Όσο είχα χρόνο...

Τον γοήτευε το μυστήριο του Χρόνου.. Ένα φυσικό μέγεθος (αλήθεια έτσι είναι;), μια παράμετρος, της τετραδιάστατης αντίληψής, από τα περισσότερο μελετημένα, μα και από τα λιγότερα κατανοητά..
Τον χώρο μάθαμε να τον ορίζουμε, να τον οριοθετούμε, να κινούμαστε μέσα στις τρεις διαστάσεις του..Μα το Χρόνο..
Μονοσήμαντη φαίνεται να είναι η διαδρομή μας μέσα σ’ εκείνον.. Μέσα του βρισκόμαστε, σαν σε ένα ποτάμι, και μόνο προς τα μπρος μας πάει.. Δε μπορούμε να βγούμε, δεν μπορούμε να πάμε πιο αργά, ούτε πιο γρήγορα. Ούτε πιο πίσω, ούτε να κάμουμε άλμα προς τα μπρος.. Μια και αυτό θα προϋπέθετε ότι θα βγούμε από το χρόνο, που είναι κάτι αδύνατο.. Στην παρούσα τουλάχιστον χρονική στιγμή, στην εποχή που ζούμε..
Κι ο Χρόνος.. Είναι ένα από εκείνα τα μεγέθη, όπου μετριούνται συνέχεια στις «αναπτυγμένες» κοινωνίες.. Ρολόγια παντού, ραντεβού, έτη, μήνες, χρόνος για δουλειές, για διακοπές, για γιορτές, για πορείες, για δελτία ειδήσεων, για διαλέξεις, για ηρεμία, για διασκέδαση, για υποχρεώσεις, για απομόνωση, για κοινωνικές συναναστροφές, για ύπνο, για ξύπνιο, για θρησκευτικά, οικογενειακά, πολιτικά, πολιτιστικά και άλλα καθήκοντα, για μας, για άλλους, για Πρέπει και για θέλω μας ίσως, για διάβασμα, για σκότωμα, και τελικά όλα με τη μέτρηση εκείνου καθορίζονται..
Στιγμές είναι όσα έχουμε.. Στιγμές που δεν ξέρουμε πόσες είναι..Μα ξέρουμε πως είναι συγκεκριμένες σ’ αυτή τη διάσταση..
Όπως είχε πει κάποιος φίλος.. «Αλήθεια, μήπως ξέρουμε πόσα καλά καλοκαίρια μας μένουν ακόμα..;». Και τελικά είναι κάτι που σπαταλάμε, και σκοτώνουμε..
Χωρίς να σκεφτούμε..Πως όσα λεφτά και να βγάλει κανείς, όσο και να δουλέψει, έστω κι ένα εκατομμύριο ευρά να 'χει το μήνα, τη βδομάδα..
Μπορεί να αγοράσει έστω μια μέρα..; Μια ώρα έστω, απ’ όσες πέρασε ευρά για ν’ αποκτήσει..; Μπορεί να αγοράσει έστω και μια στιγμή από το χρόνο που άφησε πίσω..; Όχι..; Τότε γιατί..; Γιατί ν’ ανταλλάσει με 600 ευρά, ένα μήνα.. Εκείνο το μήνα που φέρνει το τέλος πιο κοντά..;
Ένα τέλος που δεν ξέρει πότε θα έρθει τον καθέναν για να βρει..;
Γιατί έτσι μας ‘μάθαν..; Γιατί έτσι «Πρέπει»..; Για να μπορέσει να φάει για να ζήσει..; Ναι… Αλλά Ζει..; Η απλά επιβιώνει, για να σκοτώσει ένα απόγευμα ακόμα μπρος στο χαζοκούτι της τηλε-βλάκωσης..; Αυτό θέλουμε..; Αν είναι επιλογή μας ας το κάνουμε..
Μα καλό είναι να Θυμόμαστε τα λόγια του πιο γνωστού ήρωα της αρχαιότητας, του Αχιλλέα, όταν τον βρήκε ο Οδυσσέας στον Άδη..
"Μη μου μιλάς καταπραϋντικά για τον θάνατο, ένδοξε Οδυσσέα. Θα προτιμούσα να υπηρετώ ως μισθοφόρος κάποιου άλλου, παρά να είμαι ο αφέντης των νεκρών που χάθηκαν."
Γιατί αν και ήταν ο μεγαλύτερος, ο πιο δοξασμένος ήρωας του κόσμου του, λαχταρούσε αυτό που δεν μπορούσε να ξαναποκτήσει..
Μια μέρα, μια ώρα, που Σπατάλησε, για να τη Ζήσει..
Εμείς πού τις έχουμε, τι τις κάνουμε..; Μήπως αφήνουμε να μας πάρουν την Ουσία..; Στο όνομα δουλειών, ΔΝΤιών, επιβιώσεων, υποχρεώσεων, "πρέπει" και αγκυλώσεων..; Εύχομαι απλά, σαν θα τελειώσει ο χρόνος μας και πάμε στο αλλού, όποιο και να ‘ναι, να μπορούμε να πούμε..
«Ναι ίσως μου λείπει το εκεί, Μα το Έζησα...Όσο είχα Χρόνο..»

Πηγή: http://kdialogoi.blogspot.com/