρι και το τέλος μας. Αποφάσεις που΄λαμβάνουμε και δε θυμόμαστε κι όμως που μας ορίζουν από την αρχή μέχρι το τέλος, από την κορυφή, μέχρι τον πάτο. Το θηρίο για να νικηθεί θέλει ομαδική δουλειά, κι εμείς συνεργαζόμαστε με το εγώ μας. Πάντα θα είμαστε δούλοι των εαυτών μας, ώσπου όλοι κάποια στιγμή να αναζητήσουμε την ισορροπία κι όχι την υλική μας αναγνώριση. Όχι δεν είμαστε αυτό που φοράμε, εκτός κι αν γεννιόμαστε με ρούχα, δεν είμαστε αυτό που κατέχουμε γιατί τίποτα δεν έχουμε, είμαστε ψυχές σ'ένα σύμπαν τόσο μεγάλο όσο η "καρδιά" του ενός μας. Αρκεί αυτό για να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουμε αρχή και τέλος, ότι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Σε αυτή την παράσταση θέλουμε τη συντροφιά του ενός ή των πολλών για να μας "σπρώξουν", για να τους "σπρώξουμε", να μας σηκώσουν και να σηκώσουμε, συμπρωταγωνιστές στη πιο δύσκολη μάχη της ζωής μας, τη Ζωή...Πριν πέσει η αυλαία, ας κυνηγήσουμε το όνειρο, παρέα με κάποια ψυχή... αυτό το χειροκρότημα ας μην είναι για one man show...Συμπαράσταση!»

Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007

Πιστεύω, Αγωνίζομαι,Νικάω...


«Ζω μέσα στη σκόνη, ζω στο σκοτάδι, αλλά ξέρω πως αν συνεχίσω να περπατάω θα φτάσω στο φως. Οι άνθρωποι γύρω μου είναι τυφλοί, έχουν χάσει το κουράγιο τους και λένε πως τίποτα άλλο δεν υπάρχει. Μόνο σκοτάδι και σκόνη. Κουράζομαι να τους εξηγώ ξανά και ξανά πως κάνουν λάθος, πως δεν πρέπει να τα παρατάνε. Αλλά δεν σταματάω στιγμή. Τα πόδια μου έχουν ματώσει από το περπάτημα και κάποιες φορές πιστεύω πως ο άλλοι έχουν δίκαιο. Όμως σκέφτομαι πως αν σταματήσω να περπατάω, αν μείνω εδώ και δεχτώ το σκοτάδι και τη σκόνη, δε θα υπάρχει κανείς να μιλάει γι’ αυτόν τον κόσμο, θα ξεχαστεί το φως, κανείς δεν θα ξέρει πως είναι τα χρώματα. Εγώ ξέρω, όχι γιατί τα είδα, αλλά γιατί τα πίστεψα. Ούτε μια φορά δεν είδα έναν γαλάζιο ουρανό από τότε που γεννήθηκα, ούτε μια κόκκινη παπαρούνα. Στο μυαλό, όμως, και στην καρδιά μου είναι τόσο έντονα που όταν κοιτάζω μέσα μου και τα βλέπω, τρυπάνε τους δακρυϊκούς μου αδένες. Κι έτσι πιστεύω… και συνεχίζω… και περπατάω… και θα φτάσω κάποια μέρα εκεί. Κι αν όχι εγώ τα παιδιά μου. Κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει αυτόν τον κόσμο, κανείς δεν μπορεί να τον καταστρέψει, αν δεν τον αφήσω εγώ. Είναι ο δικός μου κόσμος. Είναι ο δικός μας κόσμος. Αν με τα χέρια μας δεν διώξουμε την σκόνη, αν με τις φωνές μας δεν χτίσουμε τον δρόμο, δεν θα φτάσουμε ποτέ. Πιστεύω. Αγωνίζομαι. Νικάω. Το ΠΑΝ

Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2007

Η ζωή είναι ένα νησί μέσα σε έναν ωκεανό μοναξιάς...


«Η ζωή είναι ένα νησί μέσα σε έναν ωκεανό μοναξιάς, ένα νησί, που βράχια του είναι οι ελπίδες, δέντρα του τα όνειρα, λουλούδια του η ερημιά, και ποτάμια του η δίψα. Η ζωή σας, αδελφοί μου, είναι ένα νησί απομονωμένο από όλα τα άλλα νησιά και τις χώρες. Όσα κι αν είναι τα καράβια που ξεκινάνε από τις παραλίες σας γι’ άλλα κλίματα, όσοι κι αν είναι οι στόλοι που δένουν στις ακτές σας, μένετε ερημικό νησί, κι υποφέρετε από τον πόνο της μοναξιάς και τον πόθο της ευτυχίας. Είστε άγνωστοι για τ’ αδέλφια σας κι απομακρυσμένοι από τη συμπόνια τους και την κατανόησή τους.
Αδελφέ μου, σε είδα να κάθεσαι σ’ ένα βουνό από χρυσάφι και να χαίρεσαι για τα πλούτη σου περήφανος για τους θησαυρούς σου, σίγουρος στην πίστη σου ότι κάθε χούφτα χρυσάφι που μάζεψες είναι αόρατος κρίκος που ενώνει τους πόθους και τις σκέψεις των άλλων ανθρώπων με τους δικούς σου. Σ’ είδα με τη φαντασία μου σαν ένα μεγάλο κατακτητή να οδηγείς τα στρατεύματα σου για να καταστρέψεις τα οχυρά των εχθρών σου. Κι όταν ξανακοίταξα, είδα μόνο μια μοναχική καρδιά να λιώνει πίσω από τα σεντούκια με το χρυσάφι, διψασμένο πουλί σε χρυσό κλουβί, κι ήταν στεγνός ο δίσκος του για νερό. Σ’ είδα, αδελφέ μου, να κάθεσαι στο θρόνο της δόξας, και γύρω σου στεκόταν άνθρωποι που υμνούσαν τη μεγαλοπρέπεια σου, και εγκωμίαζαν τα μεγάλα σου έργα, και παίνευαν τη σοφία σου, και σε κοίταζαν σαν να έβλεπαν προφήτη, κι οι καρδιές τους ανέβαιναν μέχρι τον ουρανό. Και καθώς ατένιζες τους υπηκόους σου, είδα στο πρόσωπο σου τα σημάδια της ευτυχίας και της δύναμης και του θριάμβου, σαν να ήσουν η ψυχή του κορμιού τους. Μα όταν ξανακοίταξα, σε βρήκα μόνο μέσα στη μοναξιά σου, να στέκεσαι δίπλα στο θρόνο σου, εξόριστος που άπλωνε το χέρι του σε κάθε κατεύθυνση, σαν να ζητούσε έλεος και καλοσύνη από αόρατα φαντάσματα, ικετεύοντας μόνο λίγη ζεστασιά και φιλία. Σ’ είδα, αδελφέ μου, ερωτευμένο με μια γλυκιά γυναίκα, να προσφέρεις την καρδιά σου στο βωμό της ομορφιάς της. Κι όταν την είδα να σε κοιτάζει με τρυφερότητα και μητρική αγάπη, μονολόγησα, πολλά χρόνια να ζήσει η αγάπη που σκότωσε τη μοναξιά του ανθρώπου αυτού κι ένωσε την καρδιά του με την καρδιά κάποιας άλλης. Κι όμως, όταν ξανακοίταξα, είδα μέσα στην ερωτευμένη καρδιά σου, άλλη μια μοναχική καρδιά, που μάταια πάσχιζε να φανερώσει τα μυστικά της σε μια γυναίκα. Και πίσω από τη γεμάτη αγάπη ψυχή σου, μια άλλη μοναχική ψυχή έμοιαζε σαν ταξιδιάρικο σύννεφο που μάταια παρακαλούσε να γίνει δάκρυα στα μάτια της αγαπημένης σου. Η ζωή σου, αδελφέ μου, είναι μοναχική κατοικία μακριά από τα σπίτια άλλων ανθρώπων. Είναι ένα σπίτι που κανένας γείτονας δεν έχει δει ποτέ πως είναι μέσα. Κι αν βυθιζόταν στο σκοτάδι, το φανάρι του γείτονα σου δε θα κατάφερνε να το φωτίσει. Κι αν άδειαζε, οι γείτονες δεν θα μπορούσαν να το γεμίσουν με τα δικά τους αγαθά. Κι αν ήταν στην έρημο, δεν θα μπορούσες να το πας στους κήπους των άλλων, που άλλα χέρια έχουν καλλιεργήσει κι έχουν φυτέψει. Κι αν ήταν στην κορυφή του κάποιου βουνού, δεν θα μπορούσες να το κατεβάσεις στην κοιλάδα, όπου άλλοι άνθρωποι περπατάνε. Η ζωή του πνεύματος σου, αδελφέ μου, σπαράζει μέσα στη μοναξιά, κι αν δεν υπήρχε τούτη η μοναξιά, δεν θα ήσουν εσύ, μήτε θα ήμουν εγώ. Αν δεν υπήρχε τούτη η μοναξιά, ακούγοντας τη φωνή σου, θα πίστευα πως εγώ έχω μιλήσει, ή βλέποντας το πρόσωπό σου, θα νόμιζα ότι τη δική μου εικόνα έβλεπα στον καθρέπτη.»

Kahlil Gibran

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2007

Έκληση για βοήθεια...

Στο Νοσοκομείο Αχέπα της Θεσσαλονίκης , νοσηλεύεται ένα αγοράκι 6 ετών με οξεία λευχαιμία. Ψάχνουμε απεγνωσμένα για δότες αιμοπεταλίων! Η ομάδα αίματος του παιδιού είναι ΑΒ + (ΡΕΖΟΥΣ ΘΕΤΙΚΟ). Όποιος μπορεί να βοηθήσει το παιδάκι και να γίνει καλά , μπορεί να πάει σε οποιαδήποτε νοσοκομείο για να δώσει αίμα για τον Μέτσιο Δημήτριο του Νικολάου Νοσοκομείο Αχέπα... (Παιδο - ογκολογικό 2310 993506 & 2310 993944).

Διαβάστε περισσότερα...

Aν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει...


«Aν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει όσα έφτιαξε, άστρα, πουλιά, σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους, θα τέλειωνε ίσως κάποτε…Eγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει, και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα, τις δίψες, τις παραχωρήσεις, μετράω τις κακίες μου κάποτε θαυμαστές, τις καλωσύνες μου συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου να τελειώνω…»

Τάσος Λειβαδίτης

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2007

Ο μεγαλύτερος μας φόβος...


«Ο μεγαλύτερος μας φόβος δεν είναι μήπως είμαστε ανεπαρκείς. Ο μεγαλύτερος μας φόβος είναι μήπως είμαστε δυνατοί πέρα από κάθε φαντασία. Είναι το Φως μας, όχι το Σκοτάδι μας, που μας φοβίζει πιο πολύ. Αναρωτιόμαστε, ποιος είμαι εγώ που είμαι καταπληκτικός, πανέμορφος, ταλαντούχος, θαυμάσιος; Για την ακρίβεια, ποιος είσαι εσύ που ΔΕΝ είσαι όλα τούτα; Όταν αφήνουμε το Φως μας να λάμψει, δίχως να το καταλαβαίνουμε, επιτρέπουμε και σε άλλους να κάνουν το ίδιο. Όταν απελευθερωνόμαστε από τους φόβους μας, η παρουσία μας αυτόματα απελευθερώνει και άλλους.»

Νέλσον Μαντέλα

Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007

Η αληθινή φωτογραφία...


«Το μόνο πράγμα που παίρνει μαζί του ο άνθρωπος πεθαίνοντας είναι το μικρό εκείνο μέρος της περιούσιας του που ίσα ίσα δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο. Κάτι λίγες αισθήσεις ή στιγμές, δυο τρεις νότες κυμάτων την ώρα που το μαλλί το παίρνει ο αέρας με τα γλυκά ψιθυρίσματα μες στο σκοτάδι. Ολίγες μέντες από δυο κοντά κοντά βαλμένες ανάσες. Ένα τραγούδι βάρυθμο σαν βράχος μαύρος. Και το δάκρυ, το δάκρυ της μιας φοράς το για πάντοτε. Όλα όσα με αλλά λόγια κάνουν την αληθινή του φωτογραφία, την καταδικασμένη να χαθεί και να μην επαναληφθεί ποτέ.»

ΕΛΥΤΗΣ

Διαβάστε περισσότερα...

Θα τα πούμε Κώστα...



Κώστα,σου άρεσε να ζείς ελεύθερα χωρίς περιορισμούς. Γι΄αυτό και το όνειρο σου ήταν όπως μου είχες πεί να πάρεις αυτήν την μηχανή..."Πάνω στην σέλλα της νίωθεις άρχοντας", μου είχες εξομολογηθεί. Όμως το όνειρο σου, δεν είχε μπέσα!Δεν σου φέρθηκε σαν άρχοντα...Το όνειρο σου μετατράπηκε σε εφιάλτη μας...Σε πέταξε στην άσφαλτο και κανείς μας δεν πρόλαβε να σε βοηθήσει... Ούτε ο ίδιος ο Θεός, σου έδειξε επιείκια...Την άξιζες την επιείκια Κώστα.Τόσα χρόνια σαν οδηγός του ΕΚΑΒ, από τα χέρια σου πέρασαν πάρα πολλές περιστατικά. Η κόντρα σου με το χρόνο, για να τα προλάβεις ανελέητη. Πάντα σε έβγαζε νικητή. Ήσουν από τα πιο έμπειρα πληρώματα μαζί με τον φίλο σου τον Ηλία που όλο ανάφερες...Όμως η εμπειρία σου δεν σε έσωσε ρε Κώστα.Αν και είχες δεί πολλές παρόμοιες περιπτώσεις με την δικιά σου, αν και πάντα φορούσες το κράνος αυτήν την φορά δεν το έβαλες...
Ήταν σαν να μας βάρεσε κεραυνός, στην είδηση του θανάτου σου. Aν περνούσε τώρα ο λόγος σου, δεν θα την ήθελες αυτήν την πένθιμη σύναξη.
Ήταν όλοι εδώ, φίλοι, γνωστοι, συγχωριανοί, συνάδερφοι, για να σου πουν από κοντά: "θα τα πούμε". Eίναι αδιανόητο, ανήκουστο, απαράδεκτο, αυτό που συνέβη. Aρνούμαστε να το αποδεχτούμε, αποχαιρετώντας σε. Kαι αυτήν την άρνηση θα την κουβαλάμε σ' όλη την υπόλοιπη ζωή μας...
Φίλε Κώστα έφυγες νωρίς και το κενό που άφησες μεγάλο. Μας λείπει η παρουσία σου, η ματιά σου, το χαμόγελό σου, τα αστεία σου. Θα έχεις καλή παρέα εκεί, αφού θα σε περιμένουν, συγγενείς, γνωστοί αλλά και ο πατέρας μου...
Θα τα πούμε...

Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2007

Μην κλαις...



«Αυτό που θα ήθελα απόψε, είναι την ζωή μου πίσω. Αλλά δεν ξέρω από ποιον να την ζητήσω.
Τόσο την σκόρπισα, τόσο την χαράμισα, τόσο την δάνεισα, τόσο την ξερίζωσα. Από ποιον να την ζητήσω τώρα…Και τι ωφελεί… Αυτό που θα ήθελα απόψε τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω πάνω του και να κλάψω. Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές… Να κλάψω για όλα.
Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα. Για όσα περίμενα και δεν ήρθαν. Για όσα ήρθαν. Για όσα με πρόδωσαν. Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα με ανάστησαν. Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Για όλα…Να γείρω στον ώμο κάποιου και να ακούσω την φωνή του, να μου πει ψιθυριστά ‘μην κλαις’. Μόνο αυτό. Τίποτα άλλο.
Μην κλαις. Μόνο αυτό…»

Αλκυόνη Παπαδάκη

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2007

Η ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω και δεν σταματά στο χθες...


«Τα παιδιά σου δεν είναι τα δικά σου παιδιά. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τον εαυτό της. Έρχονται μέσα από σας, αλλά όχι από σας, Και παρόλο που είναι μαζί σας δε σας ανήκουν. Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας. Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις. Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, αλλά όχι την ψυχή τους,
Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε, ούτε και στα όνειρά σας. Μπορείτε να προσπαθήσετε να είστε σαν κι αυτά, αλλά μη ζητάτε να τα κάνετε σαν κι εσάς. Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω, ούτε καθυστερεί με το χθες.
Είστε το τόξο απ’ όπου τα παιδιά σας, σαν ζωντανά βέλη, εκτοξεύονται προς τα εμπρός. Ο τοξότης βλέπει το στόχο πάνω στο μονοπάτι του απείρου και σας λυγίζει με τη δύναμή Του για να πάνε τα βέλη του γρήγορα και μακριά. Ας σας φέρει χαρά το λύγισμά σας στα χέρια του Τοξότη. Γιατί όπως Αυτός αγαπά το βέλος που πετά, έτσι αγαπά και το τόξο που είναι σταθερό.»

Khalil Gibran

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007

Η αλήθεια είναι μια χώρα δίχως μoνoπάτι...


«Η αλήθεια είναι μια χώρα δίχως μoνoπάτι. O άνθρωπoς δεν μπoρεί να τη φτάσει μέσα από oργανώσεις, μέσα από κάπoια πίστη, μέσα από δόγματα, ιερωμένoυς ή τελετoυργίες, oύτε και μέσα από κάπoια φιλoσoφική γνώση ή ψυχoλoγική τεχνική. Πρέπει να τη βρει μέσα από τoν καθρέφτη των σχέσεων, μέσα από την κατανόηση τoυ περιεχoμένoυ τoυ νoυ τoυ, με την παρατήρηση και όχι με διανoητική ψυχανάλυση ή ενδoσκοπική αυτοανάλυση. O άνθρωπoς έχει φτιάξει μέσα τoυ σαν φράχτη προστασίας διάφορες εικόνες -θρησκευτικές, πoλιτικές, πρoσωπικές. Αυτές εκδηλώνoνται σαν σύμβoλα, ιδέες, πίστεις. Τo βάρoς αυτών των εικόνων κυριαρχεί πάνω στη σκέψη τoυ ανθρώπoυ, στις σχέσεις τoυ και στην καθημερινή τoυ ζωή. Αυτές oι εικόνες είναι oι αιτίες των πρoβλημάτων μας επειδή χωρίζoυν τoν έναν άνθρωπo από τoν άλλoν. Η αντίληψη πoυ έχει o άνθρωπoς για τη ζωή διαμoρφώνεται από τις έννoιες πoυ ήδη ενυπάρχoυν στo νoυ τoυ. Τo περιεχόμενo της συνείδησής τoυ είναι όλη τoυ η ύπαρξη. Αυτό τo περιεχόμενo είναι κoινό σε όλη την ανθρωπότητα. Η ατoμικότητα είναι τo όνoμα, η μoρφή και η επιφανειακή παιδεία πoυ απoκτά από την παράδoση και τo περιβάλλoν τoυ. Η μoναδικότητα τoυ ανθρώπoυ δε βρίσκεται στην επιφάνεια, αλλά στην πλήρη ελευθερία από τo περιεχόμενo της συνείδησής τoυ, πoυ είναι κoινή για όλη την ανθρωπότητα. 'Ετσι, o άνθρωπoς δεν είναι ξεχωριστό άτoμo. Η ελευθερία δεν είναι αντίδραση• η ελευθερία δεν είναι επιλoγή. Είναι ψεύτικoς o ισχυρισμός τoυ ανθρώπoυ ότι είναι ελεύθερoς, επειδή μπoρεί να διαλέξει. Ελευθερία είναι η καθαρή παρατήρηση, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς φόβo τιμωρίας ή ελπίδα ανταμoιβής. Η ελευθερία δεν έχει κίνητρo• η ελευθερία δε βρίσκεται στo τέλoς της εξέλιξης τoυ ανθρώπoυ, αλλά υπάρχει στo πρώτo βήμα της ύπαρξής τoυ. Με την παρατήρηση αρχίζει κανείς να ανακαλύπτει την έλλειψη ελευθερίας. Η ελευθερία βρίσκεται στη χωρίς εκλoγή επίγνωση της καθημερινής μας ζωής και δραστηριότητας. Η σκέψη είναι χρόνoς. Η σκέψη γεννιέται από την εμπειρία και τη γνώση, πoυ είναι αξεχώριστα δεμένες με τo χρόνo και τo παρελθόν. O ψυχολογικός χρόνoς είναι εχθρός τoυ ανθρώπoυ. Η δράση μας βασίζεται στη γνώση, άρα στo χρόνo, κι έτσι o άνθρωπoς είναι πάντα σκλάβoς στo παρελθόν. Η σκέψη είναι πάντα περιoρισμένη κι έτσι ζoύμε σε συνεχή σύγκρoυση και αγώνα. Δεν υπάρχει ψυχoλoγική εξέλιξη.
'Oταν o άνθρωπoς απoκτήσει επίγνωση της κίνησης των σκέψεών τoυ, θα δει τη διαίρεση ανάμεσα στoν σκεπτόμενo και τη σκέψη, στoν παρατηρητή και τo παρατηρoύμενo, στoν εμπειρώμενo και την εμπειρία. Θα ανακαλύψει ότι αυτή η διαίρεση είναι ψευδαίσθηση. Μόνo τότε υπάρχει καθαρή παρατήρηση, πoυ είναι άμεση αντίληψη χωρίς σκιά από τo παρελθόν ή από τo χρόνo. Αυτή η άχρoνη αντίληψη φέρνει μια βαθιά ριζική αλλαγή στo νoυ. Η ολοκληρωτική άρνηση είναι η oυσία τoυ θετικoύ. 'Oταν υπάρχει άρνηση όλων εκείνων των πραγμάτων πoυ έχει γενήσει ψυχολογικά η σκέψη, μόνο τότε υπάρχει αγάπη, πoυ είναι συμπόνια, πάθoς και νoημoσύνη.»

Τζίντου Κρισναμούρτι

Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2007

Λάθος άνθρωποι, λάθος κόσμος, λάθος λέξεις...


«Λάθος άνθρωποι, λάθος κόσμος, λάθος λέξεις - και όλα αυτά τα συνειδητοποίησα σε μια ηλικία λάθος επίσης. Δηλαδή μεγάλη. Θα προτιμούσα να ξέρω τρακόσιες λέξεις και να μου φτάνουν και να μπορώ να ζήσω με αυτές. Nα μη χρειάζομαι άλλες. Γιατί τελικά η γλώσσα τι είναι; Mια σκλαβιά είναι και δεν σε λυτρώνει, ό,τι και να λένε, και τυραννιέσαι απλώς. Σαν τη θάλασσα που την έχουν κάνει και σύμβολο. Xτυπιέται που είναι κλεισμένη στις κοίτες της, και δεν μπορεί να τις ξεπεράσει, γιατί αν τις ξεπεράσει θα πλημμυρίσει τον κόσμο και θα χαθεί. Xτυπιέται και ύστερα αποκάνει και εμείς νομίζουμε ότι αυτό είναι γαλήνη, ενώ είναι η πιο βαθιά απελπισία. Γιατί μόνο μέσα στο σχήμα που της δίνουν οι κοίτες της μπορεί να υπάρχει, πράγμα που είναι επίσης σκλαβιά. Aλλά τώρα πρέπει να φύγω…»

Θανάσης Βαλτινός

Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2007

Ο δρόμος για το "εμείς"...


«Τι φταις αλήθεια. Κανείς δε σου μαθε το δρόμο για το "εμείς". Και το χειρότερο, κανένας δε σε εκπαίδευσε να επενδύεις στο "εγώ". Σαν επαίτης εκλιπαρείς μπροστά στην πόρτά του "εσείς". Έσπασες αμέτρητες φορές τα μούτρα σου, προσπαθώντας ανάμεσα σε σκοτάδια ν' ανακαλύψεις το "εσύ". Σ' έπιανε πάντα πανικός στη θέα και στη σκέψη του "αυτοί". Και στην απελπισία, στο χαμό σου, φώναξες "Αυτός! Αυτός!" Κι έπιασες ένα πιστόλι, να πολεμάς. Τι φταις! Αν κάποτε καθίσεις λίγο να ξαποστάσεις από τη μάχη σου, θυμήσου μια λεξούλα που σου ξέφυγε. Θα θελα να στην κρύψω ανάμεσα στις χούφτες σου (θυμάσαι το "δαχτυλιδάκι" που παίζαμε παιδιά; )"Μαζί". "Μαζί". Τη λένε τη λεξούλα μου τη μαγική. Και μη βιαστείς να την πετάξεις. Μπορεί μια μέρα να σου χρειαστεί.»

Αλκυόνη Παπαδάκη

Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2007

Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ικανότητες...


Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ικανότητες καθιερώθηκε να εορτάζεται στις 3 Δεκεμβρίου από το 1992, επειδή εκείνη την ημέρα η γενική συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το πρόγραμμα δράσης για τα ΑΜΕΑ.
Η 3η Δεκεμβρίου, όπως και αν εκφράζεται, δεν θα πρέπει να αποτελεί απλά μια ημέρα επετείου, γιατί κάθε άτομο που αντιμετωπίζει οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας, έχει το δικαίωμα να ζει ανθρώπινα και ισότιμα, όλες τις μέρες του χρόνου.
Οι πρωτοβουλίες, οι δράσεις, αλλά πάνω από όλα η στάση και η συμπεριφορά μας δίπλα τους, αποτελεί δείκτη παιδείας και πολιτισμού της κοινωνίας.
Οι άνθρωποι με αναπηρία δεν χρειάζονται στείρο ενδιαφέρον. Είναι άτομα ευφυή, εξαιρετικά ικανά και με σπάνιες δεξιότητες. Άτομα που διαπρέπουν στην επιστήμη, στις τέχνες, στον αθλητισμό, παρά τις δυσκολίες που συναντούν.
Αποτελεί κοινή διαπίστωση, ότι όλοι πρέπει να αγωνιζόμαστε διαρκώς για την κατάργηση των διακρίσεων που τοποθετούν τα άτομα με αναπηρίες στο περιθώριο της ζωής. Ακόμη επιβάλλεται να προωθηθεί η λήψη μέτρων με στόχο την πλήρη ένταξή τους στην κοινωνία.
Ας κάνουμε αυτή τη σκέψη πράξη, όχι μόνον σήμερα, αλλά και για το μέλλον.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Ικανότητες, στις 3 Δεκεμβρίου, ο Ελληνας Συνήγορος του Παιδιού δημοσιοποιεί εκ νέου τις διαπιστώσεις του σχετικά με την υλοποίηση των δικαιωμάτων των παιδιών με αναπηρίες στη χώρα μας και καλεί την πολιτεία να λάβει τα απαραίτητα μέτρα και να διαθέσει επαρκείς πόρους, ώστε να προστατευτούν τα δικαιώματά τους.
Ανεπαρκείς κρίνονται οι δυνατότητες που τους παρέχονται για ισότιμη πρόσβαση στη δημόσια ζωή και ειδικότερα στην εκπαίδευση. Οπως σημειώνεται, η έλλειψη της κατάλληλης υλικοτεχνικής υποδομής, καθώς και η απουσία της σχετικής αντίληψης έχουν ως αποτέλεσμα να εμποδίζεται η προσβασιμότητα των παιδιών με αναπηρίες.
Ειδικότερα, όσον αφορά στην εκπαίδευση, σύμφωνα με τον Συνήγορο του Παιδιού, τα αρμόδια Κέντρα Διάγνωσης Αξιολόγησης και Υποστήριξης (ΚΔΑΥ) δεν είναι μέχρι σήμερα σε θέση να αντεπεξέλθουν πλήρως στον θεσμικό τους ρόλο και στις αρμοδιότητές τους εξαιτίας μεταξύ άλλων των ελλείψεων σε προσωπικό.
Το αποτέλεσμα είναι να μην επιτυγχάνεται η ποιοτική εκπαίδευση των παιδιών με αναπηρίες ούτε στις Σχολικές Μονάδες Ειδικής Αγωγής ούτε στα ειδικά τμήματα ένταξης των κοινών σχολείων. Τα σημαντικότερα προβλήματα, που αναφέρονται, αφορούν σε ελλείψεις ειδικού προσωπικού, ακαταλληλότητα κτιριακών εγκαταστάσεων, έλλειψη ειδικού εξοπλισμού, βιβλίων και βοηθημάτων, ανεπάρκεια των πιστώσεων καθώς και σε ζητήματα κανονιστικού πλαισίου.
Από τις περίπου 1.200 αναφορές που έχει λάβει ο Συνήγορος του Παιδιού σχετικά με παραβιάσεις δικαιωμάτων ανηλίκων, ποσοστό 10% αφορά παιδιά με αναπηρίες. Από αυτές περίπου 1 στις 4 σχετίζονται με προβλήματα στην εκπαίδευση και ειδικότερα με μέτρα υποστήριξης των παιδιών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.

Ένα σπουδαίο παράδειγμα απεριόριστου θαυμασμού που μας αποδεικνύει πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο στην ζωή είναι η Simona Atzori:

Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2007

Να ονειρεύεσαι...


«Να ονειρεύεσαι, μού 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.
Τα όνειρα, συνήθως προδίδουν.Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν.
Όμως, Δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία. Να ονειρεύεσαι! Κοίτα μόνο νά 'χεις σταμπάρει καλά της έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου. Τότε σώζεσαι.Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν!
Έχει και παρακάτω… Έχει κι άλλο…Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα!
Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!»

Αλκυόνη Παπαδάκη

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2007

Παγκόσμια ημέρα κατά του Aids...


H συνεχής αύξηση της νόσου στη χώρα μας οφείλεται, σύμφωνα με τους ειδικούς, στη χαλάρωση που έχει επικρατήσει και στην ελλιπή ενημέρωση, κυρίως των νέων

Η ενημέρωση σώζει ζωές

Σήμερα ο συνολικός αριθμός των ανθρώπων που έχουν μολυνθεί παγκοσμίως με τον HIV που προκαλεί το AIDS έχει ξεπεράσει τα 40 εκατομμύρια, ενώ στην υποσαχάρια Αφρική σχεδόν τα 2/3 του πληθυσμού ζουν με τον ιό. Στην Ελλάδα, μέχρι το τέλος του περασμένου Οκτωβρίου, είχαν δηλωθεί 8.594 περιστατικά μολύνσεων, συμπεριλαμβανομένων 2.829 περιπτώσεων AIDS, ενώ οι θάνατοι ανέρχονται σε 1.552. Για το 2007 έχουν δηλωθεί μέχρι τώρα 420 νέα περιστατικά μόλυνσης από HIV, 48 νέες περιπτώσεις AIDS και 30 θάνατοι.
Συνολικά, από τα περιστατικά HIV, τα 6.876 αφορούν άνδρες σε ποσοστό 80,1%, ενώ οι γυναίκες ήταν 1.660 (19,3%). Σ' ένα μικρό ποσοστό το φύλο δεν έχει καταγραφει.
Οι ειδικοί τονίζουν ότι αξιοσημείωτη αύξηση παρουσιάζουν τα νέα κρούσματα AIDS στους άνδρες με ομοφυλοφιλική σεξουαλική επαφή, ενώ η μεγαλύτερη συχνότητα περιστατικών αφορά άνδρες 30-34 ετών και γυναίκες 25-29 ετών.
Οσον αφορά τα νέα κρούσματα, από αυτά το 42,9% έχουν δηλωθεί ως «ακαθόριστα» σε σχέση με τον τρόπο μετάδοσης, το 36% αφορά άνδρες με ομοφυλοφιλικές σεξουαλικές επαφές, ενώ 19,3% ετεροφυλόφιλους άνδρες και γυναίκες. Σε μία μόνο περίπτωση αναφέρθηκε μόλυνση από μετάγγιση αίματος, που είχε γίνει στο εξωτερικό.
Είναι γεγονός πως από το 2002 και μετά τα νέα κρούσματα στη χώρα μας παρουσιάζουν συνεχή αύξηση, κάτι που σύμφωνα με τους ειδικούς οφείλεται στη χαλάρωση που έχει επικρατήσει γύρω από τη νόσο, καθώς και στην ελλιπή ενημέρωση, κυρίως των νέων. Το Εθνικό Σχέδιο Δράσης που εξήγγειλε πρόσφατα ο υπουργός Υγείας Δ. Αβραμόπουλος, στοχεύει μεταξύ άλλων στη μείωση των νέων κρουσμάτων κατά 25% το 2010.
--------------------------------------------------------------------------------

Πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζει κάποιος ότι έχει προσβληθεί από AIDS;
Η άγνοια σκοτώνει
Του καθηγητή ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΣΚΟΥΤΕΛΗ, παθολόγου - λοιμωξιολόγου, διευθυντή Ε' Παθολογικού Τμήματος - Μονάδας Λοιμώξεων ΓΝΑ «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ»
Ενα άτομο μολυσμένο από τον ιό HIV (φορέας) μπορεί να φαίνεται και να αισθάνεται υγιές αρκετά χρόνια πριν εμφανισθούν τα σημάδια του AIDS.
Οι προσβεβλημένοι, όμως, στη συντριπτική πλειονότητά τους, παρουσιάζουν συμπτώματα ύστερα από οκτώ ή και δέκα χρόνια, εφόσον δεν λάβουν θεραπεία. Στο διάστημα αυτό ο ιός αποδυναμώνει σταθερά την άμυνα του οργανισμού τους, ο οποίος δεν μπορεί να καταπολεμήσει άλλες λοιμώξεις ή όγκους.
Μέχρι να ανακαλύψει κάποιος ότι είναι φορέας, μεταδίδει τον ιό σε άλλους ανθρώπους.
Γνωρίζοντας ότι είναι φορέας, μπορεί να προστατέψει άλλα άτομα με τα οποία θα έχει σεξουαλική επαφή, και δεν θα προσφέρει το αίμα του ως αιμοδότης, βάζοντας σε κίνδυνο άλλους συνανθρώπους του.
Επιπλέον, όσο πιο έγκαιρα γίνει η διάγνωση τόσο πιο έγκαιρα μπορεί να αρχίσει η αγωγή και τόσο πιο μακρά είναι η επιβίωση.

*Τι σημαίνει για τον φορέα η έγκαιρη διάγνωση;

Η νόσος που προκαλεί ο ιός του HIV (AIDS) είναι σήμερα μία χρόνια νόσος. Με την κατάλληλη θεραπεία, που στην Ελλάδα παρέχεται δωρεάν, τα άτομα με HIV λοίμωξη μπορούν να παραμείνουν σε κατάσταση φορέα και χωρίς να νοσούν για πολλά χρόνια.
Πολλοί από τους θανάτους που καταγράφονται σήμερα από AIDS στη χώρα μας, συμβαίνουν σε άτομα που δεν γνώριζαν ότι είναι φορείς του ιού και προσέρχονταν για πρώτη φορά στα ειδικά κέντρα θεραπείας έχοντας ήδη εκδηλώσει μία ή περισσότερες από τις βαριές λοιμώξεις. Οσο πιο έγκαιρα γίνει η διάγνωση τόσο πιο αποτελεσματική είναι η θεραπεία και τόσο πιο καλή η πρόγνωση.

*Τι είναι αυτό που πρέπει να μας κάνει να υποβληθούμε στην εξέταση;

Η αμφιβολία πρέπει να μας κινητοποιεί. Η απάντηση στο ερώτημα «Εχω μολυνθεί;» είναι κρίσιμη, καθώς μπορεί να σώσει τη ζωή μας. Εκτιμάται ότι στην Ελλάδα υπάρχουν χιλιάδες άτομα που έχουν μολυνθεί από τον ιό και δεν το γνωρίζουν. Στο ερώτημα, λοιπόν, αυτό την απάντηση μπορεί να δώσει τελικά μόνον η διαγνωστική εξέταση, η οποία πραγματοποιείται δωρεάν στις Μονάδες Λοιμώξεων, στα νοσοκομεία πολλών μεγάλων πόλεων σε όλη τη χώρα.

*Προστατεύονται τα προσωπικά δεδομένα κατά την εξέταση;

Η εξέταση είναι ανώνυμη και εμπιστευτική. Οπως συμβαίνει σε όλα τα δημόσια νοσηλευτικά ιδρύματα, έτσι και στη δική μας Μονάδα Λοιμώξεων του Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» (υπόγειο Παλαιού Κτιρίου, Ιατρείο Νο 9), γίνεται δωρεάν, εύκολα και γρήγορα κάθε Τετάρτη (8-11 π.μ.) και Πέμπτη (12-3 μ.μ.), με ή χωρίς ραντεβού. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθύνονται στο τηλέφωνο 210-7201242, στο φαξ 210-7201320 ή στο e-mail mel@evaggelismos-hosp.gr.

Δείτε επίσης

http://www.skai.gr/master_avod.php?id=57560
και
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=1945304,16004184,51830360,46024920,73502040,81269464,95647832,26433048,34324376,48366872

Διαβάστε περισσότερα...

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος...


«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκαιο. Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές. Το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες , μα ούτε βήμα πίσω. Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων. Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι για να γκρεμίζει την αδικία. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις, ούτε στιγμή να ξεχαστείς. Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε. Μια στιγμή αν ξεχαστείς, αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στη δίνη του πολέμου, έτσι και σταματήσεις για μια στιγμή να ονειρευτείς εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές. Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις για να ζήσουν οι άλλοι. Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι ένα οποιοδήποτε πρωινό. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος ,θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι μπρος στα ντουφέκια!»

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2007

Η ενέργεια και η δράση...


«Για έναν άνθρωπο της γνώσης, υπάρχει μονάχα το εδώ και το τώρα. Έτσι καταλαβαίνει ότι κάθε φορά που δρα αυξάνει την ισχύ και την δύναμή του. Μ' αυτόν τον τρόπο παρατηρεί προσεκτικά όλα όσα τον περιτριγυρίζουν και ξέρει ότι το κάθε πράγμα, όσο μικρό ή ασήμαντο και αν είναι, είναι φορτωμένο ενέργεια και μπορεί να του διδάξει κάτι: Φυτά, καρφιά, πεσμένα φύλλα, όλα αυτά που χρειάζονται τεράστια ενέργεια για να διατηρήσουν τα άτομά τους στη θέση τους ούτως ώστε να μπορούμε εμείς να τα αντιλαμβανόμαστε και να τα αγγίζουμε. Ένας πραγματικός πολεμιστής καταφέρνει να απορροφήσει αυτή την ενέργεια και να τη χρησιμοποιήσει προς όφελός του.
«Μήπως φταίει το αόρατο τείχος που υψώνουμε ανάμεσα μας; Μήπως εγώ το ανεβάζω αυτό το τείχος; Μήπως τελικά φταίω εγώ για όσους με πληγώνουν; Μήπως το τείχος τους οδηγεί μακριά μου και τελικά πληγώνομαι, από αυτό που εγώ έφτιαξα;
Κανείς δε μπορεί να μας πληγώσει περισσότερο, από τον ίδιο μας τον εαυτό. "Kατηγορήθηκα" και για αυτό, που εγώ ονόμασα φόβο και οι άλλοι δεν το είδαν! Αόρατο τείχος… ναι εγώ φταίω, αλλά δεν το κάνω συνειδητά… Θυμάμαι κάποτε που δεν ήμουν έτσι και όλα έμοιαζαν διαφορετικά. Κάτι έγινε, κάτι έφταιξε, κάτι πήγε στραβά όλα αυτά τα χρόνια και να το αποτέλεσμα! Απομόνωση, άνευ λόγου και αιτίας… φλασιές μοναξιάς και σκέψης. Η μοναξιά γίνεται κατάσταση κι η σκέψη χάνεται, γιατί η μοναξιά πονάει κι η σκέψη τρελαίνει. Η μάσκα με το χαμόγελο όμως παραμένει, πιστή στη φιλοδοξία της να είναι συμπαθής σε όλους, να μη δημιουργεί προβλήματα σε κανένα, να τους κάνει όλους να χαμογελούν. Αλλά κουράζεται και χώνεται ακόμα πιο βαθιά στην απομόνωσή της, προσπαθώντας να βρει λίγη ησυχία και γαλήνη. Και τώρα βαριέται και πονάει. Πονάει από αυτό που έφτιαξε, οι άλλοι όμως χαμογελούν και ξεχνούν ποιος τους έκανε να χαμογελούν… φεύγουν, χωρίς καν να κοιτάξουν αν άφησαν τίποτα πίσω τους.»

Κάρλος Καστανέντα

Όλοι μας κάνουμε σαν το παράδειγμα του βατράχου στο βίντεο. Όταν μας ρίχνουν "κρύο νερό" αντιδρούμε. Όταν μας προσθέτουν σιγα - σιγα "ζεστό" αντί να φύγουμε για να μην καούμε παύουμε να αντιδρούμε και περιμένουμε υπομονετικά τις συνέπειες...

Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007

Ευχαριστήριο...


Το Δ.Σ του Συλλόγου Περιβάλλοντος και Ποιότητας Ζωής Δήμου Δημητρίου Υψηλάντη, ευχαριστεί θερμά και δια μέσω του τύπου, το Κουμμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, την ευρωβουλευτική του ομάδα και τα τοπικά στελέχη, για την εξαιρετική τιμή να μας καλέσουν να επισκεφτούμε την πρωτεύουσα του Βελγίου και διοικητικό κέντρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις Βρυξέλλες.
Στις Βρυξέλλες στα πλαίσια του 2ήμερου προγράμματος επισκεφτήκαμε δύο από τα κεντρικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς επίσης και την Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία. Στις πολύ σημαντικές συναντήσεις που κάναμε, είχαμε την ευκαιρία να ενημερωθούμε για θέματα Περιβαλλοντικής και Ενεργειακής πολιτικής, αλλά και να ενημερώσουμε για τα περιβαλλοντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος μας.
Η αξιέπαινη αυτή πρωτοβουλία του Κουμμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος ελπίζουμε να βρει και άλλους μιμητές.
Τις επόμενες μέρες θα αναρτηθούν στο www.pontokomi.com μερικά από τα βίντεο των συναντήσεων αλλά και πλάνα από την πρωτεύουσα του Βελγίου.

Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2007

Φόβος και υποψίες...


«Μέσα στον φόβο και στες υποψίες, με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια, λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πως να κάμουμε για ν' αποφύγουμε τον βέβαιο τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί. Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν' αυτός στον δρόμο. Ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα (ή δεν τ' ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά). Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν, εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας, και ανέτοιμους -πού πιά καιρός- μας συνεπαίρνει.»

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2007

H σχέση του ανθρώπου με τον πλανήτη πάνω στον οποίο ζει...


Ένα από τα πιό σημαντικά οικολογικά μανιφέστα διατυπωμένο από έναν "πρωτόγονο, άγριο" ινδιάνο αρχηγό το 1854. Σήμερα ίσως πιο επίκαιρο από ποτέ αποδεικνύει ότι μιά πολύ υψηλης στάθμης ολιστική συνείδηση, σε αρμονία με το περιβάλλον, ήταν προ πολλού κατεκτημένη σε πολιτισμούς ξένους από τον δυτικό.

Οι ινδιάνοι Suquamish κατοικούσαν στην περιοχή όπου σήμερα βρίσκεται η πολιτεία της Ουάσιγκτον επί πολλούς αιώνες. Ήταν άριστοι ψαράδες, χαράκτες, κατασκευαστές καλαθιών και κανό. Στα μέσα του 19ου αιώνα η τότε κυβέρνηση των αμερικανών αποίκων τους ανακοίνωσε την πρόθεσή της να αγοράσει τη γη τους και να τους μεταφέρει σε έναν άλλο τόπο για να ζήσουν.
Εκείνη την εποχή αρχηγός της φυλής Suquamish ήταν ο See-at-la, ο οποίος γεννήθηκε το 1786 και πέθανε στις 7 Ιουνίου του 1866. Από το όνομά του πήρε το όνομά της η πόλη του Σηάτλ.
Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων με την κυβέρνηση της Ουάσινγκτον το 1854, ο αρχηγός See-at-la εκφώνησε έναν λόγο ο οποίος καταγράφηκε και έμεινε στην ιστορία ως μια συγκλονιστική μαρτυρία για τη σχέση του ανθρώπου με τον πλανήτη πάνω στον οποίο ζει. Ο λόγος του αποτελεί μια πραγματική κατάθεση ψυχής που αφυπνίζει τις πλέον ευαίσθητες χορδές της ανθρώπινης φύσης. Μέσα σε αυτά τα λόγια συμπυκνώνεται όλη η σοφία ενός λαού που βίωνε την ομορφιά και τη χαρά της ζωής σε κάθε της έκφραση. Στις μέρες μας ο πλανήτης μας, η Γη μας, έχει φτάσει στα όριά του από την καταστροφή που έχει επιφέρει επάνω του η ασυλλόγιστη δράση του ανθρώπου. Έτσι, τα όσα είπε ο See-at-la σήμερα έχουν ακόμη περισσότερη αξία καθώς τα λεγόμενά του αποκαλύπτουν το όραμα ενός ομορφότερου κόσμου, τον οποίο ο άνθρωπος θα μπορεί να μοιράζεται με κάθε πλάσμα αυτού του πλανήτη.

Στη συνέχεια παρατίθεται ο λόγος αυτός (που δημοσιεύτηκε στις 29 Οκτωβρίου του 1887 στην εφημερίδα Seattle Sunday Star), βασισμένος στην ελεύθερη απόδοση του αγγλικού κειμένου.

«Ο Μεγάλος Αρχηγός μας έστειλε μήνυμα ότι επιθυμεί να αγοράσει τη γη μας. Ο Μεγάλος Αρχηγός στέλνει, επίσης, μηνύματα φιλίας και καλής θέλησης. Αυτό είναι ευγενικό εκ μέρους του, διότι δεν έχει ανάγκη, ως αντάλλαγμα, τη φιλία μας. Θα σκεφθούμε την προσφορά σας. Διότι γνωρίζουμε ότι αν δεν πουλήσουμε τη γη μας, τότε οι λευκοί άνθρωποι θα έρθουν με όπλα και θα την αρπάξουν.
Πως μπορείς όμως να αγοράσεις ή να πουλήσεις τον ουρανό και τη ζεστασιά της γης; Η ιδέα αυτή είναι παράξενη για εμάς. Αφού η φρεσκάδα του αέρα και η λάμψη του νερού δεν μας ανήκουν πως μπορείτε να τα αγοράσετε; Κάθε κομμάτι αυτής της γης είναι ιερό για τους ανθρώπους της φυλής μου. Κάθε λαμπερή πευκοβελόνα, κάθε παραλία με άμμο, κάθε ομίχλη στα σκιερά δάση, κάθε έντομο που βουίζει, όλα είναι ιερά στη μνήμη και την εμπειρία του λαού μου. Οι χυμοί που ρέουν μέσα από τα δένδρα κουβαλούν τις μνήμες του κόκκινου ανθρώπου. Οι νεκροί του λευκού ανθρώπου λησμόνησαν τη χώρα που γεννήθηκαν όταν πήγαν να περπατήσουν ανάμεσα στα αστέρια. Οι δικοί μας νεκροί ποτέ δε λησμόνησαν αυτή την όμορφη γη, διότι είναι η μητέρα του κόκκινου ανθρώπου. Είμαστε κομμάτι της γης και εκείνη είναι κομμάτι μας. Τα ευωδιαστά λουλούδια είναι οι αδελφές μας, το ελάφι, το άλογο, ο μεγάλος αετός, αυτά είναι τα αδέλφια μας. Οι βραχώδεις βουνοκορφές, οι χυμοί των λιβαδιών, η θερμότητα του σώματος των αλόγων και του ανθρώπου – όλα ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Έτσι όταν ο Μεγάλος Αρχηγός στην Ουάσιγκτον έστειλε μήνυμα πως θέλει να αγοράσει τη γης μας, ζήτησε πολλά από εμάς. Ο Μεγάλος Αρχηγός μας ειδοποίησε πως θα μας φυλάξει ένα μέρος όπου θα μπορούμε να ζούμε άνετα. Θα είναι ο πατέρας μας και θα είμαστε τα παιδιά του. Έτσι θα σκεφθούμε την προσφορά του για να αγοράσει τη γη μας.
Όμως δεν θα είναι εύκολο, διότι αυτή η γη είναι ιερή για εμάς. Αυτό το λαμπερό νερό που κυλάει στα ρέματα και στους ποταμούς δεν είναι απλά νερό αλλά το ίδιο το αίμα των προγόνων μας. Αν σας πουλήσουμε γη θα πρέπει να θυμάστε ότι είναι ιερή και πρέπει να διδάξετε στα παιδιά σας ότι είναι ιερή και ότι κάθε φευγαλέα αντανάκλαση στο καθαρό νερό των λιμνών εξιστορεί γεγονότα και αναμνήσεις για τη ζωή του λαού μου. Το κελάρυσμα του νερού είναι η φωνή των προγόνων μας. Τα ποτάμια είναι αδέλφια μας, μας δροσίζουν και μας ξεδιψούν. Τα ποτάμια μεταφέρουν τα κανό μας και τρέφουν τα παιδιά μας. Αν σας πουλήσουμε τη γη μας πρέπει να θυμάστε και να διδάξετε στα παιδιά σας ότι τα ποτάμια είναι αδέλφια μας και επίσης δικά σας αδέλφια. Έτσι από εδώ και πέρα πρέπει να τους δείχνετε την καλοσύνη που αρμόζει σε κάθε αδελφό. Ο κόκκινος άνθρωπος πάντοτε υποχωρεί μπροστά στην πρόοδο του λευκού ανθρώπου, όπως η ομίχλη του βουνού τρέχει μπροστά από τον πρωινό ήλιο. Αλλά οι στάχτες των προγόνων μας είναι ιερές. Οι τάφοι τους αποτελούν ιερό έδαφος, όπως και αυτοί οι λόφοι, αυτό το κομμάτι της γης που προσφέρθηκε σε εμάς. Γνωρίζουμε ότι ο λευκός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει τις συνήθειές μας. Κάθε κομμάτι γης για αυτόν είναι το ίδιο με κάθε άλλο, διότι είναι σαν τον ξένο που έρχεται μέσα στη νύχτα και αρπάζει από τη γη ό,τι χρειάζεται. Για αυτόν η γη δεν είναι αδέλφι του αλλά εχθρός του και όταν τον κατακτήσει συνεχίζει να μετακινείται. Αφήνει πίσω τον τάφο του πατέρα του δίχως να νοιάζεται. Ληστεύει τη γη. Δεν νοιάζεται. Οι τάφοι των προγόνων του και τα δικαιώματα των παιδιών του έχουν ξεχαστεί.
Μεταχειρίζεται τη μητέρα του τη γη και τον αδελφό του τον ουρανό ως πράγματα προς αγορά, προς λεηλασία, προς πώληση, όπως τα πρόβατα η τα φανταχτερά στολίδια. Η λαιμαργία του ρημάζει τη γη και αφήνει πίσω μόνο έρημο. Δεν ξέρω. Οι τρόποι μας είναι διαφορετικοί από τους δικούς σας. Ο όψη των μεγάλων σας πόλεων πονάει το μάτι του κόκκινου ανθρώπου. Αλλά ίσως αυτό οφείλεται στο ότι ο κόκκινος άνθρωπος είναι πρωτόγονος και δεν καταλαβαίνει…Δεν υπάρχει ήσυχο μέρος στις πόλεις του λευκού ανθρώπου. Κανένα μέρος για να ακούσεις το θρόισμα των φύλλων την άνοιξη ή το βόμβο από τα φτερά των εντόμων. Αλλά ίσως αυτό το αντιλαμβάνομαι έτσι διότι είμαι ένας πρωτόγονος και δεν καταλαβαίνω. Ο θόρυβος φαίνεται μόνο να προσβάλει τα αυτιά.
Και τι υπάρχει στη ζωή αν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ακούσει το κελάηδισμα των πουλιών του ή το κρώξιμο των βατράχων γύρω από τις λίμνες τα βράδια; Αλλά είμαι ένας κόκκινος άνθρωπος και δεν καταλαβαίνω. Ο Ινδιάνος προτιμά τον απαλό ήχο του αέρα που ορμά πάνω στην επιφάνεια τη λίμνης και τη μυρωδιά του ίδιου του ανέμου, καθαρισμένου από τη βροχή και αρωματισμένου από το άρωμα του κουκουναριού του πεύκου. Ο αέρας είναι πολύτιμος για τον κόκκινο άνθρωπο, διότι όλα μοιράζονται την ίδια ανάσα. Το αγρίμι, το δένδρο, ο άνθρωπος, όλα μοιράζονται την ίδια ανάσα.
Ο λευκός άνθρωπος δεν φαίνεται να προσέχει τον αέρα που αναπνέει. Μοιάζει με κάποιον που αργοπεθαίνει. Αν σας πουλήσουμε τη γη μας πρέπει να θυμόσαστε ότι ο αέρας είναι πολύτιμος για εμάς, ότι ο αέρας μοιράζεται το πνεύμα του με όλη τη ζωή που υποστηρίζει. Ο αέρας που έδωσε στους προγόνους μας την πρώτη τους ανάσα, λαμβάνει και την τελευταία τους πνοή. Και ο άνεμος θα δώσει στα παιδιά μας το πνεύμα της ζωής. Αν πουλήσουμε τη γη μας πρέπει να την κρατήσετε ιερή, ως έναν τόπο όπου ακόμη και ο λευκός άνθρωπος θα μπορεί να πηγαίνει για να νιώσει τον άνεμο που μεταφέρει τη γλυκιά μυρωδιά των λουλουδιών από τα λιβάδια. Έτσι θα σκεφθούμε την προσφορά σας να αγοράσετε τη γη μας. Αν αποφασίσουμε να δεχτούμε θα θέσω έναν όρο: ο λευκός άνθρωπος πρέπει να συμπεριφέρεται στα αγρίμια αυτής της γης σαν σε αδέλφια του. Είμαι ένας πρωτόγονος και δεν καταλαβαίνω κάποιον άλλο τρόπο. Όμως έχω δει χιλιάδες νεκρούς βούβαλους στις πεδιάδες αφημένους από τον λευκούς ανθρώπους που τους πυροβόλησαν από ένα τραίνο. Πως μπορεί το σιδερένιο άλογο που καπνίζει να είναι ποιο σημαντικό από τον βούβαλο που πρέπει να τον σκοτώνουμε μόνο για να επιβιώνουμε; Τι είναι ο άνθρωπος δίχως τα αγρίμια; Αν όλα τα αγρίμια πέθαιναν ο άνθρωπος θα πέθαινε από πνευματική μοναξιά. Διότι ό,τι συμβαίνει στα αγρίμια σύντομα συμβαίνει και στον άνθρωπο. Όλα τα πράγματα συνδέονται. Πρέπει να διδάξετε στα παιδιά σας ότι το έδαφος κάτω από τα πόδια τους είναι οι στάχτες των παππούδων μας. Έτσι, για να σεβαστούν τη γη πείτε στα παιδιά σας ότι είναι ποτισμένη με τις ίδιες τις ζωές των ανθρώπων μας. Διδάξτε στα παιδιά σας ό,τι έχουμε διδάξει στα δικά μας παιδιά: πως η γη είναι η μητέρα μας. Οτιδήποτε συμβαίνει στη γη συμβαίνει και στα παιδιά της γης. Αν οι άνθρωποι φτύνουν πάνω στο έδαφος φτύνουν επάνω στον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτό γνωρίζουμε: πως η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο αλλά ο άνθρωπος ανήκει στη γη. Όλα τα πράγματα συνδέονται όπως το αίμα που ενώνει την οικογένεια. Όλα τα πράγματα συνδέονται. Οτιδήποτε συμβαίνει στη γη συμβαίνει και στα παιδιά της γης. Ο άνθρωπος δεν ύφανε τον ιστό της ζωής. Είναι απλά ένα νήμα του. Οτιδήποτε κάνει στον ιστό το κάνει στον εαυτό του. Αλλά θα σκεφθούμε την προσφορά σας να πάμε στην περιοχή που έχετε φυλάξει για τον λαό μου. Θα ζούμε ξεχωριστά και ειρηνικά. Λίγη σημασία έχει το που θα περάσουμε τις υπόλοιπες μας ημέρες. Τα παιδιά μας έχουν δει τους πατεράδες τους ταπεινωμένους από την ήτα. Οι πολεμιστές μας ένιωσαν ντροπή και μετά την ήτα έγιναν αργόσχολοι και δηλητηριάζουν το σώματά τους με γλυκά φαγητά και δυνατά ποτά. Λίγη σημασία έχει το που περάσουμε τις υπόλοιπες ημέρες μας. Δεν έχουν απομείνει άλλωστε πολλές. Λίγες ακόμη ώρες, λίγους ακόμη χειμώνες και κανένα από τα παιδιά των μεγάλων φυλών που κάποτε ζούσαν πάνω σε αυτή τη γη ή που περιπλανιόνται τώρα σε μικρές ομάδες στα δάση, δεν θα απομείνουν για να θρηνήσουν τους τάφους ενός λαού που κάποτε ήταν ισχυρός και γεμάτος όνειρα όπως είστε εσείς τώρα.
Αλλά γιατί πρέπει να θρηνώ τον θάνατο του λαού μου; Οι φυλές είναι φτιαγμένες από ανθρώπους και τίποτα παραπάνω. Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, όπως τα κύματα της θάλασσας. Ακόμη και ο λευκός άνθρωπος του οποίου ο Θεός του μιλά ως φίλος προς φίλο και περπατά μαζί του, δεν μπορεί να εξαιρεθεί από την κοινή μοίρα. Μπορούμε να είμαστε αδέλφια παρόλα αυτά, θα δούμε.
Ένα πράγμα γνωρίζουμε, το οποίο μπορεί κάποια μέρα να το ανακαλύψει ο λευκός άνθρωπος – ο Θεός μας είναι ο ίδιος Θεός με τον δικό σας. Μπορεί να σκέφτεστε ότι είναι δικός σας, όπως εύχεστε να είναι δική σας η γη, αλλά δεν μπορείτε να τον έχετε δικό σας. Είναι ο Θεός του ανθρώπου και η συμπόνια του είναι ίδια για τους κόκκινους και τους λευκούς ανθρώπους. Η γη είναι πολύτιμη για αυτόν και το να τη βλάπτει κάποιος είναι σαν να περιφρονεί τον ίδιο τον Δημιουργό του.
Οι λευκοί άνθρωποι επίσης θα παρέλθουν, ίσως νωρίτερα από άλλες φυλές. Συνεχίστε να μολύνετε το κρεβάτι σας και μια νύχτα θα πνιγείτε από την ίδια σας τη βρωμιά. Αλλά μέσα στο χαμό και την παρακμή σας θα λάμψετε έντονα από το φως και από τη δύναμη του Θεού που σας έφερε σε αυτή τη γη και που για κάποιον λόγο σας έδωσε τη δυνατότητα να κυριαρχήσετε πάνω σε αυτήν και στον κόκκινο άνθρωπο. Αυτή η μοίρα είναι ένα μυστήριο για εμάς, διότι δεν κατανοούμε το γιατί οι βούβαλοι σφαγιάζονται, τα άγρια άλογα εξημερώνονται, οι ιερές γωνιές των δασών μυρίζουν άσχημα από τη μυρωδιά πολλών ανθρώπων και η θέα των λόφων παραμορφώνεται από καλώδια που μεταφέρουν την ομιλία. Που είναι οι πυκνοί θάμνοι; Χάθηκαν. Που είναι ο αετός; Χάθηκε. Και τι σημαίνει το να αποχαιρετήσεις το γρήγορο άλογο και το κυνήγι; Το τέλος του φυσικού τρόπου ζωής και την απαρχή της σκληρής επιβίωσης. Θα σκεφθούμε την προσφορά σας για να αγοράσετε τη γη μας. Αν συμφωνήσουμε θέλουμε να είμαστε σίγουροι για τη γη που μας υποσχεθήκατε. Εκεί ίσως ζήσουμε τις σύντομες ημέρες μας όπως το επιθυμούμε. Όταν και ο τελευταίος κόκκινος άνθρωπος θα έχει εξαφανιστεί από τη γη και η μνήμη του θα μοιάζει σαν τη σκιά του σύννεφου που κινείται πάνω από μια πεδιάδα, αυτές οι ακτές και τα δάση ακόμη θα έχουν μέσα τους το πνεύμα του λαού μου. Διότι αγαπούμε τη γη όπως το νεογέννητο αγαπάει τον χτύπο της καρδιάς της μητέρας του. Έτσι αν σας πουλήσουμε τη γης μας αγαπήστε τη όπως και εμείς την έχουμε αγαπήσει. Φροντίστε την όπως και εμείς την φροντίσαμε. Κρατήστε στον νου σας τη μνήμη αυτής της γης όπως ήταν όταν την πήρατε. Και με όλη σας τη δύναμη, με όλον σας το νου και με όλη σας την καρδιά διαφυλάξτε τη για τα παιδιά σας και αγαπήστε τη όπως ο Θεός μας αγαπάει όλους.
Ένα πράγμα γνωρίζουμε: ο Θεός μας είναι ο ίδιος Θεός με τον δικό σας. Αυτή η γη είναι πολύτιμη για αυτόν. Ακόμη και ο λευκός άνθρωπος δεν μπορεί να ξεφύγει από την κοινή μοίρα. Μπορούμε να είμαστε αδέλφια παρόλα αυτά. Θα δούμε.»

Ο λόγος του Iνδιάνου φύλαρχου See-at-la για τη σχέση του ανθρώπου με τον πλανήτη (1854)

Αναδημοσίευση από το www.e-zine.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007

Καινούριος Κόσμος...


«Οι πολιτικοί και οι θρησκευτικοί αρχηγοί λένε ότι η δημιουργία ενός καινούργιου κόσμου είναι στα χέρια των νέων ανθρώπων. Δεν έχετε ακούσει να το λένε αυτό; Εκατοντάδες φορές, πιθανώς. Αλλά δε σας εκπαιδεύουν για να είστε ελεύθεροι• και πρέπει να υπάρξει ελευθερία για να δημιουργηθεί ένας καινούργιος κόσμος. Εσείς που είστε νέοι, η γενιά που μεγαλώνει, μπορεί να δημιουργήσει έναν ολότελα διαφορετικό κόσμο μόνο αν εκπαιδευτείτε να είστε ελεύθεροι και όχι να εξαναγκάζεστε να κάνετε κάτι που δεν αγαπάτε ή δεν κατανοείτε. Να γιατί είναι πολύ σημαντικό, όσο είστε νέοι, να είστε πραγματικοί επαναστάτες - που σημαίνει να μη δέχεστε τίποτα, αλλά να ερευνάτε όλα τα πράγματα για να ανακαλύψετε τι είναι αληθινό. Μόνο τότε μπορείτε να δημιουργήσετε έναν καινούργιο κόσμο. Αλλιώς, μολονότι μπορεί να τον ονομάσετε με διαφορετικό όνομα, θα διαιωνίσετε τον ίδιο παλιό κόσμο της δυστυχίας και της καταστροφής, που πάντα υπήρχε μέχρι τώρα...»

Τζίντου Κρισναμούρτι

Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007

Η χρησιμότητα των προσπαθειών...

«Αλλος κεραυνοβολείται απο τις αποκαλύψεις της και δαμάζεται, άλλος πάλι μένει ψυχρός και αδιάφορος απέναντί τους.Τούτο όμως κατά τι ελαττώνει τη σημασία της;
Οπως οι σπόροι, έτσι και τα εδάφη που θα τους δεχτούν, δεν έχουν την ίδια σύσταση.Άλλο θα τους θρέψει και θα δώσουν καρπό,και άλλο με τις πέτρες του θα τους πνίξει.Στον άνεμο και στα έντομα εμπιστεύεται η Φύση τη γύρη των λουλουδιών να την ταξιδέψουν.Ετσι, αναρίθμητοι (δυνητικοί) φορείς της ζωής πάνε χαμένοι΄πάντα όμως επιζούν αρκετοί,και το πρόγραμμα πραγματοποιείται.Επειτα, δεν είναι ο αριθμός των "σωζόμενων" που κρίνει την χρησιμότητα της επικουρίας. Kαι ένας να ωφεληθεί, έχει κερδίσει τη δικαίωσή της...»

Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007

Η φύση είναι το παν...



«Η φύση είναι το παν. Κι όποιος μελετάει σωστά, βγάζει πολλά πανεπιστήμια. Πρόσεξες το πουλάκι πώς πετάει; Που κατεβαίνει κάτω και ψάχνει να βρει νερό, να βρει τροφή κι άμα δει άλλο ζώο ή άνθρωπο φεύγει; Ε, κάνε κι εσύ, κύριε επιστήμονα, που φτιάχνεις τα ρομπότ, ένα μονάχα χελιδόνι να 'ρχεται την άνοιξη στο μπαλκονάκι. Ξεκίνησε ο Ίκαρος να πετάξει, πήγε κοντά στον ήλιο, έλιωσαν τα φτερά του και πάει. Κανένας επιστήμονας δε μπορεί να βρει το μεγάλο μυστικό της φύσης, μονάχα τα μικρά βρίσκουνε και φουσκώνουνε σαν διάνοι. Όσο και να το καλλιεργήσεις εσύ προσεχτικά το λουλούδι, το φυσικό έχει άλλη αντοχή. Πρόσεξε πόσο κρατάει το κυκλάμινο που φυτρώνει μόνο του στο βουνό και πόσο της γλάστρας. Η μέρα με τη νύχτα. Να καθίσεις όλ' αυτά να τα σκεφτείς σου 'ρχεται τρέλα. Εγώ ξέρεις με τι παρομοιάζω τον άνθρωπο; Με τη γη τον παρομοιάζω, που έχουμε βάλει στους χάρτες όλα τα βουνά και όλα τα ποτάμια της, από μέσα όμως που είναι και το πιο πολύ, τη λάβα που βράζει, πώς κινείται, πότε θα τιναχτεί, ποιον θα κάψει, αυτά δεν τα γνωρίζουμε.»

Λία Σεφεριάδη

Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007

Και εδώ βρίσκεται η θλίψη...


Φίλε,
Μη ψάχνεις να βρεις ποιος είμαι, γιατί δεν θα το μάθεις ποτέ.
Δεν ζητώ να αποδεχθείς όλα όσα λέω.
Δεν ζητώ τίποτε από κανένα σας.
Δεν επιθυμώ τη δημοσιότητα.
Δεν επιζητώ την κολακεία, ούτε οπαδούς.
Διότι, εφόσον είμαι ερωτευμένος με τη ζωή, δεν επιθυμώ τίποτε. Αυτά τα ερωτήματα δεν είναι τόσο σημαντικά, Σημαντικό είναι το γεγονός ότι υπακούς στην αυθεντία και επιτρέπεις στην κρίση σου να καθοδηγείται από αυτήν.
Η κρίση σου, ο νους, τα συναισθήματά σου, η ζωή σου, καθοδηγούνται από πράγματα που δεν έχουν αξία.
Και εδώ βρίσκεται η θλίψη.

Κρισναμούρτι

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007

Εξυπηρέτηση Πελατών...

Παρακάτω σας παραθέτουμε μερικά παραδείγματα εξυπηρέτησης πολιτών δανεισμένα από το blog του www.sport24.gr

1. Ευχαρίστως













2. Ηλεκτροσόκ















3. Λαβύρινθος














4. Μπινελίκι














5. Σας έχουμε ανάγκη














6. Αμνησία














7. Πολύ σημαντική














8. Τσατίλα














9. Karaoke

Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2007

Προτεραιότητές...

«Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του με ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε: "Είναι γεμάτο το βάζο;" και οι μαθητές του απάντησαν: "Ναι, είναι γεμάτο". Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βότσαλα κύλησαν και γέμισαν τα κενά. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε: "Είναι γεμάτο το βάζο;" και οι μαθητές γέλασαν και απάντησαν: "Ναι, είναι γεμάτο". Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στα βοτσαλάκια και τις πέτρες. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε: "Είναι γεμάτο το βάζο;" και οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά του απάντησαν: "Ναι, είναι γεμάτο". Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα δυο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλα τα υπόλοιπα κενά του βάζου.Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε: "Είναι γεμάτο το βάζο;" και οι μαθητές γέλασαν αυτήν τη φορά και απάντησαν: "Ναι, είναι γεμάτο". Τώρα, λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε το βάζο αυτό ότι αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.
Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας. Τέτοια είναι η οικογένεια, η υγεία σας, τα παιδιά σας, ο σύντροφός σας, οι καλοί σς φίλοι. Οι πέτρες αντιστοιχούν στα πιο σημαντικά, τόσο σημαντικά, που ακόμα και αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη. Τα βοτσαλάκια είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στη ζωή μας, όπως οι σπουδές μας, η εργασία μας, το σπίτι μας, το αυτοκίνητό μας. Είναι μικρά πράγματα, βοτσαλάκια. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο, τότε δε θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής. Η άμμος είναι όλα τα ύπόλοιπα, τα πιο μικρά πράγματα της ζωής. Αν βάλεις πρώτα την άμμο, δε θα υπάρχει χώρος για τα βοτσαλάκια και για τις πέτρες. Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δε θα βρείτε ποτέ το χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε το σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας, και χαρείτε τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, για να φτιάξετε το σπίτι σας και το αυτοκίνητό σας, να πληρώσετε το δήμο και το τηλέφωνο. Όμως φροντίστε τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητές σας. Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας ρώτησε: "Η μπύρα τι αντιπροσωπεύει;", τότε ο καθηγητης χαμογελαστός απάντησε: "Θα σας πω: Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρεις: Πάντα θα υπάρχει χώρος για δυο μπυρίτσες".»

Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2007

Οι ενοχές...



«Όχι, δεν έχω ενοχές . Η απόλυτη ευτυχία κι η γνώση εκείνου που ζητάς δεν σου αφήνει ποτέ ενοχές. Ενοχές σου αφήνουν όλα εκείνα που δεν έζησες, όχι γιατί δεν μπόρεσες ,αλλά γιατί φοβήθηκες την δύναμη τους ,την μαγεία τους. Όλη εκείνη την μαγεία που μια ζωή αναζητάς κι όταν σου πέφτει στο κεφάλι σαν ευλογία ,την αρνείσαι χωρίς ουσιαστικό λόγο παρά μόνο επειδή διστάζεις να πας παραπέρα ,να δεις τι γίνεται μέσα από το σύνορο που σ έχουν φυλακίσει .Κι όταν περνούν τα χρόνια και οι εποχές ,και τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την ανελέητη φθορά, θυμάσαι, σκέφτεσαι και σε πιάνουν όλοι οι φόβοι , όλες οι απελπισίες.»

Εύα Ομηρόλη

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007

Πέρα από το φράγμα του χρόνου...


Πέρα από το φράγμα του χρόνου

Το κείμενο που ακολουθεί, χειρόγραφο στην αρχική του μορφή, βρέθηκε το καλοκαίρι του 2003 σε ένα σφραγισμένο φάκελο ο οποίος ήταν κολλημένος στο εσωτερικό του οπισθόφυλλου ενός παλιού βιβλίου, έκδοσης του 1965. Το βιβλίο είχε πρόσφατα αγοραστεί στην εκποίηση ιδιωτικής βιβλιοθήκης λόγω θανάτου του ιδιοκτήτη της και δεν ήταν δυνατόν να εντοπιστεί η αρχική του προέλευση, ή οι ενδιάμεσοι κάτοχοί του, εάν υπήρχαν.

«Φίλε αναγνώστη, διαβάζεις αυτές τις γραμμές αφού έχω πια φύγει από αυτό τον κόσμο, ίσως όμως και πριν ακόμα γεννηθώ.
Η ζωή μου ξεκίνησε το 2004, δεν έχει σημασία πού. Πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να αντιληφθώ ότι η ζωή μου ήταν αρκετά διαφορετική από αυτή των άλλων ανθρώπων γύρω μου. Έζησα τη ζωή μου σε ένα κόσμο αλλιώτικο από αυτόν που ζούσαν όλοι οι άλλοι και δεν ήταν λίγες φορές που αναρωτιόμουνα μήπως δεν έχω τα λογικά μου, ή μήπως απλά δεν υπήρξα ποτέ.
Λένε πώς ο χρόνος είναι ένα ποτάμι που κυλά και σε παρασέρνει μαζί του, χωρίς ποτέ να μπορείς να ανέβεις κόντρα στο ρεύμα του. Για μένα όμως το ρεύμα του χρόνου είχε αντίθετη κατεύθυνση.
Πάντα, από παιδί, ήμουν άνθρωπός κλειστός και μοναχικός. Αργότερα κατάλαβα πώς δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Φίλους δε μπόρεσα να κάνω στα παιδικά μου χρόνια. Ενώ εγώ μεγάλωνα ένα χρόνο, αυτοί γινόντουσαν ένα χρόνο μικρότεροι, μέχρι που έπαυαν να εμφανίζονται στη γειτονιά. Ήταν «πλέον» πολύ μικροί για να παίζουμε. Στο σχολείο έβρισκα κάθε χρόνο διαφορετικούς συμμαθητές, καθώς αυτοί της προηγούμενης χρονιάς ήταν μια τάξη «κάτω» από εμένα. Μη φαντάζεσαι ότι περπατούσα ανάποδα, ή έβλεπα κάθε κίνηση από το τέλος προς την αρχή. Όχι, η ζωή μου ήταν κανονική, ζούσα τη ροή της κάθε μέρας μαζί με τους γύρω μου, όμως όταν ξημέρωνε, η δική μου νέα μέρα ήταν η προηγούμενη για όλους τους υπόλοιπους. Ο χρόνος, ως φυσικό μέγεθος κινούταν για μένα αντίστροφα, όμως κανένας δε φαινόταν να το αντιλαμβάνεται εκτός από εμένα. Η συμπεριφορά τους ήταν λες και όλα κυλούσαν κανονικά.
Καταλαβαίνω ότι έχεις απορίες, ερωτηματικά, ελπίζω κάποια από αυτά να απαντηθούν στη συνέχεια της διήγησής μου.
Όταν έβγαλα την πρώτη μου ταυτότητα αυτή έγραφε πάνω της ημερομηνία γέννησης το 2004. Ήταν το 1997, κι όμως ποτέ, ακόμα και στα χρόνια που «ακολούθησαν», κανείς δεν έδειξε να εκπλήσσεται.
Αδέρφια δεν είχα, ίσως να απέκτησα μετά, ποιος ξέρει. Η πρώτη μου συνειδητή ανάμνηση ήταν περίπου στην ηλικία των 3 ετών. Δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο, απλά οι ακαθόριστες, σχεδόν ονειρικές εικόνες που σηματοδοτούν την πρώτη ανάμνηση του κάθε ανθρώπου. Θυμάμαι ακόμα, αμυδρά, τις τραγικές εικόνες από …, όχι αγαπητέ αναγνώστη δεν πρέπει να σου πώ, δεν ξέρω ποιος είναι ο χρόνος που διαβάζεις και δεν έχω το δικαίωμα να σε ταράξω με αυτά που θυμάμαι, αλλά για σένα ίσως δεν έχουν ακόμα συμβεί. Αργότερα ήρθαν οι Ολυμπιακοί της Αθήνας, το 2004, τη χρονιά που γεννήθηκα, όμως και πάλι πρέπει να προσέξω, θα ήταν λάθος να μιλήσω για όσα μπορεί να είναι στο δικό σου μέλλον..
Πολλά χρόνια αργότερα κατέληξα στο συμπέρασμα ότι τα πρώτα 4-5 χρόνια της ζωής μου ο χρόνος μου πρέπει να κυλούσε προς τη σωστή κατεύθυνση. Μετά, για κάποιο ανεξήγητο λόγο η ροή του αντιστράφηκε και ξαναγύρισα στο 2004 και πιο πίσω. Έτσι έζησα περίπου 8 χρόνια πηγαίνοντας στο 2008 και ξαναγυρίζοντας πίσω στο 2004.
Στο σπίτι οι γονείς μου δεν έδειχναν να παραξενεύονται όταν καθώς εγώ μεγάλωνα αυτοί γινόντουσαν νεώτεροι. Ίσως τα μάτια τους να έβλεπαν κάποια άλλη πραγματικότητα. Ήμουν περίπου 9 ετών όταν προσπάθησα να τους δώσω να καταλάβουν ότι η ζωή μου δεν κυλά όπως θα έπρεπε. Θυμάμαι τα γεμάτα απορία βλέμματα τους και την προσπάθεια της μητέρας μου να μου εξηγήσει ότι ήμουν απλά κουρασμένος και αν έπεφτα να κοιμηθώ την άλλη μέρα όλα θα ήταν μια χαρά. Το επόμενο πρωϊ κρυφάκουσα τη συζήτησή τους για το αν έπρεπε να με δεί κάποιος «ειδικός». Ήταν και οι δύο τους προβληματισμένοι, φαντάζομαι πώς η συμπεριφορά μου θα πρέπει έτσι κι αλλιώς να ήταν παράξενη από καιρό, καθώς το άγουρο μυαλό μου προσπαθούσε να συμβιώσει με μια πραγματικότητα αντίθετη προς τα βασικά ένστικτα. Ήταν καλοί άνθρωποι οι γονείς μου και στα χρόνια που ακολούθησαν έκαναν ότι μπορούσαν για να με «κάνουν καλά». Με είδαν αρκετοί «ειδικοί» και σχεδόν όλοι τους κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι ήμουν ένα μοναχικό παιδί που «καλό θα ήταν να αποκτήσει μεγαλύτερη επαφή με συνομήλικους του». Κάποιοι μάλιστα ήθελαν να με κρατήσουν για παρακολούθηση, κάτι στο οποίο οι γονείς μου ήταν πάντα αρνητικοί.
Όσο μεγάλωνα έπαψα να λέω αυτά που ένιωθα, προσπάθησα να δείχνω φυσιολογικός. Ίσως επειδή βαρέθηκα τους «ειδικούς», ίσως επειδή δεν ήθελα να βλέπω τους γονείς μου προβληματισμένους, ίσως επειδή απλά προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα ήταν καλά.
Πρέπει να ήμουν, σε απόλυτους αριθμούς, 18 ετών όταν το 1994 είδα τους γονείς μου να γιορτάζουν τη 1η επέτειο του γάμου τους. Το θεώρησαν απόλυτα φυσιολογικό, έστω και αν εγώ ήμουν 18 ετών, μόλις 5 χρόνια μικρότερος από τη μάνα μου. Εκείνο το βράδυ πήρα την απόφασή μου. Η οικογένεια μέσα στην οποία μεγάλωσα σε λίγο δε θα υπήρχε πια, ή δε θα είχε δημιουργηθεί ακόμα, διάλεξε και πάρε ποια έκφραση είναι η πιο αντιπροσωπευτική. Το τι ακριβώς θα συνέβαινε και ποια μορφή θα έπαιρνε η ζωή μου ήταν κάτι που δεν ήθελα να το μάθω, ίσως φοβόμουν.
Την επόμενη μέρα τους ανακοίνωσα ότι θα έφευγα. Είπα πώς ήθελα να ταξιδέψω για λίγο καιρό και μετά να αποφασίσω τι θα κάνω με το μέλλον μου. Έδειξαν να το περίμεναν, δεν υπήρξε καμία αντίρρηση. Δύο μέρες μετά τους αποχαιρέτησα, ήξερα ότι δε θα ξαναγύριζα ποτέ πίσω και νομίζω ότι το ήξεραν και αυτοί. Ήταν πια δύο νέοι άνθρωποι, όμως τα μάτια τους ήταν γερασμένα, τα μάτια των γονιών που έβλεπαν για τελευταία φορά το παιδί τους.
Στην αρχή έκανα κάποια αραιά τηλέφωνα, μετά προτίμησα τις κάρτες και σύντομα γράμματα. Ένα χρόνο μετά, περίπου την ημερομηνία του γάμου τους, φρόντισα να λάβουν ένα απλό μπουκέτο λουλούδια. Δεν τόλμησα να ξαναγράψω ή να ξαναπάρω τηλέφωνο.
Στην πόλη που γεννήθηκα ξαναγύρισα 15 χρόνια αργότερα και μια παρόρμηση με οδήγησε κοντά στο πατρικό του πατέρα μου. Θυμάμαι τις στιγμές σαν τώρα. Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωϊνό, στεκόμουν σε ένα μικρό πάρκο απέναντι στην πόρτα του σπιτιού. Κάποια στιγμή αυτή άνοιξε και ένα καστανόξανθο αγόρι, περίπου 10 χρονών, πετάχτηκε έξω κρατώντας στα χέρια του την τσάντα του σχολείου του, γελώντας και φωνάζοντας. Ήταν σα να έβλεπα παιδική μου φωτογραφία, δε μπορούσα να κάνω λάθος. Πέρασε το δρόμο προς τη μεριά που στεκόμουν και μόλις με είδε σταμάτησε και στράφηκε προς εμένα. Με πλησίασε αργά, διστακτικά, άπλωσε το χέρι του και άγγιξε το δικό μου. «Είσαι καλά;» με ρώτησε. «Καλά είμαι, εσύ;» απάντησα. «Να προσέχεις» μου είπε και το βλέμμα του καρφώθηκε στα μάτια μου, γλυκό σαν του μικρού παιδιού που ήταν, και συνάμα προστατευτικό σαν του πατέρα που επρόκειτο να γίνει. «Πρέπει να φύγω τώρα» είπε και πήρε ξανά το δρόμο του. Εκείνη τη μέρα έκλαψα, όσο ποτέ στη ζωή μου. Έκλαψα για το παιδί που ήμουν κάποτε και όσα δεν έζησε, έκλαψα για τους γονείς μου που έχασα με τρόπο πιο τρομακτικό και από το θάνατο, έκλαψα για τη χωρίς νόημα ζωή μου.
Πέρασα τα χρόνια μου ταξιδεύοντας και μελετώντας το χρόνο και τα μυστήρια του. Προσπαθούσα πάντα να βρώ κάποιο νόημα, κάποια λογική ερμηνεία σε αυτό που μου συνέβαινε. Οικονομικά δεν είχα ποτέ πρόβλημα, βλέπεις το να έχεις ζήσει το μέλλον έχει και κάποια πλεονεκτήματα. Τα βιβλία της ιστορίας, οι εφημερίδες, το παρελθόν του κόσμου στον οποίο ζούσα σαν παρείσακτος επισκέπτης, ήταν για μένα το μέλλον.
Ξέρω τι σκέφτεσαι, αν προσπάθησα να παρέμβω, να αλλάξω πράγματα και καταστάσεις. Στην αρχή πίστεψα πώς ίσως κάποια ανώτερη δύναμη είχε δώσει στη ζωή μου αυτή την τροπή ώστε, μέσω εμού, κάποια συμβάντα να εξελιχθούν αλλιώς. Ένα ατύχημα, η προσωπική τραγωδία κάποιου, ακόμα κι ένα συμβάν παγκόσμιας σημασίας, γιατί όχι, βλέπεις αυτή η σκέψη ήταν για μένα θεραπευτική, ίσως η ζωή μου να είχε κάποιο σκοπό. Γρήγορα ανακάλυψα ότι η ελπίδα μου ήταν μάταιη, δε μπορούσα να παρέμβω, δε μπορούσα να αλλάξω τίποτε. Την κρίσιμη στιγμή που ετοιμαζόμουν να δράσω, κάποιο τυχαίο γεγονός, κάποια απρόβλεπτη, μη καταγεγραμμένη λεπτομέρεια δε μου επέτρεπε να αλλάξω τη ροή των πραγμάτων.
Το παρελθόν μοιάζει με μια στέρεη αλυσίδα, σφυρηλατημένη με τους πόνους και τις χαρές των ανθρώπων που το βίωσαν. Καμία ενέργεια στον τρισδιάστατο χώρο δε μπορεί να διαρρήξει αυτή την αλυσίδα. Διάβασα βιβλία, επιστημονικά και μυθιστορήματα, για τα ταξίδια στο χρόνο, διάβασα για το παράδοξο του χρόνου, το πώς δηλαδή μπορεί κάποιος ταξιδιώτης στο παρελθόν να προβεί σε πράξεις και ενέργειες που θα μπορούσαν να αναιρέσουν την ίδια του την ύπαρξη. Ξέρω από πρώτο χέρι πώς το παράδοξο αυτό δεν υφίσταται. Το παρελθόν είναι γραμμένο με ανεξίτηλο μελάνι, χαραγμένο σε κάποια κοσμική βίβλο από πέτρα, και δεν αλλάζει. Πέρασα τη ζωή μου ζώντας στο δικό σου παρελθόν, στο παρελθόν του κόσμου στον οποίο γεννήθηκα, όμως όριζα μόνο τη ζωή μου και ίσως ούτε καν αυτή.
Μελέτησα το χρόνο, ως φυσικό μέγεθος, ως φιλοσοφική έννοια, ως καθημερινή πραγματικότητα. Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν ότι ο χρόνος είναι μια απλή διάσταση. Ο χρόνος είναι μια έννοια την οποία το μυαλό του ανθρώπου αδυνατεί να συλλάβει, όπως η έννοια του απείρου. Προσεγγίζουμε τεχνητά το χρόνο μεταφέροντάς τον σε ένα ρολόι ή ένα ημερολόγιο και έτσι μπορούμε να τον αντιληφθούμε ως αντικειμενική πραγματικότητα.
Το χρόνο δε μπορείς να τον ορίσεις, μπορείς μόνο να τον αισθανθείς να περνά, σα μια διαρκή αέναη κίνηση ανάμεσα στο σήμερα και το αύριο, με μόνη απτή πραγματικότητα το «τώρα». Όλη η ζωή μας δεν είναι παρά μια ακολουθία από άπειρα «τώρα», αυτά που πέρασαν και αυτά που θα έρθουν. «Δε μπορείς να βάλεις το πόδι σου δύο φορές στο ίδιο ποτάμι γιατί τα νερά του κυλάνε συνεχώς» είχε πεί ο Ηράκλειτος. Όμως και το «τώρα» δεν ορίζεται μονοσήμαντα. Το «τώρα» του κάθε ανθρώπου είναι έννοια εξαιρετικά προσωπική.
Ίσως τελικά ο χρόνος να είναι πιο συγγενικός με την ψυχή και τη συνείδηση και όχι με το χώρο, όπως υποστηρίζει η σύγχρονη φυσική. Η αίσθηση του χρόνου δεν είναι πάντα η ίδια. Άλλοτε κυλά γρήγορα και άλλοτε πιο αργά, ή τουλάχιστο έτσι το αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος ανάλογα με τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα. Η λειτουργία της ανάκλησης αναμνήσεων είναι μια καθαρά πνευματική λειτουργία και αποτελεί ένα ταξίδι στο χρόνο, χωρίς όμως να διαφοροποιείται η αντικειμενική θέση του υποκειμένου στον κατά συνθήκη χρόνο.
Το παρελθόν περιλαμβάνει, εκτός από αυτό που συνέβη και όλα όσα θα μπορούσαν να συμβούν, τα οποία όμως για κάποιο λόγο παρέμειναν σε λανθάνουσα κατάσταση. Το μέλλον από την άλλη πλευρά είναι ένα σύνολο πιθανών γεγονότων και καταστάσεων. Όμως ποιος ή τι επιλέγει ποια από αυτά τα γεγονότα θα συμβούν, και άρα θα αποτελέσουν κάποτε παρόν. Μοίρα ή συμπτώσεις, προδιαγεγραμμένη πορεία ή συνειδητή επιλογή, ποια δύναμη κυβερνά το μέλλον; Ποια ήταν η μυστηριώδης δύναμη που έμπλεξε το δικό μου μέλλον με το παρελθόν των άλλων ανθρώπων;
Πολλές φορές ισορρόπησα ανάμεσα στη λογική και την παραφροσύνη, αναρωτήθηκα αν ζώ ένα εφιάλτη και σύντομα πρόκειται να ξυπνήσω. Μέσα στα όνειρα ο χρόνος λειτουργεί σε ένα άλλο επίπεδο. Η λογική του συνέχεια ανατρέπεται και κάνει αυθαίρετα άλματα μπρος και πίσω. Πιστεύω ότι κάποια άγνωστη ψυχική λειτουργία διατάραξε την ισορροπία ανάμεσα στην ονειρική και την συνειδητή κατάσταση του εγκεφάλου μου και δε μου επέτρεψε να επανέλθω μετά από κάποιο ονειρικό άλμα. Θα ήμουν ένας απλός ψυχασθενής αν η διαταραχή αυτή δεν παρέσερνε μαζί της και την τρισδιάστατη υπόστασή μου. Ο χώρος και ο χρόνος μου καμπυλώθηκαν αρκετά ώστε να αναστραφούν.
Άραγε η αναστροφή αυτή δημιούργησε κάποιο κενό στο μέλλον που θα έπρεπε να είχα ζήσει; Το 2008, αν οι εκτιμήσεις μου είναι σωστές, έπαψα απλά να υπάρχω, πέθανα; Ή μήπως ένας άλλος εαυτός μου έζησε, θα ζήσει, κανονικά τη ζωή του; Μήπως η καμπύλη του χώρου και του χρόνου μου διχοτομήθηκε και ένα κομμάτι της ακολούθησε λάθος κατεύθυνση, παρασέρνοντας μαζί της και ένα λειτουργικό αντίγραφο της φυσικής μου υπόστασης το οποίο συνέχισε να αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του; Μήπως οι άνθρωποι με τους οποίους ερχόμουν σε επαφή έβλεπαν αντανακλάσεις του μέλλοντος;
Και ο φυσικός μου θάνατος, τι ακριβώς θα επιφέρει; Θα είναι απλά το τέλος μιας ζωής που πήρε λάθος δρόμο, ή θα ξανασμίξει τα χωρισμένα κομμάτια του εαυτού μου και θα ξαναβάλει την ύπαρξή μου στη φυσιολογική πορεία της;
Σίγουρα αναρωτιέσαι μήπως όλα αυτά είναι τα προϊόντα ενός διαταραγμένου εγκεφάλου ο οποίος ζεί σε μια πραγματικότητα που έπλασε ο ίδιος, ή για να το πώ πιο απλά, μήπως διαβάζεις τα παραληρήματα ενός τρελού. Δε θα σε αδικήσω γι αυτή σου τη σκέψη, ούτε θα προσπαθήσω να σε πείσω για το αντίστροφο. Δεν είναι δυνατόν μέσα από λίγες γραμμές κειμένου να σου μεταφέρω όσα βίωσα σε μια ζωή.
Όσο για την ταυτότητά μου, είσαι σίγουρος πώς θέλεις να τη μάθεις; Μπορεί να είμαι κάποιος που ξέρεις ή κάποιος που θα συναντήσεις, μπορεί να είμαι το αγέννητο παιδί σου, μπορεί να είμαι ο ίδιος σου ο εαυτός. Αν όμως δε φοβάσαι να ψάξεις και να γνωρίσεις αλήθειες που ίσως σε ταράξουν, θα σου δώσω ένα γρίφο για να λύσεις:
«Ψάξε να βρείς την πλάκα που δεν έχει αρχή, στο φρούριο κοντά στα στενά με τις δάφνες του Απόλλωνα.»
Αφήνω αυτή την καταγεγραμμένη μαρτυρία ζωής ως μοναδική απόδειξη της παράλογης ύπαρξής μου και του ακούσιου ταξιδιού μου στο χρόνο. Δεν ξέρω αν και πότε θα βρεθεί και θα διαβαστεί, ή από ποιόν. Αν όμως κάποιος αποφασίσει να ακολουθήσει τα βήματα του γρίφου και μάθει την ταυτότητά μου θα ήθελα να προσπαθήσει να με εντοπίσει στο μέλλον, και να φροντίσει όταν, στην κανονική ροή του χρόνου, θα είμαι ενήλικος να πάρω στα χέρια μου αυτό το κείμενο. Ίσως έτσι βοηθήσω τον εαυτό μου να εκτιμήσει καλύτερα την αξία της ζωής και του χρόνου.»

Το παράξενο αυτό κείμενο θα μπορούσε να ερμηνευθεί με πολλούς τρόπους. Θα μπορούσε να είναι η προσπάθεια κάποιου επίδοξου συγγραφέα και ίσως με κάποιες βελτιώσεις και τροποποιήσεις να μπορεί να θεωρηθεί και ενδιαφέρουσα. Θα μπορούσε να είναι κάποια φάρσα. Θα μπορούσε να είναι ένα δοκίμιο για το χρόνο, γραμμένο με ιδιότυπο τρόπο. Τέλος, θα μπορούσε να είναι όντως το «παραλήρημα ενός τρελού», όπως αναφέρεται και σε κάποιο σημείο του ίδιου του κειμένου.
Θα μπορούσε άραγε να είναι αλήθεια; Η απάντηση, αρνητική ή καταφατική, δεν πρέπει να δοθεί βιαστικά. Ας αναρωτηθεί ο καθένας τι γνωρίζει για το χρόνο, για τους φυσικούς νόμους που διέπουν τη ροή του, και για τη σχέση του με την ψυχή. Ο χρόνος είναι το πολυτιμότερο αγαθό στη ζωή ενός ανθρώπου, αλλά και ένα μεγάλο αίνιγμα. Μήπως τελικά δεν είναι ο χρόνος που κυλά, αλλά οι άνθρωποι που κινούνται μέσα σε αυτόν, όπως ακριβώς κινούνται μέσα στο χώρο;

Διαβάστε περισσότερα...
 
back to top