Τρίτη 5 Μαΐου 2009

Η Ελλάδα και η νόσος των …χείρ(ιστ)ων


Τα συμπτώματα της νόσου των χείριστων είναι εμφανέστατα πρώτα και κύρια στο πολιτικό μας σύστημα.
Διεθνή ανησυχία έχει προκαλέσει η κατάσταση 10 εκατομμυρίων Ελλήνων, καθότι φαίνεται ότι έχουν προσβληθεί από τη νόσο των χείριστων. Τα συμπτώματα της νόσου που κατατρέχει τους Έλληνες είναι πραγματικά τρομακτικά.
Μαζοχισμός (οι Έλληνες ψηφίζουν εναλλάξ τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας που τους επιβραβεύουν εμπλεκόμενα σε έναν άτυπο ανταγωνισμό για το ποια θα είναι η χειρότερη κυβέρνηση την επόμενη φορά), ωχαδερφισμός, ζεμανφουτισμός, εμμονές (βυσματολαγνεία για μια θέση στο λατρεμένο δημόσιο), και αν(τ)οχή στην κοροϊδία είναι μερικά μόνο από αυτά τα συμπτώματα, με τους νοσούντες να καταλήγουν σε συλλογική αφασία.
Τα πρώτα θύματα της επιδημίας ήταν σίγουρα οι πατέρες του ελληνικού έθνους:
Την ώρα που η παγκόσμια οικονομία έχει "νετάρει", την ώρα που στο εξωτερικό εκπονούνται σχέδια και διεξάγεται εργώδης διάλογος μεταξύ κομμάτων, συνδικαλιστών και άλλων εμπλεκόμενων φορέων για τον περιορισμό των συνεπειών της κρίσης, οι εθνοπατέρες ασχολούνται περισσότερο από ποτέ με τα συνήθη αγαπημένα τους σπορ, δηλαδή αντισφαίριση ευθυνών, λεκτική λασπομαχία και πετοσφαίριση σκανδάλων.
Τα συμπτώματα της νόσου των χείριστων είναι εμφανέστατα πρώτα και κύρια στο πολιτικό μας σύστημα λοιπόν, (κάτι που δικαιολογεί επιτέλους και το αφόρητο κλισέ ότι "ανεβαίνει το θερμόμετρο στη Βουλή"…), ένα γηρασμένο πολιτικό σύστημα που τροφοδοτείται και αιμοδοτείται όμως από τον ίδιο το λαό. Δέκα εκατομμύρια έλληνες νοσούν. Υπερχρεωμένοι, αγχωμένοι, φοβισμένοι, στον μικρόκοσμό τους βαθιά βυθισμένοι. Νοσούν στο μυαλό, δηλαδή στη νοοτροπία, δε διαθέτουν αντανακλαστικά, δεν δρουν δεν αντιδρούν, και το τι διαδραματίζεται παγκοσμίως ξεχνούν.
Θυμίζου(ν)με κάτι από τα δημοφιλή καρτούν που προβάλλονται το Σαββατοκύριακο στην τηλεόραση. Το κουνέλι και ο κυνηγός ξυλοφορτώνονται μεταξύ τους δίχως να καταλαβαίνουν ότι κάτω από τα πόδια τους χάσκει μόνο η άβυσσος… Το στέλεχος της νόσου των χείριστων έχει διεισδύσει καλά στο συλλογικό μας DNA και φαίνεται να μην υπάρχει αντίδοτο.
Περαστικά μας και με τις υγείες μας…

Του Στέλιου Ν. Κάνδια(*)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

 
back to top