Ένα ξεχασμένο παραμύθι...

«Μια φορά και έναν καιρό, όταν η κόκκινη κλωστή περίμενε τυλιγμένη στην ανέμη τα παιδιά για να αρχίσει το παραμύθι, ο ήρωας ζωσμένος με το σπαθί του πάνω στο άσπρο άλογο, ξεκινούσε για να αντιμετωπίσει τον κακό δράκο που κρατούσε φυλακισμένη τη βασιλοπούλα. Με συντροφιά του όλα τα χρώματα του ουρανού και τα αρώματα του κάμπου, με τη φλυαρία του ανέμου και τη σιωπή του θεόρατου βουνού, κάλπαζε ατρόμητος και δυνατός, με οδηγό τη φλόγα της καρδιάς του στο δρόμο της περιπέτειας. Οι κίνδυνοι που παραμόνευαν τον ήρωα ήταν ατελείωτοι και ο καιρός πολύς. Το θάρρος και η αποφασιστικότητά του ήταν οι μεγάλοι του σύμμαχοι. Στο τέλος του ταξιδιού τον περίμενε κρυμμένο στο σκοτάδι της σπηλιάς το φοβερό τέρας με τα κοφτερά δόντια και την πύρινη ανάσα που πάγωνε το αίμα Το παλικάρι, με δύναμη και εξυπνάδα, κατάφερνε τελικά να νικήσει! Ελευθέρωνε τη βασιλοπούλα που τον περίμενε με λαχτάρα και με τη δύναμη της Αγάπης κυβερνούσαν τη χώρα με δικαιοσύνη και ζούσαν αυτοί καλά; Αυτά συνέβαιναν στα παραμύθια που τώρα πια ξεχάστηκαν. Η ανέμη δε γυρίζει πια, αφού τα παιδιά μεγάλωσαν και δεν πιστεύουν σε ήρωες. Ένα ξεχασμένο παραμύθι που νοστάλγησε τα παλιά, ξέφυγε από τη σκονισμένη ανέμη, γλίστρησε μέσα από τα κλειστά βλέφαρα της ψυχής και ψιθύρισε γλυκά στην κοιμισμένη συνείδηση. Ο ήρωας, που δεν έπαψε ποτέ να πιστεύει στα παραμύθια, ξύπνησε με το άκουσμα του βρυχηθμού του δράκου και δίψασε για περιπέτεια. Το θεριό ανάδευε φουρτουνιασμένο τα έγκατα της γης. Καταστροφές και θάνατο σκορπούσε στο διάβα του, ενώ στη σκοτεινή του τη σπηλιά, κανείς δε θυμάται από πότε, κρατούσε φυλακισμένη την αξιοπρέπεια των ανθρώπων! Ανάβοντας το φαναράκι της καρδιάς του για να φωτίζει το δρόμο του, ο ήρωας ξετυλίγει την κόκκινη κλωστή, κινώντας για τη θλιμμένη χώρα. Θαρραλέος, δυνατός, αποφασισμένος, με αγάπη για τους ανθρώπους και ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, αναζητά τα χνάρια του δράκου. Κάτω από το γκρίζο ουρανό, αντικρίζει χαλάσματα βαμμένα με αίμα
και κάμπους σπαρμένους με ανθρώπινα κορμιά. Δυστυχισμένες υπάρξεις, χτυπημένες από αρρώστιες, ξεριζωμένες από τα πατρικά χώματα, σέρνουν τα βήματά τους κλαίγοντας
τη μοίρα των θνητών. Αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί στην τρομερή σπηλιά του κάτω κόσμου.
Όσο πλησιάζει, ο πόνος γύρω του γίνεται αβάσταχτος! Η κούραση, η αμφιβολία και η μοναξιά έρχονται να προστεθούν στα βάσανα του ήρωα. Το κάλεσμα της Αγάπης, όμως, αντηχεί πιο δυνατό και του δίνει κουράγιο να συνεχίσει. Ο δράκος που διαφεντεύει τον Άδη έχει πολλές μορφές. Όλες είναι απαίσιες και αποκρουστικές. Πόλεμος, φτώχια, αδικία, θάνατος είναι μερικά από τα πρόσωπά του. Κανένας άνθρωπος δε γλιτώνει από τη μανία του. Μόλις ο ήρωας διαβεί το κατώφλι της σπηλιάς, μέσα στο πυκνό σκοτάδι που τον τυλίγει, τον περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη. Ο δράκος παίρνει την πιο τρομακτική του μορφή: στο φως της αστραπής βλέπει τη μορφή του Εαυτού του να τον παραφυλάει! Τα τρωτά του κομμάτια, αυτά που τόσα χρόνια καταπίεζε και αρνιόταν να κοιτάξει, τα σπέρματα του δράκου, ορθώνονται τεράστια και απειλητικά! Αν ο ήρωας δειλιάσει, θα πάει χαμένη προσπάθεια και όλα όσα κέρδισε από το ταξίδι. Ο δράκος θα τον συντρίψει και θα τον γκρεμίσει στα Τάρταρα! Με πίστη στα ιδανικά που τον έφεραν μέχρι εδώ, με τις πολύτιμες εμπειρίες που αποκόμισε, πρέπει να προσπαθήσει να ανασύρει τα κρυμμένα κομμάτια στο φως και να τα αναγνωρίσει. Έτσι θα νικήσει το δράκο μέσα του και θα πετύχει τη μεγάλη Αλλαγή στον Εαυτό του! Η πρώτη μάχη θα κερδηθεί! Τώρα το καθήκον του ήρωα είναι να επιστρέψει και να διηγηθεί όσα έμαθε από τη συνάντησή του με το τέρας. Πρέπει να διδάξει σε όλους τους αγωνιστές του Καλού ότι η Αλλαγή πρέπει να γίνει πρώτα μέσα τους ακολουθώντας το δύσκολο δρόμο της Συμπόνιας, της Προσφοράς, της Ανθρωπιάς και της Αγάπης. Έτσι, όσο περνά ο καιρός, οι μικρές ή μεγαλύτερες προσωπικές νίκες των σύγχρονων ηρώων θα γίνουν η αιτία να αφυπνιστεί η κοιμισμένη ανθρωπότητα και να αναζητήσει τη χαμένη της αξιοπρέπεια. Τότε η Νίκη ενάντια στο δράκο θα είναι θριαμβευτική! Η ανέμη θα αρχίσει πάλι να τραγουδά και να διηγείται ξετυλίγοντας τη κόκκινη κλωστή. Τα παιδιά θα πιστέψουν σε καινούργιους ήρωες που θα κυβερνούν έναν Κόσμο ειρηνικό και δίκαιο. και όπως στο ξεχασμένο παραμύθι, θα ζήσουμε και εμείς καλύτερα.»

Μελίνα Χαχαμίδου