ΣΕΦΕΡΗΣ ΤΑΔΕ ΕΦΗ...

Εδώ και λίγο καιρό δόθηκαν κάποιες θέσεις τομεαρχών και υποτομεαρχών και ακολουθούν θέσεις βοηθών Διευθυντών στην Επιχείρηση. Το άρθρο και οι χαρακτηρισμοί που έπονται, δεν ισχύουν υποχρεωτικά για τους συναδέλφους που συμμετέχουν στη διαδικασία επιλογής ως υποψήφιοι - διότι οι φωτεινές εξαιρέσεις υπάρχουν και μάλιστα είναι αυτές που επιβεβαιώνουν τον κανόνα – ισχύουν όμως απόλυτα για αυτούς που κρίνουν και υπογράφουν τις διαδικασίες.
Όλοι μας γνωρίζουμε, ότι αρχόμαστε από φορείς πνευματικής νάρκης και κοινωνικής παραλυσίας, παράγοντες που είναι υπεύθυνοι για το σημερινό χάλι και την ολοκληρωτική παρακμή της Επιχείρησης. Επίσης γνωρίζουμε, ότι οι περισσότεροι συνάδελφοι – ίσως από αδράνεια, ίσως από κεκτημένη ταχύτητα; Περπατούν στους πολυσύχναστους δρόμους της δοξασίας και της πλάνης και ελάχιστοι στην ανάντι, τον ερημικό δρόμο της σοφίας. Πώς θα μπορούσε λοιπόν, να χαρακτηριστεί ο τρόπος αξιολόγησης; Ίσως στα κενά κρανία κάποιων ιθυνόντων να υπάρχει κάποιο σχέδιο, όμως προφανώς, δεν υπάρχει καθαρή σκέψη’ γιατί η καθαρή σκέψη χρειάζεται περισσότερο θάρρος παρά εξυπνάδα, και το θάρρος τους λείπει. Είναι στερημένοι από άμυνες και ίσως υφίστανται αφόρητες πιέσεις, τόσες, ώστε δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τα σκατά από τα διαμάντια…Ίσως στερούνται των βασικών εργαλείων που χρησιμοποιεί ανεξαιρέτως ο κάθε ερευνητής, αυτών του συλλογισμού και της λογικής.
Ο κάθε συνάδελφος που παίρνει θέση αυτού του επιπέδου, θεωρητικά θα έπρεπε να έχει – αν όχι να είναι – πνεύμα ενατένισης της ζωής και έκφραση της ανθρώπινης φύσης…Δυστυχώς όμως, αυτός βιάζεται και κακοποιείται πνευματικά, δολοφονείται συνειδησιακά τόσο, ώστε καταντά δούλος, με αποτέλεσμα να επέλθει η έσχατη κατάπτωση και ο ακρότατος αυτοεξευτελισμός του.
Οι κομπάρσοι της επιστήμης είναι αυτοί που αποτελούν τα δεκανίκια της εξουσίας, αυτοί που τη στηρίζουν και υποκλίνονται ταπεινά μπροστά της, έναντι μικρών ή μεγάλων – δεν έχει σημασία το μέγεθος – ανταλλαγμάτων, τα οποία ενίοτε δεν καρπούνται κιόλας! Αυτοί οι κομπάρσοι, αναρριχούνται χωρίς κόπο στην κορυφή της ιεραρχίας, ζώντας χωρίς αναστολές εις βάρος των εργαζόμενων. Δουλεύουν – όταν δεν μας δουλεύουν…- μόνο για προσωπικό πλουτισμό. Όμως, ασκώντας τη δουλεία τους απλώς ως επάγγελμα, είναι καταδικασμένοι να μείνουν στη συνείδησή μας σαν μετριότητες. Γι’ αυτό είναι συνηθισμένο το φαινόμενο των πισώπλατων μαχαιρωμάτων, το πιο γνωστό χαρακτηριστικό των δειλών προς τους ανταγωνιστές τους και του λιβανίσματος στην υπερκείμενη ιεραρχία. Συντρίβουν, αν μπορούν, όσους τους απειλούν και ευλογούν όσους τους προσκυνούν.
Θα αναρωτηθεί κανείς, γιατί αυτού του είδους η αναρρίχηση; Η αυθεντική εξουσία στηρίζεται στο προσωπικό παράδειγμα, στη καλλιέργεια, στην ευαισθησία, στο θαυμασμό και την αγάπη που προκαλεί. Πόσοι εκπρόσωποι της σημερινής εξουσίας διαθέτουν κάποιο από τα παραπάνω προσόντα; Αντιθέτως, η παράλογη εξουσία επιβάλλεται ή προσπαθεί να επιβληθεί αποκλειστικά και μόνο με τη βία και για στηρίγματά της έχει διάφορους μηχανισμούς καταστολής. Οι μετριότητες που θα αναρριχηθούν, κι αυτές με τη σειρά τους θα είναι στηρίγματα της παράλογης εξουσίας. Γι’ αυτό και αυτός ο τρόπος ανάδειξης στηρίζεται και επιβάλλεται από την ιεραρχία.
Στον κόσμο της καθημερινής και επικίνδυνης αντιπαλότητας που επικρατεί στα μεσο-ανώτερα επίπεδα της Επιχείρησης ή θα είσαι δημιουργός ενέδρας ή θα είσαι το θήραμα. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει. Όμως συνάδελφοι-λιβανιστές, δεν είστε καν ικανά θηράματα’ εκείνα τουλάχιστον, διατηρούν μέχρι την τελευταία στιγμή μια αξιοθαύμαστη διάθεση ελευθερίας και δεν υποκύπτουν αλλά σκοτώνονται από επιτήδειο βόλι. Από την άλλη, εσείς, φρικτά υποταγμένοι δούλοι της εξουσίας, δεν είστε τίποτα περισσότερο από άβουλα υποταγμένα οικόσιτα ζώα, που παραδίνεστε αμαχητί στο κοφτερό λεπίδι του ποιμένα σας. Την αντιπαλότητα αυτή, την εκμεταλλεύονται οι τυμβωρύχοι και νεκροθάφτες που διέθετε και διαθέτει η Επιχείρηση, και ικανότατοι σε αυτό καθώς είναι, αποδεικνύονται άξιοι του μισθού τους. Αλλά και της νοημοσύνης μας, καθώς ο πραγματικά μαγικός τρόπος να έχεις υπό τον έλεγχό σου την αντιπαλότητα, είναι να την καταλαμβάνεις αλλά να μην την καταργείς. Έτσι, μοιράζουν υποσχέσεις και ελπίδες, ώστε η αντιπαλότητα να διαιωνίζεται… Συνάδελφοι, αντισταθείτε σε οποιαδήποτε προσπάθεια της εξουσίας να μας μετατρέψει από πολίτες, σε υπ(α)ηκόους.
Οι εξουσιαστές είναι άτομα με φοβερά υπαρξιακά προβλήματα, ψυχοσυναισθηματικά ανεπαρκείς ή ανώριμοι, διανοητικά αγκυλωμένοι, κοινωνικά συμπλεγματικοί και ερωτικά καταπιεσμένοι’ γι’ αυτό θεωρούν ότι δίνουν διέξοδο στην κακή τους κατάσταση, αναπτύσσοντας καταστρεπτική επιθετικότητα, κοινώς σαδισμό! Είναι ανασφαλείς, δειλοί, αβέβαιοι, δουλικοί και πλήρως αντιφατικοί. Λατρεύουν τη δύναμη που τους δίνει η εξουσία, αλλά υποτάσσονται αδιαμαρτύρητα σε όποια υπερκείμενη εξουσία. Ασκώντας εξουσία συντηρούν την αυταπάτη ότι αποκτούν «ταυτότητα». Ανάμεσα στους μικρομεσαίους συναδέλφους βρίσκουν αρκετά ασπόνδυλα μαλάκια, που μη μπορώντας να ανεχθούν το φως του ήλιου, τρεφόμενοι μόνο από το σκοτάδι, δέχονται και τους υπηρετούν, όχι από σεβασμό ή εργατικότητα, αλλά γιατί στις σχέσεις μεταξύ εργαζομένων και εξουσίας επικρατεί η δύναμη και το συμφέρον και όχι η συνεχής εναντίωση και αντίσταση στην υποταγή που η εξουσία προσπαθεί πάντα να επιβάλλει.
Η μεγαλουργία, όμως του ανθρώπου στηρίζεται στο άτομο, το συναγωνισμό, το ηθικό κίνητρο, την ελευθερία, την αρετή, το ήθος και τη δικαιοσύνη. Στραγγαλίζοντας έναν από τους παράγοντες αυτούς, στραγγαλίζεις την πρόοδο και τη δημιουργία, με αποτέλεσμα σιγά-σιγά η αρχή να καταλήξει σε ανίκανα και αδίστακτα χέρια, σε χαμερπείς.
Οι ατάλαντοι και στείροι γραφειοκράτες, ακολουθούν έναν καθορισμένο τρόπο διαφυγής απέναντι σε κάθε συνάδελφο που υπερβαίνει τα όρια της ασημαντότητας και της ανυπαρξίας, τη συκοφαντία και τη ψευδολογία. Έτσι, μας κατατάσσουν σε κατηγορίες, παραβλέποντας ότι η αξία του ανθρώπου βρίσκεται στο μυαλό και στις πράξεις του. Με τον τρόπο αυτό, μοιράζονται εύκολα οι θέσεις…
Τελειώνοντας, θα αναρωτηθεί ίσως κανείς, τη σχέση του Γιώργου Σεφέρη με τις αναθέσεις στην Επιχείρηση. Είχε πει ο μεγάλος νομπελίστας «όταν μπει σε κίνηση η βλακεία, ποιος μπορεί να τη σταματήσει»; Μέσα στο δυνατό μπουμπουνητό της βλακείας, βουβαίνεται η λογική. Η ακατανίκητη δύναμή της θωρακίζει τον εμφανή παραλογισμό κάθε εξουσίας και των οργάνων της, τα οποία εκτός της βλακείας, διακατέχονται και από ματαιοδοξία και υπερηφάνεια, άρα είναι ανίκανα προς μάθηση’ γιατί το κείμενο αυτό πηγάζει από το έμφυτο ένστικτο της ελευθερίας και της ακόρεστης δίψας για μάθηση και πρόοδο. Φιλοδοξία του γράφοντος είναι, να γίνει ράπισμα στο σάπιο κατεστημένο χωρίς να αποβλέπει στο παραμικρό κέρδος ή αντάλλαγμα, το αντίθετο μάλιστα, ράπισμα που δεν μπορεί ποτέ να ανταποδώσει η εξουσία ότι και αν υποσχεθεί, όσους και αν εξαγοράσει ή βολέψει, όσο και αν απειλήσει. Έτσι, ελπίζω πως μπορεί να επιβραδυνθεί, ή ακόμα αν είναι δυνατό, να αντιστραφεί ο τωρινός αγώνας δρόμου προς την άβυσσο. Γιατί ποτέ δε θα βρεθώ συμπαραταγμένος με το δήμιο. Η θέση μου είναι πάντα με το θήραμα.

Του Θανάση Λιάβα