Η αγάπη για τον εαυτό μας...

Μια παλιά ιστορία λέει πως ήταν κάποτε ένας τύπος, όχι και πολύ έξυπνος, που όλο έχανε τα πράγματά του. Μια μέρα του λέει κάποιος.
“Αυτό που πρέπει να κάνεις, για να μην χάνεις τα πράγματά σου είναι να σημειώνεις που τα βάζεις”.
Εκείνο το βράδυ, πριν κοιμηθεί, παίρνει χαρτί και μολύβι και λέει μέσα του: “Λοιπόν, για να μη χάσω τα πράγματά μου…”
Βγάζει το πουκάμισό του, το κρεμάει στην κρεμάστρα, και μετά παίρνει το μολύβι και σημειώνει: ”το πουκάμισο στην κρεμάστρα”.
Βγάζει το παντελόνι, το αφήνει στα πόδια του κρεβατιού και σημειώνει : ”το παντελόνι στα πόδια του κρεβατιού”.
Βγάζει τα παπούτσια του και σημειώνει: ”τα παπούτσια κάτω από το κρεβάτι”.
Βγάζει τις κάλτσες και σημειώνει: ”οι κάλτσες μέσα στα παπούτσια κάτω από το κρεβάτι”.
Το άλλο πρωί σηκώνεται, ψάχνει τις κάλτσες εκεί όπου είχε σημειώσει ότι τις άφησε και τις φοράει. Βρίσκει τα παπούτσια εκεί που είχε σημειώσει και τα φοράει. Κάνει το ίδιο με το παντελόνι και το πουκάμισο. Και ξαφνικά, αναρωτιέται:
“Κι εγώ που είμαι;”
Κοιτάζει τη λίστα από πάνω μέχρι κάτω, ξανά και ξανά, και, αφού δεν ήταν πουθενά σημειωμένο, δεν μπόρεσε ποτέ να ξαναβρεί τον εαυτό του….
Είναι φορές που μοιάζουμε μ’ αυτόν τον ηλίθιο τύπο. Ξέρουμε που βρίσκεται κάθε πράγμα και κάθε άτομο που αγαπάμε, αλλά πολλές φορές δεν ξέρουμε που βρισκόμαστε εμείς. Σαν να ξεχάσαμε τη θέση μας στον κόσμο. Μπορούμε πολύ γρήγορα να εντοπίσουμε τη θέση των άλλων, τη θέση που έχουν οι άλλοι στη ζωή μας, και καμιά φορά μπορούμε να προσδιορίσουμε ακόμα και τη θέση που κατέχουμε εμείς στη ζωή των άλλων. Έχουμε, όμως, ξεχάσει ποιά θέση έχουμε εμείς στη δική μας ζωή.
Αν είναι κάποιος που οφείλει να είναι δίπλα μου συνεχώς, αυτός είμαι εγώ. Και για να μπορώ να είμαι στο πλευρό μου πρέπει να ξεκινήσω από την αποδοχή του εαυτού μου όπως είναι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αποδέχομαι τις αλλαγές στο πέρασμα του χρόνου. Σημαίνει ότι επανατοποθετώ το θέμα σε άλλη βάση, αλλάζω στάση. Γιατί, απέναντι σε κάποιο χαρακτηριστικό μου που δεν μου αρέσει υπάρχουν πάντα δύο δρόμοι για ν΄αντιμετωπίσω το πρόβλημα.
Ο πρώτος, ο πιο συνηθισμένος, είναι η κλασική λύση: να προσπαθήσω να αλλάξω.
Ο δεύτερος δρόμος, αυτός που προτείνω, είναι να πάψω να απεχθάνομαι το χαρακτηριστικό αυτό, και σαν μοναδική αντίδραση να επιτρέψω την κατάσταση αυτή ν’ αλλάξει από μόνη της.
Ακόμα και για να αλλάξει κάτι, ο δρόμος πραγματικά ξεκινάει από το σημείο που εγώ παύω ν’ αντιστέκομαι!!!

Πηγή: http://mybellavista.wordpress.com/