Στην ηλικία των δέκα µηνών διαπιστώθηκε ότι ο 15χρονος σήµερα Αργύρης Κουµτζής είχε «ατροφικό οπτικό νεύρο». Αυτό σηµαίνει ότι έχει όραση κάτω από το ένα εικοστό πέµπτο. Το ότι είναι πρακτικά τυφλός ουδό
λως εµποδίζειτο πάθος τουγια µάθηση. Αυτό το πάθος άλλωστε, οδήγησε στη βράβευσή του πριν από λίγες µέρες από την Ελληνική Μαθηµατική Εταιρεία για τις επιδόσεις του.
Ο Αργύρης δεν είναι ιδιαίτερα µελετηρός. Του αρκούν το πολύ δυο ώρες διαβάσµατος την ηµέρα. Δεν χρειάζεται, θεωρεί, να διαβάζει περισσότερο, αφού έχει το προσόν ακούγοντας να τα «πιάνει» µε την πρώτη. «Η προσοχή µου δεν αποσπάται την ώρα του µαθήµατος. Και δεν αποστηθίζω, αλλά προσπαθώ πρώτα να κατανοώ σε βάθος και µετά να θυµάµαι ό,τι χρειάζεται...», περιγράφει. Ενα πράγµα, πάντως, τον θυµώνει. Να υπονοήσει κανείς ότι του χαρίζονται. «Τη σηµαία δεν µου την έδωσαν επειδή είµαι τυφλός, αλλά γιατί µου άξιζε, βάσει των επιδόσεών µου στην τάξη…», σχολιάζει το γεγονός ότι παρήλασε ως σηµαιοφόρος της ΣΤ’ Δηµοτικού το 2007.
Σήµερα, πηγαίνει στη Γ’ τάξη του 1ου Γυµνασίου Πεύκων Θεσσαλονίκης.
Δεκαεννέα και 11/13 (!) ήταν ο µέσος όρος της βαθµολογίας του στο πρώτο τρίµηνο της τρέχουσας σχολικής χρονιάς. Σε ορισµένα από τα µαθήµατά του, ωστόσο, δυσκολεύεται: οι καθηγητέςγράφουν στον πίνακα – οι συµµαθητές του είναι βλέποντες – οπότε ο ίδιος δεν µπορεί να τους παρακολουθήσει απόλυτα. Τουλάχιστον στα πειράµατα της Φυσικής, η καθηγήτρια του δίνει να ψηλαφίσει τα όργανα που χρησιµοποιεί στη διδασκαλία. Αλλοτε, πάλι, ο Αργύρης βλέπει µε τα µάτια δεύτερου εκπαιδευτικού, µε παράλληλη στήριξη. Είναι δίπλα του την ώρα που ο βασικός καθηγητής δείχνει στα υπόλοιπα παιδιά τις ασκήσεις.
Του µεταφέρει στη δική του γραφή, τη Μπρέιγ, ό,τι έχει γράψει η κιµωλία. Και το αντίστροφο: περνά σε χαρτί όσα αυτός γράφει µε τον τρόπο του, ώστε να τα ελέγξει κατόπιν ο διδάσκων.
«Κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται στην αίθουσα δέκα ώρες τη βδοµάδα στα Φιλολογικά. Ισάριθµες ώρες χρειαζόµαστε βοήθεια και στα Μαθηµατικά, τόσο εγώ, όσο και ο αδερφός µου, που έχει τηνίδια αναπηρία. Τους καθηγητές αυτούς, όµως, τους έχουµε διαθέσιµους µόνο για πέντε και τρεις ώρες, αντίστοιχα, ο καθένας µας. Ευτυχώς, είναιπολύ συνεργάσιµοι και πρόθυµοι, άρα σε γενικές γραµµές τα βολεύουµε…», σηµειώνει.
Η ΚΛΙΣΗ τού. Πολύ µικρόπαιδί ήταν όταν ρωτούσε τον πατέρα του: «Είναι δύσκολη η Νοµική, µπαµπά;». «Το µόνο που θέλει είναι διάβασµα!», τουαπαντούσε εκείνος. Μεγαλώνοντας, ωστόσο,έστρεψε αλλού το ενδιαφέρον του. Οι πάντες γύρω του διέκριναν την κλίση του στις θετικές επιστήµες.Παλαιότερα, τιµήθηκε από την Ενωση Ελλήνων Φυσικών για τις επιδόσεις του στο µάθηµα, προς τα εκεί σκέφτεται µελλοντικά να κατευθυνθεί. Και στα Μαθηµατικά, όµως, έχει το απαραίτητο µυαλό «ξυράφι». Μετά και την προ τετραετίας πρωτιά του σε διαγωνισµό Μαθηµατικών στη Δυτική Θεσσαλονίκη, τη σεζόναυτή προόδευσε. Πήρε µέρος στον πανελλήνιο διαγωνισµό, όπου έδινε προφορικά απαντήσεις στους εξεταστές του. Ενα από τα ασηµένια µετάλλια, που αντιπροσωπεύει µια θέση ανάµεσα στην τέταρτη και στη δωδέκατη στη χώρα, κρεµάστηκε στο στήθος του πρόσφατα, στη Μεγάλη Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστηµίου Αθηνών. «Αρχικά ξαφνιάστηκα, αλλά και χάρηκα πολύ µ’ αυτή την επιτυχία µου! Στη συνέχεια ένιωσα και υπερήφανος,αφού είχε δικαιωθεί η απόφασή µου να συµµετάσχω στον διαγωνισµό. Από την Ε’ Δηµοτικού έχω αυτή την έφεση. Τότε που ο παππούς µου µού διάβαζε από την αρχή όλο το βιβλίο και προσπαθούσε να µου εξηγήσει ό,τι µπορούσε. Και στην ΣΤ’, θυµάµαι, είχα έναν πολύ καλό δάσκαλο. Ουσιαστικά αυτός µού µετέδωσε την αγάπη για τα Μαθηµατικά...», ανατρέχει.
Σε κάθε περίπτωση, το µέλλον του δεν το έχεισκεφτεί και πολύ. Αυτό που σίγουραξέρει, πάντως, είναι πως θέλεινα σπουδάσει, κάτι σχετικό µε τη Φυσική.Από κει και πέρα, δεν τον απασχολείγια την ώρα το επάγγελµα που αργότερα θα ακολουθήσει.«Αρχή µου είναι να αντιµετωπίζω ένα-ένα τα ζητήµατα όταν παρουσιάζονται.Να µη στενοχωριέµαι γιαπράγµατα που δεν έχουν βρεθεί ακόµη µπροστά µου…», ξεκαθαρίζει.
Μεγάλη λατρεία του τυφλού αριστούχου είναι και το σκάκι. Κάθε Σάββατο, 12 µε 2, θα βρεθεί οπωσδήποτε στον σκακιστικό σύλλογο της περιοχής του ή θα κάνει µαθήµατα και µε δάσκαλο στο σπίτι. Ηταν πέντε χρονών όταν πήρε τα πρώτα βασικά µαθήµατα απότον πατέρα του, που δυο χρόνια αργότερα τον είχε πια του… χεριούτου! Και σήµερα, το βρίσκει ήσυχο άθληµα, άρα και ιδανικό για τον ίδιο, που εκ των πραγµάτων είναι αργός. Στην ειδική, τρυπηµένη σκακιέρα του έχει µάθει να ψηλαφίζει ανάλογα τα πιόνια του. Οι σκακιστικές διακρίσεις του αναρίθµητες, µε κυριότερες τις τρεις παρουσίες του, ως εκπρόσωπος της Ελλάδας, σε σπουδαία διεθνή τουρνουά όπου κι αντιµετώπισε επιτυχώς ενήλικες.
Να κάθεται και να τεµπελιάζει, ο Αργύρης δεν το θέλει µε τίποτα. Προτιµά να αφιερώνει τον ελεύθερο χρόνο του και στο εξωσχολικό διάβασµα, η Λογοτεχνία τον ευχαριστεί. Μόνο που τότε τα πράγµατα δεν είναι καθόλου εύκολα για τους γονείς του : είναι υποχρεωµένοι ακόµα και να ξενυχτούν για να του σκανάρουν σελίδα σελίδα τα βιβλία του. Κι αυτός ακούει από τα ηχεία του υπολογιστή του ένα ειδικό φωνητικό σύστηµα – µια φωνή που του διαβάζει το εκάστοτε κείµενο. Ενάµιση χρόνο τώρα, µαθαίνει και να γρατζουνά – σε κατ’ οίκον διδασκαλία – την κιθάρα του. Συνήθως την έχει αγκαλιά για να τον ξεκουράζει,να τον ηρεµεί. Η µουσικήείναι γι’ αυτόν µία επιπλέον γλώσσα. Στο σπίτι του κάνει και ιδιαίτερα, σε Φιλολογικά και Μαθηµατικά. Βελτιώνει και τα Αγγλικά του σε φροντιστήριο. Μέχρι πρότινος, προλάβαινε και τις προπονήσεις του «Αλµπατρος», κολυµβητικής οµάδας για αρτιµελείς. Σήµερα, του αρέσει να κάνει κι ορθοπεταλιές, µε ειδικό διπλό ποδήλατο, µε βλέποντα συνοδό για οδηγό του. Με αυξηµένη ικανότητα αντίληψης του κλειστού χώρου, καταφέρνει να ισορροπεί όποτε πατινάρει στην άσφαλτο ή και σε παγοδρόµιο! Τον χειµώνα πια, εκδράµει ακόµα και για σκι. Σε χιονοδροµικά, όπου εκπαιδευτής τον µαθαίνει να στέκεται όρθιος µε τα µπατόν του.
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Συνταξιούχοι της Εθνικής Τράπεζας και οι δυο γονείς του, ο τυφλός Σωτήρης και ηµερικώς βλέπουσα Διονυσία Κουµτζή, µοχθούν νυχθηµερόν να µη λείψει τίποτα από τον Αργύρη, τον 13χρονο Σεβαστό και τον 7χρονο Χρήστο, τον µοναδικό πλήρως βλέποντα της οικογένειας. Ολοι µαζί τα καταφέρνουν όλα µόνοι τους. Από µαγείρεµα, σκούπισµα, µέχρι τα λοιπά απαραίτητα οικιακά. Η πρακτική δυσκολία τους είναι κάθε φορά που πρέπει να µετακινηθούν έξω οµαδικά. Κατά τ’ άλλα, και ο Αργύρης και οι δικοί του ξέρουν να ζουν, όπως λένε, απόλυτα φυσιολογικά…
ΕΙΠΕ
Οι δυσκολίες που αντιµετωπίζω είναι πολλές, αλλά αυτό µε κάνει να πεισµώνω, να προσπαθώ ακόµη σκληρότερα
ΕΙΠΑΝ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ
Είχα καταλάβει από πολύ νωρίς πως πρόκειται για παιδί µε ιδιαίτερες ικανότητες. Αναρωτιέµαι, όµως, τι µέλλον µπορεί να έχει ένα τέτοιο µυαλό στην Ελλάδα;
ΣΩτΗρΗΣ ΚουΜτΖΗΣ, ο ΕΠίΣΗΣ τυΦΛοΣ ΠατΕραΣ του ΑρΓυρΗ
Πηγή: Εφημερίδα Τα Νέα
Διαβάστε περισσότερα...
Και είναι κάτι μυαλά που τα ζηλεύεις. Κάτι μυαλά που πετάνε ελεύθερα με τα αόρατα φτερά τους. Τρέχεις να τα φτάσεις, αλλά εκεί που πας εσύ αυτά έχουν ήδη περάσει και έχουν αφήσει και το στίγμα τους. Είναι κάτι μυαλά που τρέχουν με 100, περνάνε όλα τα κόκκινα και τα στοπ. Ξεχωρίζουν μέσα στο πλήθος. Θές να τους μοιάσεις αλλά δεν μπορείς. Διστάζεις. Τέτοια μυαλά δεν αντέχουν σε κανόνες. Δεν λογαριάζουν πολλά πράγματα. Δεν φοβούνται. Δεν υπεραναλύουν. Τολμούν και πετυχαίνουν. Τρώνε και τα μούτρα τους πού και πού. Αλλά κανείς δεν έμαθε χωρίς να κάνει λάθη και να ρισκάρει. Μη σας πω πως ούτε αυτό τα νοιάζει. Προχωρούν παρακάτω. Η μιζέρια δεν έχει θέση στη ζωή τους. Κοιτάνε το μέλλον, την επόμενη πρόκληση. Επιθυμούν, όπως όλοι. Η διαφορά είναι πως έχουν το θάρρος να προσπαθήσουν να πραγματοποιήσουν την επιθυμία τους. Το άγνωστο δεν τους τρομάζει. Τους συναρπάζει. Η αβεβαιότητα και η αγωνία δεν τους επιβαρύνουν, τους θρέφουν. Οι άνθρωποι δεν τους ενοχλούν, τους θέλουν στη ζωή τους. Έτσι τελικά, γίνονται γεμάτοι. Ζηλευτά μυαλά. Το ομολογώ ξανά.
Και είναι και κάτι άλλα μυαλά φορτωμένα με ανησυχίες και κόμπλεξ. Κάτι μυαλά σκλαβωμένα, που λέει ένας φίλος. Παραδομένα στις εμμονές τους. Καταδικασμένα θα έλεγα. Έτοιμα να γίνουν βορά σε κάθε προκατάληψη, σε κάθε έκφανση της ανασφάλειας τους. Έτοιμα να καταστρέψουν κάθε τι όμορφο μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν και να επιβεβαιώσουν τους κανόνες που τους δεσμεύουν. Αλίμονο και αν μια φορά γίνουν η εξαίρεση! Δεν θέλουν να προβάλλονται. Γι’ αυτό ακολουθούν τα άλλα μυαλά και αρκούνται στο να τρώνε τη σκόνη τους. Τα χάνουν μπροστά στην καινοτομία. Αποφεύγουν να υπερβαίνουν τον εαυτό τους. Ψηφίζουν σταθερότητα. Προτιμούν να κοιτούν. Να κρατούν σημειώσεις. Σαν να θέλουν να κάνουν αντεπίθεση. Σαν κάτι να ετοιμάζουν. Μην ανησυχείτε. Απλά πρέπει και αυτά να συντηρούν τις ψευδαισθήσεις τους. Θέλουν και αυτές να γλείψουν το κοκαλάκι τους. Δεν είναι εύκολο καλέ να δέχεσαι την ήττα έτσι απλά. Θέλει τεχνική, μπας και πείσεις τον εαυτό σου πως είδες τη νίκη, τη βίωσες, δεν σου άρεσε και την απέρριψες.
Άμυαλα μυαλά! Πού ακούστηκε ξανά αυτό; Αχ αυτά τα μυαλά... Αχ και να ήξεραν τι χάνουν που δεν τολμάνε να ξεκολλήσουν το κοντέρ από το μηδέν. Αχ και να ξεραν πως κανείς δεν πιάνει τα 100 με την πρώτη. Αχ και να ξεραν πως περιμένοντας να φύγει η σκόνη και να καθαρίσει το τοπίο, θα δουν πως δεν είναι οι άλλοι που πάνε γρήγορα, αλλά είναι αυτοί που μένουν στο ίδιο μέρος. Αχ...
.gif)
