Δεν την αμφισβητώ. Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Αμφισβητώ την επίκλησή της ως μοναδικής ενθρονισμένης θεότητας που κρίνει αδυνατώντας να διαχωρίσει εκείνους που δεν ξέρουν, που δεν έμαθαν ποτέ, από όσους ξέρουν κι επιλέγουν να ξεχάσουν. Να ξεχάσουν όχι τόσο τις κλειστές στροφές όσο τους ανοιχτούς δρόμους. Δηλαδή μιλάω για τους επιλήσμονες της «ευτυχίας» όχι της δυστυχίας των άλλων ή της δική μας.
Συνειδητοποιώ πως αυτήν την εποχή εκείνα που με βοηθάνε να συνεχίζω είναι αυτά που ξεχνάω, όχι τα άλλα. Οι ευτυχισμένες στιγμές, οι εύκολες νίκες, τα γκολ από θέση οφσάιντ που δεν μου ακύρωσαν. Δεν θέλω να θυμάμαι αν κάποτε ζούσα καλύτερα. Τι σημαίνει καλύτερα; Το μόνο μέτρο σύγκρισής μου είναι το παρόν και η μόνη ιστορία μου το μέλλον. Τα υπόλοιπα –αναφορές, καταγωγές, βιώματα- έτσι κι αλλιώς κάπου υπάρχουν, τι νόημα έχει να κάνω καταμέτρηση και να βάλω τάξη στην αποθήκη;
Το αίμα μου σε μόνιμη φυγοκέντριση, να αναστατώνεται στην ιδέα και μόνο μιας νέας εποχής –ακόμη και χειρότερης- και τα δάχτυλά μου στο στόμα του λύκου που για την ώρα μού τα γλύφει αλλά ξέρω πως την στιγμή της πείνας δεν θα μου χαριστεί…
Ξέρω πως ακούγεται στομφώδες, όμως είμαι διατεθειμένος να χάσω ολόκληρα κομμάτια μου δίχως να μυξοκλαίω για την αρτιμέλειά μου στο παρελθόν. Έχω μεγάλη περιέργεια για την κέντα του μέλλοντος και θα πληρώσω για να δω τα φύλλα.
Δεν έχω ιδέα ποιος είμαι, τι είμαι, δεν θα φάω τον χρόνο μου να δικαιώσω μία ιδεοληψία, δεν θα ταξιδέψω με χθεσινό εισιτήριο επικαλούμενος περγαμηνές του παρελθόντος για να πάρω ένα ξεροκόμματο καταξίωσης, δεν έχω κάνει τίποτα στη ζωή μου, προτιμώ αστείος με συμμετοχή στο μέλλον παρά σοβαρή περίπτωση με μοναδικό τρόπαιο κάτι που κάποτε έκανα. Δεν είναι δουλειά μου να θυμάμαι τον καλό μου εαυτό ούτε τις καλές μου στιγμές. Είναι δουλειά των άλλων. Κι εγώ τις δικές τους. Αλλιώς δεν υπάρχει απολύτως κανένα νόημα.
Γυμνός και καινούριος. Να ξανακάνω ακριβώς τα ίδια! Ίσως με περισσότερο στυλ πια.
Πηγή: http://www.protagon.gr
.gif)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου