Όταν η μοναδικότητα χάνεται...

«Σαν άτομα δεν πρέπει να αρκούμαστε στο να γίνουμε απλώς σαν τους άλλους. Πρέπει να πολεμήσουμε το σύστημα.Πάρτε για παράδειγμα τους καθηγητές των τεχνικών. (Δεν έχω τίποτε εναντίον των καθηγητών των τεχνικών. Τους λυπάμαι τους καημένους.) Θυμάμαι τις φορές που έρχονταν στην τάξη μου στο Δημοτικό κι είμαι σίγουρος ότι τους θυμόσαστε κι εσείς. Σας έδιναν ένα κομμάτι χαρτί, ο δάσκαλος ετοίμαζε τον πίνακα,κι εσείς περιμένατε γεμάτοι ενθουσιασμό. Θα ήταν η ώρα των τεχνικών. Είχατε μπροστά σας μια σειρά από κραγιόνια, δένατε τα χέρια σας και περιμένατε. Σε λίγο ερχόταν τρέχοντας μια ταλαίπωρη,εξαντλημένη γυναίκα,που βιαζόταν γιατί έπρεπε να διδάξει τεχνικά σε άλλες δεκατέσσερις τάξεις αυτή τη μέρα. Ορμούσε μέσα με το καπέλο της στραβοβαλμένο,λαχανιασμένη και ανάγγελε: "Καλημέρα, παιδία. Σήμερα θα ζωγραφίσουμε ένα δέντρο. "Ζήτω" ,έλεγαν τα παιδιά, "θα ζωγραφίσουμε ένα δέντρο!". Έπαιρνε λοιπόν ένα πράσινο κραγιόνι και σχεδίαζε αυτό το μεγάλο πράσινο πράγμα. Μετά του σχεδίαζε μία καφετιά βάση και λίγα χορταράκια. "Αυτό είναι ένα δέντρο", έλεγε. Και τα παιδιά το κοίταζαν καλά κι έλεγαν,"Αυτό δεν είναι δέντρο, είναι γλειφιντζούρι". Εκείνη όμως επέμενε και μοίραζε τα χαρτιά λέγοντας: "Τώρα ζωγραφίστε κι εσείς ένα δέντρο". Στην πραγματικότητα δεν εννοούσε "Ζωγραφίστε ένα δέντρο", αλλά "Ζωγραφίστε το δέντρο μου". Και όσο πιο γρήγορα καταλάβαινες τι ήθελε και κατάφερνες να μιμηθείς το γλειφιντζούρι και να της το δώσεις, τόσο πιο εύκολα έπαιρνες Α. Υπήρχε όμως πάντα ο μικρούλης που ήξερε ότι αυτό δεν ήταν δέντρο, γιατί είχε δει τα δέντρα έτσι όπως δεν τα είχε ζήσει ποτέ η καθηγήτρια των τεχνικών. Είχε πέσει απο ένα δέντρο,είχε δαγκώσει ένα δέντρο,είχε μυρίσει ένα δέντρο,είχε καθήσει στα κλαδιά ενός δέντρου, είχε ακούσει τον άνεμο να περνάει μέσα από το φύλλωμα ενός δέντρου και ήξερε, πως το δικό της δέντρο ήταν γλειφιντζούρι. Έτσι έπαιρνε το μοβ και το πορτοκαλί και το μπλε και το ροζ και το πράσινο και γέμιζε τη σελίδα του και μετά σηκωνόταν και της το πήγαινε χαρούμενος. Η καθηγήτρια το κοίταζε και έλεγε: "Ω, Θεέ μου, εγκεφαλική βλάβη - να πάει σε ειδική τάξη". Πόσος καιρός χρειάζεται για να καταλάβει κάποιος ότι αυτό που του λές στην πραγματικότητα είναι, "Για να σε περάσω,θέλω να μιμηθείς το δέντρο μου". Έτσι πηγαίνουν τα πράγματα από την πρώτη του Δημοτικού ώς τα σεμινάρια του Πανεπιστημίου. Εγώ διδάσκω σε σεμινάρια στο Πανεπιστήμιο. Είναι απίστευτο το πώς έχουν μάθει πια να παπαγαλίζουν τα παιδιά που έχουν φτάσει σ'αυτό το επίπεδο.Ρωτάτε αν σκέφτονται; Μην λέτε ανοησίες. Μπορούν να σου επαναλάβουν λέξη προς λέξη τα στοιχεία που τους δίνεις. Και δεν μπορείς να τα κατηγορήσεις αυτά τα παιδιά,γιατί έτσι έμαθαν. Τους λες: "Σκέψου δημιουργικά" και τους πιάνει φόβος. "Δεν το εννοεί πραγματικά αυτό, έτσι δεν είναι; "Τι συμβαίνει λοιπόν στη μοναδικότητα μας, τι συμβαίνει στο δέντρο μας; Όλη αυτή η μοναδικότητα χάνεται στον πάτο της θάλασσας. Όλοι είναι σαν όλους κι όλοι είναι ευτυχισμένοι. Ο Ρ. Ντ. Λαινγκ λέει: "Ικανοποιούμαστε όταν κάνουμε τα παιδιά μας ανθρώπους σαν κι εμάς: στερημένους, άρρωστους, τυφλούς,κουφούς, αλλά με υψηλό δείκτη νοημοσύνης"…

Leo Busckaglia