Όσο ανεβαίνεις...κατεβαίνεις...

«Όσο τη σκάλα ανεβαίνεις, τα σκαλιά της να φοβάσαι». Ξαναδιαβάστε τη φράση,
κλείστε τα μάτια κι αφήστε τη φαντασία σας να ταξιδέψει σε πρόσωπα και... σκάλες! Μιλιούνια εικόνες θα προβάλουν μπροστά σας από ανθρώπους που μια ζωή ψάχνουν σκάλα και δεκανίκια - για ν’ ανέβουν ψηλά, ψηλά στον ουρανό, ψηλά στο θώκο της εξουσίας!
Άνθρωποι χωρίς ήθος κι αρχές, που μεταπηδούν από σκάλα σε σκάλα - κι από κανάρα σε κανάρα; - ως άλλοι αίλoυρoι ακροβάτες προκειμένου, πάση θυσία, να φτάσουν στον «υψηλό» στόχο τους! Αριβίστες, πατούν κυριολεκτικά επί πτωμάτων, για ένα ακόμη σκαλί!
Ούτε το ύψος φαίνονται να υπολογίζουν, ούτε και το πόσο στέρεο είναι το ξύλο, ούτε κι αν, παρ’ ελπίδα, ξεκαρφώθηκε κάποια βελόνα που καθιστά το σκαλοπάτι επικίνδυνο, ούτε κι αν διαβρώθηκε, χρόνο με το χρόνο και την πολλή χρήση - είναι πολλοί οι τυχοδιώκτες - αυτή καθαυτή η σκάλα. Στην κούρσα της εξουσίας, ο «αθλητής»πρέπει να είναι σε θέση να υπερβεί όλα τα εμπόδια! Και στο κυνήγι της πρωτιάς, πού χρόνος για έλεγχο του μέσου της ανάδειξης! Μέχρι που έρχεται η άγια εκείνη μέρα, που σπάει, υπό το βάρος και των πολλών αμαρτιών και των ηθικών ανομιών του «χρήστη», ένα σκαλοπάτι κι ο πολλά υποσχόμενος πολιτικός πέφτει στο κενό, κι από την κορυφή ξανακαταλήγει στη γη! Κι από φέρελπις, γίνεται άπελπις! Και κλαίει και οδύρεται για τη μαύρη του την τύχη, ο άμυαλος! Πεποίθησή μου και γνώμη ταπεινή είναι ότι πολλοί θα πέσουν απ’ εκεί που έρποντας και γλείφοντας ανέβηκαν, ελέω σκοπιμοτήτων.
Γιατί, όπως ελέχθη, μπορεί ένας άνθρωπος να κοροϊδεύει λίγους ή πολλούς για λίγο ή και περισσότερο χρόνο, ουδείς όμως μπορεί να κοροϊδεύει και να ξεγελά όλους στο διηνεκές.
Έρχεται πάντοτε η στιγμή που ξεσκεπάζεται, που αποκαλύπτονται οι ανίεροι σκοποί και οι στόχοι του, που φαίνεται η γύμνια του. Έρχεται η ώρα που η πτώση του κάθε κατεργάρη είναι γεγονός.