Καθρέπτης σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω...

«Κάποτε πολύ πίσω στον χρόνο, ένας βασιλιάς έχτισε ένα παλάτι. Αλλά αυτό το παλάτι είχε ένα εκατομμύριο καθρέπτες. Όλοι οι τοίχοι, τα δάπεδα, τα ταβάνια του παλατιού ήταν καλυμμένα με καθρέπτες.Μια φορά, στο παλάτι μπήκε ένας σκύλος. Ξαφνιάστηκε πολύ καθώς ανακάλυψε γύρω του πολλά σκυλιά. Όπως και ο κάθε φυσιολογικός σκύλος έκανε αυτό που θα έπρεπε να κάνει για να προφυλαχθεί, δηλαδή αγρίεψε και έδειξε τα δόντια του για να τους φοβίσει. Όμως αμέσως και τα άλλα τα σκυλιά του έδειξαν τα δόντια τους. Το σκυλί άρχισε να μουγκρίζει περισσότερο οργισμένο και όλα τα σκυλιά του απάντησαν απειλώντας το . Τότε το σκυλί ήταν σίγουρο ότι η ζωή του κινδυνεύει και άρχισε απεγνωσμένα να γαβγίζει προσπαθώντας να τους τρομάξει. Και τότε γύρω του είδε χιλιάδες σκυλιά έτοιμα να το κατασπαράξουν. Το πρωί βρήκαν το κακόμοιρο σκυλί νεκρό, καθώς πέθανε στην προσπάθεια να παλέψει με χιλιάδες δικούς του αντικατοπτρισμούς.
Μήπως τελικά βλέποντας τους άλλους και στις σχέσεις μας με αυτούς δε βλέπουμε παρά δικούς μας αντικατοπτρισμούς; Μήπως στους άλλους ζητάμε προεκτάσεις του εαυτού μας ή, ακόμα χειρότερα, θέλουμε οι άλλοι να είναι κτήμα μας.»