Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Καθαρίστηκε το Κουρί...


Βοηθούμε, αλλά και απαιτούμε.
Σαράντα μεγάλες σακούλες με σκουπίδια μάζεψαν όσοι εθελοντές πήγαν την Κυριακή στο Κουρί μαζί με συνεργείο του Δήμου για να μαζέψουν τα σκουπίδια που άφησαν οι εκδρομείς της Πρωτομαγιάς.
Είναι απαράδεκτο το μεγαλύτερο πάρκο – άλσος της Κοζάνης να βρίσκεται σε αυτή την κατάντια. Το διαπίστωσαν και το κατήγγειλαν αγανακτισμένοι οι γέροντες εθελοντές του ΚΑΠΗ, τα μέλη των Οικολόγων και τα προσκοπάκια, που ανταποκρίθηκαν στην κοινή πρωτοβουλία του Δήμου Κοζάνης και της Οικολογικής Κίνησης και ήλθαν να καθαρίσουν το δασάκι.
Ασυντήρητες εγκαταστάσεις, αυτοσχέδιες ψησταριές, σπασμένες περιφράξεις, εγκαταλειμμένες αθλητικές υποδομές. σκουπίδια κάθε είδους, Αυτή η θλιβερή εικόνα αποτελεί αντανάκλαση της αγωγής και του πολιτισμού μας. Είναι ντροπή για τους πολίτες και τις Αρχές του τόπου. Αποδεικνύει ακόμη μια φορά πόσο χαμηλά είναι στις προτεραιότητες μας ο Δημόσιος χώρος σε αντίθεση με τον Ιδιωτικό, πόσο λίγο μετρά το Συλλογικό αγαθό σε αντίθεση με το ατομικό, πόσο επικίνδυνη είναι και αντιδραστική είναι η νοοτροπία του «Ελληνάρα» που κάνει «ότι του γουστάρει χωρίς να δίνει λογαριασμό».
Να σημειωθεί ότι εκτός των επισκεπτών της Πρωτομαγιάς, σκουπίδια άφησαν και άλλοι εκδρομείς, ακόμη και σχολεία, γεγονός που γεννά και ερωτηματικά για τις ευθύνες όσων δασκάλων δεν επέβλεψαν αποτελεσματικά τον καθαρισμό του χώρου μετά το τέλος της εκδρομής.
Αναπάντητο επίσης παραμένει το ερώτημα τι θα γίνει με το έργο συντήρησης και αναβάθμισης όλου του άλσους. Η μελέτη από το Δασαρχείο έχει κατατεθεί εδώ και καιρό και το έργο έχει ενταχτεί στον Πόρο Ανάπτυξης για χρηματοδότηση με σύμφωνη γνώμη και του Δήμου Κοζάνης. Είναι μια δουλειά που έπρεπε να γίνει εδώ και δέκα χρόνια ! Εξάλλου πρόκειται για ένα έργο που δένει γάντι με τους στόχους του Πόρου («βελτίωση περιβάλλοντος ποιότητας ζωής»). Γιατί ενώ έχει ενταχτεί στο ΕΑΠ 2007-2011 το έργο λιμνάζει στη Νομαρχία ; Πότε θα διατεθούν τα 300.000 που εγκρίθηκαν ; Του χρόνου το πενταετές πρόγραμμα του Πόρου τελειώνει (2011). Μήπως το κονδύλιο για το Κουρί πρόκειται «να βουλώσει άλλες τρύπες» ενόψει εκλογών το Νοέμβρη ;
Δεν θα συνεχίσουμε άλλο, γιατί δεν θέλουμε να επαναλάβουμε όσα είπαμε στην προηγούμενη ανακοίνωση μας για το θέμα.
Μπράβο στις γιαγιάδες και τους παππούδες του ΚΑΠΗ που ήλθαν να καθαρίσουν ότι πέταξαν τα … «εγγόνια» τους
Μπράβο στα προσκοπάκια που δούλεψαν με υπευθυνότητα επαγγελματία !
Μπράβο στον Ερυθρό Σταυρό που έστειλε τρεις εθελόντριες για κάθε ενδεχόμενο.
Μπράβο στους πολίτες που άφησαν την Κυριακάτικη «ζαχαρένια» τους και ήρθαν να βάλουν ένα χεράκι.
Μπράβο στους .. μόνιμους καθαριστές της Οικολογικής Κίνησης που δεν ξέρουν μόνο να διαμαρτύρονται, αλλά και να «βάζουν πλάτη» όποτε χρειαστεί.

31 -5-2010
ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΚΟΖΑΝΗΣ

Διαβάστε περισσότερα...

Το χώμα που φλέγεται...


Ήταν στις αρχές του 1900, όταν οι κάτοικοι της περιοχής της Εορδαίας, σκάβοντας λίγο στο χώμα ανακάλυψαν ότι παίρνει εύκολα φωτιά. Το θέαμα τούς συνεπήρε, τούς εντυπωσίασε και τότε όλοι μιλούσαν για το χώμα που φλέγεται. Άρχισαν έτσι να το χρησιμοποιούν, υποτυπωδώς, για οικιακή χρήση, για θέρμανση. Ωστόσο, το εμπορικό δαιμόνιο των Μικρασιατών Γιώργου Παυλίδη και Κωσταντίνου Αδαμόπουλου τούς οδήγησε, περίπου στα 1930, στην πρώτη συστηματική εκμετάλλευση του λιγνίτη. Οι εξελίξεις που ακολούθησαν είχαν τη μορφή χιονοστιβάδας. Το 1937, η ελληνική πολιτεία ανέθεσε στον Γερμανό καθηγητή Κέγκελ να διενεργήσει μια συστηματική έρευνα ώστε να διαπιστωθούν τα αποθέματα του λιγνίτη. Η συγκεκριμένη έρευνα, όπως και εκείνες που ακολούθησαν, ανέδειξαν ένα υπέδαφος πλούσιο σε καύσιμη ύλη. Έτσι, η Πτολεμαΐδα, κυρίως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, βρέθηκε στο επίκεντρο του πανελληνίου ενδιαφέροντος στον τομέα της ενέργειας, σε μια εποχή κρίσιμη για ολόκληρη τη χώρα. Οι πρώτες υπογραφές μπαίνουν, οι απαραίτητες προετοιμασίες ολοκληρώνονται και το ελληνικό δημόσιο, οι επιχειρηματίες της Δυτικής Μακεδονίας, ακόμη και ο γερμανικός οίκος Φριντ Κρουπ, στο πλαίσιο της συνεργασίας με τη γερμανική κυβέρνηση, συνεργάζονται για το πρώτο εγχείρημα αυτού του μεγέθους στη χώρα: "Το μεγαλύτερο όνειρο που χρόνια ολόκληρα εθέρμαινε τους κατοίκους της επαρχίας μας και έδιδε ελπίδας δια μια καλυτέραν ανάπτυξιν και πρόοδον του τόπου μας, πραγματοποιείται: η λιγνιτοφόρος έκτασις της Εορδαίας, ήτις περικλείει εις το υπέδαφός της εκατομμύρια τόνους λιγνίτου αξιοποιείται πλέον και η περιοχή μας εισέρχεται εις τον βιομηχανικόν τομέα της χώρας, με τα πλέον ευοιώνους προϋποθέσεις δι' ένα λαμπρόν μέλλον", γράφει η εφημερίδα της Πτολεμαΐδας "Επαρχιακή Φωνή", στο φύλλο της που δημοσιεύεται την Κυριακή 4 Αυγούστου 1957. Το δημοσίευμα αναφέρεται στη θεμελίωση των πρώτων λιγνιτικών έργων από τον βασιλιά Παύλο, παρουσία του επιχειρηματία της περιοχής και αναδόχου του έργου Μποδοσάκη Αθανασιάδη, μελών της κυβέρνησης, των πρεσβευτών της Αμερικής και της Γερμανίας και άλλων επισήμων. Τότε, ο Μποδοσάκης Αθανασιάδης είχε πει με νόημα: "είμαι βέβαιος ότι η περιοχή αυτή, με το μέχρι προ ολίγου ειδυλιακόν αγροτικόν τοπίον της, θα γίνει συντόμως μια περιοχή με σφύζουσαν βιομηχανικήν δραστηριότητα, η οποία θα δώσει λύσιν εις πολλά εκ των προβλημάτων, όχι μόνο της Επαρχίας και του Νομού, αλλά της Μακεδονίας και της Χώρας εν γένει". Έτσι και γίνεται. Οι εξελίξεις διαδέχονται η μία την άλλη, όπως και τα εγκαίνια των διανοίξεων ορυχείων και η λειτουργία νέων μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Πτολεμαΐδα, Νότιο Πεδίο, Καρδιά, Άγιος Δημήτριος και αργότερα Μελίτη Φλώρινας και Αμύνταιο συμμετέχουν ενεργά στην εκμετάλλευση των πλούσιων κοιτασμάτων λιγνίτη. Παράλληλα, η Δυτική Μακεδονία αλλάζει χαρακτήρα και από μια ήπια αγροτική περιοχή γίνεται βιομηχανικό κέντρο. Οι γεωργοί και οι κτηνοτρόφοι γίνονται εργάτες στα ορυχεία και τα υπάλληλοι στα εργοστάσιο, ενώ οι επιπτώσεις στο περιβάλλον κάνουν περισσότερο από εμφανή την παρουσία τους. Όλη αυτή την πορεία, τα όνειρα και τα βιώματα των κατοίκων της περιοχής, τα δημοσιεύματα του Τύπου και τις επιδράσεις των γεγονότων στον ενεργειακό χάρτη της χώρας μας φιλοδοξεί να "κλείσει" μέσα του ο ψηφιακός μουσειακός - εκπαιδευτικός χώρος για την ενέργεια, που πρόκειται να δημιουργηθεί στην Πτολεμαΐδα. "Η ιδέα για τη δημιουργία αυτού του μουσείου ανήκει στη δημοτική αρχή της πόλης, που θέλησε να διατηρήσει την ιστορική διαδρομή ενός τόπου, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον λιγνίτη. Μέσα από το μουσείο θα μπορεί κάποιος να δει με παραστατικό τρόπο πώς επηρεάστηκε η περιοχή από τη ΔΕΗ και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για το προς τα που οδεύει στη συνέχεια", λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο διευθυντής του Βιοτεχνικού Πάρκου Πτολεμαΐδας, Κώστας Νίκου. Το μουσείο θα δημιουργηθεί εντός του χώρου του Βιοτεχνικού Πάρκου που θα αναπτυχθεί σε μια έκταση 560 στρεμμάτων. Συγκεκριμένα, θα στεγαστεί στον χώρο της πρώην λιπασματοβιομηχανίας ΑΕΒΑΛ, η οποία έχει περιέλθει στην ιδιοκτησία του Δήμου. Ήδη, η Αναπτυξιακή Εταιρεία Δυτικής Μακεδονίας ΑΝΚΟ, με χρηματοδότηση από τον ειδικό αναπτυξιακό πόρο για την περιοχή, ξεκινά μουσειογραφική μελέτη, η οποία αναμένεται να δημοπρατηθεί το φθινόπωρο. Κονδύλια για την υλοποίηση του έργου, ύψους 7 εκατομμυρίων ευρώ, θα αναζητηθούν μέσω του ΕΣΠΑ, της ΔΕΗ ή και ιδιωτών, ενώ ο χρονικός ορίζοντας λειτουργίας του μουσείου τοποθετείται σε 2,5 χρόνια από τη δημοπράτηση. "Στόχος του εγχειρήματος είναι το μουσείο να μεταδίδει στον επισκέπτη βιωματικά στοιχεία. Στην παρουσίαση θα επιστρατευτούν η τεχνική της αφήγησης ιστοριών, η βιωματική μάθηση, η έκθεση του τοπικού Τύπου και των σχετικών δημοσιευμάτων, η παράθεση πλούσιου φωτογραφικού υλικού" τονίζει ο κ. Νίκου. Στην προσπάθεια συμμετέχει πλήθος ειδικών -και όχι μόνο- καθώς πολλοί είναι εκείνοι, που έχουν εργαστεί σκληρά, επί δεκαετίες, για τη διατήρηση του ιστορικού πλούτου της πατρίδας τους. Ένας από αυτούς είναι και ο αρχιμανδρίτης Νικηφόρος Μανάδης,ο οποίο κατάφερε να δημιουργήσει ένα σημαντικό αρχείο, που θα χρησιμοποιηθεί από το μουσείο. Ο ίδιος αγωνίζεται τώρα να "περισώσει" την ιστορία των οικισμών που μετεγκαθίστανται προκειμένου να "προσφέρουν" τη γη τους στη ΔΕΗ. Σημείο αιχμής της προσπάθειάς του είναι οι οικισμοί της Ποντοκώμης και της Μαυροπηγής, για τους οποίους ξεκινούν τώρα οι διαδικασίες της μετεγκατάστασης. Το νέο μουσείο θα είναι αφιερωμένο στο λιγνίτη, το χώμα που φλέγεται και πρόκειται να αναδείξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Πτολεμαΐδας στον ενεργειακό χάρτη της Ελλάδας. Ο επισκέπτης θα μπορεί να δει με τον πιο παραστατικό τρόπο κάθε κομμάτι της ιστορίας της περιοχής. Θα μπορεί, επίσης, να βγάλει και τα δικά του συμπεράσματα για το αν άξιζε τελικά τον κόπο. Επ΄ αυτού ο διευθυντής του Βιοτεχνικού Πάρκου Πτολεμαΐδας, Κώστας Νίκου σχολιάζει: "Η περιοχή γνώρισε μια ανάπτυξη που δεν θα τη γνώριζε, αν δεν υπήρχε ο λιγνίτης. Από χωριό η Πτολεμαΐδα έγινε βιομηχανική πόλη. Από την άλλη, όμως, πλευρά οι επιπτώσεις στο περιβάλλον ήταν μεγάλες και υπάρχουν ακόμη ερωτηματικά για το αν έγιναν οι απαραίτητες αναπλάσεις, τα κρίσιμα περιβαλλοντικά έργα, για το αν η Πτολεμαΐδα πλήρωσε, άδικα ή δικαιολογημένα, μέχρις ενός σημείου, το γεγονός ότι σήμερα το όνομά της αποτελεί συνώνυμο της ρύπανσης".

© 2010 ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ - ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Διαβάστε περισσότερα...

Η Ποντοκώμη σήμερα 31/05/2010...

Διαβάστε περισσότερα...

Οι υποσχέσεις της (Δ)ΕΗ Α.Ε δια μέσω του Ζερβού...

Διαβάστε περισσότερα...

« Το ουσιαστικό είναι αόρατο στο μάτι»...


« Η φράση αυτή είναι από το όμορφο βιβλίο του Σαιντ- Εξυπερύ “Ο Μικρός Πρίγκηπας”. H ιστορία αναφέρεται σε ένα μικρό αγόρι που ζει σε ένα αστέρι. Το αγόρι είναι ένα λεπτό, ευαίσθητο και καταπληκτικό παιδί. Κάποια στιγμή φεύγει από το αστέρι του και πετάει σε άλλους πλανήτες για να αποκτήσει σοφία, μαθαίνοντας για την αγάπη, τη ζωή και τους ανθρώπους. Συναντάει πολλά περίεργα πράγματα. Ανάμεσα στα άλλα γνωρίζει ένα πολύ σοφό υποκείμενο, μια αλεπού, και η μικρή αλεπού λέει στον πρίγκιπα “ Εξημέρωσέ με “. Ο πρίγκιπας της λέει ότι δεν ξέρει τι σημαίνει αυτό. Η αλεπού τότε του μαθαίνει πώς να κάνει σχέσεις με τους ανθρώπους, να τους γνωρίζει και να τους νοιάζεται. Έτσι λοιπόν ξεκίνησαν το τελετουργικό της εξημέρωσης, που είναι το όμορφο τελετουργικό του ανοίγματος στον άλλον. Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Και όταν έφτασε η ώρα για την αναχώρησή του-
« Αντίο» της είπε.
«Αντίο» είπε η αλεπού. «Και τώρα θα σου πω το μυστικό μου, ένα πολύ απλό μυστικό. Μόνο με την καρδιά μπορεί κανείς να δει σωστά. Το ουσιαστικό είναι αόρατο στο μάτι.»
«Το ουσιαστικό είναι αόρατο στο μάτι» επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να μην το ξεχάσει.
Ποιοι είναι οι παράγοντες που μας εμποδίζουν να δούμε το ουσιαστικό; Πρώτα απ’ όλα νομίζω είναι η εκπαίδευσή μας. Τα πράγματα που έχουμε μάθει, η γλώσσα, η αντίληψή μας, ό,τι έχει ετοιμάσει για εμάς το κεντρικό νευρικό μας σύστημα. Το στερεοποιημένο μυαλό μας. Πιστεύουμε ειλικρινά ότι αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν πραγματικότητα είναι το μόνο που υπάρχει. Θεωρούμε και το εγώ μας σαν κάτι ουσιαστικό, τον εαυτό που κατασκευάσαμε. Θα σας πω, όμως, μια αλήθεια. Δεν τον κατασκευάσατε εσείς τον εαυτό. Άλλοι τον έφτιαξαν. Οι άλλοι σας είπαν ποιος πρέπει να είστε και ποιος όχι, πως πρέπει να κινείστε, να μυρίζετε και να κάνετε τα περισσότερα πράγματα που κάνετε. Τι θαυμάσιο θα ήταν να υποχωρήσουμε και να κάνουμε αυτό που λένε οι Ασιάτες: «Άφησε το εγώ σου πάνω στο τραπέζι, βγες από τον εαυτό σου και άφησέ τον εκεί. Πες του να περιμένει εδώ. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπουν μέσα σου τα νέα μηνύματα». Ο εαυτός κατασκευάζει τεράστια τείχη γύρω του για αυτοπροστασία. Αυτά τα τείχη τα ονομάζει πραγματικότητα. Οτιδήποτε δεν ταιριάζει με αυτό που ο περιτειχισμένος εαυτός θεωρεί πραγματικό, δεν αφήνεται να περάσει από το τείχος.
Έτσι οι περισσότεροι από εμάς περνάμε με τη ζωή μας βλέποντας μόνο ό,τι θέλουμε να δούμε, ακούγοντας μόνο ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, μυρίζοντας ό,τι θέλουμε να μυρίσουμε, ενώ όλα τα υπόλοιπα παραμένουν απολύτως αόρατα. Όλα τα πράγματα βρίσκονται εδώ. Για να τα δούμε το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να τα αφήσουμε να μπουν, να τα αγγίξουμε, να τα γευτούμε, να τα δαγκώσουμε, να τα αγκαλιάσουμε, να τα ζήσουμε όπως είναι- όχι όπως είμαστε εμείς.
Το χειρότερο από όσα μας εμποδίζουν να δούμε είναι η απάθεια. Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, αλλά η απάθεια. Οι άνθρωποι πρέπει να ξυπνήσουν από την απάθεια, γιατί είναι χειρότερη και από το θάνατο. Το μίσος μπορώ να το αντιμετωπίσω, το ίδιο και το θυμό, την απελπισία, μπορώ να αντιμετωπίσω οποιονδήποτε άνθρωπο αισθάνεται κάτι, αλλά το τίποτα δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω. Όπου και να γυρίσουμε κάτι μας περιορίζει. Όλα αυτά, όμως, μπορούν να αλλάξουν. Είναι τρομερό να υπάρχουν τόσα πολλά και εμείς να μένουμε ικανοποιημένοι με τόσα λίγα. Ελευθερία σημαίνει να επιλέγεις και να προτιμάς κάποιες λύσεις, φτάνει να δέχεσαι την ευθύνη της ελευθερίας σου. Και όταν δοκιμάζεις τις λύσεις σου και δεν τις βρίσκεις του γούστου σου, μην τα βάζεις με μένα. Βάλ’ τα με τις επιλογές σου και δοκίμασε κάποια άλλη εναλλακτική λύση.
Σκεφτήκατε ποτέ να κοιτάξετε τι λέει το λεξικό για μια λέξη σαν τη ζωή; « Ζωή είναι η ιδιότητα που διακρίνει έναν ζωντανό οργανισμό από ένα νεκρό». Αλλά ο ορισμός που μου αρέσει πιο πολύ είναι ο τελευταίος; «Να περνά ή να ξοδεύεις το χρόνο». Οι περισσότεροι δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να περνούν ή να ξοδεύουν το χρόνο τους. Πολλοί λίγοι είμαστε ζωντανοί με την πραγματική έννοια της λέξης και ζούμε απόλυτα. Όσο αφήνει κανείς τη ζωή του στα χέρια των άλλων ποτέ δεν θα ζήσει. Πρέπει να πάρει την ευθύνη να διαλέξει και να καθορίσει τη ζωή του.
Φοβόμαστε να ζήσουμε τη ζωή και γι΄αυτό δε βιώνουμε, δε βλέπουμε, δεν αισθανόμαστε, δεν τολμάμε. Δεν νοιαζόμαστε! Και κατά συνέπεια δε ζούμε, γιατί η ζωή είναι ενεργή συμμετοχή. Ζωή σημαίνει να βρωμίζεις τα χέρια σου, σημαίνει να πηδάς στη μέση της γιορτής, σημαίνει να πέφτεις με τα μούτρα. Ζωή σημαίνει να πηγαίνεις πέρα τον εαυτό σου- προς τα αστέρια.
Όταν ελπίζεις κινδυνεύεις να πονέσεις. Όταν δοκιμάζεις κινδυνεύεις να αποτύχεις. Και όμως πρέπει να ρισκάρεις, γιατί η μεγαλύτερη αποτυχία στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτα. Και όποιος δε ρισκάρει τίποτα δεν κάνει τίποτα, δεν έχει τίποτα, δεν είναι τίποτα. Μπορεί να αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη, αλλά δε μαθαίνει, δεν αλλάζει, δε νιώθει, δεν αναπτύσσεται, δε ζει και δεν αγαπά. Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του. Έχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό, την ατομική του ελευθερία. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος. Το να κρατά κρυμμένο τον εαυτό σου, να τον χάνεις με τις αυτομειωτικές σου ιδέες, είναι θάνατος. Μην αφήσεις να σου συμβεί αυτό. Η μεγαλύτερη υποχρέωσή σου είναι να γίνεις όλα όσα είσαι, όχι μόνο για δικό σου όφελος, αλλά και για δικό μου.»

Συγκεντρωμένα αποσπάσματα από το βιβλίο «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του Λεό Μπουσκάλια.

Πηγή: http://ramnousia.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα...

Ομιλία πρόεδρου ΔΕΗ στην Πτολεμαίδα...


Κύριοι Νομάρχες, Κύριοι Βουλευτές, Αγαπητοί Συνάδελφοι,
Πέντε μήνες πέρασαν από τότε που βρέθηκα για τελευταία φορά ανάμεσά σας. Πέντε μήνες γεμάτους προκλήσεις για τη ΔΕΗ, αλλά και τη χώρα. Πέντε μήνες, μέσα στους οποίους έγινε ξεκάθαρο πως – δυστυχώς - σκληρά οικονομικά μέτρα είναι απαραίτητα, τόσο για να μην κλονιστεί η ευημερία των πολιτών της χώρας, αλλά και για να διασφαλιστεί το μέλλον των επόμενων γενεών. Ένα μέλλον χωρίς τα βαρίδια και ολέθρια λάθη του παρελθόντος, που οδήγησαν τη χώρα σε μια άνευ προηγουμένου κρίση.
Σε αυτήν την πολύ δύσκολη περίοδο, η Ελληνική Κοινωνία καλείται και πρέπει να συμπεριφερθεί υπεύθυνα και αλτρουιστικά, με γνώμονα το κοινό καλό.
Η ΔΕΗ – η μεγαλύτερη Επιχείρηση στην Ελλάδα, οφείλει, για ακόμη μια φορά, να προσδώσει στην χώρα μια νέα αναπτυξιακή διάσταση. Μια ανάπτυξη, που θα αποτελέσει πυλώνα για την έξοδο από την κρίση μέσω στρατηγικών επενδύσεων και ενός νέου ενεργειακού μοντέλου. Η Επιχείρησή μας είναι ένας ζωντανός οργανισμός, με πολύπλευρες δραστηριότητες. Εξ’ ορισμού, λοιπόν, η ΔΕΗ αποτελεί κομμάτι της Ελληνικής Κοινωνίας και κάθε πολίτη που ζει στη χώρα μας.
Η ΔΕΗ, μέρος της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, δεν αποτελεί μια Επιχείρηση που αποσκοπεί μόνο στο κέρδος. Είναι βασικό στοιχείο του κοινωνικού ιστού και με ευθύνη και συνέπεια θα συνεχίσει να στηρίζει τη χώρα, αλλά και να παίρνει δύναμη από τους πολίτες, προκειμένου να βελτιώνεται διαρκώς. Η διημερίδα αποτελεί ευκαιρία για να δούμε το πού βρισκόμαστε σήμερα, να σας παρουσιάσω τις θέσεις της Διοίκησης, να ακούσω τους προβληματισμούς σας, να ανταλλάξουμε ιδέες και απόψεις και, για άλλη μια φορά, να αποδείξουμε, πως η καλή και σταθερή επικοινωνία και συνεργασία μπορεί να αποτελέσουν βασικά εφόδια για την επίτευξη των κοινών φιλόδοξων στόχων μας.
Κατά τη διάρκεια της τελευταίας μου επίσκεψης ανακοίνωσα μια σειρά από δεσμεύσεις απέναντι σας, βασισμένες στο αναπτυξιακό τρίπτυχο της ΔΕΗ : Ανάπτυξη – Απασχόληση – Περιβάλλον.

Α. ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ
Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω από το θέμα της Απασχόλησης που, αν και πάντα επίκαιρο, σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο είναι ζωτικό, τόσο για την ίδια την Επιχείρηση, όσο και για την Ελληνική Κοινωνία. Σε μια περίοδο, κατά την οποία ανατρέπεται το μέχρι σήμερα εργασιακό καθεστώς που γνωρίζαμε , η ΔΕΗ κατάφερε και εξασφάλισε την πρόσληψη του αναγκαίου για την βιωσιμότητα της Επιχείρησης προσωπικού.
Συγκεκριμένα,ολοκληρώνονται οι 400 πρώτες προσλήψεις νέων υπαλλήλων και μέχρι το τέλος του έτους θα έχουν προσληφθεί συνολικά περί τα 1600 άτομα, ενώ για το 2011 προσβλέπουμε για την κάλυψη ακόμα 400 θέσεων εργασίας. Παράλληλα, έχω δώσει εντολή στις Γενικές Διευθύνσεις να ολοκληρώσουν άμεσα απογραφή του ανθρώπινου δυναμικού αλλά και των αναγκών, προκειμένου να προχωρήσουμε σε στοχευμένες προσλήψεις για συγκεκριμένες θέσεις, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα της Επιχείρησης.
Κυρίες και κύριοι:
Σε αυτήν την δύσκολη περίοδο, κανείς δεν μας χαρίζεται. Η πιο επιτυχημένη ελληνική βιομηχανία έχει ανάγκη για περαιτέρω στελέχωση. Ο συνδυασμός μιας επιτυχημένης επιχειρηματικής πορείας, η κοινωνική και αναπτυξιακή μας διάσταση για την χώρα που είναι αντιληπτή από όλους, μας επιτρέπει τον συγκεκριμένο σχεδιασμό τον οποίο και θα υλοποιήσουμε. Είχα αναλάβει λιγότερο από έναν μήνα ως Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της ΔΕΗ, όταν είχα επισκεφθεί την Κοζάνη και την Πτολεμαΐδα το Δεκέμβριο του 2009. Τότε είχα ενημερωθεί από εργαζόμενους σε εργολάβους της ΔΕΗ, για πολύ σοβαρά εργασιακά προβλήματα που αντιμετώπιζαν. Θέλω να είμαι απόλυτα σαφής. Η διασφάλιση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων στους εργολάβους και υπεργολάβους της ΔΕΗ Α.Ε. αποτελεί, για την Επιχείρησή και εμένα προσωπικά, ύψιστη ευθύνη. Πρακτικές εργασιακού μεσαίωνα είναι απαράδεκτο να υπάρχουν και σε καμιά περίπτωση δεν συνάδουν με το μοντέλο που εμείς προωθούμε. Αμέσως μετά την τότε επιστροφή μου στην Αθήνα, έδωσα εντολή για τη συγκρότηση ομάδας από Στελέχη της Επιχείρησης, η οποία και κατάρτισε συμβατικές ρήτρες και όρους, που θα περιλαμβάνονται εφεξής στο σώμα των Διακηρύξεων και των Συμβάσεων Έργων και Υπηρεσιών. Με αυτόν τον τρόπο, η ΔΕΗ δημιουργεί ένα πλέγμα ρυθμίσεων, το οποίο προστατεύει τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα όλων των συνεργαζομένων με τη Επιχείρηση εργοληπτών και προμηθευτών. Οι συμβατικές ρήτρες ενδεχομένως να ανεβάσουν το κόστος για την Επιχείρηση. Η κερδοφορία όμως δεν είναι μόνο αυτή που χαρακτηρίζει μια Επιχείρηση ως επιτυχημένη. Ένα καλό και ασφαλές εργασιακό περιβάλλον, η πάγια καταβολή ασφαλιστικών εισφορών από τους εργολάβους στους εργαζομένους, καθώς και η σωστή αμοιβή για τις προσφερόμενες υπηρεσίες και εργατοώρες δεν αποτελούν αντικείμενο προς διαπραγμάτευση. Η πλήρης και σωστή εφαρμογή τους από όλους αποτελούν επιτακτική ανάγκη, και η Διοίκηση δεν θα διστάσει να καταγγείλει απαράδεκτες συμπεριφορές και τακτικές εκμετάλλευσης, ασχέτως του βραχυπρόθεσμου για την Επιχείρηση κόστους. Γιατί το κόστος θα είναι βραχυπρόθεσμο!, ενώ πολλαπλά και μακροπρόθεσμα τα οφέλη.
Σας διαβεβαιώνω ότι η ΔΕΗ θα εξακολουθήσει να αποτελεί τον κύριο μοχλό ενίσχυσης της απασχόλησης και αύξησης των εισοδημάτων της περιοχής και παράλληλα θα πάρει όσες ακόμα αποφάσεις χρειάζονται για την περαιτέρω διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων.

Β. ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Όσον αφορά την αναπτυξιακή μας πολιτική. Η ΔΕΗ στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας σχεδιάζει, στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Σχεδίου έως το 2015, να πραγματοποιήσει παραγωγικές επενδύσεις της τάξης των € 1,8 δις. Στο πρόγραμμα περιλαμβάνεται η κατασκευή δυο νέων λιγνιτικών Μονάδων στην Πτολεμαΐδα (Μονάδα Πτολεμαΐδα V) και τη Μελίτη (Μονάδα Μελίτη II). Η Διοίκηση προχώρησε ήδη από τις 20 Απριλίου 2010 στην άμεση προκήρυξη του Διαγωνισμού για την Πτολεμαΐδα 5. Το έργο θα ανατεθεί αφού εγκριθεί η Περιβαλλοντική Μελέτη των Ορυχείων Πτολεμαΐδας. Ήδη η κατάθεση προσφορών ορίσθηκε για την 1/9/2010Σε συμφωνία με τα υπεσχημένα από τη Διοίκηση, η Μονάδα Ι του ΑΗΣ Πτολεμαΐδας, ισχύος 70 MW θα αποσυρθεί σύντομα.
Θα ακολουθήσει η σταδιακή απόσυρση των Μονάδων ΙΙ, ΙΙΙ και IV του ΑΗΣ Πτολεμαΐδας και του ΑΗΣ ΛΙΠΤΟΛ μέχρι το 2015. Για το διαγωνισμό που αφορά τη Μελίτη ΙΙ επανεξετάζονται οι βασικές τεχνικές και εμπορικές παράμετροι του Έργου. Η απόφαση για να την επαναπροκήρυξη του Έργου συναρτάται με την απόφαση της Πολιτείας για την ανάθεση της εκμετάλλευσης του ορυχείου της Βεύης. Επίσης, βρίσκεται σε εξέλιξη η εγκατάσταση ηλεκτρομηχανολογικού εξοπλισμού στον υπό κατασκευή ΥΗΣ Ιλαρίωνα, εγκατεστημένης ισχύος 153 MW. Επιπλέον, η ΔΕΗ Α.Ε. σε συνεργασία με διάφορους Δήμους και Δημοτικούς φορείς που αυτοί έχουν συστήσει, έχει προχωρήσει στην υλοποίηση σειράς έργων, προκειμένου να καταστεί δυνατή η τροφοδότηση θερμικής ενέργειας, με τη μορφή θερμού νερού, από τους ΑΗΣ προς γειτονικές τους πόλεις. Στόχος της προσπάθειας αυτής είναι αφενός η διασφάλιση ενός διαρκούς και οικονομικού τρόπου θέρμανσης των κατοικιών των πόλεων αυτών και αφετέρου η ταυτόχρονη μείωση της ρύπανσης του περιβάλλοντος.

Γ. ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ
Σχετικά με το σημαντικό θέμα των απαλλοτριώσεων, θα ήθελα να αναφέρω τα ακόλουθα:
Έχει ήδη ολοκληρωθεί η διαδικασία αναγκαστικής απαλλοτρίωσης του Οικισμού του Κλείτους. Κατά τη διαβούλευση που πραγματοποιήθηκε μεταξύ της Διοίκησης της ΔΕΗ και τοπικών παραγόντων του Νομού Κοζάνης, στο πλαίσιο της προηγούμενης επίσκεψής μου στην Κοζάνη και στη συνέχεια σε σύσκεψη που έγινε στην Αθήνα, και με στόχο την ικανοποίηση αιτήματος των κατοίκων της περιοχής για άμεση και συνολική απαλλοτρίωση των οικισμών και κτηματικών περιφερειών Ποντοκώμης και Μαυροπηγής, αποφασίστηκε να εκπονηθεί νέα ΜΠΕ – η οποία και κατατέθηκε τον Φεβρουάριο του 2010, για το Έργο Επέκτασης προς τα Δυτικά του Λιγνιτωρυχείου Μαυροπηγής και Νοτιοδυτικού Πεδίου Πτολεμαΐδας . Με την επικείμενη έκδοση της σχετικής ΚΥΑ ΕΠΟ, θα προχωρήσουν και οι διαδικασίες των παραπάνω απαλλοτριώσεων, ικανοποιώντας πλήρως τις απαιτήσεις των τοπικών κοινωνιών, οι οποίες θα ολοκληρωθούν πολύ νωρίτερα από τη χρονική στιγμή, κατά την οποία θα θιγούν οι απαλλοτριούμενες περιοχές από τα Ορυχεία.

Δ. ΑΠΕ
Κυρίες και κύριοι:
Στην ΔΕΗ δίνουμε στρατηγική έμφαση στην υλοποίηση επενδύσεων σε έργα ΑΠΕ, με στόχο την υλοποίηση μέχρι το 2015 ενός επενδυτικού σχεδίου που θα ξεπεράσει τα € 2 δισ., με την προσθήκη περίπου 1.000 νέων MW ΑΠΕ, καθιστώντας τον όμιλο της ΔΕΗ πρωταγωνιστή και σε αυτόν τον τομέα στη χώρα μας. Οι δρομολογημένες επενδύσεις κινούνται παράλληλα με τον πλήρη επανασχεδιασμό της μακροχρόνιας ενεργειακής πολιτικής που έχει ξεκινήσει ο Όμιλος της ΔΕΗ, κατανοώντας ότι, η στροφή στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας είναι πλέον «μονόδρομος». Η ανανέωση του προσωπικού, οι επενδύσεις και η στροφή στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας θα προσφέρουν τα εξής πλεονεκτήματα:
·Μεγαλύτερη αξιοποίηση των εγχώριων ενεργειακών πόρων σημαίνει μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας από το εξωτερικό.
·Η συμμετοχή των νέων λιγνιτικών Μονάδων και των ΑΠΕ στο ενεργειακό χαρτοφυλάκιο της ΔΕΗ σημαίνει μικρότερη επίδραση στα οικονομικά αποτελέσματά της από τις απότομες διακυμάνσεις των διεθνών ενεργειακών τιμών.
·Η ανάπτυξη των ΑΠΕ από τη ΔΕΗ είναι η εγγύηση για την προστασία των θέσεων απασχόλησης.
Αναφορικά με τα έργα Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας στην Δυτική Μακεδονία, τον Δεκέμβριο είχα ανακοινώση την υλοποίηση από την θυγατρική ΔΕΗ Ανανεώσιμες:
1. Τριών μεγάλων έργων ηλιακής ενέργειας συνολικής ισχύος 81,7 MW και εκτιμώμενου επενδυτικού κόστους περίπου 460 εκατ. ευρώ. Καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια, ώστε το πρώτο από αυτά τα έργα, το Φωτοβολταϊκό Πάρκο Βιομηχανικής Περιοχής Φλώρινας, να τεθεί σε λειτουργία μέσα στο 2010
2. Συνολικά επτά (7) Μικρών Υδροηλεκτρικών Σταθμών, οι οποίοι βρίσκονται κοντά ή στη φάση της κατασκευής στη Δυτική Μακεδονία, η συνολική ισχύς των οποίων θα ανέλθει σε περίπου 14 MW.
Στην ΔΕΗ θέλουμε να προσδώσουμε και μια νέα διάσταση αναφορικά με την χρήση των ΑΠΕ. Δεδομένου ότι η ΔΕΗ ΑΕ ενδιαφέρεται για την ανάπλαση και αποκατάσταση των εδαφών των εξαντλημένων ορυχείων στο λεκανοπέδιο της Κοζάνης – Πτολεμαϊδας, πιστεύουμε ότι είναι σκόπιμη η χρησιμοποίηση τους, για εγκατάσταση φωτοβολταικών και για εκμετάλλευση βιομάζας. Αντί λοιπόν αναπλάσεων με κλασικά καλλωπιστικά φυτά και δένδρα, μπορεί να γίνει ανάπλαση με ενεργειακές καλλιέργειες (αγριαγκινάρα – έχει ήδη διερευνηθεί από το ΚΑΠΕ). Τα ενεργειακά φυτά μετά την ωρίμανση, κοπή και ξήρανση τους μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην αρχή σε υφιστάμενες μονάδες των ΑΗΣ με σύγκαυση με λιγνίτη, αλλά και αυτόνομα αργότερα.

Ε. ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Η προστασία του Περιβάλλοντος αποτελεί Στρατηγική προτεραιότητα για την Επιχείρηση.
Στην ΔΕΗ σχεδιάζουμε και υλοποιούμε σειρά πολύ σημαντικών περιβαλλοντικών έργων.
Πέραν της αντικατάστασης των παλαιών και ρυπογόνων Μονάδων με νέες που θα ενσωματώνουν τις πλέον προηγμένες περιβαλλοντικές τεχνολογίες, σχεδιάζονται και υλοποιούνται έργα και δράσεις περιβαλλοντικής αναβάθμισης των υφιστάμενων Μονάδων που θα σας αναπτύξουν οι επόμενοι ομιλητές στελέχη της ΔΕΗ. Θα ήθελα να επισημάνω ότι τα άμεσα περιβαλλοντικά μέτρα, μαζί με όλα όσα έχουν ήδη ληφθεί, εντάσσονται πλέον στην νέα τολμηρή Περιβαλλοντική Στρατηγική της ΔΕΗ, η οποία θα αποτυπωθεί στο υπό κατάρτιση πενταετές Περιβαλλοντικό Επιχειρησιακό της Πρόγραμμα, σε συμφωνία τόσο με το προς επικαιροποίηση Επιχειρηματικό Σχέδιο 2010 – 2015, όσο και με το Στρατηγικό Σχέδιο για την περίοδο 2010 - 2020.
Κυρίες και κύριοι,
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα κρίσιμο για το μέλλον της ΔΕΗ θέμα.
Εδώ και αρκετές μέρες υπάρχει μια παραφιλολογία αναφορικά με το μέλλον της Επιχείρησης. Μια παραφιλολογία βασισμένη όχι σε στοιχεία, αλλά σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας, που μόνο σκοπό έχουν την επικοινωνιακή αποδόμηση της ΔΕΗ προς όφελος των ανταγωνιστών και άλλων συμφερόντων. Όπως κατ’ επανάληψη έχω τονίσει και όπως χαρακτηριστικά είπε η Υπουργός Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής κα Τίνα Μπιρμπίλη, δεν μειώνεται το ποσοστό του Δημοσίου στη ΔΕΗ, καθώς επίσης δεν πρόκειται να πωληθούν παραγωγικές Μονάδες της Επιχείρησης.
Ακόμα πιο σημαντικό είναι το γεγονός, πως η κυβέρνηση φαίνεται αποφασισμένη να πάρει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες, έτσι ώστε να προστατευτεί η ΔΕΗ από τον γεμάτο στρεβλώσεις ανταγωνισμό στον τομέα της ενέργειας, που κατάφορα αδικεί την Επιχείρηση μας. Αυτή η προοπτική σταθερότητας, επιτρέπει στη ΔΕΗ να συνεχίσει απρόσκοπτα, καθώς και να αναπτύξει περαιτέρω το υπό εξέλιξη μεγάλο επενδυτικό της πρόγραμμα, το οποίο είναι στην ουσία του περιβαλλοντικό.
Κυρίες και κύριοι:
Για να υπάρχει ασφάλεια εφοδιασμού για την χώρα, πρέπει να γίνει άριστη αξιοποίηση των εθνικών πόρων (δηλαδή λιγνίτης, νερά και ΑΠΕ). Ειδικά στην περίπτωση του λιγνίτη, το έχουμε συνδυάσει με τη δημιουργία νέων υπερσύγχρονών Μονάδων Υψηλής Απόδοσης και βέλτιστης περιβαλλοντικής συμπεριφοράς , έτσι ώστε να παραμείνει το καύσιμο ανταγωνιστικό. Όπως ξέρετε, λόγω των τεράστιων επιβαρύνσεων που θα έχει ο λιγνίτης από το 2013, θα μειωθεί η ανταγωνιστικότητά του σε σχέση με άλλες ενεργειακές πρώτες ύλες. Δέσμευση της ΔΕΗ είναι ότι θα καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών και τις ενεργειακής ασφάλειας μέσω μιας πορείας που θα βασίζεται στο τρίπτυχο Απασχόληση – Ανάπτυξη – Περιβάλλον.
Η κυρίαρχη πρόκληση που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε στην εποχή μας ως Επιχείρηση, αλλά και ως Κοινωνία γενικότερα, είναι η διασφάλιση ενός βιώσιμου μέλλοντος για εμάς και τις επόμενες γενιές και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσω ενός μακροχρόνιου ενεργειακού σχεδιασμού που θα έχει ως άξονες τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και την Ορθολογική Χρήση Ενέργειας. Στη ΔΕΗ με το υπό-αναθεώρηση Επιχειρησιακό Σχέδιο ένας κύκλος κλείνει και ένα νέο κεφάλαιο ετοιμαζόμαστε να ανοίξουμε. Ένα κεφάλαιο δυναμικής αναπτυξιακής πορείας που θα ξαναδώσει όραμα, προοπτική και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Μαζί με την Ελληνική Κοινωνία, θέτουμε τις βάσεις για μια σταθερή και βιώσιμη ανάπτυξη για την Ελληνική οικονομία, δίνουμε νέες προοπτικές απασχόλησης, ενώ παράλληλα διασφαλίζουμε ένα νέο ενεργειακό σύγχρονο αναπτυξιακό μοντέλο σύμφωνα με τις επιταγές και ανάγκες της κοινωνίας που υπηρετούμε.

Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Διημερίδα ΔΕΗ και τοπική κοινωνία...

Διαβάστε περισσότερα...

Μεθοδεύεται κλείσιμο όλων των εργαστηρίων στα πολυιατρεία της ΔΕΗ...


ΚΛΕΙΣΤΑ ΤΑ ΜΙΚΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΣΕ ΚΟΖΑΝΗ ΚΑΙ ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑ
Μεθοδεύεται κλείσιμο όλων των εργαστηρίων στα πολυιατρεία της ΔΕΗ.

Τα όρια του σκανδάλου αγγίζει η τακτική που ακολουθείται από τη διοίκηση του ΤΑΥΤΕΚΩ αλλά και από πολλές διοικήσεις των κατά τόπους ΠΕΚΑ σε ότι αφορά την προμήθεια ανα-λώσιμων υλικών στα εργαστήρια (αιματολογικά, ακτινολογικά, πνευμονολογικά κ.α) αλλά και την μη ανανέωση των συμβάσεων γιατρών που απασχολούνται σ’ αυτά τα εργαστήρια.
Συγκεκριμένα όπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι στα αιματολογικά εργαστήρια Κοζάνης και Πτολεμαίδας:
• Αργούν να γίνουν οι παραγγελίες ή καθυστερούν στην παράδοση, απαραίτητα αντιδραστήρια στους αιματολογικούς αναλυτές
• Μεγάλο πρόβλημα υπάρχει με αναλώσιμα υλικά (σύριγγες, λαστιχάκια, μπουκαλάκια για αίμα κλπ) που ενώ είναι μηδαμινής αξίας, είναι ταυτόχρονα και απαραίτητα για την λειτουργία των εργαστηρίων.
• Η αποκατάσταση των βλαβών των μηχανημάτων είναι χρονοβόρα με αποτέλεσμα να μην μπορούν να λειτουργήσουν τα εργαστήρια για μεγάλο χρονικό διάστημα.
• Οι ανανεώσεις των συμβάσεων των γιατρών, μικροβιολόγων αργούν σημαντικά και παραμένουν τα εργαστήρια κλειστά μέχρι να βγει η προκήρυξη και να γίνει η πρόσληψη.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών των καθυστερήσεων είναι να μην μπορούν να γίνουν οι εξετάσεις και να αναγκάζονται οι ασφαλισμένοι να καταφύγουν στα ιδιωτικά εργαστήρια ξοδεύοντας τεράστια ποσά από το ταμείο μας για εργασίες που μπορούν να γίνουν με μικρό κόστος αφού υπάρχει το προσωπικό και ο απαραίτητος εξοπλισμός.
Τα εργαστήρια Κοζάνης και Πτολεμαίδας ήταν μέχρι πρότινος κλειστά λόγω έλλειψης ανα-λώσιμων υλικών και η ειρωνεία είναι, ότι μόλις ήρθαν τα υλικά τέλειωσε η σύμβαση των γιατρών (ακόμα δεν έγινε η προκήρυξη των θέσεων) και παραμένουν πάλι κλειστά για άγνωστο χρονικό διάστημα! Στο αιματολογικό της Πτολεμαίδας υπηρετούν δυο συμβασιούχοι γιατροί και θα μπορούσαν όπως πρότειναν έγκαιρα οι εργαζόμενοι, αλλά και το Συνδικάτο μας εγγράφως, να ξεκινάνε σε διαφορετικές ημερομηνίες οι συμβάσεις τους.
Το Ακτινολογικό Εργαστήριο του ΠΕΚΑ Πτολεμαΐδας σταμάτησε να λειτουργεί για μεγάλο χρονικό διάστημα λόγω έλλειψης υγρών στερέωσης μηδαμινής αξίας αλλά το ποσά που εισέπραξαν τα ιδιωτικά εργαστήρια ήταν τεράστια!
Όπως καταγγέλλουν εγγράφως οι πνευμονολόγοι του ΠΕΚΑ Κοζάνης ενώ υπάρχει εδώ και ένα χρόνο μηχάνημα σπιρομέτρησης δεν υπάρχουν φίλτρα τα οποία είναι μικρής αξίας και οι ασφαλισμένοι αναγκάζονται να καταφύγουν σε ιδιώτες για εξετάσεις που κοστίζουν πανάκριβα στο ταμείο φτάνουν ακόμα και τα εκατό Ευρώ η μία! Οι γιατροί του ΠΕΚΑ Δυτι-κής Μακεδονίας ζητούσαν ήδη από τις 4 Μαΐου του 2009 σε έγγραφό τους προς την διεύ-θυνση του ΤΑΥΤΕΚΩ και του ΤΕΑΠΑΠ/ΔΕΗ την αγορά των συγκεκριμένων φίλτρων για να καλύψουν τις ανάγκες στα πολυιατρεία Κοζάνης και Πτολεμαίδας αλλά δυστυχώς δεν ήρ-θαν ποτέ!
Όλα αυτά δείχνουν ότι οι υπεύθυνοι του ΤΑΥΤΕΚΩ αδιαφορούν για τα τεράστια ποσά που κατασπαταλούνται από το ταμείο, τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να αποφευχθούν, αφού υπάρχει το εξειδικευμένο προσωπικό αλλά και τα απαραίτητα μηχανήματα. Εκτός από την ταλαιπωρία και τα προσωπικά έξοδα των ασφαλισμένων η υπόθεση αποτελεί και οικονομικό σκάνδαλο αφού τα ποσά που φεύγουν από το ταμείο που αντιμετωπίζει τε-ράστια οικονομικά προβλήματα, μπαίνουν στις τσέπες των ιδιοκτητών ιδιωτικών εργαστηρίων της περιοχής αλλά και ολόκληρης της χώρας.
Το Συνδικάτο μας εδώ και ένα χρόνο προειδοποιεί με αλλεπάλληλα έγγραφα τους υπεύ-θυνους του ΤΑΥΤΕΚΩ, της ΔΕΗ και των εκπροσώπων των εργαζομένων στο Δ.Σ του ΤΑΥΤΕΚΩ. Επίσης δημοσιοποίησε επανειλημμένως το πρόβλημα στον τύπο της περιοχής αλλά απ’ ότι φαίνεται «δεν ιδρώνει το αυτί» κανενός! Αίσθηση προκαλεί επίσης η «εκκωφαντική σιωπή» της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, των Εργατικών κέντρων και των συνδικάτων της ΔΕΗ.

Το γραφείο τύπου

Διαβάστε περισσότερα...

Η προσφορά...


Η προσφορά στον συνάνθρωπο μας, όπως επίσης στο περιβάλλον ,στη φύση και γενικά οπουδήποτε, είναι υψίστης σημασίας για την φυσική αλλά και εσωτερική ανάπτυξη μας …
Δεν είμαστε διαχωρισμένοι μεταξύ μας ,δεν είμαστε ξέχωροι από το περιβάλλον μας ,είμαστε όλοι ΈΝΑ, μια οντότητα, ένα σύμπαν !!!
Όταν προσφέρουμε οτιδήποτε ,η όταν κάνουμε μια οποιοδήποτε ενέργεια, γινόμαστε μεσολαβητές ,ενδιάμεσοι ,ούτως ώστε να περάσει ένα αγαθό ,μια ιδέα ,μια πληροφορία ,η να εκφραστή μια δράση στο περιβάλλον μας, στον φυσικό μας κόσμο ,η στον συνάνθρωπο μας.
Αυτό μας βάζει σε δημιουργική θέση ….να κινήσουμε την εσωτερική ενέργεια …
Είναι σημαντικό όταν κάνουμε μια οποιοδήποτε δράση ..να είμαστε στην ενέργεια μας ,στον εαυτό μας ,και να έχουμε πίστη ,ότι αυτή μας η προσφορά τοποθετείτε σωστά μέσα στο σύμπαν.
Έτσι την μεγαλύτερη σημασία την έχει το επίπεδο της δόνηση μας ,που είναι η ενέργεια που συνοδεύει την προσφορά μας. Άσχετα αν αυτό που προσφέρουμε είναι υλικό η πνευματικό ,η εσωτερική μας κατάσταση είναι που κάνει την διαφορά.
Το επίπεδο της δόνησης μας όσο υψηλότερο είναι ,τόσο και αυτό που προσφέρουμε, η ενεργούμε θα έχει καλύτερο αποτέλεσμα , είναι αυτό που πολύ απλά λέμε... να βάζουμε την καρδιά μας σε ότι κάνουμε...Αυτή η προσφορά στην οποία αναφέρουμε δεν έχει οικονομική αξία ,δεν μετριέται σε βάρος ,η σε μέγεθος ,ούτε έχει κάποιο άλλο διανοητικό χαρακτηρισμό...Είναι η επέκταση ,η έκφραση του πνεύματος μέσα από εμάς προς στο περιβάλλον μας...
Και ένα είναι σίγουρο...ότι αυτή η ενέργεια θα επιστρέψει σε εμάς ,όχι ίσως με τον ίδιο τρόπο ..αλλά θα επιστρέψει... ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΌΤΕΡΟ ΤΡΌΠΟ ...!!!
Μην φοβόμαστε να επενδύουμε και να προσφέρουμε στην ενότητα, διότι εμείς είμαστε...

Πηγή: http://atheatos.blogspot.com/

Διαβάστε περισσότερα...

Δύναμη ψυχής...

Είναι από τις λίγες περιπτώσεις που η δύναμη της ψυχής υπερισχύει. Πριν από λίγο καιρό, στη διάρκεια των Παραολυμπιακών Αγώνων του Σιάτλ, εννέα αθλητές, όλοι με διανοητικά ή κινητικά προβλήματα, πήραν θέση, για να διαγωνισθούν σε αγώνα 100 μέτρων. Η εκκίνηση δόθηκε και οι συμμετέχοντες άρχισαν να τρέχουν. Ξαφνικά, ένα αγόρι σκόνταψε και έπεσε. Η κραυγή του από τον πόνο πάγωσε το αίμα όλων. Οι υπόλοιποι επτά σταμάτησαν και, ενώ απείχαν λίγα εκατοστά από το τέρμα, επέστρεψαν να βοηθήσουν τον συναθλητή τους. Τελικά, αφού σήκωσαν το νεαρό αγόρι από τους ώμους, όλοι μαζί περπάτησαν προς την κόκκινη κορδέλα του τερματισμού.

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Η μόλυνση ανεβάζει την πίεση του αίματος...


Η μόλυνση ανεβάζει την πίεση του αίματος. Οι κάτοικοι των αστικών περιοχών, όπου ο αέρας είναι μολυσμένος με σωματίδια, τείνουν να έχουν υψηλότερη πίεση στο αίμα τους σε σχέση με όσους ζουν στην ύπαιθρο και γενικά σε περιοχές με λιγότερο μολυσμένη ατμόσφαιρα, σύμφωνα με μια νέα γερμανική επιστημονική έρευνα, που διαπίστωσε ότι η αρνητική επίπτωση είναι μεγαλύτερη στις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες.
Η μελέτη, υπό την Μπάρμπαρα Χόφμαν, επικεφαλής της Μονάδας Περιβαλλοντικής και Κλινικής Επιδημιολογίας του πανεπιστημίου του Ντούιζμπουργκ-Έσεν, εκτίμησε ότι η μόλυνση της ατμόσφαιρας, κυρίως από την καύση ορυκτών καυσίμων (για τα αυτοκίνητα, την θέρμανση, την λειτουργία των σταθμών ηλεκτροπαραγωγής και των άλλων εργοστασίων κ.α.) επιδρά αρνητικά μακροπρόθεσμα στην υγεία των ανθρώπων.
Όπως υπολόγισαν οι ερευνητές, η μέση αρτηριακή πίεση αυξάνεται κατά 1,7 mmHg (χιλιοστά στήλης υδραργύρου) για κάθε αύξηση των μικροσκοπικών σωματιδίων στον αέρα κατά 2,5 μικρογραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό. Διαπιστώθηκε ότι τόσο η συστολική όσο και η διαστολική πίεση (δηλαδή το πάνω και το κάτω όριο της πίεσης του αίματος) είναι υψηλότερες στους ανθρώπους που ζουν σε μολυσμένες αστικές περιοχές.
Η αύξηση της πίεσης του αίματος σε βάθος χρόνου αυξάνει τον κίνδυνο σκλήρυνσης των αρτηριών και συνεπώς εμφράγματος, εγκεφαλικού ή άλλων συναφών προβλημάτων. Για τον λόγο αυτό, σύμφωνα με τους γερμανούς ερευνητές, όσοι ζουν στο μολυσμένο περιβάλλον των πόλεων, αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο να πεθάνουν από καρδιαγγειακές παθήσεις.
Πολλές ακόμα μεγάλες έρευνες βρίσκονται αυτή την περίοδο σε εξέλιξη στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, οι οποίες αναμένεται να φωτίσουν περαιτέρω το ζήτημα των χρόνιων επιπτώσεων για την υγεία από τη ζωή στις μολυσμένες αστικές περιοχές.

Πηγή: (ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Διαβάστε περισσότερα...

Η Θυσία...

Διαβάστε περισσότερα...

Οικονομία και γεωργία στην εποχή της κρίσης...

Δευτέρα 31 Μαΐου, 7.30 μμ.
Κέντρο Πολιτισμού (13ης Οκτωβρ. & Ταλιαδούρου)

Αν αναρωτιέστε
·Τι μας οδήγησε στο ΔΝΤ ;
·Ποιες είναι οι ευθύνες των κυβερνήσεων και των πολιτικών κομμάτων ;
·Υπάρχει πολιτική ενοχή χωρίς κοινωνική συνενοχή ;
·Θα γίνει Αργεντινή η Ελλάδα;
·Τι σημαίνει «πράσινη λύση στην κρίση» ;
·Ποιες θεραπευτικές αγωγές υπάρχουν για τη Δυτική Μακεδονία ;
·Τι παραγωγικές διεξόδους έχουν οι ορεινές περιοχές ;
·Ποια είναι η πραγματικότητα των βιοκαλλιεργητών πίσω από τα ωραία λόγια ;
·Υπάρχουν ελπίδες για τη βιολογική κτηνοτροφία ;
·Πως βλέπουν την κατάσταση οι ίδιοι οι παραγωγοί ποιοτικών προϊόντων ;
·Ποια πετυχημένα παραδείγματα μπορούν να εφαρμοστούν στο Ν. Γρεβενών ;

Ελάτε να συζητήσετε με τους Οικολόγους Πράσινους

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

1.Χρυσόγελος Νίκος, μέλος του Πανελλαδικού Συμβουλίου των Οικολόγων Πράσινων.
«Οικονομική κρίση, χρεοκοπία πολιτικού συστήματος & εναλλακτική πράσινη λύση»
2.Δαουτόπουλος Γεώργιος, Καθηγητής Αγροτικής Κοινωνιολογίας ΑΠΘ,
«Δυνατότητες ανάπτυξης της ορεινής Δυτικής Μακεδονίας»
3.Αργυρόπουλος Χαρίσης, Βιολόγος – Βιοκαλλιεργητής, Πρόεδρος Δ.Σ ΔΗΩ.
«Η βιολογική γεωργία σαν μοχλός ανάπτυξης της υπαίθρου»
4.Παναγιωτίδης Γιάννης, Γραμματέας Πανελλήνιας Ένωσης Κτηνοτρόφων,
«Προτάσεις για ένα ολοκληρωμένο βιολογικό αγρόκτημα»

ΓΡΕΒΕΝΑ Δευτέρα 31 Μαΐου, 7.30 μμ.
Κέντρο Πολιτισμού (13ης Οκτωβρ. & Ταλιαδούρου)

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Η Ποντοκώμη σήμερα 28/5/2010...







Διαβάστε περισσότερα...

Πράγματα που δεν έκανες...


"Θυμάσαι τη μέρα που δανείστηκα το καινούριο σου αυτοκίνητο και το τρακάρισα;
Νόμισα πως θα με σκότωνες, μα δεν το έκανες. Και θυμάσαι τη φορά που επέμενα να πάμε στη θάλασσα κι εσύ έλεγες ότι θα βρέξει, και έβρεξε; Νόμιζα πως θα μου 'λεγες, «Στο 'χα πει». Μα δεν το έκανες. Θυμάσαι τη φορά που φλερτάρισα με όλους τους άντρες για να σε κάνω να ζηλέψεις, και συ ζήλεψες; Νόμιζα πως θα με παρατούσες, μα δεν το έκανες. Θυμάσαι τη φορά που λέρωσα την ταπετσαρία του αυτοκινήτου σου με κρέμα φράουλα; Νόμιζα πως θα με χτυπούσες, μα δεν το έκανες.
Και θυμάσαι τη φορά που ξέχασα να σου πω πως ο χορός ήταν επίσημος κι ήρθες με το μπλουτζίν; Νόμιζα πως θα 'φευγες μα δεν το 'κανες. Ναι, υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που δεν τα έκανες. Αλλά με δέχτηκες και μ' αγάπησες και με προστάτεψες.
Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που ήθελα να σου ανταποδώσω όταν θα γύριζες από το Βιετνάμ. Αλλά δε γύρισες."

Είναι σπουδαίο τελικά στη ζωή να κάνουμε ό,τι θέλουμε και, το βασικότερο, να το κάνουμε ακριβώς εκείνη τη στιγμή που νιώθουμε την ανάγκη. Αλλιώς πάντα θα είναι αργά και πάντα θα φταίμε...
Πηγή:http://goladas.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα...

Τα «έξυπνα» παράθυρα...


Μία από τις σημαντικότερες αναδυόμενες τεχνολογίες για την ενεργειακή εξοικονόμηση των κτιρίων είναι τα ηλεκτροχρωμικά παράθυρα που σκουραίνουν ή γίνονται διάφανα, ανάλογα με την ηλιακή ακτινοβολία.
Yπό κανονικές συνθήκες, η καινούργια βιβλιοθήκη του αμερικανικού κολεγίου Century στη Mινεσότα θα έπρεπε να είναι εξαιρετικά ενεργοβόρος. Και όμως, τα «έξυπνα» αυτά τζάμια με τα οποία έχει εξοπλιστεί ρυθμίζουν απολύτως αν το φως και η ακτινοβολία του ήλιου θα περάσει μέσα στη βιβλιοθήκη. Για παράδειγμα, το χειμώνα παραμένουν διαφανή, ώστε οι ηλιακές ακτίνες να τη θερμαίνουν, και το καλοκαίρι πάλι, με το πάτημα ενός κουμπιού, τα παράθυρα αποκτούν ένα σκούρο μπλε χρώμα, μπλοκάροντας έως και το 96,5% από το φως που πέφτει επάνω τους, αλλά και τη θερμότητα που αυτό μεταφέρει. Κατά συνέπεια, χάρη στους συγκεκριμένους υαλοπίνακες, η βιβλιοθήκη συγκαταλέγεται στα οικήματα με την καλύτερη ενεργειακή απόδοση.
Υπολογίζεται ότι το κτίριο εξοικονομεί το 20% του ρεύματος που θα χρειαζόταν για την ψύξη ή τη θέρμανσή του αν διέθετε συμβατικά παράθυρα. Και επειδή αυτή η ευχέρεια ρύθμισης του ηλιακού φωτός βοηθά στο να χρησιμοποιούνται οι κάθε λογής λαμπτήρες του κτιρίου όσο το δυνατόν λιγότερο, εκτιμάται πως η βιβλιοθήκη καταναλώνει επίσης έως και 60% λιγότερο ρεύμα για τον τεχνητό φωτισμό της. Αυτές είναι οι δυνατότητες που δίνουν τα ηλεκτροχρωμικά τζάμια, τα «έξυπνα» δηλαδή παράθυρα που μετατρέπονται από σκουρόχρωμα σε διαφανή και πάλι σε… σκουρόχρωμα. Ηδη η τεχνολογία αυτή βρίσκει αρκετές ακόμη εφαρμογές: σε κράνη, στα οποία ο μοτοσικλετιστής μπορεί να σκουρύνει το προστατευτικό κάλυμμα όταν τον «τυφλώνει» ο ήλιος, και σε ηλιοροφές πολυτελών μοντέλων Ι.Χ.

Eπιπλέον θερμομόνωση
Οπως όμως είναι φυσικό, τα μεγαλύτερα οφέλη θα προέλθουν από την αξιοποίησή τους στον κτιριακό τομέα. Μάλιστα, ανάμεσα στις ερευνητικές ομάδες σε όλο τον κόσμο που προσπαθούν να αναπτύξουν ηλεκτροχρωμικά τζάμια, βρίσκεται και το εργαστήριο Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας του Φυσικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Πατρών. «Ουσιαστικά, πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες αναδυόμενες τεχνολογίες για την ενεργειακή εξοικονόμηση στα κτίρια, αφού δίνει τη δυνατότητα διαχείρισης του φωτός και της θερμότητας του εξωτερικού περιβάλλοντος ανάλογα με τις κλιματικές συνθήκες», λέει ο καθηγητής Παναγιώτης Γιαννούλης, επικεφαλής του εργαστηρίου.
Ακόμη περισσότερο, τα ηλεκτροχρωμικά παράθυρα προσφέρουν μεγαλύτερη θερμομόνωση από τους καλύτερους τύπους υαλοπινάκων που κυκλοφορούν αυτήν τη στιγμή στην αγορά, όπως τα τζάμια χαμηλής εκπεμψιμότητας (low-e). Και τα πλεονεκτήματά τους δεν σταματούν εδώ: «Το χειμώνα ένα «έξυπνο» τζάμι μπορεί όχι μόνο να επιτρέπει την είσοδο της ηλιακής θερμότητας, αλλά και να μην αφήνει να διαφύγει στο περιβάλλον η θερμότητα που παράγουν τα air-conditions, βελτιώνοντας ακόμη περισσότερο τη συμπεριφορά του κτιρίου», συμπληρώνει ο καθηγητής. Και, βέβαια, καθιστά άχρηστες τις περσίδες ή τα κάθε είδους σκίαστρα, τα οποία μπλοκάρουν την ορατότητα προς τα έξω και καταστρέφονται με το πέρασμα του χρόνου.

Αλλάζουν οπτικές ιδιότητες
Πώς όμως αυτά τα τζάμια αλλάζουν οπτικές ιδιότητες; Το μυστικό κρύβεται σε ορισμένες χημικές ουσίες («οξείδια») οι οποίες παίρνουν ένα σκούρο μπλε χρώμα όταν σε αυτές προστεθούν ιόντα λιθίου. «Ετσι, κάθε υαλοπίνακας περιέχει ένα διαφανές στρώμα από τέτοια οξείδια και μια «αποθήκη ιόντων λιθίου», ώστε, όταν ηλεκτροδοτηθεί από μια εξωτερική μπαταρία, τα ιόντα να εισχωρήσουν στο στρώμα και να το χρωματίσουν», λέει ο κ. Γιαννούλης. Αλλάζοντας τη φορά του ρεύματος, το λίθιο επιστρέφει στην «αποθήκη» του και το τζάμι γίνεται ξανά διαφανές· η διαδικασία aυτή δεν διαρκεί πολύ. «Το σημαντικό είναι ότι η μπαταρία καταναλώνει ρεύμα μόνο όταν το παράθυρο αλλάζει οπτικές ιδιότητες, και μάλιστα πολύ λιγότερο από αυτό που χρειάζεται για να λειτουργήσει ένας λαμπτήρας εξοικονόμησης», λέει ο επιστήμονας.
Γι' αυτό και τα τελευταία χρόνια η ιδέα των ηλεκτροχρωμικών τζαμιών κερδίζει έδαφος - κυρίως στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Μάλιστα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ εγγυήθηκε πρόσφατα ένα δάνειο 100 εκατ. δολαρίων προς την κατασκευάστρια εταιρεία, με σκοπό τη δημιουργία του πρώτου εργοστασίου παραγωγής «έξυπνων» τζαμιών.
Ωστόσο, ακόμη και με τη μαζική παραγωγή τους, τα ηλεκτροχρωμικά παράθυρα θα κοστίζουν περίπου 2 - 3 φορές ακριβότερα από τους πιο συμβατικούς υαλοπίνακες. Προς το παρόν συμφέρουν μόνο στην περίπτωση κατασκευής μεγάλων κτιρίων που θα έχουν υψηλή ενεργειακή κατανάλωση, ώστε η απόσβεση της αρχικής επένδυσης να γίνει από την αγορά μικρότερων συστημάτων ψύξης-θέρμανσης και την εξοικονόμηση. «Η προσπάθεια που γίνεται διεθνώς είναι να βρεθούν τρόποι μείωσης του κόστους, ώστε, σε σύντομο χρονικό διάστημα, τα «έξυπνα» τζάμια να είναι προσιτά ακόμη και για τη μικρότερη οικοδομή», συμπληρώνει ο κ. Γιαννούλης. Πόσο «σύντομο» εκτιμά ότι θα είναι αυτό το διάστημα; «Σε λιγότερο από μία πενταετία».

ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΥΜΒΑΤΙΚΑ
Ερευνητές του εργαστηρίου ΑΠΕ του Φυσικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Πατρών πειραματίζονται με διάφανα φιλμ τα οποία θα σκουραίνουν όταν διαρρέονται από ρεύμα και θα μπορούν να κολληθούν πάνω σε συμβατικά τζάμια. «Σε μια τέτοια περίπτωση, ουσιαστικά θα έχουμε καταφέρει να μετατρέψουμε σε «έξυπνο» οποιοδήποτε παράθυρο σε κάθε υφιστάμενο κτίριο, χωρίς να χρειάζονται εκτεταμένες οικοδομικές εργασίες, όπως η αλλαγή κουφωμάτων», τονίζει ο κ. Γιαννούλης.
Προς την ίδια κατεύθυνση στρέφονται οι έρευνες για τα ηλεκτροχρωμικά παράθυρα τα οποία δεν θα χρειάζονται εξωτερική μπαταρία για να λειτουργήσουν. Διαθέτοντας ενσωματωμένα φωτοβολταϊκά συστήματα, τα τζάμια αυτά θα παράγουν τα ίδια το ρεύμα που καταναλώνουν, με συνέπεια να λειτουργούν… εξυπνότερα. «Ουσιαστικά, τα φωτοηλεκτροχρωμικά τζάμια, θα χρωματίζονται αυτόματα μόλις το φως που πέφτει επάνω τους ξεπεράσει κάποια συγκεκριμένη ένταση, ενώ στη συνέχεια θα ξαναγίνονται διάφανα», συμπληρώνει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών. Οπως είναι φυσικό, η τελειοποίηση όλων αυτών των τύπων από υαλοπίνακες μεταβλητής διαπερατότητας θα οδηγήσει και σε πολλές άλλες εφαρμογές πέρα από τον κτιριακό τομέα.

Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή-Του ΚΩΣΤΑ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ

Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Οι πρώτες προτάσεις για την κατασκευή του εθνικού μουσείου ενέργειας-λιγνίτη...


ΔΗΜΟΣ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ
Γραφείο Τύπου
Τηλέφωνο – Fax : +302463350112
E-Mail: grtyp@ptolemaida.gr
Website: http://www.ptolemaida.gr/

Αφιερωμένο στην ενέργεια και στο λιγνίτη με στόχο την ανάδειξη του πρωταγωνιστικού ρόλου της Πτολεμαϊδας στον ενεργειακό χάρτη θα είναι το ψηφιακό μουσείο ενέργειας-λιγνίτη που θα κατασκευαστεί στο χώρο της πρώην ΑΕΒΑΛ.
Η μελετητική ομάδα του έργου συναντήθηκε με το δήμαρχο Πτολεμαϊδας Γρηγόρη Τσιούμαρη, προκειμένου να παρουσιάσει τη μελέτη σκοπιμότητας, την ιστορική και τη μουσειολογική μελέτη και να γίνουν οι παρατηρήσεις. Η ομάδα αποτελείται από τους Τάσο Σιδηρόπουλο, διευθυντή προγραμμάτων της ΑΝΚΟ, Κώστα Κωνσταντινίδη, διευθύνοντα σύμβουλο της Post Scriptum, Κώστα Καραμάρκο, διευθύνοντα σύμβουλο της KKC, Μαρία Ρεντετζή, επίκουρη καθηγήτρια του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, Αλεξάνδρα Νικηφορίδου, μουσειολόγο και Μάριο Αγγελόπουλο, διευθύνοντα Σύμβουλο Archiplus.
Σύμφωνα με τον κ. Κωνσταντινίδη «πρόκειται για ένα μουσείο ιστορικής μνήμης με υπερ-τοπική εμβέλεια και εθνικό χαρακτήρα που αναδεικνύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Πτολεμαϊδας και της περιοχής στον ενεργειακό χάρτη της χώρας». Όπως επισήμανε ο κ. Κωνσταντινίδης «μετά την ενσωμάτωση των παρατηρήσεων του δημάρχου θα γίνει η κατάθεση των τελικών παραδοτέων της μελέτης σκοπιμότητας και της μουσειολογικής μελέτης, ενώ στα τέλη Ιουνίου θα παραδοθεί η μουσειογραφική μελέτη».
Σημαντική πηγή πληροφοριακού υλικού αποτέλεσε η έρευνα του πατέρα Νικηφόρου Μανάδη, αλλά και οι πληροφορίες ανθρώπων που εργάστηκαν στο χώρο αυτό ή συγγενών τους και βοήθησαν την επίκουρη καθηγήτρια του ΕΜΠ Μαρία Ρεντετζή, αλλά και τη μουσειολόγο Αλεξάνδρα Νικηφορίδου στην εκπόνηση της ιστορικής και της μουσειολογικής μελέτης. Σύμφωνα με το μουσειολογικό σκεπτικό, στόχος είναι η βιωματική μάθηση που δίνει έμφαση στο ρόλο της εμπειρίας, η «τεχνική» της «αφήγησης ιστοριών» (story-telling) και ο «εναγκαλισμός του» από μεγάλο μέρος του τοπικού πληθυσμού. Το ιστορικό δεδομένο που διατρέχει τη μελέτη είναι η κάθετη ρήξη με την προπολεμική περίοδο και σε πολλαπλά επίπεδα σε ότι αφορά την ενεργειακή πολιτική της Ελλάδας.

Η μελέτη σκοπιμότητας, σύμφωνα με τον Κώστα Καραμάρκο, προχωρά σε ανάλυση του τοπικού περιβάλλοντος, προτάσεις για το φορέα διαχείρισης του μουσείου, αλλά και διερεύνηση των ομάδων στόχων και των πιθανών επισκεπτών.
Βασικοί στόχοι είναι :

1. Δημιουργία ενός σύγχρονου Μουσειακού (πολυ)χώρου για την Ενέργεια,
2. Προβολή & πρόταση στον επισκέπτη των ενεργειακών μνημών & της ενεργειακής ιστορίας της περιοχής
3. Ανάδειξη της ανθρώπινης δράσης, όπως αποτυπώνεται στο χώρο και το χρόνο.

Το προβλεπόμενο κόστος επένδυσης που αφορά στο κτίριο 157 είναι 7.000.000 € και αφορά σε κτιριακές υποδομές, εξοπλισμό-σχεδιασμό και υλοποίηση εκθεμάτων και ψηφιακή και τεχνολογική υποδομή.

Διαβάστε περισσότερα...

Ο δήμαρχος της Μπογκοτά...


Τελικά φαίνεται να υπάρχει κάποια ελπίδα για τον κόσμο αυτό!Αν ένα φωτεινό άτομο μπορεί να φωτίσει τη ζωή εκατομμυρίων....τότε η ελπίδα δεν έχει πεθάνει!Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια πολύ άσχημη πόλη. Βία, εγκλήματα, κυκλοφοριακό, ατυχήματα, ναρκωτικά, βρωμιά και γκρίζοι δυστυχισμένοι πολίτες. Και δεν ήταν καμιά μικρή πόλη, είχε έξι μύρια κατοίκους που είχαν παραδοθεί εντελώς στην μαυρίλα. Ένα πρωί, ο διευθυντής του Πανεπιστημίου της πόλης που ήταν μαθηματικός και φιλόσοφος, εκεί που πήγαινε στη δουλειά του και βλέποντας την κατάντια της πόλης του, πήρε μια πολύ κουφή απόφαση.
Δήλωσε την παραίτησή του στο Πανεπιστήμιο, λέγοντας πως ήθελε να διευρύνει την διδασκαλία του και στα έξι εκατομμύρια κατοίκους. Στους μαθητές του στο Πανεπιστήμιο, ο καθηγητής αυτός ήταν γνωστός για τους περίεργους τρόπους διδασκαλίας του. Για παράδειγμα, μια φορά που επικρατούσε χάβρα στο μάθημα, κατάφερε να επαναφέρει την τάξη κατεβάζοντας τα βρακιά του. Γενικά δηλαδή, εφεύρισκε αστείους και εντελώς ανορθόδοξους τρόπους για να πετυχαίνει το σκοπό του και περιέργως, πάντα τα κατάφερνε. Για την προεκλογική καμπάνια του λοιπόν, φόρεσε μια στολή σούπερμαν, αυτοχρίστηκε 'υπερπολίτης' και αμολήθηκε στους δρόμους βάζοντας ταυτόχρονα υποψηφιότητα για δήμαρχος. Έφερε πολύ γέλιο στον κόσμο αλλά επειδή όπως έλεγαν, είχε αρκετά ειλικρινή φάτσα, τον ψήφισαν.
Ο καινούργιος δήμαρχος όμως δεν είχε καμία σχέση με τους προηγούμενους. Η πρώτη του κίνηση ήταν να προσλάβει 20 μίμους και να τους σκορπίσει στους δρόμους της πόλης. Η δουλειά τους ήταν να χλευάζουν όσους παραβίαζαν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Σιγά, θα μου πείτε. Οι πολίτες όμως (που εννοείται στα τέτοια τους οι κανόνες οδικής συμπεριφοράς), άρχισαν να συμμορφώνονται γιατί αποδείχτηκε πως τους πείραζε πολύ περισσότερο η δημόσια κοροιδία, παρά τα πρόστιμα.
Αμέσως μετά, βγήκε σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και έκανε ντους κατατσίτσιδος live, κλείνοντας την παροχή νερού ενώ σαπουνιζόταν, για να δείξει στους πολίτες πώς μπορούν να εξοικονομούν νερό. Και βουαλά! Η κατανάλωση νερού αμέσως έπεσε.
Όρισε Ημέρα Γυναίκας όπου οι άντρες θα φρόντιζαν τα παιδιά και οι γυναίκες θα έβγαιναν βόλτα στην πόλη. Αυτό, ήταν ανήκουστο γιατί η συγκεκριμένη πόλη ήταν πολύ επικίνδυνο μέρος τα βράδια, ενώ οι γυναίκες δεν έβγαιναν βόλτες σχεδόν ποτέ ως τότε. 700.000 γυναίκες γέμισαν τους δρόμους πανηγυρίζοντας ενώ ακόμη και o αρχηγός της αστυνομίας ήταν γυναίκα εκείνο το βράδι. Το καλύτερο; Μοίρασε στους πολίτες ταμπέλες με thumbs up και thumbs down για να επιδοκιμάζουν ή να αποδοκιμάζουν δημόσια τις πράξεις των συμπολιτών τους. Πράγμα φυσικά που δεν έχασαν την ευκαιρία να το ξεφτιλίσουν δεόντως αλλά όλως περιέργως, ειρηνικά. Το ομαδικό κράξιμο ήταν ό,τι έπρεπε τελικά.
Γενικώς σκαρφιζόταν αστείες ή περίεργες καμπάνιες για κάθε τί που ήθελε να πετύχει, όπως όταν ζήτησε να του τηλεφωνήσει (στο προσωπικό του γραφείο μάλιστα) όποιος πολίτης συναντούσε έστω κι έναν υποδειγματικό ταξιτζή. Σύντομα, 150 τηλεφωνήματα συντέλεσαν στο να δημιουργηθεί ομάδα ταξιτζίδων που ο δήμαρχος ονόμασε Ιππότες της Ζέβρας (αχαχχχ) και είχαν την προσωπική του υποστήριξη.
Ίδρυσε επίσης ταμείο εθελοντικών φόρων για όσους ήθελαν να δώσουν παραπάνω χρήματα (!) στο δημοτικό ταμείο. Φυσικά και μάζεψε χρήματα.
Τέλος, προσπαθώντας να δείξει πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη ζωή, ζωγράφισε αστέρια σε κάθε σημείο θανάτου από τροχαίο στην πόλη, πράγμα εξαιρετικά έξυπνο γιατί το αποτέλεσμα ήταν πανέμορφο αλλά και ιδιαίτερα σοκαριστικό.
Όχι, δεν είναι παραμύθι. Πρόκειται για τον Κολομβιανό Antanas Mockus, τον δήμαρχο της Μποκοτά το 1993. Μετά το πέρας της θητείας του, ο παράξενος αυτός δήμαρχος, ξεκίνησε διαλέξεις αναλύοντας τα συμπεράσματά του από το κοινωνικό του πείραμα.
Ένα από τα συμπεράσματά του είναι πως η γνώση δίνει δύναμη αρκεί να καταφέρεις να τη μεταδώσεις μέσω της τέχνης, του χιούμορ και της δημιουργικότητας. Μόνο έτσι οι άνθρωποι αποδέχονται τις αλλαγές.

Όλο το άρθρο και τα αποτελέσματα των πρακτικών του: http://www.hno.harvard.edu/gazette/2004/03.11/01-mockus.html

Διαβάστε περισσότερα...

Πόλεις και ποιότητα ζωής...


Δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα η ετήσια έκθεση του οίκου Mercer, ο οποίος βαθμολογεί τις πόλεις του κόσμου ανάλογα με την ποιότητα ζωής που προσφέρουν στους κατοίκους τους. Μάλιστα, για πρώτη φορά φέτος, οι πόλεις "βαθμολογήθηκαν'" ξεχωριστά ανάλογα με το πόσο είναι "φιλικές" προς το περιβάλλον.
Όπως πέρσι, έτσι και φέτος οι πόλεις που βρίσκονται στις 25 πρώτες θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης βρίσκονται ως επί το πλείστον στην Ευρώπη, με πρώτη και καλύτερη τη Βιέννη, δεύτερη τη Ζυρίχη, τρίτη τη Γενεύη και έκτο το Ντύσελντορφ, που το ακολουθούν η Φρανκφούρτη και το Μόναχο. Στην τέταρτη θέση παγκοσμίως βρίσκεται το Βανκούβερ και το Ώκλαντ, ενώ όλες οι μεγάλες πόλεις της Αυστραλίας βρίσκονται στην πρώτη 25άδα.
Η πιό φιλική προς το περιβάλλον πόλη στον κόσμο είναι η καναδική πόλη Κάλγκαρι, με τη Χονολουλού να έρχεται δεύτερη και την Οττάβα τρίτη.
Τελευταία ανάμεσα στις ευρωπαϊκές πόλεις και 75η στην παγκόσμια κατάταξη βρίσκεται η Αθήνα, ενώ η Πράγα σημείωσε τη μεγαλύτερη πρόοδο σε σχέση με την περσινή κατάταξη, ενώ την ακολουθούν η Βουδαπέστη και η Λιουμπλιάνα. Στην ιδιαίτερη 'φιλική' προς το περιβάλλον κατάταξη, τρίτη θέση παγκοσμίως και πρώτη στην Ευρώπη κατέχει το Ελσίνκι, με όγδοη παγκοσμίως την Κοπεγχάγη ενώ την ένατη θέση παγκοσμίως μοιράζονται η Στοκχόλμη και το Όσλο.
Το Ντουμπάι ισοβάθμισε παγκοσμίως στην 75η θέση με την Αθήνα (!), αλλά σε σχέση με τις υπόλοιπες πόλεις της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής έρχεται πρώτο. Ενδεικτικά, το Αμπού Ντάμπι κατατάσσεται στην 83η θέση, το Κέηπ Τάουν στην 86η και η Τύνιδα στην 94η.
Στην έρευνα συμμετείχαν 420 πόλεις από όλο τον κόσμο και οι συνθήκες ζωής βαθμολογήθηκαν με βάση 39 κριτήρια, ομαδοποιημένα σε 10 κατηγορίες : πολιτικοκοινωνικό περιβάλλον (πολιτική σταθερότητα, εγκληματικότητα) , οικονομικό περιβάλλον (κυκλοφορία συναλλάγματος, τραπεζικές υπηρεσίας), κοινωνικοπολιτιστικό περιβάλλον (λογοκρισία, περιορισμός ανθρωπίνων ελευθεριών), υγεία και νοσηλεία, δημόσιες υπηρεσίες και συγκοινωνίες, ψυχαγωγία, καταναλωτικά προϊόντα, συνθήκες κατοικίας και φυσικό περιβάλλον.

Δείτε όλα τα αποτελέσματα της έρευνας αναλυτικά πατώντας εδώ

Πηγή: http://theinsider.gr-Του Γαβριήλ Χαρίτου -

Διαβάστε περισσότερα...

Κάθοδος...

Διαβάστε περισσότερα...

Οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα θα αυξηθούν, παγκοσμίως, κατά 43% μέχρι το 2035


Η απουσία διεθνών συμφωνιών για τη μείωση των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου θα οδηγήσει σε αύξηση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα από την καύση κάρβουνου, αργού πετρελαίου και φυσικού αερίου κατά 43%, παγκοσμίως, το 2035, σύμφωνα με το υπουργείο Ενέργειας των ΗΠΑ.
Στην ετήσια έκθεση για τις μακροπρόθεσμες ενεργειακές προοπτικές που έδωσε στη δημοσιότητα η Energy Information Administration (EIA) διατυπώνεται η εκτίμηση ότι οι παγκόσμιες εκπομπές από την καύση ορυκτών καυσίμων θα ανέλθουν σε 42,4 δισεκατομμύρια τόνους το 2035, από 29,7 δισεκατομμύρια τόνους το 2007.
Μεγάλος μέρος της αύξησης θα διαπιστωθεί σε ταχύτατα αναπτυσσόμενες οικονομίες, όπως την Κίνα και την Ινδία όπου αναμένεται εκτίναξη της ζήτησης για ηλεκτρική ενέργεια.
Παράλληλα, η EIA υπογραμμίζει ότι, λόγω απουσίας εθνικών πολιτικών για τις εκπομπές ρύπων και δεσμευτικών διεθνών συμφωνιών για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής, η παγκόσμια κατανάλωση άνθρακα αναμένεται να αυξηθεί, το 2035, σε 206 τετράκις εκατομμύρια βρετανικές θερμικές μονάδες (btu), από 132 τετράκις εκατομμύρια το 2007.

Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Ρυπογόνες μεγάλες επιχειρήσεις του Δημοσίου...


Εκτός κυβερνητικής γραμμής, σε ότι αφορά την πράσινη ανάπτυξη και τις προοπτικές της, είναι αρκετές μεγάλες επιχειρήσεις του Δημοσίου.
Δεν διστάζουν, μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις, να θέσουν, εμμέσως, το ακόλουθο δίλημμα: ανάπτυξη, με διασφάλιση (ακόμη και αύξηση) των θέσεων εργασίας ή περιβάλλον; Κάτι που, όπως δήλωσαν, στελέχη του Υπουργείου Περιβάλλοντος, στο kathimerini.gr, προκύπτει και από τον φάκελο έγκρισης περιβαλλοντικών όρων που καταθέτουν, για την υλοποίηση συγκεκριμένων εργασιών ή για παράταση της άδειας λειτουργίας τους. Μεταξύ των επιχειρήσεων αυτών, συγκαταλέγονται, η ΔΕΗ, τα Ελληνικά Πετρέλαια, η ΕΡΓΟΣΕ, αλλά και πολλές ιδιωτικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον τομέα της Ενέργειας. Στο ίδιο μήκος κύματος, σύμφωνα πάντα με στελέχη του Υπουργείου, η ΛΑΡΚΟ, ενώ αιτήματα για «στραβά μάτια» υποβάλλονται ακόμη και από ΟΤΑ που διαχειρίζονται νόμιμες, ακόμη και παράνομες χωματερές.
«Αφού σε δύο χρόνια θα κλείσω την μονάδα, γιατί πρέπει να προχωρήσω σε υψηλού κόστους επενδύσεις, για την μείωση των αέριων ρύπων», ρωτά η ΔΕΗ. Η επιχείρηση στην οποία το Δημόσιο έχει σημαντικό ποσοστό και στην οποία οι έλεγχοι έδειξαν αρκετές περιβαλλοντικές παραβάσεις, σε ότι αφορά την χρήση αντιρρυπαντικής τεχνολογίας. «Αφήστε με να συνεχίσω να ρίχνω τη λάσπη στον Ευβοϊκό», είναι το αίτημα που υποβάλλει η ΛΑΡΚΟ. «Θέστε μου ένα ελαστικότερο πλαίσιο διαχείρισης αδρανών υλικών, ζητά, από την πλευρά της», η ΕΡΓΟΣΕ. Σοβαρές όμως παραβάσεις εντοπίζονται και σε ότι αφορά τη διαχείριση επικίνδυνων στερεών αποβλήτων, αλλά και τις αδειοδοτήσεις λατομικών χώρων .
Τα επικίνδυνα στερεά απόβλητα, δήλωσαν, στελέχη του Υπουργείου Περιβάλλοντος, στο kathimerini.gr, ότι αποθηκεύονται για πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα, κατά παράβαση της νομοθεσίας, που επιβάλλει την προσωρινή αποθήκευσή τους, η οποία δεν μπορεί να υπερβαίνει το ένα έτος. Σε ότι αφορά τους λατομικούς χώρους, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου διαπιστώνονται χαριστικοί όροι. Ένας εξ αυτών (και, ίσως ο βασικότερος) η απάλειψη της διάταξης για υποχρέωση σταδιακής αποκατάστασης των λατομικών χώρων, ενώ στις περισσότερες των περιπτώσεων μη συμμόρφωσης με όσα το πρωτόκολλο εκχώρησης επιβάλλει, δεν παρακρατείται η κατατεθείσα εγγυητική. Όλα αυτά και πολλά ακόμη έχουν εντοπιστεί και ήδη, βρίσκονται στο «μικροσκόπιο» των επιθεωρητών περιβάλλοντος.

Πηγή: kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Η Ποντοκώμη σήμερα 26/06/2010...

Διαβάστε περισσότερα...

Υπόγειο «νεκροταφείο» τοξικών ρύπων...


Τα εγκαίνια ενός διαφορετικού τάφου πραγματοποιήθηκαν την περασμένη εβδομάδα στο Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου (ΤΠΠΛ). Πρώτα κόπηκε η κόκκινη κορδέλα και στη συνέχεια δεκάδες άνθρωποι κατηφόρισαν 50 μέτρα κάτω από τη γη, προκειμένου να δουν από κοντά τον τάφο όπου θα αποθηκευτούν χιλιάδες τόνοι ρυπασμένων απορριμμάτων.
Πενήντα μέτρα κάτω από τη γη θα αποθηκευτούν χιλιάδες τόνοι ρυπασμένων απορριμμάτων.
Πρόκειται για τον πρώτο ασφαλή Χώρο Υγειονομικής Ταφής Ρυπασμένων Εδαφών (ΧΥΤΡΕ) που αποκτάει η Ελλάδα, σε μια προσπάθεια να περιοριστούν οι ιδιαίτερα υψηλές συγκεντρώσεις τοξικών ρύπων, κατάλοιπα της βαριάς βιομηχανικής δραστηριότητας των μεταλλείων που λειτουργούσαν στην περιοχή του Λαυρίου. Οι μακροχρόνιες δραστηριότητες στις εγκαταστάσεις της πρώην Γαλλικής Εταιρείας Μεταλλείων Λαυρίου άφησαν κληρονομιά ένα σοβαρό περιβαλλοντικό πρόβλημα. Τον περίφημο «δράκο», όπως χαρακτηριστικά επαναλάμβανε στα εγκαίνια του ΧΥΤΡΕ, ο αναπληρωτής καθηγητής της Σχολής Μηχανικών Μεταλλείων και Μεταλλουργών του ΕΜΠ και μέλος της επιστημονικής επιτροπής παρακολούθησης του έργου, Δημήτρης Καλιαμπάκος. Σύμφωνα με στοιχεία που ο ίδιος παρουσίασε, το 1985, το 92,6% των παιδιών που φοιτούσαν σε σχολείο απόστασης μικρότερης των 500 μέτρων από τη βιομηχανική μονάδα, είχαν επίπεδο μολύβδου στο αίμα τους άνω των 20mg/dl. Το 1987, το 90% των παιδιών που κατοικούσαν στην πόλη του Λαυρίου είχε περισσότερο από 10 mg/dl μολύβδου στο αίμα τους. Το 1991, η ποσότητα απέκκρισης αρσενικού στα ούρα παιδιών και ενηλίκων που διέμεναν στο Λαύριο, ήταν περίπου διπλάσια αυτών που διέμεναν στον Ασπρόπυργο. Το 1997, η μέση τιμή του PbB (πολυβρωμιούχο διφαινύλιο) των παιδιών του Λαυρίου ήταν 19mg/dl, ενώ της Ελευσίνας 7,4mg/dl. «Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο δράκος είναι παρών και ότι η φωλιά του δράκου ήταν το Τεχνολογικό και Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου», καταλήγει ο καθηγητής.
Ο «δράκος» όμως ετοιμάζεται να κοιμηθεί 50 μέτρα κάτω από τη γη, σε έναν χώρο τη μελέτη του οποίου εκπόνησε το Εργαστήριο Μεταλλευτικής Τεχνολογίας και Περιβαλλοντικής Μεταλλευτικής του ΕΜΠ στο πλαίσιο του προγράμματος «Εξυγίανση Εδαφών και Συμπληρωματικά Εργα στο Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου». Το έργο στοίχισε 3,5 εκατ. ευρώ και χρηματοδοτήθηκε από το Γ' ΚΠΣ. Οπως εξήγησε ο κ. Καλιαμπάκος, η εξυγίανση περιλαμβάνει δύο λύσεις: πρώτα, να συγκεντρωθούν σε συγκεκριμένο σκαμμένο και στεγανοποιημένο χώρο (ΧΥΤΡΕ), εντός του Τεχνολογικού Πάρκου, όλα τα ρυπασμένα εδάφη. Εκεί, με την τεχνολογία του «ξηρού τάφου» και καινοτόμα υλικά, τα τοξικά απορρίμματα θα παγιδεύονται και το νερό της βροχής δεν θα μπορεί να τα παρασύρει στον υδροφόρο ορίζοντα και επομένως να μολύνουν το περιβάλλον. Η δεύτερη λύση ήταν η δημιουργία ενός ακόμη υπόγειου χώρου (χωρητικότητας 5,5 χιλιάδων τόνων) όπου θα συγκεντρωθούν τα απόβλητα που απαιτούν συγκεκριμένες συνθήκες φύλαξης. Οι λύσεις αυτές ωστόσο αφορούν μόνο στα απόβλητα που βρίσκονται στο Τεχνολογικό Πάρκο. «Στην καρδιά της ρύπανσης φτιάξαμε τον ΧΥΤΡΕ», τονίζει ο καθηγητής αντιπαραθέτοντας παράλληλα τα γερμανικά όρια ρύπων σε εμπορικές και βιομηχανικές περιοχές με αυτά στο Τεχνολογικό Πάρκο Λαυρίου. Ενδεικτικά, στη Γερμανία, το ανώτατο όριο αρσενικού είναι τα 140ppm (χιλιοστόγραμμα ανά λίτρο), ενώ στο Λαύριο φτάνει στα 8.500 ppm. Το κάδμιο, με όριο τα 60ppm, φτάνει στα 600ppm, ενώ για τον μόλυβδο, το όριο είναι τα 2.000ppm και φτάνει στο Τεχνολογικό Πάρκο τα 47.000 ppm.
Μεγάλο μέρος των τοξικών αυτών στοιχείων προέρχεται από το «Κτίριο Κονοφάγου» για το οποίο μίλησε ο ομότιμος καθηγητής Τεχνικής Γεωλογίας και Υδρογεωλογίας στο ΕΜΠ, Γιάννης Κουμαντάκης. Οπως εξήγησε ο καθηγητής, το «Κτίριο Κονοφάγου» λειτουργούσε σαν ένα τεράστιο φίλτρο που κατακρατούσε μεγάλο μέρος των τοξικών καπνών της μεταλλουργίας. Ενώ για την εποχή του ήταν ένα πρωτοποριακό περιβαλλοντικό έργο, σήμερα είναι ένα από τα πιο ρυπασμένα κτίρια με δεκάδες τόνους τοξικής σκόνης στο εσωτερικό του. Επιπροσθέτως, το υπουργείο Πολιτισμού το έχει χαρακτηρίσει διατηρητέο μνημείο βιομηχανικής κληρονομιάς. Η απορρύπανση του «Κονοφάγου» που αντιμετωπίζει παράλληλα και στατικά προβλήματα, περιλαμβάνει τον καθαρισμό του, την αδιαβροχοποίηση του κτιρίου, ενώ η σκόνη αρσενικού που βρίσκεται μέσα, καθώς και άλλα τοξικά απόβλητα, θα τοποθετηθούν σε ειδικά βαρέλια και στη συνέχεια θα αποθηκευτούν με ασφάλεια στον υπόγειο χώρο του Τεχνολογικού Πάρκου.

Πηγή: Εφημερίδα Ελευθεροτυπία-Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Το δημοσίευμα μας προετοιμάζει για τον επόμενο Χώρο Υγειονομικής Ταφής Ρυπασμένων Εδαφών (ΧΥΤΡΕ) που πολύ πιθανό θα φτιαχτεί στην περιοχή μας...

Διαβάστε περισσότερα...

Να δρομολογήσουμε τη χρηματοοικονομική αποπαγκοσμιοποίηση...


Οι ξένοι επενδυτές -με προεξάρχουσες τις γαλλικές και τις γερμανικές τράπεζες- κατέχουν το 70% του ελληνικού χρέους. Το γεγονός αυτό θέτει υπό την κηδεμονία των χρηματοοικονομικών ιδρυμάτων την πολιτική που ασκείται στη χώρα. Επιπλέον, το φαινόμενο ενδέχεται να επεκταθεί στην Ισπανία, στην Ιταλία ή στην Πορτογαλία. Ωστόσο, υπάρχει τρόπος να διασφαλίσουμε την εθνική κυριαρχία μιας χώρας: με την επανεθνικοποίηση του χρέους.
Το δίλημμα των Γάλλων μπροστά στο ευρω-σύνταγμα ήταν κατά κάποιον τρόπο προφητικό. Ακολουθώντας τη λογική που αποτελεί πάντα το κύριο χαρακτηριστικό ενός στημένου διαλόγου, με τον σάλο που έχει πυροδοτήσει η ελληνική κρίση επιχειρείται επιμελώς ο πλήρης διαχωρισμός των ερωτημάτων που εγείρονται. Από τη μία πλευρά μπορούν να τεθούν τα ανώδυνα ερωτήματα και, από την άλλη, τα πολύ ενοχλητικά που πρέπει να αποφευχθούν, ιδίως όσο αφορούν το ζήτημα της χρηματοδότησης των δημόσιων ελλειμμάτων. Μάλιστα, ως προς το τελευταίο, οι ευρωπαϊκές συνθήκες θεωρούν το ζήτημα λήξαν: η χρηματοδότηση θα πραγματοποιηθεί αποκλειστικά στις χρηματαγορές, κάτω από την εποπτεία των διεθνών επενδυτών, και με κανέναν άλλο τρόπο. Ομως, απλώς και μόνο η παρατήρηση των ζημιών που συνεπάγεται το γεγονός ότι τα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας βρίσκονται εκτεθειμένα στις αγορές ομολόγων, θα μπορούσε να μας παρακινήσει στη διερεύνηση κι άλλων λύσεων, λιγότερο καταστροφικών, όπως είναι, για παράδειγμα, η προσφυγή στη νομισματική χρηματοδότηση των ελλειμμάτων (1).
Θα μπορούσε, επίσης, να μας προβληματίσει σχετικά με την εξαιρετικά ιδιόμορφη περίπτωση της Ιαπωνίας, μιας χώρας καταχρεωμένης στον ύψιστο βαθμό, η οποία, ωστόσο, δεν εμφανίζεται πουθενά στη λίστα κρατικών χρεών σε κρίση. Γιατί, όσος θόρυβος κι αν έχει γίνει για το ελληνικό χρέος, το ύψος του (270 εκατομμύρια ευρώ, δηλαδή 113% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ) το 2009, με πρόβλεψη να φτάσει το 130% του ΑΕΠ το 2010) μπορεί να θεωρηθεί εξαιρετικά χαμηλό σε σύγκριση με το ιαπωνικό (200% του ΑΕΠ το 2010). Πράγματι, ανάμεσα σε όλες τις χώρες του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), η Ιαπωνία κατέχει ένα θλιβερό ρεκόρ σε αυτόν τον τομέα. Πώς εξηγείται, λοιπόν, το γεγονός ότι οι διεθνείς επενδυτές αδιαφορούν για το υψηλότερο δημόσιο χρέος στον κόσμο, το οποίο συνοδεύεται κι από μία εμφανώς μειωμένη φερεγγυότητα -αν υιοθετήσουμε ως κριτήριο το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ;

Εγχώριοι αποταμιευτές
Η απάντηση είναι κάτι παραπάνω από απλή: Οι διεθνείς επενδυτές δεν έχουν στην κατοχή τους τίτλους του ιαπωνικού δημόσιου χρέους. Πράγματι, σχεδόν όλο το χρέος (ποσοστό που υπερβαίνει το 95%) βρίσκεται στα χέρια ντόπιων αποταμιευτών. Ακριβώς αντίθετα απ' ό,τι συμβαίνει στην περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών, στην Ιαπωνία παρατηρείται ένα εντυπωσιακά υψηλό ποσοστό αποταμίευσης των νοικοκυριών, το οποίο επαρκεί σε μεγάλο βαθμό για να καλύψει τις ανάγκες χρηματοδότησης, τόσο του κράτους όσο και των επιχειρήσεων. Ετσι, το ιαπωνικό Δημόσιο δεν νιώθει την παραμικρή ανάγκη να καταφύγει στις χρηματαγορές, κι αυτές με τη σειρά τους δεν έχουν την παραμικρή δυνατότητα να υποτάξουν την οικονομική πολιτική της χώρας στους παράλογους κανόνες τους. Για να κατορθώσουν οι αγορές να αναμειχθούν, πρέπει να διαθέτουν το κατάλληλο εργαλείο, δηλαδή τίτλους του χρέους. Και, ελλείψει τίτλων, αδυνατούν να παρέμβουν.
Συνεπώς, η ελληνική κρίση -υπό το πρίσμα της διαμετρικά αντίθετης περίπτωσης της Ιαπωνίας- μας δίνει την ευκαιρία να επανεξετάσουμε την ίδια τη λογική της απορρύθμισης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού τομέα, η οποία βασίζεται λιγότερο στα θαυμαστά επιτεύγματα της κρατούσας οικονομικής θεωρίας -η οποία, κάθε φορά που τίθεται ζήτημα απορρύθμισης, μας τάζει λαγούς με πετραχήλια, οικονομική μεγέθυνση και θέσεις εργασίας- και περισσότερο στα ισχυρά συμφέροντα που την προώθησαν. Πράγματι, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, οι ΗΠΑ βρέθηκαν αντιμέτωπες με το εξής ερώτημα: πώς θα χρηματοδοτηθούν τα ελλείμματά τους (του ισοζυγίου και το δημοσιονομικό) τη στιγμή που δεν υπάρχει πλέον εθνική αποταμίευση (2); Απλούστατα, προσφεύγοντας στην αποταμίευση χωρών που αποταμιεύουν. Δηλαδή, καταφεύγοντας, εκείνη την εποχή, όπως και σήμερα, στην Ιαπωνία και στη Γερμανία, στις οποίες προστέθηκε πλέον και η Κίνα. Συνεπώς, η απορρύθμιση του χρηματοοικονομικού τομέα αποτελούσε στρατηγική απάντηση, η οποία συνίστατο στη δημιουργία δομών διεθνούς κυκλοφορίας των κεφαλαίων, αναγκαία για να απαλλαγεί η αμερικανική οικονομία από την υποχρέωση να διατηρήσει μέσα στην επικράτειά της ένα ολοκληρωμένο κύκλωμα αποταμίευσης-επένδυσης.
Πρέπει δε να παρατηρήσουμε ότι, αγνοώντας τι τις περίμενε στη συνέχεια, πολλές άλλες χώρες δεν έμειναν αδιάφορες μπροστά στα θέλγητρα της κυκλοφορίας του χρήματος, που προσέφερε η απορρύθμιση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Γιατί, δεδομένης της επιβράδυνσης της οικονομικής μεγέθυνσης που παρατηρήθηκε τη δεκαετία του 1970, τα ελλείμματα που έπρεπε να χρηματοδοτηθούν μετατράπηκαν σε ενδημικό πρόβλημα των περισσότερων από τις οικονομίες του Βορρά.


Παγίδα η απορύθμιση

Ανάμεσα σε αυτές ήταν και η Γαλλία, η οποία σχεδίασε τη δική της απορρύθμιση με ξεκάθαρο κύριο στόχο τη μη νομισματική χρηματοδότηση του δημοσιονομικού της ελλείμματος (3). Ωστόσο, όλες οι χώρες που έσπευσαν να εκμεταλλευθούν αυτό το μεγαλοφυές εύρημα της διεθνούς ανακύκλωσης της αποταμίευσης, δεν άργησαν να ανακαλύψουν την πραγματική σκλαβιά στην οποία έμελλαν να οδηγηθούν. Γιατί, στον συσχετισμό των δυνάμεων που επικρατούσε στη σχέση χρεωστών-πιστωτών, οι δομές των απελευθερωμένων κεφαλαιαγορών έφεραν ανατροπές υπέρ των τελευταίων.
Οσο για τα κράτη, έχουν αρχίσει να ανακαλύπτουν σταδιακά ότι ο δανεισμός τους από τις αγορές συνεπάγεται ότι θα αναγκαστούν να συμμορφωθούν με την όποια ετυμηγορία τους. Κι αν αυτή η ετυμηγορία ήταν λογική και τεκμηριωμένη, το πρόβλημα δεν θα ήταν ιδιαίτερα σοβαρό. Ομως, ούτε λογική είναι, ούτε τεκμηριωμένη και, κυρίως, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι (4). Δεν είναι δύσκολο να προβούμε σε έναν γρήγορο απολογισμό των υποχωρήσεων που αναγκάστηκαν να κάνουν τα κράτη στον τομέα της οικονομικής πολιτικής εξαιτίας της κηδεμονίας των αγορών: από την επιβολή όσο το δυνατόν χαμηλότερων επιπέδων πληθωρισμού έως τις κυρώσεις που υφίστανται αν ξεφύγει έστω κι ελάχιστα το δημοσιονομικό τους έλλειμμα -έστω κι αν πρόκειται για απόλυτα δικαιολογημένη περίπτωση- και από την απαγόρευση της νομισματικής χρηματοδότησης του ελλείμματος μέχρι την αναγόρευση σε θέσφατο του μοντέλου της ανεξάρτητης κεντρικής τράπεζας... Ο κατάλογος αποδεικνύεται μακροσκελής.

Το ντόμινο

Ομως, όλα τα παραπάνω, τα οποία υπό κανονικές συνθήκες αποτελούν απλώς ενοχλητικούς περιορισμούς, μετατρέπονται σε εφιάλτη όταν ξεσπάσει μια κρίση, καθώς η δυσπιστία των επενδυτών εκφράζεται με την πώληση τίτλων του δημόσιου χρέους, η οποία με τη σειρά της συνεπάγεται αύξηση των επιτοκίων των κρατικών τίτλων, δηλαδή του κόστους χρηματοδότησης των κρατών. Τότε, η υπερβολική ένταση που παρατηρείται στις χρηματαγορές μπορεί να οδηγήσει στο σημείο να φορτωθούν οι δημόσιοι προϋπολογισμοί με δυσβάστακτα βάρη. Αυτό, ακριβώς, συνέβη στην Ελλάδα. Η συλλογική υστερία που καλλιεργείται γύρω από την υπόθεση ότι μια χώρα θα προχωρήσει σε παύση πληρωμών, έχει ως αποτέλεσμα να παρασύρει όλους τους παίκτες που δραστηριοποιούνται στις χρηματαγορές να ακολουθήσουν μια τάση η οποία μετατρέπεται σε πραγματικό δόγμα των αγορών και κάνει ακόμα πιο οδυνηρή την καθυπόταξη των οικονομικών πολιτικών στα κελεύσματά του. Για να σχηματίσει κανείς μια εικόνα για την έκταση που μπορούν να πάρουν όλα αυτά, αρκεί να δει το μέγεθος των θυσιών που απαιτούν οι επενδυτές να κάνουν οι Ελληνες μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα για να επανέλθει μια κάποια ηρεμία στο μέτωπο του εξωτερικού δανεισμού της χώρας...
Σε αυτό ακριβώς το σημείο, η περίπτωση της Ιαπωνίας θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση. Για να απαλλαγεί κανείς από τον ζυγό των καταπιεστικών δανειστών, πρέπει να... αλλάξει δανειστές. Αυτό έπραξε με μεγάλη σωφροσύνη η Ιαπωνία: για την ακρίβεια, φέρθηκε έξυπνα και δεν έκανε καν το πρώτο βήμα, εκείνο που οδήγησε την πλειονότητα των υπόλοιπων κρατών στα νύχια των επενδυτών, στους οποίους οι δομές των απορρυθμισμένων αγορών επέτρεψαν να εισέλθουν στις εγχώριες αγορές, δίνοντάς τους την εξουσία να επιβάλλουν τη θέλησή τους πάνω στις εθνικές οικονομικές πολιτικές. Αντίθετα από την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, η οποία κηρύσσει την κατάργηση όλων των συνόρων -και ειδικότερα εκείνων που θα μπορούσαν να περιορίσουν τις κινήσεις των κεφαλαίων- η ιαπωνική περίπτωση αποτελεί υπόδειγμα, τουλάχιστον όσον αφορά το ζήτημα του κρατικού χρέους, δεδομένου ότι η λύση που υιοθέτησε η χώρα για τον δανεισμό της όχι μόνο είναι βιώσιμη, αλλά παρουσιάζει και ορισμένα πλεονεκτήματα.

Το χρέος στους... ντόπιους

Βέβαια, ουδείς αποκλείει το ενδεχόμενο ακόμα και η Ιαπωνία να σπάσει τα μούτρα της, τη στιγμή που το χρέος της ανέρχεται στο 200% του ΑΕΠ της. Γι' αυτό και δεν μπορούμε να θεωρήσουμε την ιαπωνική μέθοδο αλάνθαστη. Εντούτοις, αναγνωρίζουμε την ικανότητα της χώρας να διατηρεί ένα εξαιρετικά υψηλό επίπεδο κρατικού χρέους μέσα σε συνθήκες αξιοθαύμαστης σταθερότητας.
Και οφείλουμε να αναφερθούμε στις προϋποθέσεις που κατέστησαν δυνατή τη διατήρηση του χρέους σε χέρια ντόπιων, και ιδιαίτερα στον συντονισμό της δράσης των δημόσιων αρχών και των θεσμών που πραγματοποιούν τη συγκέντρωση της αποταμίευσης. Πράγματι, χάρη σε μια άτυπη συμφωνία που αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της ιαπωνικής νοοτροπίας, το τραπεζικό σύστημα και τα συνταξιοδοτικά ταμεία όντως «έπαιξαν το παιχνίδι», προσανατολίζοντας μαζικά το αποταμιευτικό πλεόνασμα των νοικοκυριών προς τους τίτλους του δημόσιου χρέους. Κι οι καταθέτες δεν έχουν παράπονο: εδώ και δύο δεκαετίες, η αγορά των μετοχών έχει δεχθεί απανωτά πλήγματα που την οδήγησαν στην κατάρρευση και οι αποδόσεις που προσφέρει είναι κάτι παραπάνω από χαμηλές. Οσο για τη νομισματική πολιτική των σχεδόν μηδενικών επιτοκίων, έριξε τόσο πολύ τις αποδόσεις όλων των αποταμιευτικών προϊόντων ώστε, συγκριτικά, οι λιγοστές ποσοστιαίες μονάδες του επιτοκίου των κρατικών τίτλων να φαντάζουν ως μια πραγματικά βασιλική απόδοση.
Σε κάθε περίπτωση, το παράδειγμα της Ιαπωνίας μάς δίνει την ευκαιρία να ανακαλύψουμε άλλη μια φορά το γεγονός ότι, όσον αφορά το πού θα κατευθυνθεί η αποταμίευση, οι καταθέτες δεν διαθέτουν κανένα ειδικό βάρος, ενώ ολόκληρη η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των ενδιάμεσων, δηλαδή των θεσμικών φορέων που ενεργούν για λογαριασμό τους. Ομως, σε αυτή την περίπτωση, είναι εντυπωσιακό ότι αυτή η εξουσία μπορεί μερικές φορές να ασκηθεί δίχως καταστροφικά για την κοινωνία αποτελέσματα. Πράγματι, αντίθετα από τους δυτικούς ομόλογούς τους που επιδόθηκαν με ενθουσιασμό στο παιχνίδι των βραχυπρόθεσμων κερδοσκοπικών συναλλαγών και της φρενήρους μεταφοράς των κεφαλαίων από τη μια χώρα στην άλλη και από το ένα είδος περιουσιακών στοιχείων στο άλλο, κυνηγώντας τη μεγαλύτερη δυνατή κερδοφορία και αναζητώντας ακόμα και την παραμικρή διαφορά του περιθωρίου της κερδοφορίας της επένδυσης, οι ιάπωνες θεσμικοί επενδυτές «έκλεισαν» ένα σημαντικό μέρος της αποταμίευσης των πελατών τους σε τίτλους του δημοσίου. Κατ' αυτόν τον τρόπο, οι συνθήκες χρηματοδότησης του ιαπωνικού κρατικού χρέους χαρακτηρίζονταν από εξαιρετική ομαλότητα και σταθερότητα, ενώ δεν παρατηρήθηκαν οι εξάρσεις της κερδοσκοπίας που αποσταθεροποιούν κάθε τόσο τους κρατικούς τίτλους των υπόλοιπων χωρών.
Δεν πρέπει να αναζητήσουμε αλλού τις συνθήκες που κατέστησαν δυνατή τη μεγάλη ηρεμία που αποτελεί μέχρι σήμερα το κύριο χαρακτηριστικό της εντυπωσιακής αύξησης του ύψους του ιαπωνικού δημόσιου χρέους. Αυτές, ακριβώς, οι συνθήκες θα μπορούσαν να επιτρέψουν και σε εμάς, αν όχι να κάνουμε το ίδιο -γιατί ένα ύψος χρέους που αντιστοιχεί στο 200% του ΑΕΠ δεν μπορεί να αποτελεί έναν επιθυμητό στόχο- τουλάχιστον να χαλαρώσουμε τη φριχτή μέγκενη από την οποία πιέζεται το δημόσιο χρέος, τη στιγμή που το χρέος αυτό είναι απόλυτα αναγκαίο: γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στην καρδιά της ύφεσης.

Επανεθνικοποίηση

Οσο κι αν δεν μας προσφέρεται πλήθος επιλογών, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι επιλογές υπάρχουν. Μπορούμε να υποταχθούμε στις προσταγές των διεθνών επενδυτών που προσπαθούν να περιορίσουν τόσο τον όγκο του δημόσιου χρέους όσο και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργείται. Μπορούμε, επίσης, εάν επιλέξουμε τη -συζητήσιμη εξάλλου (5)- χρηματοδότηση του δημόσιου χρέους μονάχα μέσα από χρηματοπιστωτικά κανάλια, να προχωρήσουμε στην επανεθνικοποίηση του μεγαλύτερου μέρους των ελλειμμάτων οργανώνοντας μαζική στροφή της εθνικής αποταμίευσης κάθε χώρας προς τους κρατικούς τίτλους -φυσικά, αυτό μπορεί να ισχύσει σε χώρες που διαθέτουν εθνική αποταμίευση, όπως η Γαλλία. Δεδομένου ότι στη Γαλλία οι φορείς που έχουν αναλάβει τη συγκέντρωση της αποταμίευσης έχουν ακολουθήσει εδώ και πολλά χρόνια έναν τελείως διαφορετικό δρόμο και δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ότι θα δέχονταν εκούσια μια λύση όπως εκείνη που εφαρμόστηκε στην Ιαπωνία, θα χρειαστεί να καταφύγουμε στην επιλογή ενός νομοθετικού πλαισίου που θα τους επιβάλλει ορισμένες υποχρεώσεις.
Για παράδειγμα, οι θεσμικοί επενδυτές να υποχρεώνονται από τον νόμο να διαθέσουν ένα μέρος του ενεργητικού τους για την αγορά τίτλων του δημόσιου χρέους. Μάλιστα, το ποσοστό αυτό πρέπει να είναι αρκετά υψηλό, ώστε σχεδόν ολόκληρο το εθνικό χρέος να καλύπτεται από τις εγγραφές των εγχώριων θεσμικών επενδυτών στις ομολογιακές εκδόσεις.
Σε τελική ανάλυση, θα διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για μια λύση η οποία διαθέτει πλήθος πλεονεκτημάτων και λιγοστά μειονεκτήματα. Κατ' αρχάς, οι τίτλοι του Δημοσίου προσφέρουν μια λογική ανταμοιβή στην αποταμίευση -ανώτερη από εκείνη των βιβλιαρίων ταμιευτηρίου [βέβαια, αντίθετα απ' ό,τι συμβαίνει στην περίπτωση του γαλλικού Βιβλιαρίου Α (6), θα υπόκεινται σε φορολογία] αλλά όχι και υπερβολική (δεδομένου ότι τα έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου αποτελούν επένδυση «χωρίς ρίσκο» και αποτελούν σημείο αναφοράς που σηματοδοτεί το χαμηλότερο σκαλοπάτι στην γκάμα των επιτοκίων). Επιπλέον, το να απομακρύνουμε την αποταμίευση από το χρηματιστήριο και τα χρηματοοικονομικά προϊόντα που στηρίζονται σε μετοχές, είναι πιθανότατα η καλύτερη υπηρεσία που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε, τόσο στην αποταμίευση (δεδομένου ότι με αυτόν τον τρόπο θα την προφυλάσσαμε από τα κραχ του χρηματιστηρίου, που συμβαίνουν κάθε τόσο καταστρέφοντας τους μικροεπενδυτές) όσο και στην υπόλοιπη κοινότητα, δεδομένου ότι η αποταμίευση με τη μορφή της επένδυσης σε μετοχές -η οποία από οικονομική άποψη είναι κάτι το οποίο θα μπορούσαμε να αποφύγουμε (7)- αποτελεί το κυριότερο μέσο που διαθέτει η εξουσία των μετόχων για να επιβάλλει περιορισμούς στους μισθωτούς και στα δικαιώματά τους.
Ορισμένοι θα υποστηρίξουν ότι η παραίτηση από την προσφυγή στα ξένα κεφάλαια και ο προσανατολισμός της εγχώριας αποταμίευσης προς τους δημόσιους τίτλους θα πυροδοτήσουν μοιραία το «φαινόμενο του αποκλεισμού» (8). Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο, δεδομένου ότι το ποσοστό της γαλλικής αποταμίευσης είναι τόσο υψηλό ώστε επιτρέπει να καλυφθούν άνετα οι ανάγκες του κράτους, «αφήνοντας» ταυτόχρονα και ποσά για τον ιδιωτικό τομέα. Σε κάθε περίπτωση, στην παρούσα υπόθεση, τίποτε δεν περιορίζει την ελευθερία των επιχειρήσεων να αναζητήσουν χρηματοδότηση στις διεθνείς αγορές.
Ας πούμε, ωστόσο, τα πράγματα με το όνομά τους: θα πρόκειται όντως για ένα σύστημα αναγκαστικής εισφοράς. Οχι άμεσης και στιγμιαίας εισφοράς (δηλαδή άμεσου φόρου), αλλά έμμεσης εισφοράς μέσω της διαχρονικής χρηματοδότησης των δημόσιων ελλειμμάτων· και, φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, για τη συνεισφορά τους, τα χρηματοοικονομικά ιδρύματα θα αμειφθούν! Υπάρχουν κι άλλες μορφές καταναγκασμού, που είναι πολύ πιο οδυνηρές... Εξάλλου, ο παραλληλισμός των δύο μορφών εισφοράς μας υπενθυμίζει ότι μία από τις λύσεις που απορρίπτεται συστηματικά -όχι για την επίλυση του προβλήματος της χρηματοδότησης των ελλειμμάτων, αλλά για να πάψουν πλέον να υπάρχουν ελλείμματα- συνίσταται στην κατάργηση όλης αυτής της ατέλειωτης σειράς των φοροαπαλλαγών (9).
Ομως, η αποπαγκοσμιοποίηση της χρηματοδότησης των ελλειμμάτων θα είχε ένα τεράστιο πλεονέκτημα, του οποίου η σημασία είναι απλούστατα αδιανόητη για τους «ορθόδοξους» οικονομολόγους: πρόκειται για το πολιτικό και το δημοκρατικό όφελος. Η επανεθνικοποίηση της χρηματοδότησης των ελλειμμάτων συνεπάγεται την εκδίωξη του ενός τρίτου των διεθνών επενδυτών που δραστηριοποιούνται σε αυτήν την αγορά και την πλήρη επανένταξή της στο εθνικό κοινωνικό συμβόλαιο.

Σύγκρουση γενεών

Με αυτόν τον τρόπο θα επιστρέψει και πάλι στο εκλογικό σώμα και στους εκπροσώπους που αυτό αναδεικνύει, η αρμοδιότητα και η δυνατότητα να προβαίνουν στις επιλογές που πρέπει να γίνουν. Οπως το απέδειξαν με μεγάλη ακρίβεια ο Μπρινό Τινέλ κι ο Φρανκ βαν ντε Βέλντε (10), το επιχείρημα περί σύγκρουσης των γενεών («Μα πόσο μεγάλο χρέος θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας!»), το οποίο αυτή τη στιγμή προβάλλεται από τον συρφετό των οπαδών της κυρίαρχης οικονομικής σκέψης, χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο για την απόκρυψη της -θεμελιώδους σημασίας- σύγκρουσης ανάμεσα στους λιγότερο πλούσιους οι οποίοι με τους φόρους τους πληρώνουν την εξυπηρέτηση του χρέους, και τους πλουσιότερους, οι οποίοι κατέχουν τους τίτλους του δημόσιου χρέους. Κι αυτή η σύγκρουση αποτελεί ένα ζήτημα που αφορά απόλυτα το παρόν, κι όχι το μέλλον.
Μάλιστα, οι όροι με τους οποίους πραγματοποιείται η ταχύτατη αναδιανομή του πλούτου, από τους απλούς φορολογούμενους προς τους κατόχους των μεγάλων περιουσιών, καθορίζονται από τη λειτουργία των χρηματαγορών και, συνεπώς, ξεφεύγουν εντελώς από οποιαδήποτε διαβούλευση εντός της επικράτειας της χώρας. Ωστόσο, να μην ξεχνάμε ότι, στον προϋπολογισμό της Γαλλίας, οι δαπάνες για την εξυπηρέτηση του χρέους αποτελούν το δεύτερο σημαντικότερο κονδύλι μετά τις δαπάνες για την παιδεία. Με λίγα λόγια, κάθε άλλο παρά για μικροπράγματα πρόκειται. Αντίθετα, δημιουργείται μια πραγματική μαύρη τρύπα στην πολιτική εθνική κυριαρχία, της οποίας την κατ' εξοχήν έκφραση αποτελεί ο κρατικός προϋπολογισμός. Ποιο πρέπει να είναι το επιτόκιο του δημόσιου χρέους και ποιο το ύψος του πλούτου που μεταβιβάζεται μέσω των τόκων του χρέους; Ιδού ένα ερώτημα στο οποίο ο μόνος αρμόδιος να απαντήσει είναι το εκλογικό σώμα και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι.
Ομως, κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει εφικτό μονάχα όταν η πλειονότητα των κατόχων του δημόσιου χρέους είναι πολίτες της χώρας. Δηλαδή, όταν είναι δυνατόν να οργανωθεί η αντιπαράθεση των ανταγωνιστικών συμφερόντων των δανειστών και των χρεωστών μέσα στην περίμετρο όπου πραγματοποιείται η άσκηση της κρατικής κυριαρχίας.
Τότε, και μόνο τότε, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι υποψήφιοι για την άσκηση της εξουσίας παρουσιάζουν στον λαό τις φορολογικές επιλογές τους, θα μπορούσαν να του παρουσιάσουν και τις αντίστοιχες χρηματοοικονομικές επιλογές τους. Αν τα επιτόκια είναι υψηλά, τότε -μέσα από ένα άλλο «φαινόμενο αποκλεισμού», για το οποίο γίνεται λόγος πολύ σπανιότερα- το φορτίο του χρέους θα καταστήσει μονόδρομο την εγκατάλειψη ορισμένων πολύ χρήσιμων δημόσιων δαπανών.
Από την άλλη πλευρά, εάν τα επιτόκια είναι εξαιρετικά χαμηλά, αφ' ενός θα θιγούν οι αποταμιευτές, καθώς θα έχουν μια ανεπαρκή απολαβή και, αφ' ετέρου, ενδέχεται να οδηγηθεί το κράτος μακροπρόθεσμα στην υπερχρέωση, με κίνδυνο να χαθεί η φερεγγυότητά του και να αποδειχθούν επισφαλείς οι απαιτήσεις των δανειστών του. Αν πάλι τα επιτόκια ανέβουν υπερβολικά υψηλά, τότε η μεταβίβαση πλούτου στα χέρια των πλουσιότερων θα λάβει τη μορφή της καταχρηστικής ακύρωσης και της παραμικρής αναδιανομής του πλούτου. Και ούτω καθεξής...

Πολιτική επιλογή

Ο μόνος αρμόδιος για να επιλέξει ανάμεσα σε όλες αυτές τις αντιφατικές επιλογές είναι το εκλογικό σώμα και ο πολιτικός κόσμος. Κανένας άλλος. Και σίγουρα όχι οι διεθνείς επενδυτές, οι οποίοι -καθοδηγούμενοι από τα συμφέροντά τους ως πιστωτές και όντας απόλυτα ξένοι με την πολιτική κοινότητα του τόπου- επιβάλλουν στην κοινωνία ακόμα και τις σκληρότερες αποφάσεις.
Προφανώς, το κυριότερο μέλημα του νεοφιλελεύθερου δόγματος ήταν να διακηρύξει ότι ο εθνικός χώρος είναι στο εξής ξεπερασμένος και να προωθήσει τις διαρθρωτικές αλλαγές (απορρύθμιση σε όλα τα πεδία) που θα μπορούσαν να μετατρέψουν αυτή τη διακήρυξη σε χειροπιαστή πραγματικότητα. Η ιστορία του 19ου και του 20ού αιώνα μας έχει προσφέρει αρκετούς λόγους για να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στην υπερτροφία του εθνικού
Εγώ που λέγεται «εθνικισμός». Εντούτοις, στην ιστορία δεν έχει εμφανιστεί καμία λειτουργική εναλλακτική λύση που θα μπορούσε να υποκαταστήσει την πολιτική κυριαρχία του κράτους. Γι' αυτόν τον λόγο, μαζί με την ιδέα του έθνους, ο φιλελευθερισμός καταστρέφει ταυτόχρονα και την έννοια της εθνικής κυριαρχίας, φροντίζοντας ταυτόχρονα -κι αυτό αποδεικνύει την απόλυτη υποκρισία του- να εμποδίζει την ανασύσταση οποιασδήποτε μορφής κυριαρχικής εξουσίας σε πιο διευρυμένη εδαφική βάση. Γιατί, η ιδέα της εθνικής κυριαρχίας θα μπορούσε ωραιότατα να επεκταθεί και πέρα από τα εδαφικά και πολιτισμικά σύνολα στα οποία αρχικά αναπτύχθηκε, για να αγκαλιάσει στη συνέχεια σύνολα τα οποία ναι μεν είναι ετερογενή, αλλά έχουν αποκτήσει συνοχή μέσα από την πορεία τους προς ένα κοινό πεπρωμένο.
Εξάλλου, αυτό, ακριβώς, αποκαλούμε εθνική κυριαρχία. Αν, μάλιστα, διευρύναμε την έννοια, θα γινόταν προφανές ότι, στην πραγματικότητα, εθνική κυριαρχία και έθνος είναι ένα και το αυτό, και ότι η πρώτη δεν είναι τίποτε άλλο από μια διαφορετική ονομασία του δεύτερου.
Ομως, ο νεοφιλελευθερισμός δεν μπορεί να αποδεχθεί με κανέναν τρόπο το ενδεχόμενο να συγκροτηθούν τα σύνολα σε πολιτικά σώματα τα οποία θα διαβουλεύονται, θα θεσπίζουν κανόνες και θα επιβάλλουν την εφαρμογή τους. Μέχρι τώρα, του αφήσαμε σε μεγάλο βαθμό ελεύθερο το πεδίο. Σήμερα, το ζητούμενο είναι μέχρι πού θα τον αφήσουμε να προχωρήσει.

Εθνική «παρεξήγηση»

Εάν καταφύγουμε και πάλι στην πρόσφατη ιστορία, έχουμε κάθε λόγο να δυσπιστούμε απέναντι στα κινήματα για τη βίαιη ανασυγκρότηση της εθνικής κυριαρχίας όταν αυτή έχει δεχθεί ιδιαίτερα σφοδρές επιθέσεις, γιατί η εθνική κυριαρχία μπορεί επίσης να λάβει και τις πλέον μισητές μορφές που μπορούμε να φανταστούμε.
Ωστόσο, μετά από δύο δεκαετίες συνεχούς διάβρωσής της κι επιθέσεων εναντίον της, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε εντελώς το ενδεχόμενο να έχουμε αρχίσει να πλησιάζουμε επικίνδυνα σε αυτό το εξαιρετικά κρίσιμο σημείο. Συνεπώς, η ιδέα της οργανωμένης επανάκτησης κι ανασύστασης της εθνικής κυριαρχίας αποτελεί μια προοπτική την οποία θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ενδιαφέρουσα, κι ίσως μάλιστα και επείγουσα.
Βέβαια, σε πρώτη φάση παρουσιάζει το μειονέκτημα ότι ενδύεται όλες τις όψεις της γραφικής παρελθοντολογίας, καθώς φέρνει στο προσκήνιο μια ιδέα του έθνους η οποία έχει γελοιοποιηθεί από τον νεοφιλελευθερισμό και όλους όσους στην Αριστερά θεωρούν χρήσιμο να του προσφέρουν τη βοήθειά τους, με αποτέλεσμα να περιορίζουν το έθνος στην πιο στενή του έννοια, πάντα διαχωρισμένη από το στοιχείο που συνδέεται στενά μαζί της: την εθνική κυριαρχία. Μάλιστα, κάποια στιγμή, όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι που τόσο βιάζονται να ξαποστείλουν το έθνος στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, πρέπει να μας πουν αν επιθυμούν να συμβεί το ίδιο κι όσον αφορά την ιδέα της εθνικής κυριαρχίας.
Σε κάθε περίπτωση, μεσοπρόθεσμα, είναι πιθανόν να προτιμάμε την παλιομοδίτικη παρελθοντολογία της πολιτικής διαβούλευσης στην οποία θα έχει επιστρέψει οριστικά η διαδικασία των επιλογών και της λήψης των αποφάσεων για το ζήτημα του δημόσιου χρέους, από έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο που θα σφύζει από θαυμαστή νεωτερικότητα και στον οποίο οι χρηματαγορές θα είναι εκείνες που θα καθορίζουν το ποσοστό του εθνικού πλούτου που θα αφαιρούν και θα προσπορίζονται δανειστές από κάθε γωνιά του κόσμου.
Κι είναι πιθανόν ότι θα θεωρήσουμε ότι δεν στερείται βάσης το παρακάτω -αρκετά απλό σε τελική ανάλυση- συμπέρασμα: εάν, τελικά, η παγκοσμιοποίηση δεν είναι τίποτε άλλο από τη διάλυση κάθε εθνικής κυριαρχίας, από την εμπορευματοποίηση των πάντων, τότε, η αποπαγκοσμιοποίηση είναι συνώνυμη της επιστροφής της πολιτικής σε όλους τους τομείς.

1. Χρηματοδότηση η οποία προκύπτει από το άνοιγμα πιστώσεων από την Κεντρική Τράπεζα (δημιουργία χρήματος) στο Δημόσιο Ταμείο, με αποτέλεσμα το τελευταίο να μην καταφεύγει στις χρηματαγορές. Βλέπε «Au-dela de la Grece: deficits, dette et monnaie», La pompe a phynaces, http://blog.mondediplo.net, 17 Φεβρουαρίου 2010.

2. Το ποσοστό αποταμίευσης των αμερικανικών νοικοκυριών μειώνεται διαρκώς, περνώντας από το 8%, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, στο... 0% το 2006.

3. Βλέπε Pierre Rimbert, «Nous avons eu le pouvoir, maintenant il nous faut l'argent», «Le Monde diplomatique», Απρίλιος 2009.

4. Βλέπε Frederic Lordon, «Les quadratures de la politique economique», Albin Michel, Παρίσι, 1997.

5. Βλέπε «Au-dela de la Grece...», ό.π.

6. (Στμ) Στη Γαλλία, το Livret Α -με αφορολόγητους τόκους (σχετικά υψηλό συνήθως) επιτόκιο που ορίζεται από την κυβέρνηση και πλαφόν καταθέσεων 15.000 ευρώ ανά δικαιούχο- αποτελεί το κυριότερο μέσο της λαϊκής αποταμίευσης: το χρησιμοποιούν 46 εκατομμύρια Γάλλοι (3 στους 4). Μάλιστα, μέχρι πολύ πρόσφατα, αυτό το αποταμιευτικό προϊόν διετίθετο μονάχα από την κρατική Caisse d'Epargne και το Ταμείο Παρακαταθηκών και οι καταθέσεις του χρησίμευαν για τη χρηματοδότηση της κατασκευής κοινωνικής κατοικίας, δηλαδή κρατικών ή δημοτικών διαμερισμάτων (HLM) που νοικιάζονται -με κοινωνικά κριτήρια- με χαμηλό ενοίκιο σε χαμηλόμισθους. Από το 2009, Livret Α διαθέτουν όλες οι τράπεζες, ενώ το επιτόκιό του μειώθηκε σε ιστορικά χαμηλό επίπεδο.

7. Βλέπε «Et si on fermait la Bourse...», «Le Monde diplomatique», Φεβρουάριος 2010.

8. Η οικονομική θεωρία μιλάει για «φαινόμενο του αποκλεισμού» (effet d'eviction) όταν, μέσα σε μια οικονομία κλειστή από την άποψη των χρηματοοικονομικών ροών, το κράτος έχει προτεραιότητα στην ικανοποίηση των χρηματοδοτικών του αναγκών, στεγνώνοντας την αγορά από κεφάλαια που προορίζονται για δανεισμό, με αποτέλεσμα να αυξάνεται το κόστος της χρηματοδότησης για όλους τους υπόλοιπους που δραστηριοποιούνται στην αγορά χωρίς να διαθέτουν προτεραιότητα στην ικανοποίηση των δανειακών τους αναγκών. Συνεπώς, όλοι αυτοί υφίστανται τις συνέπειες μιας, κατά κάποιον τρόπο, έλλειψης κεφαλαίων, καθώς η κρατική εξουσία «αποκλείει» την πρόσβαση στα κεφάλαια σε όλους τους υπόλοιπους παίκτες της αγοράς.

9. Οσο κι αν είναι ασυνήθιστο να αποδεικνύεται χρήσιμος ένας σοσιαλιστής βουλευτής, ο Ντιντιέ Μιγκό -εκείνη την εποχή πρόεδρος της επιτροπής οικονομικών υποθέσεων της γαλλικής Βουλής (στη συνέχεια διορίστηκε πρόεδρος του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους)- έκανε μια εντυπωσιακή αποκάλυψη, φέρνοντας στο φως της δημοσιότητας ένα πολύ διακριτικό φορολογικό δωράκι που προσφέρθηκε στις επιχειρήσεις: την πλήρη φοροαπαλλαγή των υπεραξιών που προκύπτουν από τις πωλήσεις συμμετοχών τους που παρακρατήθηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το δώρο κόστισε στα ταμεία του κράτους 20 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή αύξηση του γαλλικού ελλείμματος κατά 1% του ΑΕΠ. Οσον αφορά τα φορολογικά δώρα, βλέπε Jean Gadrey, «Vive l'impot», στον ιστότοπο της επιθεώρησης «Alternatives economiques», 15 Μαρτίου 2010.

10. «L'epouventail de la dette publique», «Le Monde diplomatique», Ιούλιος 2008.

Άρθρο του Frederic Lordon* που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», Κυριακή 16/05/2010
* Οικονομολόγος, συγγραφέας του «Crise de trop. Reconstruction d'un monde failli», Fayard, Παρίσι, 2009.

Διαβάστε περισσότερα...
 
back to top