Μικροί ήρωες...

Ξυπνάς κάθε μέρα με ένα μικρό βρόγχο στον λαιμό. Δεν γνωρίζεις αν κι αυτή η ημέρα θα σε κάνει αρκετά δυνατό για να ξεπεράσεις τα μικρά εμπόδια ή θα σε κάνει κομμάτια για άλλη μία φορά την ώρα που θα φοράς τις πυτζάμες σου χαράζοντας ακόμη μία ήττα στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι σου. Τίποτε το ηρωικό δεν πρόκειται να κάνεις σε όλη την διάρκεια της ημέρας. Δε θα μιλήσεις, δε θα χτυπήσεις, δε θα βρίσεις, δε θα φέρεις σε δύσκολη θέση κανένα. Έτσι είσαι εσύ, ίσος με τους άλλους που δε μιλάνε, δε βρίζουν, δε χτυπάνε, δε φέρνουν σε δύσκολη θέση κανέναν. Άλλες φορές πάλι είσαι λίγο κατώτερος, είναι οι φορές που δεν κοιτάς αυτό που θα σε κάνει να νιώσεις άνθρωπος.
Εντάξει στις υποχρεώσεις σου ήσουν μία ολόκληρη ζωή, κύριος απέναντι στο νόμο, δε ζήτησες τίποτε περισσότερο από αυτό που σου καθόρισαν να πάρεις και όταν πάλι η μερίδα ήταν λειψή χαμήλωνες τα μάτια από ντροπή. Έτσι σε μεγάλωσαν : Να ντρέπεσαι εσύ για τους άλλους και να μπαίνεις στην τρύπα-καταφύγιο που πολύ προσεκτικά σκάλιζες για ολόκληρα χρόνια. Σερνόσουν εκεί μέσα, κουλουριαζόσουν και παρακαλούσες να μην γίνεις αντιληπτός από κανέναν. Την ησυχία σου ζητούσες και ζητάς. Την ησυχία σου.
Δεν σου πρέπει να ξεχωρίζεις γιατί αυτό πολλές φορές είναι επικίνδυνο. Δεν θεωρείς ότι το να ξεχωρίζεις φέρνει καλά αποτελέσματα, άσε που κάποιες φορές σε φέρνει σε πολύ δύσκολες καταστάσεις. Μπορεί να χάσεις την δουλειά σου, μπορεί να σου στερήσουν μία αυξησούλα (που χρόνια πάλευες γι’ αυτή), μπορεί επίσης να σε κάνει να είσαι απέναντι από τον όχλο. Πόσο πολύ μοναξιά πρέπει να έχει αυτή η θέση απέναντι από τον όχλο! Μακριά από σένα αυτή η θέση. Εκεί στριμωχτά με τους άλλους και ας μην μπορείς να πάρεις αέρα και ας ξέρεις ότι στο τέλος αυτό το μαντρί που στριμώχνονται όλοι δεν βγάζει πουθενά αλλού παρά μόνο στο σφαγείο. Το ξέρεις το σφαγείο, το έχεις δει κρυφά μέσα από την τρύπα που κουλουριάζεσαι. Εκεί ομαδικά πηγαίνει ο όχλος, χρόνια τώρα. Κανά δυο φορές έχεις δει κάποιος να ξεστρατίζει και να τρέχει προς τα χωράφια, ουρλιάζοντας: «Είναι άδικο». Αυτόν οι φύλακες τον πυροβολούν. Μπαμ! Τέλος.
Η καλύτερή σου ώρα όμως σε λίγο θα έρθει, όπως κάθε μέρα πριν ξυπνήσεις με το βρόγχο στο λαιμό. Είναι η ώρα που ονειρεύεσαι ότι είσαι αυτός που ξεστρατίζει πριν το σφαγείο. Είναι η ώρα που επαναστατείς για το άδικο και που λες αλήθειες και που δεν σε νοιάζει η ησυχία, η ανωνυμία, το αποτέλεσμα. Είναι η ώρα που γίνεσαι ένας Μικρός Ήρωας και έχεις όνομα: Κατερίνα Γκουλιώνη, Θεόδωρος Τενέζος, Κωνσταντίνα Κούνεβα. Εκείνη την γραμμή στον τοίχο δεν την ξαναχαράζεις ακούς μόνο το «Μπαμ» και είσαι Ελεύθερος.

http://simplemangreek.blogspot.com/