Για ποιο λόγο μετατίθεται για έναν χρόνο αργότερα η κατασκευή αγωγού ομβρίων υδάτων της Νέας Ποντοκώμης...

Εγκρίθηκε από τη ΔΕΥΑΚ η παράταση της Διάρκειας Σύμβασης του έργου «Σύσταση δουλείας και απαλλοτρίωση στο πλαίσιο κατασκευής – διέλευσης αγωγού ομβρίων υδάτων της Τ.Κ. (Νέας) Ποντοκώμης» για διάστημα ενός (1) έτους, ήτοι έως 31/10/2025 .Αποφασίστηκε η έγκριση τροποποίησης του χρονοδιαγράμματος της σύμβασης, εξ αιτίας της καθυστέρησης της διαδικασίας σύνταξης κτηματολογικών πινάκων.

Πηγή: https://www.prlogos.gr/

Διαβάστε περισσότερα...

Η κρίση ασφάλειας του νερού...

Όταν πρόκειται για νερό, ο κόσμος βρίσκεται αντιμέτωπος με μία μη βιώσιμη κατάσταση. Ωστόσο, η επίλυση του προβλήματος δεν είναι μόνο εφικτή, είναι επίσης το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και τη δημιουργία θέσεων εργασίας και ανάπτυξης.
Η κρίση του νερού είναι ξεκάθαρη. Χρόνο με τον χρόνο, στη μια περιοχή μετά την άλλη, τα κύματα καύσωνα ρεκόρ, και οι ξηρασίες ρεκόρ ακολουθούνται από καταστροφικές καταιγίδες και πλημμύρες. Περισσότερα από 1.000 παιδιά κάτω των πέντε ετών πεθαίνουν κάθε μέρα από ασθένειες που προκαλούνται από το μη ασφαλές πόσιμο νερό και την έλλειψη υγιεινής, και εκατοντάδες εκατομμύρια γυναίκες αφιερώνουν ώρες κάθε μέρα συλλέγοντας και μεταφέροντας νερό.
Αυτή είναι μια ανθρωπογενής κρίση και μπορεί και πρέπει να επιλυθεί με ανθρώπινες παρεμβάσεις. Αλλά για να επιτύχουμε ισότητα και βιωσιμότητα παντού, θα χρειαστούμε νέες προσεγγίσεις για τη διαχείριση του νερού και ένα κύμα πολύ υψηλότερων επενδύσεων, κλιμακούμενης καινοτομίας και ανάπτυξης ικανοτήτων. Το κόστος αυτών των κινήσεων είναι ασήμαντο σε σύγκριση με τις οικονομικές και ανθρωπιστικές βλάβες που θα προκληθούν από τη συνεχιζόμενη αδράνεια.
Το πρώτο βήμα είναι να αναγνωρίσουμε ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι απλώς τοπικές τραγωδίες. Ένας αποσταθεροποιημένος κύκλος του νερού επηρεάζει όλο και περισσότερο κάθε γωνιά του κόσμου. Οι τρέχουσες προσεγγίσεις τείνουν να ασχολούνται με το νερό που μπορούμε να δούμε – το «γαλάζιο νερό» στα ποτάμια και τις λίμνες μας – και υποθέτουν ότι η παροχή νερού είναι σταθερή χρόνο με το χρόνο. Αλλά αυτό δεν ισχύει πλέον, καθώς οι αλλαγές στη χρήση της γης, η κλιματική αλλαγή και ο κύκλος του νερού δεν επηρεάζει τα μοτίβα βροχοπτώσεων.
Πολύ συχνά, η τρέχουσα σκέψη παραβλέπει έναν κρίσιμο πόρο γλυκού νερού, δηλαδή το «πράσινο νερό» στο έδαφος, τα φυτά και τα δάση μας, το οποίο διαχέεται και ανακυκλώνεται μέσω της ατμόσφαιρας. Το πράσινο νερό παράγει περίπου τις μισές βροχοπτώσεις που λαμβάνουμε στη στεριά, η ίδια η πηγή όλου του γλυκού νερού μας. Στο ίδιο πνεύμα, οι χώρες συνδέονται όχι μόνο μέσω ροών γαλάζιων υδάτων (όπως τα ποτάμια), αλλά, πιο κρίσιμα, μέσω ατμοσφαιρικών ροών υγρασίας. Ως κρίσιμο στοιχείο του παγκόσμιου κύκλου του νερού, το πράσινο νερό χρειάζεται επειγόντως καλύτερη διαχείριση.
Το πιο επικίνδυνο είναι ότι οι διαταραχές στον κύκλο του νερού είναι βαθιά συνυφασμένες με την υπερθέρμανση του πλανήτη και τη μείωση της παγκόσμιας βιοποικιλότητας, με το καθένα να ενισχύει το άλλο. Η σταθερή παροχή πράσινου νερού στο έδαφος είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση των επίγειων φυσικών συστημάτων που απορροφούν το 25-30% του διοξειδίου του άνθρακα που εκπέμπεται από την καύση ορυκτών καυσίμων.
Αυτή η διαδικασία αντιπροσωπεύει μια από τις σημαντικότερες φυσικές επιδοτήσεις στην παγκόσμια οικονομία. Ωστόσο, η απώλεια υγροτόπων και η υγρασία του εδάφους, μαζί με την αποψίλωση των δασών, εξαντλούν τα μεγαλύτερα αποθέματα άνθρακα του πλανήτη, με καταστροφικές συνέπειες για τον ρυθμό της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Οι αυξανόμενες θερμοκρασίες προκαλούν στη συνέχεια ακραία κύματα καύσωνα και αυξάνουν τη ζήτηση εξάτμισης στην ατμόσφαιρα, η οποία ξηραίνει σοβαρά τα τοπία και αυξάνει τον κίνδυνο πυρκαγιών.
Ως εκ τούτου, η κρίση του νερού επηρεάζει ουσιαστικά όλους τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών και απειλεί τους ανθρώπους παντού. Η ανεπαρκής τροφή για έναν αυξανόμενο παγκόσμιο πληθυσμό, η επιταχυνόμενη εξάπλωση ασθενειών και η αυξημένη αναγκαστική μετανάστευση και οι διασυνοριακές συγκρούσεις είναι μερικά μόνο από τα προβλέψιμα αποτελέσματα.

Αποστολή H2O
Ένα τόσο μεγάλης κλίμακας συλλογικό και συστημικό πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί μόνο με συντονισμένη δράση σε κάθε χώρα και μέσω συνεργασίας πέρα ​​από σύνορα και πολιτισμούς. Η κοινή κατανόηση του κοινού καλού είναι ζωτικής σημασίας. Διαφορετικά, αυτό που μπορεί να φαίνεται καλό για μια χώρα σήμερα θα μπορούσε εύκολα να δημιουργήσει προβλήματα για την ίδια χώρα αύριο, καθώς και για άλλες σε όλο τον κόσμο.
Η κατάσταση απαιτεί όχι μόνο μεγαλύτερη φιλοδοξία αλλά και μια προσέγγιση με γνώμονα την αποστολή για το νερό – μια προσέγγιση που εκτείνεται σε πολλούς τομείς και εστιάζει σε όλα τα επίπεδα, από τη διαχείριση τοπικών λεκανών απορροής ποταμών έως τη διαμόρφωση πολυμερούς συνεργασίας. Μπορούμε και πρέπει να πετύχουμε στις πιο σημαντικές αποστολές νερού στον κόσμο:
Έναρξη μιας νέας Πράσινης Επανάστασης στα συστήματα τροφίμων για τη μείωση της χρήσης νερού με παράλληλη αύξηση των γεωργικών αποδόσεων για την κάλυψη των διατροφικών αναγκών ενός αυξανόμενου πληθυσμού.
Διατήρηση και αποκατάσταση των φυσικών οικοτόπων που είναι ζωτικής σημασίας για την προστασία των πράσινων υδάτινων πόρων.
Καθιέρωση «κυκλικής» υδατικής οικονομίας σε κάθε τομέα.
Και διασφάλιση ότι κάθε ευάλωτη κοινότητα έχει επαρκείς καθαρές και ασφαλείς υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης έως το 2030.
Ενώ αυτές οι αποστολές θα πρέπει να οδηγήσουν σε αλλαγές πολιτικής, να ευθυγραμμίσουν τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα και να τονώσουν την καινοτομία, απαιτούν επίσης νέους τρόπους διακυβέρνησης. Η χάραξη πολιτικής πρέπει να γίνει πιο συνεργατική, υπεύθυνη και χωρίς αποκλεισμούς όλων των φωνών, ειδικά εκείνων των νέων, των γυναικών, των περιθωριοποιημένων κοινοτήτων και των αυτόχθονων πληθυσμών που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της διατήρησης του νερού.
Η πιο θεμελιώδης αλλαγή πολιτικής έγκειται στη σωστή αποτίμηση του νερού ώστε να αντικατοπτρίζει τη λειψυδρία του καθώς και τον κρίσιμο ρόλο του στη διατήρηση των φυσικών οικοσυστημάτων από τα οποία εξαρτάται κάθε κοινωνία. Πρέπει να σταματήσουμε την υποτιμολόγηση του νερού σε ολόκληρη την οικονομία και τις επιβλαβείς γεωργικές επιδοτήσεις που οδηγούν σε μη βιώσιμη χρήση και υποβαθμίζουν τη γη. Η εκ νέου διοχέτευση αυτών των κονδυλίων προς την προώθηση λύσεων εξοικονόμησης νερού και την παροχή στοχευμένης υποστήριξης στους φτωχούς και ευάλωτους θα μπορούσε να βοηθήσει πολύ.
Για να διορθωθεί η χρόνια ανεπαρκής επένδυση στο νερό, πρέπει να δώσουμε εκ νέου προτεραιότητα στις υποδομές νερού στα δημόσια οικονομικά, όπου παραδόξως παραμελείται στις περισσότερες χώρες. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής μπορούν να αξιοποιήσουν τις βέλτιστες πρακτικές σε συμπράξεις δημόσιου-ιδιωτικού τομέα για να παρέχουν δίκαια κίνητρα για μακροπρόθεσμες δεσμεύσεις, εξυπηρετώντας παράλληλα τα συμφέροντα του κοινού, ιδιαίτερα των κοινοτήτων που δεν εξυπηρετούνται.
Δεδομένης της συλλογικής φύσης της πρόκλησης του νερού, πρέπει να διασφαλίσουμε μεγαλύτερες και πιο αξιόπιστες ροές χρηματοδότησης για να βοηθήσουμε τις χώρες χαμηλού και χαμηλότερου μεσαίου εισοδήματος να επενδύσουν στην ανθεκτικότητα στο νερό. Οι πολυμερείς αναπτυξιακές τράπεζες, τα αναπτυξιακά χρηματοδοτικά ιδρύματα και οι δημόσιες τράπεζες ανάπτυξης θα χρειαστεί να συνεργαστούν στενά με τις κυβερνήσεις για να υποστηρίξουν εθνικές αποστολές νερού που αντικατοπτρίζουν τις τοπικές ανάγκες και τις οικολογικές συνθήκες. Οι διεθνείς εμπορικές συμφωνίες προσφέρουν επίσης δυνητικούς μοχλούς για την προώθηση της αποδοτικής χρήσης του νερού, επειδή μπορούν να συμβάλουν στο να διασφαλιστεί ότι το «εικονικό νερό» που ενσωματώνεται στα εμπορεύματα δεν επιδεινώνει τη λειψυδρία σε περιοχές με πιέσεις νερού.
Ακριβώς όπως κάνουμε για τις εκπομπές, πρέπει να συγκεντρώσουμε δεδομένα υψηλής ακεραιότητας για τα εταιρικά αποτυπώματα νερού και να δημιουργήσουμε πλαίσια για την αποκάλυψη χρήσης νερού. Πρέπει επίσης να αναπτύξουμε συστήματα για την αποτίμηση του νερού ως μέρος του φυσικού κεφαλαίου. Η επιβολή τιμής σε αυτόν τον πιο κρίσιμο πόρο θα μπορούσε να προσφέρει σημαντικά μερίσματα για τις χώρες με την πάροδο του χρόνου.
Εν ολίγοις, πρέπει να διαμορφώσουμε αγορές σε όλες τις οικονομίες μας – από τη γεωργία και την εξόρυξη μέχρι την ενέργεια και τους ημιαγωγούς – ώστε να γίνουν ριζικά πιο αποτελεσματικές, δίκαιες και βιώσιμες στη χρήση του νερού.
Η προκαταρκτική έκθεση του 2023 της Παγκόσμιας Επιτροπής για την Οικονομία του Νερού καθόρισε την υπόθεση για την επιδίωξη θεμελιωδών αλλαγών στον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος διαχειρίζεται το νερό. Η τελική μας έκθεση αυτόν τον Οκτώβριο θα δείξει πώς μπορούμε να το κάνουμε μέσω μετασχηματιστικής, συλλογικής δράσης.
Βρισκόμαστε μόλις στο 2024. Εάν δεν αντιμετωπίσουμε αυτά τα προβλήματα κατά μέτωπο, οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες και άλλα ακραία φαινόμενα που προκαλούνται από το νερό και το κλίμα θα γίνουν πιο έντονα και θανατηφόρα τα επόμενα χρόνια. Η προώθηση της ατζέντας για την ασφάλεια των υδάτων μπορεί να φαίνεται πιο δύσκολη εν μέσω αυξανόμενων γεωπολιτικών εντάσεων, αλλά παρουσιάζει μια ευκαιρία να αποδειχθεί ότι η συνεργασία μπορεί να ωφελήσει όλες τις χώρες και να επιτρέψει ένα δίκαιο και βιώσιμο μέλλον για όλους. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε αυτή την πρόκληση.
* Η Mariana Mazzucato, Ιδρυτική Διευθύντρια του UCL Institute for Innovation and Public Purpose, είναι Συμπρόεδρος της Παγκόσμιας Επιτροπής για την Οικονομία του Νερού.
H Ngozi Okonjo-Iweala, γενική διευθύντρια του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, είναι Συμπρόεδρος της Παγκόσμιας Επιτροπής για την Οικονομία του Νερού, πρώην υπουργός Οικονομικών και Εξωτερικών της Νιγηρίας και πρώην πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Gavi, της Vaccine Alliance .
Ο Johan Rockström, Διευθυντής του Ινστιτούτου Πότσνταμ για την Έρευνα Κλιματικών Επιπτώσεων και Καθηγητής Επιστήμης των Συστημάτων της Γης στο Πανεπιστήμιο του Πότσνταμ, είναι Συμπρόεδρος της Παγκόσμιας Επιτροπής για την Οικονομία του Νερού.
Ο Tharman Shanmugaratnam, Πρόεδρος της Σιγκαπούρης, είναι Συμπρόεδρος της Παγκόσμιας Επιτροπής για την Οικονομία του Νερού και Πρόεδρος της Ομάδας των Τριάντα .

Διαβάστε περισσότερα...

Για να μην ξεχνάμε...

Οι άνθρωποι χρειάζονται τρία πράγματα για να ζήσουν .
1) Οξυγόνο
2) Νερό
3) Τροφή
Και ο σύγχρονος άνθρωπος χρειάζεται και Ηλεκτρική ενέργεια.
Πριν είκοσι και κάτι χρόνια με οδηγίες των Βρυξελών επιχειρείται η ιδιωτικοποίηση του τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας , και διάλυση της ΔΕΗ ,με τη μέθοδο της σαλαμοποίησης . Τώρα με οδηγίες της τρόικας , γίνεται προσπάθεια να ιδιωτικοποιηθούν ,η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ.
Το βιντεάκι με Ελληνικούς υπότιτλους κατακρίνει τις Βρυξέλλες και υπονοεί ότι δεν ωφείλεται σε γραφειοκρατική στενοκεφαλιά ή φιλελεύθερο δογματισμό , αλλά σε επιρροές ισχυρών λόμπυ.


Πηγή: https://oataktos.wordpress.com/

Διαβάστε περισσότερα...

Νέα μελέτη για το εξασθενές χρώμιο στον Ελλήσποντο- ΔΕΥΑΚ και ΑΠΘ προχωρούν σε εξειδίκευση των υπαρχόντων μελετών...

Συνεχίζει την προσπάθειά της να εντοπίσει τους λόγους της εμφάνισης εξασθενούς χρωμίου στα νερά του Ελλησπόντου η ΔΕΥΑ Κοζάνης, η οποία στις 7 Μαρτίου προχώρησε σε νέα σύμβαση έργου με το ΑΠΘ με αντικείμενο «την αξιολόγηση των υπαρχόντων μελετών για τη λεκάνη Σαριγκιόλ και την έκφραση επιστημονικής εκτίμησης για την προέλευση του εξασθενούς χρωμίου στα υπόγεια νερά της περιοχής». Ο Επιστημονικός Υπεύθυνος του έργου είναι ο Καθηγητής Γεωλογίας του ΑΠΘ Βασίλειος Μέλφος, ο οποίος θα κληθεί να υλοποιήσει το έργο και να δώσει απάντηση, σύμφωνα με τα στοιχεία που υπάρχουν, αν τελικά για το εξασθενές χρώμιο στο νερό ευθύνεται η τέφρα και η ΔΕΗ ή τα φυσικά πετρώματα της περιοχής. Να σημειωθεί πως δεν έχει περάσει ένας μήνας από την εκδίκαση της υπόθεσης στο Εφετείο, το οποίο απάλλαξε από τις κατηγορίες τους τρεις πρώην διευθυντές τους ορυχείου Νοτίου Πεδίου της ΔΕΗ.

https://xronos-kozanis.gr/

Διαβάστε περισσότερα...

Το αναλυτικό πόρισμα, 500 σελίδων, για την εκτίμηση της προέλευσης του εξασθενούς χρωμίου Cr(VI) στο υπόγειο νερό ύδρευσης των Δημοτικών Διαμερισμάτων Ακρινής - Αγίου Δημητρίου - Ρυακίου ...

Το αναλυτικό πόρισμα, 500 σελίδων, για την εκτίμηση της προέλευσης του εξασθενούς χρωμίου Cr(VI) στο υπόγει... by Adrianne Campbell

Διαβάστε περισσότερα...

Ο λιγνίτης μας κλέβει το νερό – Τα στοιχεία για την Ελλάδα...

Αποκαλυπτικά στοιχεία για την τεράστια κατανάλωση νερού που απαιτεί η συμβατική ηλεκτροπαραγωγή από λιγνίτη έδωσε στη δημοσιότητα η Greenpeace με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Νερού που γιορτάστηκε στις 22 Μαρτίου.
Σύμφωνα με την περιβαλλοντική οργάνωση, οι μονάδες παραγωγής ενέργειας από άνθρακα σε όλο τον πλανήτη καταναλώνουν ποσότητα νερού επαρκή για να ξεδιψάσουν ένα δισεκατομμύρια άνθρωποι για έναν ολόκληρο χρόνο.
Την ίδια στιγμή, περίπου 650 εκατ. συνάνθρωποί μας στον πλανήτη ζουν χωρίς πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό.
Συχνά, τα θερμοηλεκτρικά εργοστάσια λειτουργούν σε περιοχές με περιορισμένους υδατικούς πόρους.
Τα στοιχεία προέρχονται από έκθεση της Greenpeace που εξέτασε την κατανάλωση νερού 8.359 εν λειτουργία και 2.668 σχεδιαζόμενων μονάδων άνθρακα σε όλο τον κόσμο. Ενδεικτικά, ένας σταθμός μεσαίου μεγέθους, ισχύος 500 Μεγαβάτ, καταναλώνει μια πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων ανά τρία λεπτά. Το νερό δεν χρησιμοποιείται μόνο κατά τη διάρκεια της ηλεκτροπαραγωγής ως ψυκτικό μέσο, αλλά και κατά την εξόρυξη του άνθρακα από το έδαφος.
Το 44% των εν λειτουργία σταθμών βρίσκεται σε περιοχές που ήδη δεν διαθέτουν πόσιμο ​​νερό σε επαρκείς ποσότητες. Επιπλέον, μια στις τέσσερεις σχεδιαζόμενες εγκαταστάσεις προορίζεται να εγκατασταθεί σε περιοχές όπου επιταχύνεται η εξάντληση του υδροφόρου ορίζοντα εξαιτίας της εξόρυξης ορυκτών καυσίμων, πετρελαίου ή άνθρακα. Τέλος, η παρουσία ενός θερμοηλεκτρικού σταθμού υποβαθμίζει περαιτέρω την ποιότητα του νερού, λόγω της ρύπανσης από τα απόβλητα.

—Η διεθνής εμπειρία
Μόνο στην Κίνα, σχεδιάζονται περισσότεροι από 200 νέοι θερμοηλεκτρικοί σταθμοί στο βόρειο τμήμα της αχανούς χώρας που πλήττεται από φαινόμενα ξηρασίας.
Ωστόσο, η μεγαλύτερη αναδυόμενη οικονομία του κόσμου έχει προβεί στη λήψη σημαντικών μέτρων για την απεξάρτηση της από τον άνθρακα, όπως ο τριπλασιασμός της εγκαταστημένης ισχύος των φωτοβολταϊκών ως το 2020.
Αντίθετα, η Πολωνία, ο αδύναμος-κρίκος της ΕΕ στην ενεργειακή πολιτική, και η Νότιος Αφρική εξαρτώνται σε ποσοστό άνω του 85% από την καύση άνθρακα στην ηλεκτροπαραγωγή. Σύμφωνα με αμερικανικά στοιχεία, τα θερμοηλεκτρικά εργοστάσια κατανάλωσαν νερό όσο οι αγροτικές καλλιέργειες το 2005 και τέσσερις φορές όσο το σύνολο των νοικοκυριών της χώρας.
Το 2008, τα θερμοηλεκτρικά εργοστάσια στις ΗΠΑ αντλούσαν 230 ως 650 δισεκατομμύρια λίτρα πόσιμου νερού από λίμνες, ποτάμια, ρέματα και υδροφόρους ορίζοντες σε ημερήσια βάση ώστε να λειτουργήσουν, μια κατανάλωση που μεταφράζεται σε 10 ως 20 εκατομμύρια λίτρα αυτού του νερού.
Το πρόβλημα έγινε ιδιαίτερα αισθητό στις νοτιοδυτικές Πολιτείες των ΗΠΑ, οι οποίες αντιμετώπισαν σοβαρή ξηρασία τα προηγούμενα χρόνια και αργή αναπλήρωση του υδροφόρου ορίζοντα.
Η άντληση αφορά στη συνολική ποσότητα υδάτων που αντλείται από τις προαναφερθείσες πηγές. Η κατανάλωση αφορά στην ποσότητα που χάνεται λόγω της εξάτμισης κατά τη διαδικασία της ψύξης.
Η άντληση τέτοιας ποσότητας υδάτων, όπως αναφέρουν οι Αμερικανοί πέρα από την κατανάλωση ενός πολύτιμου φυσικού πόρου σε σπάνη, βλάπτει το περιβάλλον και για μια σειρά επιπρόσθετους λόγους: η άντληση νερού συχνά παγιδεύει ψάρια και άλλα υδρόβια ζώα. Επίσης, το νερό της ψύξης που δεν καταναλώνεται επιστρέφει στο περιβάλλον σε υψηλότερες θερμοκρασίες από την αρχική βλάπτοντας τα ψάρια και την άγρια ζωή. Και όταν χρησιμοποιείται ο υδροφόρος ορίζοντας αποστερούνται πολύτιμοι πόροι, ειδικά στις περιοχές με ξηρασία.
Κάποιοι σταθμοί πειραματίζονται με τρόπους για να μειώσουν την κατανάλωση νερού, όπως με τη μέθοδο ξηρής ψύξης, αλλά η καλύτερη λύση, σύμφωνα με την έκθεση της Greenpeace, είναι o δραστικός περιορισμός της χρήσης του λιγνίτη στην ηλεκτροπαραγωγή και η στροφή προς εναλλακτικές πηγές όπως η ηλιακή και η αιολική ενέργεια ή ακόμα και το λιγότερο ρυπογόνο φυσικό αέριο.

—Τι γίνεται στην Ελλάδα
Όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα της Greenpeace, ένα λιγνιτικό εργοστάσιο της ΔΕΗ χρειάζεται δέκα τόνους νερού για να παραγάγει την ηλεκτρική ενέργεια που καταναλώνει ένα μέσο νοικοκυριό στην Ελλάδα (περίπου 4.000 kWh ετησίως).
Επίσης, οι 55 εκατ. τόνοι νερού που αφανίζονται κάθε χρόνο από τα οικοσυστήματα της χώρας μας εξαιτίας της λειτουργίας των λιγνιτικών εργοστασίων της ΔΕΗ έχουν δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στους υδάτινους πόρους της Δυτικής Μακεδονίας, στη λίμνη Βεγορίτιδα και τον ποταμό Αλιάκμονα. Περίπου 2,5 τόνοι νερού χάνονται για κάθε 1.000 κιλοβατώρες που παράγει ένα λιγνιτικό εργοστάσιο της ΔΕΗ.
Παρόλα αυτά, η ΔΕΗ μαζί με την κυβέρνηση έχουν δρομολογήσει την κατασκευή της νέας λιγνιτικής μονάδας Πτολεμαΐδα 5, η οποία όμως θα καταναλώνει οκτώ εκατ. τόνους νερού ετησίως σύμφωνα με τα στοιχεία της ίδιας της Επιχείρησης!
Επίσης, στο σενάριο που υλοποιηθούν τα σχέδια για κατασκευή μονάδων σε Μελίτη και Άγιο Δημήτριο, η Greenpeace εκτιμά ότι οι απαιτήσεις των νέων μονάδων σε νερό θα εκτοξευθούν στα 20 εκατ. τόνους ετησίως!
Στην Ελλάδα ο τομέας της γεωργίας είναι ο πρωταθλητής στην κατανάλωση νερού, αντιστοιχώντας στο 86% της συνολικής κατανάλωσης.
Η μελέτη της Greenpeace υπολογίζει ότι αν σε παγκόσμιο επίπεδο ακυρωθούν τα σχέδια για νέες μονάδες και τεθούν εκτός λειτουργίας όσες είναι άνω των 40 ετών, μπορούμε μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να εξοικονομήσουμε ποσότητα νερού ικανή να καλύψει ανάγκες 500 εκατ. ανθρώπων!

Διαβάστε περισσότερα...

650 εκατ.άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό...

Περίπου 650 εκατομμύρια άνθρωποι, ή ένας στους δέκα ανθρώπους στον κόσμο, δεν έχει πρόσβαση σε καθαρό νερό, το οποίο δημιουργεί τον κίνδυνο για τους ανθρώπους αυτούς να προσβληθούν από μολυσματικές ασθένειες και να πεθάνουν πρόωρα, σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
Το ακάθαρτο νερό και οι κακές υγειονομικές συνθήκες μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές διαρροϊκές νόσους στα παιδιά, προκαλώντας τον θάνατο περίπου 900 παιδιών ηλικίας κάτω των πέντε ετών την ημέρα στον κόσμο, ή ένα παιδί ανά δύο λεπτά, σύμφωνα με υπολογισμούς του ΟΗΕ.
Μεταξύ των νεογέννητων, οι μολυσματικές ασθένειες, που οφείλονται στην έλλειψη πόσιμου νερού και σε ένα ακάθαρτο περιβάλλον, προκαλούν έναν θάνατο το λεπτό σε κάποιο μέρος στον κόσμο.
Ο ΟΗΕ υπογραμμίζει ότι η πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό και σε επαρκείς υγειονομικές υπηρεσίες είναι ζωτικής σημασίας για την υγεία των ανθρώπων. Αυτή είναι σημαντική και για άλλους λόγους, σημειώνει επίσης, που ξεκινούν από οφέλη που είναι εύκολο να αναγνωριστούν και να υπολογιστούν, όπως η εξοικονόμηση χρόνου και χρήματος, και φθάνουν μέχρι πιο δυσδιάκριτους παράγοντες, όπως είναι η άνεση, η ευημερία, η αξιοπρέπεια, η ιδιωτικότητα και η ασφάλεια.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) υπολογίζει ότι κάθε 1 δολάριο που επενδύεται στη βελτίωση του νερού και των υγειονομικών υπηρεσιών που παρέχονται υπάρχει όφελος 4 ως 12 δολαρίων, ανάλογα με το είδος της παρέμβασης.
Φέτος, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Νερού στις 22 Μαρτίου, ο ΟΗΕ επιδιώκει να επικεντρώσει την προσοχή της διεθνούς κοινότητας στο θέμα του νερού και της απασχόλησης, έχοντας ως στόχο να επισημανθούν οι τρόποι με τους οποίους το νερό μπορεί να δημιουργήσει αμειβόμενες και αξιοπρεπείς θέσεις απασχόλησης και να συμβάλει σε μια πιο πράσινη οικονομία και βιώσιμη ανάπτυξη.

Διαβάστε περισσότερα...

Τέσσερα δισ. άνθρωποι αντιμέτωποι με σοβαρές ελλείψεις νερού...

Σχεδόν τα δύο τρίτα του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή περίπου τέσσερα δισεκατομμύρια άνθρωποι, αντιμετωπίζουν σοβαρές ελλείψεις νερού τουλάχιστον για ένα μήνα κάθε χρόνο, σύμφωνα με μια νέα ολλανδική επιστημονική έρευνα.
Η μελέτη δείχνει ότι το πρόβλημα της λειψυδρίας είναι σοβαρότερο από ό,τι είχαν δείξει οι προηγούμενες μελέτες, οι οποίες εκτιμούσαν ότι αφορά 1,7 έως 3,1 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Οι προηγούμενες εκτιμήσεις γίνονταν σε ετήσια βάση, ενώ η νέα μελέτη εξειδικεύει σε μηνιαία βάση.
Γύρω στα 1,8 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν αρκετό νερό για τουλάχιστον το μισό έτος. Περίπου 500 εκατομμύρια ζουν σε περιοχές, όπου η κατανάλωση νερού είναι διπλάσια από ό,τι η αναπλήρωση του γλυκού νερού μέσω των βροχών.
Από τα τέσσερα δισεκατομμύρια, τα δύο δισεκατομμύρια που βρίσκονται αντιμέτωπα με περιοδικές ελλείψεις νερού, ζουν στην Κίνα και στην Ινδία, στις δύο πολυπληθέστερες χώρες της Γης. Όμως δεν πρόκειται για πρόβλημα μόνο των φτωχών και αναπτυσσόμενων χωρών, καθώς ελλείψεις νερού σημειώνονται ακόμα και στις ΗΠΑ, σε πολιτείες όπως η Καλιφόρνια, το Τέξας και η Φλόριντα. Η Αυστραλία και η Νότια Ευρώπη -συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας- ανήκουν επίσης στα ανεπτυγμένα μέρη με περιοδική κατά τόπους λειψυδρία.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή 'Αριεν Χέκστρα του ολλανδικού Πανεπιστημίου του Τβέντε, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Science Advances", δήλωσαν ότι τα ευρήματά τους μπορούν να αξιοποιηθούν από κυβερνήσεις και εταιρείες (ύδρευσης κ.α.), για να βελτιώσουν τη στρατηγική τους σε σχέση με τη διαχείριση του γλυκού νερού, το οποίο αναδεικνύεται σταδιακά στο Νο 1 κίνδυνο για την ανθρωπότητα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις αναλυτών στο πρόσφατο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός.
Η αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού, η βελτίωση του επιπέδου ζωής, η αλλαγή των καταναλωτικών συνηθειών και η επέκταση της αρδευόμενης γεωργίας είναι οι κύριες αιτίες για τη διαρκή αύξηση της ζήτησης νερού διεθνώς,. Το αποτέλεσμα είναι να αναμένεται επιδείνωση του προβλήματος μελλοντικά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, π.χ. αύξηση μεταναστεύσεων και προσφύγων.
Η πρόβλεψη για το πού και πότε της λειψυδρίας αποτελεί μεγάλη πρόκληση για τους επιστήμονες, καθώς η ζήτηση και η προσφορά νερού ποικίλουν συνεχώς ανάλογα με την εποχή και την τοποθεσία. Η Υεμένη μπορεί να ξεμείνει από νερό σε λίγα χρόνια, ενώ για αρκετές άλλες χώρες (Πακιστάν, Ιράν, Μεξικό, Σ.Αραβία κ.α.) χτυπάει καμπανάκι κινδύνου, καθώς ο υδροφόρος ορίζοντάς τους συνεχώς πέφτει. Η μελέτη προειδοποιεί ότι ακόμη και στο Λονδίνο η κατανάλωση νερού δεν είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμη στα τρέχοντα επίπεδα. Η έρευνα επισημαίνει ότι όσον αφορά το προσωπικό «αποτύπωμα νερού» κάθε ανθρώπου, μόνο ένα ποσοστό 1% έως 4% αφορά την οικιακή κατανάλωση (π.χ. πόση ώρα κάνει ντους). Αντίθετα, το 25% του ατομικού αποτυπώματος αφορά την κατανάλωση κρέατος, καθώς χρειάζονται πάνω από 15.000 λίτρα νερού για να παραχθεί ένα κιλό κρέατος (σχεδόν όλο αυτό το νερό διοχετεύεται στην άρδευση των καλλιεργειών που παράγουν τις ζωοτροφές). Έτσι, αν κανείς τρώει περισσότερο ψάρι και λιγότερο κρέας, βοηθά σημαντικά στη μάχη κατά της λειψυδρίας!

Πηγή: http://www.ethnos.gr/

Διαβάστε περισσότερα...

"Όχι" του Εφετείου στην αγωγή της ΔΕΥΑΚ κατά της ΔΕΗ...

Απέρριψε το Εφετείο την αγωγή που είχε καταθέσει η ΔΕΥΑ Κοζάνης κατά της ΔΕΗ για την καταστροφή του υδροφόρου ορίζοντα στην περιοχή "Σαριγκιόλ" που είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του κόστους άντλησης του νερού και τη μετακύλιση του κόστους αυτού στους καταναλωτές. Η ΔΕΥΑΚ ζητούσε αποζημίωση 16 εκ. ευρώ από τη ΔΕΗ για την καταστροφή των υποδομών της από τη ΔΕΗ κατά την εξορυκτική δραστηριότητα στην περιοχή "Σαριγκιόλ", για το κόστος των νέων εγκαταστάσεων στην περιοχή του Βαθύλακου και για ηθική βλάβη. Μάλιστα εντύπωση προκάλεσε και ο ισχυρισμός της ΔΕΗ πως ο υδροφόρος ορίζοντας στην περιοχή δεν καταστράφηκε από την εξορυκτική δραστηριότητα αλλά από την...άρδευση των αγροτών. Δείτε το βίντεο.

Διαβάστε περισσότερα...

Unesco: προσοχή, με το σταγονόμετρο το νερό...

Παγκόσμια Ημέρα Νερού η σημερινή με την UNESCO να επισείει την προσοχή στη διαχείρισή του, μιας και δεν είναι ανεξάντλητο. Η ευθύνη εξορθολογικής χρήσης είναι καθήκον των πολιτικών.
Το νερό, ο λευκός χρυσός όπως ονομάζεται, είναι ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτουμε. Θεοποιήθηκε στο παρελθόν ως πηγή ζωής, αλλά στην εποχή μας έχει γίνει είδος πολυτελείας σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη μας. Οι διεθνείς οργανισμοί πολλές φορές το χρόνο επισημαίνουν σε καμπάνιες τη χρησιμότητά του όχι μόνο ως πόσιμο νερό αλλά και για την προσωπική υγιεινή.
Καλύτερη διαχείριση του νερού
To πόσιμο νέρο αντιπροσωπεύει απειροελάχιστο τμήμα της παγκόσμιας κατανάλωσης To πόσιμο νέρο αντιπροσωπεύει απειροελάχιστο τμήμα της παγκόσμιας κατανάλωσης Μισό χρόνο από τη ψήφιση των νέων αναπτυξιακών στόχων για βιώσιμη ανάπτυξη από τα ΗΕ η UNESCO κατέθεσε την τελευταία της παγκόσμια έκθεση για το νερό, στην οποία υπογραμμίζεται η σημασία του, όπως λέει ο επικεφαλής εκ των συγγραφέων της Ρίτσαρντ Κόνορ. «Το νερό αποτελεί τη βασική προϋπόθεση για τη βιώσιμη ανάπτυξη», λέει. "Δεν είναι κάτι το καινούργιο, αλλά κεντρικής σημασίας για τη μελλοντική διαχείρισή του». Η UNESCO ενεργοποιείται για να μπει η καλύτερη διαχείριση του στους νέους στόχους του οργανισμού για τη βιώσιμη ανάπτυξη. Μέχρι σήμερα δεν ήταν. Η προσοχή στρέφονταν στο πόσιμο νερό και για την προσωπική υγιεινή. Αλλά η προμήθεια πόσιμου νερού δεν αντιπροσωπεύει παρά ένα απειροελάχιστο ποσοστό της παγκόσμιας κατανάλωσης. Ναι μεν κάθε άνθρωπος χρειάζεται 2 με 3 λίτρα πόσιμου νερού την ημέρα, όμως για την παραγωγή ειδών διατροφής καθημερινής ανάγκης χρειάζεται 3000 λίτρα. Περισσότερο όμως ο αγροτικός τομέας καταναλώνει μεγάλες ποσότητες νερού, όπως επίσης οι τομείς ενέργειας και βιομηχανίας.
Στα χέρια των πολιτικών
Στην τελευταία έκθεση της UNESCO υπολογίζεται ότι η κατανάλωση νερού στη βιομηχανία θα τετραπλασιαστεί ανάμεσα στο 2000 και το 2050. Το ίδιο θα συμβεί και στην αγροτική οικονομία για την παραγωγή τροφίμων για έναν παγκόσμιο πληθυσμό, που θα ξεπεράσει το 2050 τα 9 τρις ανθρώπους. «Οφείλουμε να προσαρμόσουμε την παγκόσμια οικονομία σε φόρμες παραγωγής που θα καταναλώνουν λιγότερους φυσικούς πόρους», διαπιστώνει η Σιμπίλε Ρεκάστε από το Ινστιτούτο Μελετών Βιωσιμότητας του Πότσνταμ. «Όχι μόνο η γεωργία, αλλά η βιομηχανία και ο τομέας παραγωγής ενέργειας θα πρέπει να καταναλώνουν με φειδώ το νερό». Το συμπέρασμα είναι ότι χρειαζόμαστε μια παγκόσμια ενεργειακή αλλαγή, εάν θέλουμε να έχουμε νερό για πολλά χρόνια ακόμη.
Ο Ρίτσαρντ Κόνορ προσθέτει ότι επειδή το νερό δεν είναι ανεξάντλητο, οφείλουμε να σταθμίζουμε πως θα χρησιμοποιούμε καλύτερα. Τελικά την ευθύνη φέρουν οι πολιτικές ηγεσίες που παίρνουν και τις αποφάσεις και όχι οι εμπειρογνώμονες. «Το νερό δεν υπάρχει εν αφθονία και είναι αδύνατον να ικανοποιούμε όλες μας τις ανάγκες», προειδοποιεί ο Κόνορ. «Γι αυτό θέλουμε να ευαισθητοποιήσουμε τους φορείς λήψεις αποφάσεων και να τους κάνουμε σαφές, ότι τελικά αυτοί πρέπει να αποφασίσουν πώς θα το διαχειριστούμε ορθολογικά».

Πηγή: http://www.dw.de/ - Helle Jeppesen/Ειρήνη Αναστασοπούλου

Διαβάστε περισσότερα...

SOS για τη νιτρορύπανση στη Δυτική Μακεδονία...

Διαβάστε περισσότερα...

ΣΤαγώνες...

Η ιδιωτικοποίηση του νερού είναι ο πιο ορατός και άμεσος κίνδυνος που διατρέχει τη ζωή και την ευημερία μας, ειδικά σε μια συγκυρία όπου όλα τα βασικά αγαθά μπαίνουν στο στόχαστρο της ιδιωτικής κερδοσκοπίας. Η άμεση πώληση των πηγών και των δικτύων διαχείρισης νερού είναι η εμφανής ιδιωτικοποίηση, με συνέπειες που μπορεί κανείς ίσως να φανταστεί. Αυτό που είναι λιγότερο προφανές και λείπει από τη σχετική συζήτηση είναι η έμμεση ιδιωτικοποίηση των υδάτων. Πρόκειται για μια διαδικασία που περνά αθέατη σχεδόν από δίπλα μας εδώ και δεκαετίες, με συνέπειες τόσο ολέθριες για την υγεία που θίγουν και την ίδια την επιβίωσή μας. Αυτές, τις ορατές και μη πλευρές της ιδιωτικοποίησης του νερού, θα αναδείξουμε μέσα από το νέο μας ντοκιμαντέρ.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ, ΣΗΜΕΡΑ θα μπορούσε να είναι ο τίτλος αυτού του ντοκιμαντέρ.
Ταξιδεύοντας σε πέντε περιοχές της Ελλάδας (Θεσσαλονίκη, Αποπηγάδι Χανίων, ανατολική Χαλκιδική, Ασωπό και Βόλο) θα δούμε ότι ο πόλεμος του νερού δεν είναι ένα πιθανό σενάριο από το μακρινό μέλλον, αλλά μια πραγματικότητα που βιώνουν συμπολίτες μας εδώ και χρόνια και σήμερα χτυπά τις πόρτες όλων μας. Ο ίδιος ο τίτλος του ντοκιμαντέρ αναφέρεται ακριβώς στους αγώνες που γίνονται για τις σταγόνες της ζωής.
Γι’ αυτούς και άλλους πολλούς λόγους, η Νέλλη Ψαρρού μαζί με νέους αλλά και παλιούς συνεργάτες από το πρώτο της ντοκιμαντέρ Golfland? επανέρχεται με σκοπό τη δημιουργία μιας ολοκληρωμένης έρευνας γύρω από αυτό που θεωρούν το σημαντικότερο όλων, το νερό.

Διαβάστε περισσότερα...

Τι νερό πίνουμε στη Δυτική Μακεδονία...

Στο όριο οι ποσότητες των νιτρικών στα νερά της Δυτικής Μακεδονίας! Καμπανάκι κινδύνου για άμεση λήψη μέτρων από τους ειδικούς.
Τη λήψη άμεσων μέτρων για να περιοριστεί η ρύπανση των νερών της Δυτικής Μακεδονίας από τα νιτρικά συνιστούν οι ειδικοί, οι οποίοι βλέπουν ραγδαία και ανησυχητική αύξηση της νιτρορύπανσης. Σύμφωνα με την αναπληρώτρια καθηγήτρια του εργαστηρίου περιβαλλοντικής χημείας και επεξεργασίας υγρών αποβλήτων του ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας Έλσα Αμανατιδου, την τελευταία δεκαετία οι συγκεντρώσεις νιτρικών σε υπόγεια και επιφανειακά ύδατα της Δυτικής Μακεδονίας, αυξήθηκαν κατά πέντε τάξεις μεγέθους.
«Την τελευταία δεκαετία είχαμε αυτές τις αυξητικές τάσεις και είναι πάρα πολύ περίεργο και απίστευτο. Αυτό σημαίνει πως οι αγρότες ρίχνουν ότι να ναι στο έδαφος και δεν τους ενδιαφέρει. Θα πρέπει οπωσδήποτε να γίνει συνολικά ένα σχέδιο για την αντιμετώπιση της ρύπανσης των υπόγειων νερών» δηλώνει η κ. Αμανατιδου.
Η παρουσία των νιτρικών στο νερό είναι τοξική για τον ανθρώπινο οργανισμό και κυρίως για τα βρέφη. Η κ Αμανατίδου τόνισε πως μέχρι σήμερα η περιοχή της Κοζάνης είχε θύλακες νιτρικών που προέρχονταν από νιτρικά λιπάσματα σε Ποντοκώμη, Μαυροπηγή και Μαυροδέντρι. Όμως τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες περιοχές της Δυτικής Μακεδονίας εμφανίζουν υψηλές συγκεντρώσεις με τους ειδικούς να κρούουν το καμπανάκι κινδύνου για άμεση λήψη μέτρων και περιορισμό της χρήσης λιπασμάτων από τους αγρότες.
«Στις αρχές του 2000 βρίσκαμε σπανίως ποσότητες νιτρικών στα νερά ενώ τώρα οι συγκεντρώσεις είναι ή λίγο πιο κάτω από τα όρια ή λίγο πιο πάνω» τονίζει η κ. Αμανατιδου.
Αυτοδιοίκηση και φορείς καλούνται πλέον να πάρουν αποφάσεις για να προστατεύσουν την υγεία των πολιτών.

Πηγή: http://kozani.tv/

Διαβάστε περισσότερα...

Νιτρική "βόμβα" στα επιφανειακά και υπόγεια ύδατα της Δυτικής Μακεδονίας. Καμπανάκι κινδύνου από το ΙΓΜΕ Κοζάνης...

Διαβάστε περισσότερα...

Νερό - δηλητήριο σε όλη την Ελλάδα...

Τοξικά βαρέα μέταλλα σε πόσιμο νερό, ποτάμια, λίμνες και υπόγεια ύδατα, σε συγκεντρώσεις που υπερβαίνουν κατά πολύ τα ανώτατα επιτρεπτά όρια που έχει θέσει η Ε.Ε. ή σε τιμές δυνητικά επικίνδυνες για την ανθρώπινη υγεία, ανιχνεύονται σε πολλές περιοχές της χώρας.
Επιστήμονες εκφράζουν φόβους ότι νερό «δηλητήριο» σε Αττική, Βοιωτία, Εύβοια, Πτολεμαΐδα, νησιά Β. Αιγαίου, Πηνειό και αλλού επηρεάζει την αγροτική παραγωγή και θεωρούν επιτακτική την ανάγκη δειγματοληψιών, κυρίως σε τρόφιμα-στόχους όπως οι βολβοί, προκειμένου να διερευνηθούν ενδεχόμενοι κίνδυνοι από την κατανάλωσή τους.
Ερευνα που διενήργησε διεπιστημονική επιτροπή από το Γεωπονικό και το Πανεπιστήμιο Αθηνών για λογαριασμό του ΕΦΕΤ και παραδόθηκε τον Σεπτέμβριο του 2009 στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, φέρνει στο φως αποκαλυπτικά ευρήματα:
Στο νερό ύδρευσης της Καλαμάτας ανιχνεύθηκε νικέλιο σε οριακές τιμές (20,00 μg/l). Στον δήμο Ασωπού Λακωνίας εντοπίζεται συγκέντρωση μολύβδου (30,00 μg/l) τριπλάσια της οριακής τιμής. Δηλητήριο και στο νερό της Χίου, όπου οι αναλύσεις ανίχνευσαν οριακές (1,00 μg/l) πλην όμως υψηλές τιμές συγκέντρωσης σε υδράργυρο.
Χαρακτηριστικό στοιχείο των νερών ύδρευσης δημοτικών διαμερισμάτων της Θήβας αποτελεί όχι μόνο η παρουσία εξασθενούς χρωμίου (από 3,00μg/l-12,80μg/l) αλλά και οι εξαιρετικά υψηλές τιμές υδραργύρου.
Από τα διαθέσιμα στοιχεία προέκυψε ότι η παρουσία τοξικών βαρέων μετάλλων γίνεται αισθητή σε όλα σχεδόν τα εξεταζόμενα πόσιμα νερά. Αν και τα περισσότερα δείγματα παρουσιάζουν τιμές συγκέντρωσης που βρίσκονται χαμηλότερα από την παραμετρική τιμή η οποία ορίζεται μέσω της Οδηγίας 98/83 Ε.Ε., οι επιστήμονες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου: «Μπορεί οι συγκεντρώσεις να είναι χαμηλές και να μην υπερβαίνουν τα όρια, όμως τα βαρέα μέταλλα όταν εισέλθουν στον οργανισμό δρουν σωρευτικά», τονίζουν.
Στην Πάτρα ανιχνεύθηκαν νικέλιο, ολικό χρώμιο, μόλυβδος και αρσενικό (στο Ν. Σούλι) σε τιμές που κυμαίνονται εντός ορίων. Το ίδιο κοκτέιλ βαρέων μετάλλων, πάλι εντός ορίων, ανιχνεύθηκε στα πόσιμα ύδατα Ορεστιάδας, Ν. Βύσσας και Αρδα.
Χαμηλές συγκεντρώσεις εντοπίζονται στις λίμνες Μαραθώνα, Υλίκης, Μόρνου. Τα νερά κρίνονται κατάλληλα για ύδρευση και άρδευση.
Σίδηρος και μαγγάνιο σε υψηλές συγκεντρώσεις -κατά περίπτωση πάνω από τα όρια- βρέθηκε στο νερό του νομού Εβρου.
Στην Ορεστιάδα το αρσενικό κυμαίνεται από 6,03 μg/l έως 9,69 μg/l. Αν και οι τιμές δεν ξεπερνούν τις παραμετρικές (10 μg/l) χαρακτηρίζονται υψηλές. Ιδιαίτερα στην κοινότητα Μπάκι παρατηρούνται τιμές ενίοτε διπλάσιες του επιτρεπτού, με αποτέλεσμα το νερό να κρίνεται ακατάλληλο.
Τα υπόγεια νερά στο Λαύριο είναι έντονα επιβαρυμένα σε μόλυβδο (83,30 μg/l), νικέλιο (77μg/l), κάδμιο (28,30 μg/l) και διάφορα άλλα στοιχεία των οποίων οι συγκεντρώσεις υπερβαίνουν κατά πολύ τα ανώτατα επιτρεπτά όρια. Οι ερευνητές τονίζουν ότι η χρήση των νερών αυτών είναι απαγορευτική τουλάχιστον για ανθρώπινη κατανάλωση.
Ακατάλληλα για κατανάλωση είναι και τα υπόγεια ύδατα στα Μεσόγεια. Κατά τόπους η επιβάρυνση είναι τόσο έντονη που κρίνονται ακατάλληλα και για άρδευση. Στην περιοχή μεταξύ Κορωπίου-Μαρκοπούλου-Παιανίας εντοπίζεται ολικό χρώμιο που κατά τόπους ξεπερνά τα 100 μg/l (με όριο τα 50 μg/l). Οπως υπογραμμίζουν οι ερευνητές «το μεγαλύτερο ποσοστό της συγκέντρωσης αυτής βρίσκεται προφανώς στην εξασθενή μορφή». Εκτός ορίων καταγράφεται ο μόλυβδος και το κάδμιο.
Σε Ωρωπό και Οινόφυτα εκτός από το γνωστό πρόβλημα με το εξασθενές που εντοπίζεται σε τιμές μέχρι και 80 μg/l όλα τα τοξικά βαρέα μέταλλα υπερβαίνουν τα όρια.
Προβληματικός και ο υδροφόρος ορίζοντας της Πτολεμαΐδας, κυρίως λόγω της έντονης εκμετάλλευσης λιγνιτών, της καύσης και της αιωρούμενης τέφρας. Παρατηρούνται υψηλές συγκεντρώσεις αρσενικού (20,00 μg/l), υδραργύρου (5,00 μg/l), μολύβδου (20,00 μg/l) και καδμίου (5,00 μg/l).
Εξίσου εκτεταμένη ρύπανση χαρακτηρίζει τους υδροφορείς στο Αλιβέρι και τη Μεγαλόπολη.
Εντονη είναι η τοξικότητα σε υπόγεια ύδατα της Ορεστιάδας, της Κομοτηνής, της Ξάνθης και του Πύργου Ηλείας, όπου ανιχνεύεται κοκτέιλ μεταλλικών ιχνοστοιχείων.
Ειδικότερα στον Πύργο το νερό περιέχει μαγγάνιο 50 φορές πάνω από το όριο και σίδηρο σχεδόν τριπλάσιο του επιτρεπτού. Τα υπόγεια ύδατα είναι ακατάλληλα για ανθρώπινη χρήση και κατά περίπτωση ακατάλληλα για άρδευση.
Οσον αφορά τους ποταμούς, τα αναμενόμενα «πρωτεία» στη ρύπανση κατέχει ο Ασωπός, καθώς όλα τα μεταλλικά ιχνοστοιχεία υπερβαίνουν τα όρια. Χρώμιο 65 μg/l (όριο 50), εξασθενές χρώμιο μέχρι και 148 μg/l, μόλυβδος 20 φορές πάνω, κάδμιο 12πλάσιο του επιτρεπτού.
Ο Πηνειός παρουσιάζει υψηλές συγκεντρώσεις σε νικέλιο και χρώμιο. Ο Εβρος εμφανίζει τη μεγαλύτερη τιμή όσον αφορά τον υδράργυρο. Λιγότερο επιβαρημένοι, Βοιωτικός Κηφισός και Αλφειός.
Στο «κόκκινο» βρίσκεται ο υδράργυρος στη λίμνη Πετρών νομού Φλώρινας. Με όριο το 1 μg/l η μέση τιμή φτάνει τα ...112 μg/l! Η λίμνη δέχεται τα απόβλητα των εργοστασίων της Πτολεμαΐδας. Δοϊράνη και Κορώνεια παρουσιάζουν υψηλές τιμές αρσενικού. Γενικότερα, όλα τα λιμναία συστήματα της Βόρειας Ελλάδας εμφανίζουν επιβαρύνσεις σε αρσενικό μόλυβδο και νικέλιο.
Οι επιστήμονες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι σε περιοχές με έντονη βιομηχανική ρύπανση, τα παραγόμενα τρόφιμα είναι σαφώς πιο επιβαρημένα σε βαρέα μέταλλα. Εστιάζουν την προσοχή τους σε βολβούς (καρότα, πατάτες, κρεμμύδια) αλλά και φυλλώδη λαχανικά (λάχανο, μαρούλι, σπανάκι).
Πάντως η έρευνα των δυο πανεπιστημίων ολοκληρώθηκε μετ' εμποδίων. «Στείλαμε περισσότερα από τριάντα αιτήματα για αποστολή στοιχείων σε αρμόδιες υπηρεσίες, όμως καμία δεν ανταποκρίθηκε», καταγγέλει ο Γ. Ζαμπετάκης, επίκουρος καθηγητής Χημείας Τροφίμων.


Πηγή: www.enet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Αυτά είναι τα μεγαλύτερα περιβαλλοντικά προβλήματα της Γης...

Η επιβάρυνση της υγείας μας από τις κλιματικές αλλαγές που οφείλονται στην παρέμβαση του ανθρώπου ισοδυναμεί με τις παρενέργειες της ελονοσίας και της φυματίωσης.
Ισοδύναμη της ελονοσίας και της φυματίωσης είναι η επιβάρυνση της ανθρώπινης υγείας από την περιβαλλοντική ρύπανση που οφείλεται σε μια σειρά βιομηχανικές δραστηριότητες, όπως: Εξόρυξη ορυκτών και ιδιαίτερα του χρυσού, ρευστοποίηση μετάλλων, απόρριψη τοξικών αποβλήτων, ανακύκλωση μπαταριών μολύβδου οξέος, παραγωγή και χρήση φυτοφαρμάκων, αλλά και χημικών βαφών κ.λπ.
Το ανθρώπινο κόστος, με τη μορφή απώλειας της παραγωγικότητας, ασφαλιστικής κάλυψης, μείωσης του προσδόκιμου ζωής, καθώς και η γενικότερη κοινωνική επίπτωση, είναι πολύ υψηλό. Ο πολλαπλασιασμός, παγκοσμίως, των τοποθεσιών με υψηλά επίπεδα τοξικότητας στην οφείλεται στην εξάπλωση των εξορυκτικών δραστηριοτήτων και την ένταση της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων.
Με αφορμή την Ημέρα της Γης, που γιορτάστηκε στις 22 Απριλίου, το «Inhabitat» παρουσίασε συνοπτικά τα έξι πιεστικότερα οικολογικά προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος.

α) Ρύπανση
Η ατμοσφαιρική ρύπανση και η κλιματική αλλαγή είναι αλληλένδετες, καθώς τα ίδια αέρια που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι τα ίδια που δημιουργούν αποπνικτική κατάσταση στις μεγάλες πόλεις και απειλούν τη δημόσια υγεία. Το Πεκίνο, το Παρίσι, αλλά και η Αθήνα είναι παραδείγματα μεγαλουπόλεων όπου το βιοτικό επίπεδο υποβαθμίζεται σημαντικά λόγω της ατμοσφαιρικής ρύπανσης.
Η ρύπανση των υδάτινων πόρων, αλλά και των εδαφών μπορεί να μην είναι τόσο ορατές, αλλά δεν είναι λιγότερο σημαντικές. Σύμφωνα με το Εθνικό Συμβούλιο Φυσικών Πόρων των ΗΠΑ, η ρύπανση του νερού αποτελεί τον μεγαλύτερο υγειονομικό κίνδυνο στη χώρα, ενώ στην Κίνα το 20% της καλλιεργήσιμης γης έχει μολυνθεί από τοξικά βαρέα μέταλλα με ανυπολόγιστες συνέπειες για το περιβάλλον, την ασφάλεια των τροφίμων και την υγεία των τοπικών κοινοτήτων.Τη ρύπανση των εδαφών εντείνει επίσης η χρήση παρασιτοκτόνων και λιπασμάτων.

β) Κλιματική Αλλαγή
Παρότι το 97% των κλιματικών επιστημόνων συμφωνοούν ότι η Κλιματική Αλλαγή είναι πραγματικότητα με κύριο αίτιο τα ανθρωπογενή αέρια του θερμοκηπίου, η πολιτική βούληση για μετάβαση προς μια οικονομία μηδενικών εκπομπών ρύπων δεν είναι αρκετά ισχυρή. Ίσως ακόμα πιο ακραία μετεωρολογικά φαινόμενα, όπως τυφώνες, πλημμύρες, ξηρασίες και καύσωνες πείσουν την κοινή γνώμη, τους πολιτικούς, αλλά κυρίως τους βιομηχάνους ότι πρέπει να αλλάξουν μυαλά διότι σε λίγες δεκαετίες δεν θα υπάρχουν αγορές να διαθέσουν τα προϊόντα τους.

γ) Έλλειψη νερού
Καθώς ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξάνεται και η κλιματική αλλαγή προκαλεί ανομβρίες και ξηρασίες, η έλλειψη υδάτινων πόρων αναδεικνύεται σε μείζον περιβαλλοντικό και κοινωνικό πρόβλημα. Μόλις το 3% των υδάτινων πόρων παγκοσμίως είναι πόσιμοι, ενώ 1,1 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό και ασφαλές νερό.

δ) Αποδάσωση
Τα δάση είναι σημαντικά στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής καθώς λειτουργούν ως «φρεάτια άνθρακα», που σημαίνει ότι απορροφούν διοξείδιο του άνθρακα που ειδάλλως θα κατέληγε στην ατμόσφαιρα. Εκτιμάται ότι το 15% των παγκόσμιων εκπομπών ρύπων προέρχονται από την αποδάσωση. Η αποψίλωση των δασών απειλεί επίσης τα ζώα και τους ανθρώπους που βασίζονται σε αυτά για την επιβίωσή τους. Ιδιαίτερα πολύτιμα είναι τα τροπικά δάση όπου ενδημεί το 80% των παγκόσμιων ειδών. Παρόλα αυτά, το 17% του δάσους του Αμαζονίου έχει αποψιλωθεί για τη δημιουργία βοσκότοπων. Σε αυτή την περίπτωση όχι μόνο δεν απορροφάται διοξείδιο του άνθρακα λόγω της υλοτόμησης, αλλά εκμπέμπονται τεράστιες ποσότητες μεθανίου από την εκτροφή βοοειδών.

ε) Απώλεια της βιοποικιλότητας
Οι παρεμβάσεις του ανθρώπου στους βιότοπους της άγριας ζωής, αλλά και η κλιματική αλλαγή προκαλούν ταχεία μείωση της βιοποικιλότητας. Σύμφωνα με το σχετικό δείκτη του WWF, η βιοποικιλότητα έχει μειωθεί κατά 27% τα τελευταία 35 χρόνια.

στ) Διάβρωση και υποβάθμιση των εδαφών
Η μη βιώσιμες γεωργικές πρακτικές έχουν προκαλέσει διάβρωση των εδαφών με συνέπεια τη μείωση της καλλιεργήσιμης γης, τη ρύπανση του υδροφόρου ορίζοντα, την αύξηση των πλημμυρικών φαινομένων και την ερημοποίηση. Σύμφωνα με το WWF έχει χαθεί το 50% της φυτικής γης του πλανήτη τα τελευταία 150 χρόνια.

Διαβάστε περισσότερα...

Η αποπνικτική δυσωδία της εκμετάλλευσης του νερού...

Οι πιο συχνοί αλλά και οι πιο λοιμώδεις ρυπαντές των ποταμών και των παραλιών της Αγγλίας είναι οι 10 μεγαλύτερες ιδιωτικές εταιρείες νερού της χώρας, οι οποίες, αν και είναι υπεύθυνες για την παροχή καθαρού νερού, έχουν κατηγορηθεί για περισσότερα από 1.000 περιστατικά ρύπανσης -κυρίως για διαρροές μη επεξεργασμένων λυμάτων- κατά τα τελευταία εννέα χρόνια, όμως τα συνολικά πρόστιμα που τους έχουν επιβληθεί ανέρχονται σε μόλις 3,5 εκατ. βρετανικές λίρες, όπως αποκαλύπτει ο βρετανικός «Observer». Στα περιστατικά ρύπανσης που έχουν βεβαιωθεί περιλαμβάνεται και η παράνομη διοχέτευση λυμάτων σε κάποιο λιμάνι για περισσότερο από ένα χρόνο, ακόμη δε και η καταστροφή αποδεικτικών των παραβάσεων για ρύπανση εγγράφων. Κι όμως, μόνο στο ένα τρίτο από τα 1.000 περιστατικά επιβλήθηκε πρόστιμο (κατά μέσο όρο μόλις 10.800 λίρες), ενώ για τα υπόλοιπα εκδόθηκαν μόνο προειδοποιήσεις-συστάσεις. Οι οικονομικές κυρώσεις σ’ αυτές τις εταιρείες θεωρούνται πάρα πολύ χαμηλές για να αλλάξουν τη συμπεριφορά μιας βιομηχανίας που αποκομίζει δισεκατομμύρια λίρες από τα κέρδη και από τα μερίσματα που καταβάλλει στους μετόχους της.

Αποκαλύψεις
Τον περασμένο Νοέμβριο ο «Observer» αποκάλυψε ότι τρεις από τις μεγαλύτερες εταιρείες ύδρευσης της Βρετανίας κατέβαλαν ελάχιστο ή καθόλου φόρο επί των κερδών τους το 2012, ενώ ανταμείβουν γενναιόδωρα τα στελέχη και τους επενδυτές τους. Η βιομηχανία του νερού έλαβε από τους πελάτες της έσοδα 10,5 δισ. λιρών από το 2010 έως το 2011, σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία, έχοντας κέρδη προ φόρων ύψους 1,7 δισ. λιρών, ενώ κατέβαλε μερίσματα ύψους 2,2 δισ. λιρών, μια αύξηση από έτος σε έτος κατά 42%. Εξάλλου, κατά την περίοδο 2013-14 οι λογαριασμοί του νερού δείχνουν να αυξάνονται κατά 3,5% τόσο πάνω τον πληθωρισμό όσο και από τις μέσες αυξήσεις των αποδοχών. Ενα στα τρία περιστατικά ρύπανσης συντελείται με λύματα που πλημμυρίζουν τους αγωγούς αποχέτευσης, γεγονός ιδιαίτερα οδυνηρό για τους πελάτες, αλλά το οποίο από τις εταιρείες δεν αντιμετωπίζεται ως προτεραιότητα. Η καθαρότητα των παραλιών της Αγγλίας έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια και τα περισσότερα υδατικά συστήματά της αδυνατούν επί του παρόντος να ανταποκριθούν στους υψηλότερου επιπέδου ευρωπαϊκούς κανονισμούς νερού. Σύμφωνα με τον «Observer», τα πιο βαριά πρόστιμα που επιβλήθηκαν κατά την περίοδο 2005-2013 αφορούσαν την εταιρεία Thames Water, η οποία κατέβαλε 842.500 λίρες για 87 περιστατικά. Στην Thames Water έχει επιβληθεί επίσης το μεγαλύτερο πρόστιμο των 204.000 λιρών το 2011, για 15 περιστατικά που σχετίζονταν με την εκροή ανεπεξέργαστων λυμάτων από έναν υπόνομο, κατά τα οποία η εταιρεία παρέλειψε στη συνέχεια να επισκευάσει τους δρόμους και τους κήπους στη συνοικία Μπρόμλι του Λονδίνου. Η εταιρεία δέχτηκε το πρόστιμο έπειτα από μια οκτάχρονη νομική μάχη που έφτασε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ένας εκπρόσωπος της Thames Water δήλωσε ότι θα πρέπει να εξεταστεί το πλαίσιο της λειτουργίας των 108.000 χιλιομέτρων αγωγών αποχέτευσης που εξυπηρετούν το 24% του πληθυσμού του Ηνωμένου Βασιλείου για το οποίο απαιτούνται επενδύσεις 1 δισ. λιρών τον χρόνο για την αναβάθμιση του δικτύου. Η εταιρεία United Utilities Water έχει κατηγορηθεί για τα περισσότερα συμβάντα ρύπανσης με 242 περιστατικά από το 2005. Της επιβλήθηκε πρόστιμο 200.000 λιρών το 2012, διότι επέτρεψε τη διαρροή λυμάτων που χύθηκαν στον ποταμό Kικλ στην Κούμπρια σε 22 περιπτώσεις. Η εταιρεία Anglian Water ήταν η τρίτη σε ό,τι αφορά τη συγκέντρωση των μεγάλων προστίμων, μεταξύ των οποίων και ενός ύψους 150.000 λιρών το 2008, για τρία περιστατικά στο Νιούμαρκετ κατά τη διάρκεια έργων επεξεργασίας λυμάτων. Σε μία περίπτωση, ο διευθυντής έργων κατέστρεψε τα δεδομένα και ανάγκασε τους συναδέλφους του να παραποιήσουν τα στοιχεία, ενώ ένας άλλος προκάλεσε σημαντική σε αριθμό θανάτωση ψαριών. Οπως επισημαίνει ο «Observer», η αμέλεια των διαδοχικών κυβερνήσεων επιτρέπει σε αμφίβολες εταιρείες, συνήθως εταιρείες ιδιωτικού μετοχικού κεφαλαίου, να έχουν στα χέρια τους ένα ζωτικό εθνικό κεφάλαιο, όπως είναι το νερό. Πρόκειται για εταιρείες που στην πλειονότητά τους εμπλέκονται σε εκτεταμένη φοροαποφυγή, καλυπτόμενες πίσω από τα ψηλά τείχη του εμπορικού απορρήτου` που κατάφωρα φορτώνουν τα λογιστικά τους βιβλία με χρέη, ώστε να μη βελτιώνουν το σάπιο αποχετευτικό δίκτυο της Βρετανίας, την ίδια στιγμή που παρέχουν έξοχες αποδόσεις για τους επενδυτές.

Υψηλές τιμές
Επιπλέον, «από το 2005 οι τιμές για το νερό ήταν πολύ υψηλές, πάνω απ’ όσο απαιτείται για να εξυπηρετήσει μια αξιοπρεπής υπηρεσία τους πελάτες της, παρέχοντας ταυτόχρονα ένα εύλογο κέρδος για τους επενδυτές» αναφέρει σε ανάλυσή του τη φιλελεύθερη «δεξαμενή σκέψης» CentreForum, τον περασμένο μήνα. Κι όμως, παρά τα υψηλά κέρδη τους και την αποφυγή καταβολής φόρων, οι βρετανικές εταιρείες ύδρευσης αναζητούν την άμεση στήριξη των φορολογουμένων. Για παράδειγμα, η Thames Water ζητάει από την κυβέρνηση κεφάλαια για να κατασκευάσει ένα νέο, σύγχρονο αποχετευτικό σύστημα στο Λονδίνο. Τι κι αν η συγκεκριμένη εταιρεία ελέγχεται από μια κοινοπραξία με επικεφαλής τη Macquarie, μια αυστραλιανή τράπεζα; Τι κι αν έχει «υγιή» κέρδη επί πολλά χρόνια; Η εταιρεία είναι πολύ αποδυναμωμένη από τα χρέη για να χρηματοδοτήσει ένα μεγάλο κατασκευαστικό έργο χωρίς τη στήριξη των φορολογουμένων. Σήμερα, ο μέσος όρος του χρέους προς ίδια κεφάλαια μιας εταιρείας νερού στην Αγγλία είναι περίπου 70%. Ορισμένες εταιρείες νερού έχουν φτάσει σε αναλογίες το 80% (δηλαδή, το 80% της αξίας της εταιρείας προέρχεται από δανεισμό και μόνο το 20% επενδύεται από τους μετόχους). Τα επίπεδα είναι τόσο υψηλά ώστε ο οίκος αξιολόγησης Standard & Poors έχει περικόψει τις αξιολογήσεις της πιστοληπτικής ικανότητας για τις εταιρείες ύδρευσης, αναφέροντας ως δικαιολογία ότι αυτό το χρέος δεν έχει χρησιμοποιηθεί μόνο για τη χρηματοδότηση μακροπρόθεσμων επενδύσεων, όπως θα έπρεπε, αλλά και για την παραγωγή «ευμεγέθων πληρωμών μερισμάτων» – μια επικίνδυνη και κοντόφθαλμη πρακτική.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών - Του Τάσου Σαραντή

Διαβάστε περισσότερα...

Στην Ελλάδα ξεπουλάνε το νερό, στο εξωτερικό κοινωνικοποιείται...

Οι υπέρμαχοι της ιδιωτικοποίησης του νερού προφανώς προσποιούνται ότι δεν βλέπουν και δεν ακούν τι έχει να επιδείξει στο φλέγον αυτό ζήτημα η διεθνής εμπειρία. Δεκατέσσερις φοιτητές του ΕΜΠ, από το διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Επιστήμη και Τεχνολογία Υδατικών Πόρων», το υπενθυμίζουν. Μελέτησαν μία προς μία όλες τις περιπτώσεις ιδιωτικοποιήσεων του νερού παγκοσμίως και τις παρουσίασαν πρόσφατα σε εργασία με τίτλο «Υδατικοί πόροι, υποδομές και υπηρεσίες νερού: Ιδιωτικοποίηση ή κοινωνικοποίηση». Οι μεταπτυχιακοί φοιτητές αναλύουν τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές παραμέτρους της εμπλοκής των ιδιωτών στη διαχείρισή του και αναδεικνύουν την ασφυκτική πίεση των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και το ρόλο που έπαιξαν για να οδηγηθούν πολλά κράτη στην ιδιωτική διαχείριση του ύδατος. Από τη Βολιβία, την Τανζανία και την Αργεντινή μέχρι τη Γαλλία και τον Καναδά η παραχώρηση του νερού σε ιδιώτες φέρει σε γενικές γραμμές τα εξής χαρακτηριστικά: «Σκανδαλώδη περιθώρια κέρδους για τους ιδιώτες, άνιση πρόσβαση στο νερό των χαμηλών κυρίως εισοδηματικών τάξεων, αύξηση τιμολογίων, αθέτηση υποσχέσεων από πλευράς εταιρειών για επενδύσεις στο δίκτυο, σκανδαλώδεις όρους παραχώρησης, αδιαφανείς διαδικασίες στις συμβάσεις, περιβαλλοντικούς κινδύνους, απολύσεις, απώλεια τεχνογνωσίας», ανέφερε η τοπογράφος μηχανικός του ΑΠΘ MSc, Ευστρατία Σεπετζή. Επικεφαλής της όλης προσπάθειας, οι διδάσκοντες Δημήτρης Κουτσογιάννης και Ανδρέας Ευστρατιάδης. Η διεθνής εμπειρία εκθέτει τους θιασώτες των ιδιωτικοποιήσεων υδατικών πόρων, καθώς μετά την «επέλαση» των επενδυτών, η διαχείριση επιστρέφει στο Δημόσιο, για να διασφαλιστεί το βασικό αυτό αγαθό για τους πολίτες, όπως προκύπτει από έρευνα του ΕΜΠ. 

ΒΟΛΙΒΙΑ
Αυξήσεις-ρεκόρ στις τιμές Την περίπτωση της Βολιβίας, η οποία «έχει μπει στο ρεκόρ Γκίνες ως η χώρα με τα περισσότερα πραξικοπήματα (193) από την ανεξαρτησία της, το 1825, μέχρι και την αποκατάσταση της δημοκρατίας», μελέτησε και ανέδειξε ο πολιτικός μηχανικός Ιάσων Αποστολόπουλος. Το 1997 η Παγκόσμια Τράπεζα και η Διεθνής Τράπεζα Ανάπτυξης έθεσαν ως προϋπόθεση για την ανανέωση των δανειακών συμβάσεων την ιδιωτικοποίηση των υποδομών του νερού. Υπογράφονται δύο συμβάσεις παραχώρησης το 1997 για την πρωτεύουσα της χώρας El Alto/La Paz με θυγατρική της γαλλικής Suez. Δύο χρόνια αργότερα ακολουθεί η δεύτερη σύμβαση, που κατακυρώνεται στο μοναδικό πλειοδότη, τη διεθνή κοινοπραξία Aguas de Tunari με επικεφαλής την πολυεθνική Bechtel και αφορά την παραχώρηση των υποδομών ύδρευσης και αποχέτευσης της πόλης Cochabamba με 600.000 πληθυσμό. Η διασφάλιση των όρων του συμβολαίου της εταιρείας με την κυβέρνηση περνάει μέσα από νόμο και η πρώτη τα παίρνει όλα: κρατικές υποδομές, αποκλειστική χρήση των υδατικών πόρων, κατάργηση όλων των ανεξάρτητων μέσων ύδρευσης και μεταβίβαση των υποδομών τους στην εταιρεία. Μέσα σε ένα μήνα η εταιρεία προχωρεί σε υπέρογκες αυξήσεις καταπατώντας τους όρους του συμβολαίου (35%), οι οποίες κυμάνθηκαν από 60% έως 200% και αφορούσαν ανθρώπους που ζούσαν με 2 δολάρια τη μέρα. Το επόμενο διάστημα προκαλείται θύελλα κοινωνικών αντιδράσεων με κύριο αίτημα τη λήξη της αποικιοκρατικής σύμβασης και την επανακοινωνικοποίηση του νερού και, ύστερα από τρεις μήνες διαμαρτυριών, η κυβέρνηση ακυρώνει το συμβόλαιο με την Bechtel: «Η ήττα της εταιρείας προκάλεσε τεράστιο αντίκτυπο παγκοσμίως και έμπνευση για ανάλογους αγώνες υπεράσπισης των θεωρούμενων ως κοινωνικών αγαθών. Αποτέλεσε την πιο γνωστή περίπτωση ιδιωτικοποίησης του νερού και προκάλεσε παγκόσμια αύξηση της κοινωνικής επίγνωσης για το τι μπορεί να επιφέρει η ιδιωτικοποίηση στο νερό. Εφερε τις φτωχές κοινότητες των ιθαγενών στο πολιτικό προσκήνιο και κατά κάποιο τρόπο άνοιξε το δρόμο για τον πρώτο Ινδιάνο πρόεδρο στη βολιβιανή ιστορία, τον Εβο Μοράλες», τονίζει ο κ. Αποστολόπουλος. Η έτερη γαλλική εταιρεία, προκειμένου να μην επαναληφθεί η αποτυχία της Cochabamba, έκανε προσεκτικότερη διαχείριση όσον αφορά τις αυξήσεις στην πρωτεύουσα της χώρας, χωρίς όμως να τις αποφύγει. Η κυβέρνηση λύει το 2005 το συμβόλαιο με την Aguas de Illimani (Suez), η οποία αντικαθίσταται από τη δημόσια EPSAS. Ενα χρόνο μετά δημιουργεί νέα cooperativa (ανεξάρτητο συνεταιρισμό) με τη συνεργασία της κρατικής εταιρείας.

ΓΑΛΛΙΑ
Καμία επένδυση από τους ιδιώτες «Παρ' όλο που το Παρίσι αποτέλεσε το διεθνές σύμβολο της Σύμπραξης Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), καθώς στη Γαλλία από τα μέσα του 19ου αιώνα εφαρμοζόταν αυτή η πρακτική, το 2010 η διαχείριση του νερού περνάει εξ ολοκλήρου στο δημόσιο έλεγχο», αναφέρουν οι Γιώργος Αλεξίου και Παρασκευή Σταμούλη, αγρονόμοι-τοπογράφοι μηχανικοί του ΕΜΠ, που παρουσίασαν την εισήγηση «Επανακοινωνικοποίηση υποδομών νερού, το παράδειγμα του Παρισιού». Οπως εξηγούν, «μέχρι το 1984 τα συστήματα διαχείρισης νερού του Παρισιού κατείχε ο δήμος, ωστόσο η τιμολόγηση του νερού, από το 1864 ακόμη, πραγματοποιούνταν από ιδιωτική εταιρεία. Το 1984, ο τότε δήμαρχος Ζ. Σιράκ πάει ένα βήμα παραπέρα και υπογράφει συμβόλαιο με τις θυγατρικές Veolia και Suez -δύο γαλλικές εταιρείες που κυριαρχούν παγκοσμίως στον τομέα της διαχείρισης των δικτύων ύδρευσης- για τη συνδιαχείριση της τροφοδοσίας νερού και των υπηρεσιών τιμολόγησης, αλλά και τη συντήρηση του αρδευτικού δικτύου. »Τρία χρόνια μετά, η παραγωγή νερού και ο μηχανισμός ελέγχου περνούν στα χέρια των δύο προαναφερθεισών εταιρειών και για το σκοπό αυτό ιδρύεται η κεφαλαιουχική εταιρεία SAGEP, στην οποία συμμετέχουν με ποσοστό 70% ο δήμος, με 28% οι δύο εταιρείες, ενώ το 2% κατέχει η δημόσια γαλλική τράπεζα επενδύσεων. »Με την εκλογή του στο δημαρχιακό θώκο ο Μπ. Ντελανοέ, το 2001, προβάλλει μία τελείως αντίθετη πολιτική αντιμετώπιση όσον αφορά τη διαχείριση του νερού, και για μία επταετία προετοιμάζει το έδαφος για την επαναδημοτικοποίησή του: Επαναδιαπραγματεύεται τα συμβόλαια με τους γαλλικούς κολοσσούς και απαιτεί την πραγματοποίηση μη υλοποιημένων αλλά προγραμματισμένων έργων. Ταυτόχρονα προχωρεί στην εκπόνηση νομικών οικονομοτεχνικών μελετών για την ίδρυση της Eau de Paris, της σημερινής δηλαδή δημόσιας επιχείρησης ύδρευσης-αποχέτευσης του Παρισιού». Η μετάβαση όλων των δραστηριοτήτων παραγωγής και διανομής πόσιμου νερού στο δημόσιο φορέα ολοκληρώθηκε το 2010, παρ' όλο που, όπως σημειώνουν οι δύο εισηγητές, «ήταν δύσκολη, ιδιαίτερα στο κομμάτι που αφορούσε την οικονομική διαχείριση και τα συστήματα των πληροφοριών, καθώς υπήρχαν ασαφή ιδιοκτησιακά όρια». Στην πρώτη αποτίμηση, η Eau de Paris ανακοίνωσε ότι συνολικά εξοικονόμησε 35 εκατ. ευρώ κατά τον πρώτο χρόνο σε σχέση με τα αντίστοιχα κόστη συμβολαίου των Veolia και Suez, ενώ τον Ιανούριο του 2011 ανακοινώνει μείωση τιμής 8% και δεσμεύεται ότι η τιμή δεν θα αυξηθεί πάνω από τον πληθωρισμό έως το 2015, παρά τη μείωση εσόδων που συνδέονται με τη μείωση των όγκων κατανάλωσης νερού.

ΤΑΝΖΑΝΙΑ
Από το κακό Δημόσιο στο χειρότερο ιδιώτη Η Τανζανία, μία από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου, λόγω εξωτερικών πιέσεων υπέκυψε σε διεθνείς χρηματοοικονομικούς όρους και τη δεκαετία του '90 άρχισε να ιδιωτικοποιεί πολλές δημόσιες επιχειρήσεις: «Στην πραγματικότητα, η επανακοινωνικοποίηση του ύδατος στο Νταρ-ες-Σαλάμ ήταν μια κατάσταση προεπιλογής που δημιουργήθηκε από την κατάρρευση μιας ιδιωτικής σύμβασης και όχι μια στρατηγική κίνηση που προγραμματίστηκε από κυρίαρχα πολιτικά όργανα», εξηγεί ο Ιωσήφ Φουντουλάκης, πολιτικός μηχανικός του ΕΜΠ. «Το σύστημα ύδρευσης και αποχέτευσης του Νταρ-ες-Σαλάμ ήταν σε άθλια κατάσταση όταν η κυβέρνηση της Τανζανίας αποφάσισε να το ιδιωτικοποιήσει το 2003, υπογράφοντας συμβόλαιο με τη City Water Services (CWS), μια κοινοπραξία των Biwater (Ηνωμ. Βασίλειο) and Gauff (Γερμανία). Αυτή η ιδιωτική κοινοπραξία ενώθηκε αργότερα με την ιδιωτική εταιρεία της Τανζανίας, Superdoll. Αλλά η ιδιωτική διαχείριση δεν έκανε τίποτα για να βελτιώσει την κατάσταση. Το 2005 δημιουργείται η Dar es Salaam Water and Sewewrage Corporation (DAWASCO), μια ημικρατική επιχείρηση. »Το ποσοστό διαρροών μειώθηκε σε μεγάλο βαθμό, ενώ υπάρχει αύξηση της διοχέτευσης νερού στα νοικοκυριά, όχι όμως τόσο ικανοποιητική όσο θα έπρεπε, εξαιτίας των έντονων κοινωνικών ανισοτήτων», εξηγεί ο εισηγητής. Οσον αφορά την ποιότητα του νερού, οι ποσότητες που παράγονται στις εγκαταστάσεις του ποταμού Ruvu και τους κεντρικούς αγωγούς ύδατος ανταποκρίνεται στα πρότυπα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Ομως τα προβλήματα συσσωρεύονται εξαιτίας της μη πληρωμής από τις δημόσιες υπηρεσίες των λογαριασμών νερού, τα χρήματα των οποίων αποτελούν το 25% των λειτουργικών δαπανών της εταιρείας. 

ΚΑΝΑΔΑΣ
Περιβαλλοντική καταστροφή Το Hamilton, που βρίσκεται νοτιοδυτικά της λίμνης Οντάριο του Καναδά, είναι ένα λιμάνι, άλλοτε κέντρο βιομηχανίας χάλυβα, στο οποίο ενυπάρχει έντονη η κοινωνική αντίθεση μεταξύ εργατικής και εύπορης τάξης, όπως μας εξηγούν οι δύο εισηγήτριες Ελισάβετ Φελώνη και Εφη Μόσχου. Το 2004 ένας δεκαετής αγώνας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού τερματίστηκε με μια σημαντική νίκη των πολιτών της πόλης του Hamilton του Καναδά. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, το δημοτικό συμβούλιο ψήφισε την επαναδημοτικοποίηση της λειτουργίας και της συντήρησης του νερού της πόλης, θέτοντας τέλος σε μια εποχή μυστικότητας, δυσλειτουργικού εξοπλισμού, διαρροής λυμάτων και συνεχών αλλαγών στις εταιρείες εργολάβων. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο δήμος επιθυμούσε και πάλι την ανάθεση στον ιδιωτικό τομέα, αλλά λόγω των αντιδράσεων της κοινωνίας, που διεκδίκησαν ένα σαφές κοινωνικό πλαίσιο, οι συμφωνίες δεν ήταν ελκυστικές για τις εταιρείες, που απέσυραν το ενδιαφέρον τους. Η εταιρεία PUMP, που το 1994 ανέλαβε με απ'ευθείας ανάθεση το έργο, τήρησε μόνο του τον όρο για τη μεταφορά της έδρας στο Χάμιλτον. Οι ίδιες σημειώνουν ότι ο θλιβερός απολογισμός των πεπραγμένων της εταιρείας, που είχε τη μορφή ΣΔΙΤ (συμμετείχε με 30% στο συνταξιοδοτικό πρόγραμμα δασκάλων του Οντάριο) και δεν είχε καμία εμπειρία στην επεξεργασία νερού, καταδεικνύει ότι «κατά κανόνα για τον ιδιώτη βασικός στόχος είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους και σε δεύτερη προτεραιότητα ο πολίτης και η ποιότητα της παρεχόμενης υπηρεσίας, ενώ η περιβαλλοντική διάσταση τίθεται τελευταία στην ιεραρχία». Στα συμπεράσματά τους, οι δύο ερευνήτριες σημειώνουν, επίσης, ότι «η οργανωμένη και ενεργός συμμετοχή των πολιτών αποτελεί προϋπόθεση για τη διαμόρφωση αξιόπιστων φορέων κοινωνικών υπηρεσιών».

ΜΑΛΑΙΣΙΑ
Καθαρό νερό για λίγους Κατά την περίοδο 2005-2006, το Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο της Μαλαισίας τροποποίησε το Σύνταγμα και ψήφισε δύο διατάξεις που επιτρέπουν μια σαρωτική μεταρρύθμιση του τομέα των υδάτων. Η μεταρρύθμιση του νερού στη Μαλαισία έγινε με στόχο την αντιμετώπιση των συνεπειών της ιδιωτικοποίησης, η οποία, όπως εξηγούν οι εισηγητές Νεφέλη Μπομπότη και Νίκος Μπουντάς, πολιτικοί μηχανικοί ΕΜΠ, «μπορεί να έφερε γρήγορες αναβαθμίσεις των υποδομών, αλλά ταυτόχρονα δημιούργησε επανειλημμένες αυξήσεις τιμολογίων, μυστικότητα ως προς τις συμβάσεις, αυξανόμενο χρέος, αλλά και έλλειψη κεντρικού σχεδιασμού, που είχε αποτέλεσμα το διαφορετικό βαθμό ποιότητας και τις διαφορετικές χρεώσεις ανά πολιτεία». Η Μαλαισία είναι Ομοσπονδιακή Συνταγματική Μοναρχία με 13 πολιτείες και 3 ομοσπονδιακές επικράτειες. Εχει μέσο ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης πάνω από 5%. Οπως αναφέρουν, «πριν από τη μεταρρύθμιση προηγήθηκαν μεγάλες και ανοιχτές διαβουλεύσεις», κάτι που στην Ελλάδα δεν έγινε. «Το μεταρρυθμιστικό μοντέλο που προωθήθηκε φιλοδοξούσε να ενοποιήσει τις υπηρεσίες υδάτων και αποχέτευσης». Οπως εξηγούν οι δύο πολιτικοί μηχανικοί, «η ομοσπονδιακή κυβέρνηση προχώρησε στην ανάπτυξη μιας ολιστικής πολιτικής νερού της χώρας». Η διαχείριση της λεκάνης απορροής περνάει στον έλεγχο των κρατιδίων, ενώ ιδρύεται Εθνικό Συμβούλιο Υδατικών Πόρων (NWRC), που τελεί υπό την προεδρία του πρωθυπουργού. Το υπουργείο Οικονομικών, μέσω της Εταιρείας Διαχείρισης Υποδομών (ΡΑΑΒ), κατέχει και διαχειρίζεται τις υποδομές νερού των κρατιδίων και εξασφαλίζει χρηματοδότητη. Η φθηνή χρηματοδότηση μετατράπηκε όμως σε οικονομικά κέρδη για την ΡΑΑΒ, η οποία δεν ήταν απομονωμένη από τις πιέσεις της κυβέρνησης, καθώς η αδιαφάνεια στις προσφορές είναι καθεστώς, αφού το 72% των συμβάσεων έγιναν με απ' ευθείας ανάθεση.

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Απανωτές αυξήσεις Στη χώρα που μέχρι πριν από μερικά χρόνια αποτελούσε πρότυπο οικονομικής ανάπτυξης, ο χορός των αποκρατικοποιήσεων ξεκίνησε στα 1989 από τον τότε πρόεδρο της Αργεντινής, Κάρλος Μένεμ. Το νερό, πάντως, παρόλο που από τον Φλεβάρη του 1991 μέχρι τον Γενάρη του 1993 η τιμή του αυξήθηκε κατά 51%, παρέμενε σε δημόσια χέρια. «Αυτές οι αυξήσεις βοήθησαν ώστε, όταν μερικούς μήνες αργότερα ιδιωτικοποιήθηκε το νερό στην πόλη του Μπουένος Αϊρες, οι αντιδράσεις να είναι τουλάχιστον υποτονικές. Στην εταιρεία AASA, θυγατρική της Suez, πέρασαν οι υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης της πόλης για τα επόμενα 30 χρόνια. Αυτή η συμφωνία είχε πολλά προβλήματα, καθώς η εταιρεία δεν μπόρεσε να καλύψει τους στόχους και τις υποχρεώσεις των συμφωνημένων. Μόνο στις αυξήσεις της τιμής του νερού ήταν συνεπής». Οπως αναφέρουν οι εισηγητές Σταμάτης Μπατέλης και Γιάννης Δημάκος, ο στόχος για την παροχή νερού ήταν να αυξηθεί η κάλυψη από το 70% σε 88% το 2002, αλλά η κάλυψη έφθασε έως το 79%. Το ίδιο συνέβη και με την αποχέτευση. Από το 58% που ήταν μέχρι το 2002, η στόχευση ήταν να ανέλθει στο 74% αλλά δεν ξεπέρασε το 63%. Οσο δε για τα λύματα των αποχετευτικών δικτύων, μόνο το 7% δέχονταν επεξεργασία. Τα υπόλοιπα χύνονταν στον ποταμό Rio del Plata. Το 2002, μετά την πτώχευση, δρομολογήθηκαν οι εξελίξεις για την επανεθνικοποίηση της εταιρείας. Η AASA έκανε έκκληση προς το Διεθνές Κέντρο της Παγκόσμιας Τράπεζας για την επίλυση Επενδυτικών Διαφορών. Απευθύνθηκαν στο ΔΝΤ ώστε να πιέσει την Αργεντινή για την επίλυση του θέματος προς όφελος της AASA. Το νερό στην πόλη του Μπουένος Αϊρες μπήκε τελικά και πάλι σε δημόσιο αυλάκι το 2006, με τη δημιουργία της Aysa, η οποία το 2010 παρουσίασε απώλειες. Ωστόσο, η εταιρεία εφαρμόζει ανθρωποκεντρική στρατηγική, με μεγαλύτερα ποσοστά συνδέσεων.

Το μοντέλο Φρίντμαν στη Χιλή του Πινοσέτ
«Η μαζική ακύρωση των ιδιωτικών επενδύσεων σε υποδομές νερού διεθνώς (πλην της Κίνας), λόγω κοινωνικών αντιδράσεων, αποτελεί ήττα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου;» αναρωτιέται ο οικονομολόγος Γιώργος Καρακατσάνης, υποψήφιος διδάκτωρ ΕΜΠ, της σχολής Πολιτικών Μηχανικών. Δυστυχώς όχι, απαντά ο ίδιος, γιατί «η αποτυχία διδάσκει και βασική επιδίωξη των ιδιωτικών εταιρειών είναι πλέον ο έλεγχος σε πιο θεμελιώδες επίπεδο, καθώς υπάρχει ανασύνταξη δυνάμεων για τον έλεγχο των πόρων και όχι μόνο των υποδομών». Εξηγεί ότι με την κλιμακούμενη μεταφορά των βιομηχανικών δραστηριοτήτων από τη Δύση στην Ανατολή (Κίνα, Ινδία) και το Νότο (Ν. Αμερική, Ν. Αφρική), αυξήθηκε ο πληθυσμός στα αστικά κέντρα των κρατών αυτών, αλλά ταυτόχρονα μειώθηκε το αναμενόμενο μέσο κόστος επένδυσης σε δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης (οικονομίες κλίμακας). «Οι ιδιωτικές εταιρείες νερού επένδυσαν μόνο στις περιοχές μεσαίων και υψηλών στρωμάτων αποκλείοντας πρακτικά το φτωχότερο 20% του πληθυσμού που διέμενε στα περίχωρα. Αναπτύχθηκαν έτσι "υδρομαφίες" που προκαλούσαν φθορές στα δίκτυα, αναλαμβάνοντας την άτυπη παροχή ύδρευσης και υγιεινής στους φτωχούς». Ο κ. Καρακατσάνης αναφέρει ότι «μέσα από τις ροές του διεθνούς εμπορίου το 16% της διεθνούς χρήσης νερού πρακτικά προορίζεται για εξαγωγές. Ταυτόχρονα, η παραγωγή υψηλών προστιθέμενων εξαγωγικών αξιών κινητοποιεί προς τον έλεγχο (ιδιωτικοποίηση) της πηγής του νερού και όχι μόνο των υποδομών του». Αναφέρει ως παράδειγμα το μοντέλο ιδιωτικοποίησης του νερού στη Χιλή, όπου ο κώδικας του νερού του 1981 του Πινοσέτ (εμπνεύσεως Μίλτον Φρίντμαν) αποτελούσε ένα μοντέλο πλήρους κατακερματισμού των υδατικών πόρων σε εμπορικά δικαιώματα. «Το μοντέλο της Χιλής συνίσταται στη μεγιστοποίηση της εξαγωγικών αξιών του μετάλλου, εις βάρος της μεγιστοποίησης της διασποράς του κοινωνικού οφέλους. Υπήρξε μαζική αγορά δικαιωμάτων φυσικών αποθεμάτων νερού των Ανδεων από τις εταιρείες εξόρυξης που δραστηριοποιούνται στην έρημο Atacama». Και προσθέτει: «Τα δικαιώματα νερού των γηγενών αγροτών πωλήθηκαν σε εξευτελιστικές τιμές, ενώ σημειώθηκε ρύπανση των βόρειων ταμιευτήρων (ποταμός Loa) και σταδιακή ρύπανση του ποταμού Majpo ο οποίος τροφοδοτούσε το Σαντιάγο με φυσικά αποθέματα. Αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο με φθηνά αποθέματα νερού για εξόρυξη και υψηλού κόστους αφαλάτωση για την κάλυψη των ελλειμμάτων για ύδρευση».

Πηγή: http://www.enet.gr/ - Της ΝΤΙΝΑΣ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ 

Διαβάστε περισσότερα...

Δυσοίωνο το μέλλον όσον αφορά το νερό...

Σύμφωνα με στοιχεία που παρατέθηκαν στη διάρκεια ενημερωτικής συνάντησης που πραγματοποιήθηκε πριν από λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας “Συμμαχία για το Νερό”, προβλέπεται ότι το 2050 το 65% περίπου του νερού θα είναι ελλειμματικό σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, επομένως επιβάλλεται να βρεθούν μέθοδοι εξοικονόμησης. Δυστυχώς και στην Ελλάδα η κατάσταση διαφαίνεται δυσοίωνη, διότι ο πληθυσμός προβλέπεται να παραμείνει στα μεγάλα αστικά κέντρα. Ένα μεγάλο πλεονέκτημα πάντως για την Ελλάδα είναι ότι έχει τη καλύτερη ποιότητα νερού σε ολόκληρη την Ευρώπη. Τα μεγαλύτερα ύψη βροχής σημειώνονται στη Δυτική Ελλάδα και θα πρέπει να γίνει σωστή εκμετάλλευση αυτού του γεγονότος. Αυτό μπορεί να γίνει με τη δημιουργία περαιτέρω έργων που θα αποθηκεύουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερες ποσότητες υδάτων που τώρα δυστυχώς χάνονται. Και επειδή μονάχα το 47% του νερού είναι πόσιμο και το υπόλοιπο 53% μη πόσιμο, αυτό δε σημαίνει ότι το μη πόσιμο νερό πρέπει να πετιέται, αλλά αντίθετα θα πρέπει να χρησιμοποιείται για οποιονδήποτε άλλο λόγω εκτός από τη κατανάλωση.

Διαβάστε περισσότερα...

Ο εφιάλτης του εξασθενούς χρωμίου πλησιάζει στην Κοζάνη...

Στη λεκάνη της «Σαριγκιόλ» ξεπεράστηκαν τα όρια σε πέντε πηγές. Σκέψεις για σταδιακή απεμπλοκή της υδροδότησης των οικισμών από τη συγκεκριμένη περιοχή Πιο κοντά στην Κοζάνη πλησιάζει ο εφιάλτης του εξασθενούς χρωμίου, με το οποίο έχει μολυνθεί το νερό, καθώς διαπιστώθηκε ρύπανση και στα νερά του οικισμού Γαλάνης, της Τοπικής Κοινότητας Δρεπάνου, όπου ήδη η περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας απαγόρευσε τη χρήση. Στις 20 Μαΐου η ΔΕΑΚ έστειλε στην περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας τα αποτελέσματα των αναλύσεων νερού που έγιναν από διαπιστευμένο εργαστήριο του Πειραιά, το οποίο επιβεβαίωσε ότι «η περιεκτικότητα σε χρώμιο του οικισμού Γαλάνη είναι πάνω από το όριο που θέτει η ΚΥΑ 2600/01». Να σημειωθεί ότι η Γαλάνη υδροδοτείται από ιδιωτική γεώτρηση (Σαλονικίδη) και το αποτέλεσμα της ανάλυσης έδειξε υπέρβαση συγκέντρωσης χρωμίου, η τιμή του οποίου ανέρχεται σε 80 μg/λίτρο νερού, με ανώτατο όριο τα 50 μικρογραμμάρια. Να σημειωθεί ότι αναλύσεις δειγμάτων διενεργήθηκαν από το ίδιο εργαστήριο και για τις γεωτρήσεις Κίσσας και Σταθμού Μαυροδενδρίου και διαπιστώθηκαν τιμές μικρότερες σε σχέση με το ανώτατο επιτρεπτό όριο. Μόλις έλαβε τα αποτελέσματα των αναλύσεων η Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας, ακολούθησε την επόμενη ημέρα απόφαση απαγόρευσης με υπογραφή του περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας. Η απόφαση αναφέρει: «Αποφασίζουμε Ότι το νερό του δικτύου ύδρευσης του οικισμού Γαλάνης της Τ.Κ. Δρεπάνου Δήμου Κοζάνης δεν θα χρησιμοποιείται για ανθρώπινη κατανάλωση (πόση, μαγείρεμα, προπαρασκευή τροφής, καθώς και για χρήσεις που να φέρνουν σε επαφή το νερό με τον ανθρώπινο οργανισμό π.χ. μπάνιο κλπ), αλλά μόνον για άλλες χρήσεις, όπως π.χ. πλύσιμο εσωτερικών & εξωτερικών χώρων, αυτοκινήτων, χρήση στο wc, πότισμα καλλωπιστικών φυτών κ.λ.π. με την απαραίτητη προσοχή, λόγω υπέρβασης της ανώτερης τιμής χρωμίου και ύπαρξη εξασθενούς χρωμίου σ’ αυτό, με τιμές 80 μg/l και για τα δύο στοιχεία». Έντονη είναι η ανησυχία των κατοίκων από τις διαστάσεις που λαμβάνει η ρύπανση των νερών στη λεκάνη της «σαριγκιόλ», χωρίς να γνωρίζουν την έκταση του προβλήματος. Σύμφωνα με πληροφορίες σε πέντε γεωτρήσεις διαπιστώθηκαν μέχρι σήμερα υπερβάσεις συγκεντρώσεων Χρωμίου. Πρόκειται για γεωτρήσεις στο Ρυάκιο, στον Άγιο Δημήτριο, στην Ακρινή, στη Γαλάνη και στον ΑΗΣ Αγίου Δημητρίου. Διευκρινίζεται ότι δεν έχει δοθεί απαγορευτικό μέχρι τώρα για την Ακρινή, επειδή το χωριό υδροδοτείται από δύο γεωτρήσεις και η γεώτρηση που παρουσιάζει πρόβλημα δίνει πολύ μικρή ποσότητα νερού, ενώ τη μεγαλύτερη ποσότητα τη δίνει η καθαρή γεώτρηση. Σύμφωνα πάντως με την πρόεδρο της ΔΕΥΑΚ Νούλα Τουμπουλίδου, η ΔΕΥΑΚ ανέθεσε μελέτη στην ΑΝΚΟ για μεταφορά νερού από την Ερμακιά, με το οποίο θα υδροδοτηθούν ο Άγιος Δημήτριος, το Ρυάκιο, η Κοιλάδα και η Ακρινή. Επίσης, σημαντικό είναι ότι Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας και ΔΕΥΑΚ μελετούν μακροπρόθεσμα τη σταδιακή απεμπλοκή της υδροδότησης από τη λεκάνη της σαριγκιόλ. Ωστόσο αυτό είναι πολύ μακρινό και πρέπει να γίνει αξιοποίηση και ένταξη στο δίκτυο νέων πηγών, παράλληλα αποτελεί και ομολογία της υποβάθμισης της ποιότητας των νερών στη λιγνιτοφόρα λεκάνη. Τέλος, υπενθυμίζεται ότι ισχύει ακόμη η απαγόρευση του νερού για ανθρώπινες δραστηριότητες σε Άγιο Δημήτριο, Ρυάκιο και ΑΗΣ Αγίου Δημητρίου, αν και πρέπει να σημειωθεί ότι εδώ και καιρό «διαρρέουν» οι αρμόδιοι ότι στο Ρυάκιο έγινε εμπλουτισμός και είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα οι συγκεντρώσεις χρωμίου.

Πηγή: Εφημερίδα Πτολεμαίος - ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΗΤΤΑΣ

Διαβάστε περισσότερα...