Όταν ο Θεός έφτιαχνε τη Μάνα...

When God Created Mothers της Erma Bombeck (1927-1996)

Την Έκτη Ημέρα με αρκετές υπερωρίες, κι ενώ ο Θεός είχε καταπιαστεί με τη δημιουργία της μάνας, εμφανίστηκε μπροστά Του ο Άγγελος και Του είπε: “Σαν πολύ το πιλατεύεις ετούτο το μοντέλο.”
Και ο Κύριος απάντησε, “Έχεις διαβάσει τις τεχνικές της προδιαγραφές; Πρέπει οπωσδήποτε να πλένεται άφοβα αλλά να μην είναι πλαστική. Να έχει 180 κινητά τεμάχια…όλα με δυνατότητα αντικατάστασης. Να λειτουργεί με σκέτο καφέ και περισσεύματα. Να φοράει μια ποδιά που θα εξαφανίζεται μόλις εκείνη στέκεται όρθια. Να διαθέτει φιλί ικανό να γιατρέψει ο,τιδήποτε - από σπασμένο πόδι μέχρι ερωτική απογοήτευση. Και χέρια…έξι ζευγάρια.”
Ο Άγγελος κούνησε αργά το κεφάλι μουρμουρίζοντας, “Έξι ζευγάρια…αδύνατον.”…
“Δεν είναι τα χέρια που με δυσκολεύουν”, αποκρίθηκε ο Κύριος. “Είναι τα τρια ζευγάρια μάτια που πρέπει να διαθέτουν οι μητέρες.”
Ο Κύριος έγνεψε προς το κεφάλι της μάνας. “Ένα ζευγάρι για να βλέπει μέσα από κλειστές πόρτες όταν ρωτάει, “Παιδιά, τι κάνετε εκεί μέσα;” ενώ ήδη γνωρίζει. Ένα ακόμη εδώ στο πίσω μέρος του κεφαλιού της για να βλέπει όλα όσα δε θα ‘πρεπε αλλά που οφείλει να γνωρίζει. Και φυσικά ένα ζευγάρι εδώ μπροστά που μπορεί να κοιτά ένα παιδί όποτε κάνει καμιά ανοησία και να του λέει “Καταλαβαίνω και Σ’ αγαπώ”, χωρίς καν ν’ αρθρώσει λέξη…
“Κύριε”, είπε ο Άγγελος αγγίζοντας τρυφερά το μανίκι Του, “έλα να ξεκουραστείς. Αύριο πάλι…”
“Δε γίνεται”, αποκρίθηκε ο Κύριος, “έχω φτάσει πάρα πολύ κοντά στο ν’ αποτελειώσω κάτι που προσεγγίζει τόσο πολύ Εμένα! Έχω ήδη πλάσει εκείνη που γιατρεύεται από μόνη της όποτε αρρωσταίνει… που μπορεί να ταΐσει μια εξαμελή οικογένεια με μισό κιλό κιμά… και που ξέρει πώς να πείσει ένα εννιάχρονο να μπει στο μπάνιο.”
Ο Άγγελος περιεργάστηκε αργά κι από όλες τις πλευρές το μοντέλο της μάνας. “Είναι πολύ μαλακή”, αναστέναξε.
“Αλλά όμως ανθεκτική!” απάντησε ο Θεός μ’ ενθουσιασμό. “Ούτε που φαντάζεσαι τι μπορεί να κάνει ή ν’ αντέξει αυτή η μάνα!”
“Μπορεί να σκέπτεται;”
“Όχι απλά να σκέπτεται, μπορεί να πείθει και να διαπραγματεύεται”, αποκρίθηκε ο Δημιουργός.
Τέλος, ο Άγγελος έσκυψε και χάιδεψε το μάγουλό της με το δάχτυλο. “Μα από εδώ στάζει!” αποφάνθηκε. “Σ’ το είπα…κατέβαλες πάρα πολλή προσπάθεια για τούτο το μοντέλο.”
“Δε στάζει”, απάντησε ο Κύριος, “δάκρυ είναι.”
“Και σε τι χρησιμεύει;”
“Το δάκρυ είναι ο τρόπος που έχει για να εκφράζει τη χαρά της, τη λύπη της, την απογοήτευση, τον πόνο, τη μοναξιά, τη θλίψη και την περηφάνια της.”
Ο Άγγελος εντυπωσιάστηκε. “Κύριε, Είσαι Μεγαλοφυΐα! Έχεις σκεφτεί τα πάντα γι’ αυτήν. Ακόμη και το δάκρυ δημιούργησες!” Ο Κύριος κοίταξε τον Άγγελο και του αποκρίθηκε χαμογελώντας, “Φίλε μου, φοβάμαι πως πάλι έχεις άδικο. Εγώ έπλασα τη γυναίκα, η ίδια όμως έπλασε το δάκρυ.”