Μήτσος...

Το χελιδονάκι ακούει στο όνομα Μήτσος και “δε μασάει”. Κάνει τις πιο τρελές βουτιές, χάνεται στα ύψη, τσακώνεται κι αυθαδιάζει. Με το τέλος του καλοκαιριού, ο Μήτσος αρνείται τον κομφορμισμό των άλλων χελιδονιών - να μεταναστεύσουν σε τόπους πιο θερμούς. Οι γονείς και οι φίλοι του τον προειδοποιούν ότι θα περάσει δύσκολες μέρες. Τίποτε ο Μήτσος... Παραμένει.
Με τις πρώτες σταγόνες της βροχής αρχίζει ένα σφίξιμο στην καρδιά του αντάρτη. Με τον παγωμένο βοριά η καρδούλα του τρέμει. Κι όταν οι πρώτες νιφάδες χιονιού τον ακουμπούν, ο Μήτσος, τρομοκρατημένος, παίρνει το δρόμο της ξενιτιάς. Ο δρόμος όμως είναι μακρύς και παγωμένος, ο Μήτσος εξαντλημένος, τσακίζεται σ' ένα στάβλο. Τον πλησιάζει η αγελάδα και τον... θάβει κάτω από τη φρέσκια και ζεστή κοπριά της. Ο Μητσάρας ζωντανεύει και -φραπ, φρουπ- βγάζει το κεφάλι του από την κοπριά. Και τότε... τότε τον παίρνει είδηση η γάτα. Τον πλησιάζει και -χλατς- τον κάνει μια μπουκιά.

Ηθικά διδάγματα της ιστορίας του τσαμπουκαλεμένου χελιδονιού, που άκουγε στο όνομα Μήτσος;
1. Οποιος σε ρίχνει στα σκατά δεν είναι υποχρεωτικά εχθρός σου.
2. Οποιος σε βγάζει από τα σκατά δεν είναι υποχρεωτικά φίλος σου.
3. Αμα σ' αρέσουν τα σκατά, τουλάχιστον κάτσε μέσα σ' αυτά ήσυχος για να μην σε κάνουν τσακωτό.