Τα τέσσερα αγκάθια της Κοπεγχάγης...

Διανύουμε τις τελευταίες 168 ώρες μέχρι την παγκόσμια διάσκεψη κορυφής του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή. Την Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου αρχίζει στην Κοπεγχάγη η «μάχη» για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, η οποία οφείλει να είναι πιο αποδοτική από το Πρωτόκολλο του Κιότο, καθώς οι επιπτώσεις είναι πιο έντονες σήμερα και οι παγκόσμιες εκπομπές ρύπων σε σχέση με το 1990 αυξήθηκαν κατά 25%.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η αλλαγή της νομικής φύσης της συμφωνίας που ισχύει απ' το Κιότο.
Τα περισσότερα μηνύματα που έρχονται μέχρι στιγμής πάντως είναι απογοητευτικά, καθώς η κάθε πλευρά προσπαθεί να προωθήσει τη δική της ατζέντα χωρίς να μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα εάν, μετά το τέλος των εργασιών της διάσκεψης στις 18 Δεκεμβρίου, θα υπάρξει δεσμευτική συμφωνία.

Οι σκόπελοι των συνέδρων

Στην καλύτερη των περιπτώσεων, η συμφωνία θα επικυρωθεί, νομική σε τρεις μήνες στην Βόννη της Γερμανίας ή στην 16η Conference of the Parties (Διάσκεψη των Μερών) στο Μεξικό.
Τέσσερις είναι οι σκόπελοι που πρέπει να «υπερπηδήσουν» οι σύνεδροι για να καταλήξουν σε ουσιαστική συμφωνία:

1) Χρηματοδότηση: Οι αναπτυσσόμενες χώρες έχουν ανάγκη ουσιαστικής οικονομικής και τεχνολογικής υποστήριξης για να περιορίσουν τις εκπομπές αερίων και να δημιουργήσουν τεχνικές που θα τους βοηθήσουν να αντιμετωπίσουν την κλιματική αλλαγή. Οι αναπτυγμένες χώρες που ευθύνονται για τη ρύπανση του πλανήτη οφείλουν να τις χρηματοδοτήσουν.
*Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα: Η Ε.Ε. προτείνει 22-50 δισ. ετησίως από όλες τις αναπτυγμένες χώρες για την περίοδο από το 2013 έως το 2020. Ποσό, ωστόσο, που απέχει πολύ από τα 115 δισ. που απαιτούνται για μια πετυχημένη συμφωνία.

2) Μειώσεις εκπομπών αερίων: Οι μειώσεις που προτίθενται να αναλάβουν αυτή τη στιγμή τα αναπτυγμένα κράτη έως το 2020 δεν ξεπερνούν το 13%-19%, όταν η επιστημονική κοινότητα τονίζει ότι, εάν θέλουμε να περιορίσουμε την αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη στους +2 C, απαιτείται μείωση εκπομπών αερίων κατά 40%.
*Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι πιο φιλόδοξοι στόχοι για μείωση των εκπομπών είναι το 20% της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το 40% της Νορβηγίας και το 25% της Ιαπωνίας.
*Εάν δεν καταφέρουν να συγκλίνουν στο ποσοστό μείωσης οι αναπτυγμένες χώρες με την επιστημονική κοινότητα, τότε η διχογνωμία θα προσφέρει στις αναπτυσσόμενες άλλοθι, ειδικά στον «κίτρινο γίγαντα», την Κίνα, να μην υλοποιήσουν τις δικές τους εξαγγελίες για μείωση των ρύπων.

3) Νομοθετικά κατοχυρωμένη συμφωνία: Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που ελλοχεύει είναι η αλλαγή της νομικής φύσης της συμφωνίας που ισχύει σύμφωνα με το Πρωτόκολλο του Κιότο.
*Εάν δεχθούν την πρόταση των ΗΠΑ, τα κράτη να καταθέτουν τους ίδιους στόχους στη διεθνή κοινότητα αντί η διεθνής κοινότητα να υπαγορεύει τους στόχους σε αυτά, τότε κάθε διεθνές σύστημα κυρώσεων θα καταρρεύσει και η συμφωνία θα παραβιάζεται συνεχώς.

4) Μεταφορά «καυτού αέρα»: Σύμφωνα με διατάξεις του Πρωτοκόλλου του Κιότο, οι χώρες που θα καταφέρουν να μειώσουν τις εκπομπές ρύπων μέχρι και το 2012 μπορούν να μεταφέρουν στην επόμενη περίοδο δέσμευσης [2013-2017 (συμφωνία Κοπεγχάγης)] τα υπόλοιπα δικαιώματα ρύπανσης.
*Π.χ. η Ρωσία, η Ουκρανία, η Ρουμανία και η Πολωνία έχουν μειώσει πολύ περισσότερο τους ρύπους, οπότε, αν τους μεταφέρουν στην επόμενη περίοδο, θα πετύχουν το στόχο 20% ώς το 2020.
*Με τη χρήση των ανταποδοτικών μηχανισμών και τη μεταφορά μονάδων «καυτού αέρα», η Ευρωπαϊκή Ενωση χωρίς καμιά προσπάθεια θα πετύχει το στόχο της. Μόνο που το αποτέλεσμα το οποίο επιτυγχάνεται έπειτα από παζάρι ρύπων παρουσιάζει πλασματικές και όχι αληθινές μειώσεις.

Πηγή: Εφημερίδα Ελευθεροτυπία-ΡΟΥΛΑ ΠΑΠΠΑ-ΣΟΥΛΟΥΝΙΑ