Ο Αγνωστος Πολεμος

Κάποτε που δεν ζούσαμε εμείς οι γονείς μας πολέμησαν, και πολέμησαν σκληρά, πέθαναν για αυτό που ονόμαζαν πατρίδα, έπειτα στην κατοχή πολλοί πέθαναν από κακουχίες, από την πείνα, την ασιτία, τα βασανιστήρια των Γερμανών.
Ήρωες μας όλοι αυτοί, επώνυμοι και ανώνυμοι, σε έναν από τους πολέμους που πηρέ μέρος αυτή η χώρα, εκατόν είκοσι χρόνια πριν από αυτόν τον πόλεμο κάποιοι άλλοι έδωσαν την ζωή τους για να λέμε εμείς σήμερα....είμαστε ελεύθεροι.
Σε αυτούς τους πολέμους ήξερες τον αντίπαλο, είχες ένα στόχο, ήξερες τι πολεμάς, ενάντιων ποιας δύναμης μάχεσαι.
Ποιος να μας έλεγε τόσα χρόνια μετά ότι εμείς, όλοι, ένας λαός ολόκληρος θα παίρναμε μέρος σε έναν ακόμη πόλεμο!
Με μια διαφορά.
Δεν θα αναγνωρίζαμε τον εχθρό, δεν θα υπήρχαν όπλα, μάχες, καταστροφές.
Θα υπήρχαν όμως θάνατοι.
Και θρηνούμε πολλούς θανάτους μεταξύ μας, θανάτους αθώων, θανάτους 15χρονων παιδιών, θανάτους μανάδων με αγέννητα μωρά, και ξαφνιαζόμαστε κάθε φορά που συμβαίνει ακόμη ένας θάνατος, λυπούμαστε, θρηνούμε, φοβόμαστε.
Και μένουν οι οικογένειες τους πίσω, μισές και κλαίνε τον χαμό των ανθρώπων τους, τα παιδιά τους που θα μεγαλώσουν χωρίς αυτούς, τους γονείς που ζουν τις κηδείες τους.
Ένας λαός που πίστεψε ότι μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ότι θα ζήσει καλύτερες ημέρες, που δούλεψε, που προσπάθησε τα παιδιά του να μην έχουν τέτοιες εμπειρίες.
Και όμως.....
Αυτό που ζούμε τώρα είναι ο νέος πόλεμος, που οι δικοί σου είναι συγχρόνως και οι εχθροί σου, που το χρήμα σκοτώνει και εκδικείται όσους το πολεμούν, που αυτοί που ψήφισες για να σε σώσουν σε ρίχνουν στον καιάδα σαν απολειφάδι της κοινωνίας.
Με ωραία λόγια μας έπεισαν, με υποσχέσεις μας κοίμισαν, με διορισμούς μας έδεσαν, και μετά.....
Μετά τα άρπαξαν όλα, αποθεματικά, μίζες, συμβόλαια, αναθέσεις.
Όλοι αυτοί που τώρα σου λένε ότι δεν γνώριζαν σου λένε ψέματα.
Όλοι αυτοί που τώρα σου μέλανε για δύσκολα μετρά εκεί ήταν.
Όλοι αυτοί που σε έριξαν στον καιάδα και τώρα δηλώνουν λύπη ζούσαν δεν είχαν πεθάνει τότε.
Τους βολεύει ο φόβος κι όμως θα βγουν να καταδικάσουν τον ένοχο, τον ανέθρεψαν οι ίδιοι κι όμως δεν τον γνωρίζουν.
Δεν είναι περίεργο που σκοτώνουν πάντα κάποιον διπλανό και όχι αυτούς που θα έπρεπε να σκοτώσουν οι τάχα τρομοκράτες;
Δεν είναι περίεργο που ενώ προέχουν τουλάχιστον 300 εκείνοι να σκοτώνουν τον 301;
Αυτό που ζούμε είναι μια παρωδία ζωής.
Έναν άγνωστο πόλεμο.

Πηγή:http://harrytsopanos.blogspot.com