Μοιραίοι...

Γυρνάς και βλέπεις τον κόσμο που αφήνεις πίσω σου και σε πιάνει τρόμος…
Τρόμος γι αυτά που έφυγαν, γι αυτά που έρχονται.
Αναρωτιέσαι αν πήρες μέρος σ’ αυτό το παιχνίδι της φθοράς, σ’ αυτό το παιχνίδι της φρίκης. Αναρωτιέσαι, αλλά δε βρίσκεις απάντηση καμία…
Είναι εκείνη η ώρα η βουβή που δεν έχει σχήμα, ούτε μέγεθος. Εκείνη η ώρα που σε πάει και σε φέρνει σε τόπους άνυδρους και πλατείες πενθηφορούσες…
Θυμάσαι ημέρες άνοιξης και καθαρά χαμόγελα. Φέρνεις στη σκέψη παλικαριές κι ανδραγαθήματα, θυσίες και αγώνες… Και λες, μα πως χαθήκαν όλα, πως εξαφανίστηκαν;
Και να ο κήρυκας με την στεντόρεια φωνή της απώλειας που διαλαλάει την πραμάτεια του… Κι ο γητευτής με το πλατύ χαμόγελο και τις ατέλειωτες υποσχέσεις…
Και να ο μέγας ιεροεξεταστής που ετοιμάζεται να αναγγείλει την ετυμηγορία του…
Και να κι εσύ που πίστεψες «πως θα γινόσουν άλλος…»
Μέσα στον όχλο που σε πάει και σε φέρνει, μέσα στις φωνές και τα ποδοβολητά των τρομοκρατημένων, μέσα στην αγωνία του σήμερα και στο φόβο του αύριο προσπαθείς να κρυφτείς πίσω από φθαρμένες ιδεολογίας πίσω από ανύπαρκτα θεωρήματα. Κι ούτε που σκέφτεσαι να ορθώσεις το ανάστημά σου, να μετατρέψεις τον ψίθυρό σου σε κραυγή, τον φόβο σε οργή να μετατρέψεις, την υποταγή σου σε εξέγερση.
Δες τους με τι αναίδεια περνούν από μπροστά σου σαν σε παρέλαση… Ανόητοι, φιλόδοξοι, αχόρταγοι με χέρια λερωμένα και μέτωπα βρόμικα. Παρελαύνουν και σε περιγελούν, σε υβρίζουν, σε γελοιοποιούν…
Κι εσύ ταμπουρωμένος στο πόστο που σε όρισαν εκείνοι, πίσω από την ίδια τη σκιά σου, από τον ίδιο σου το θάνατο…. «δειλός, μοιραίος και άβουλος αντάμα, προσμένεις ίσως κάποιο θάμα…»

Δημοσιευμένο στην εφημερίδα "ΚΕΝΤΡΙ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ" 11/7/09