Δορυφόροι-συλλέκτες ηλιακής ενέργειας...

Μέχρι τώρα έχουν πέσει στο τραπέζι διάφορες προτάσεις για την αντιμετώπιση της υπερθέρμανσης της Γης, λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου, μερικές εκ των οποίων είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακές, αλλά με σημαντικές δυσκολίες εφαρμογής, όπως π.χ. η τοποθέτηση χιλιάδων τεχνητών δέντρων κατά μήκος των οδών για να απορροφούν το διοξείδιο του άνθρακα ή αμφισβητούμενης αποτελεσματικότητας, όπως ο εμπλουτισμός των ωκεανών με σίδηρο, ώστε να αναπτυχθεί το πλαγκτόν και να απορροφήσει το πλεονάζον CO2 της ατμόσφαιρας. Μια νέα ιδέα που προτείνουν επιστήμονες του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον βασίζεται στην αξιοποίηση εναλλακτικών πηγών και μορφών ενέργειας, όπως η ηλιακή που μπορεί να καλύψει και με το παραπάνω τις ενεργειακές ανάγκες όλου του πλανήτη (με σημαντικά οφέλη για το περιβάλλον, δραστική μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου κ.λπ.), αλλά η εφαρμογή της -όπως συμβαίνει σε τέτοια φιλόδοξα σχέδια- δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση. Συγκεκριμένα σε μια μελέτη τους, που παρουσιάστηκε στο έντυπο International Journal of Astrobiology, οι επιστήμονες αναφέρουν ότι η χρήση ενός τεράστιου ηλιακού ιστίου μήκους 8.400 χιλιομέτρων, που θα είναι σε τροχιά γύρω από Γη, σαν τεχνητός δορυφόρος, θα μπορούσε να οδηγήσει στην παραγωγή 1 πεντάκις (ένα δισεκατομμύριο δισεκατομμύρια) γιγαβάτ ισχύος, ποσότητα που
υπερκαλύπτει όλες τις ενεργειακές ανάγκες της ανθρωπότητας -αρκεί να μεταφέρουμε αυτή την ενέργεια που θα παράγεται από τον ηλιακό άνεμο πίσω στην Γη. Κατ’ αρχάς, ο ηλιακός άνεμος δεν συμπεριφέρεται όπως ο άνεμος στη Γη, πράγμα που σημαίνει ότι o δορυφόρος δεν μπορεί να παράγει ενέργεια, όπως π.χ. ο ανεμόμυλος. Έτσι, αντί για πτερύγια, ο δορυφόρος θα χρησιμοποιεί ένα φορτισμένο χάλκινο καλώδιο, για να συλλαμβάνει τα ηλεκτρόνια του ηλιακού ανέμου. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της επιστημονικής ομάδας, 300 μέτρα σύρματος συνδεδεμένα σε ένα δέκτη δύο μέτρων πάνω σε ένα 10μετρο ιστίο θα μπορούσε να αποδώσει ενέργεια αρκετή για την ηλεκτροδότηση 1.000 σπιτιών. Έτσι, ένας δορυφόρος με 1.000 μέτρα καλώδιο και ιστίο μήκους 8.400 χιλιομέτρων θα μπορούσε να παράγει την εκπληκτική ποσότητα που αναφέραμε προηγουμένως, 1 πεντάκις γιγαβάτ.
Φυσικά, όλη αυτή η ενέργεια δεν θα έφθανε στη Γη. Ένα μέρος θα ξοδευόταν από το ίδιο το τεράστιο δορυφορικό σύστημα για τη δημιουργία του μαγνητικού πεδίου που θα έλκει τα ηλεκτρόνια. Το υπόλοιπο θα μπορούσε να διοχετευθεί στη Γη μέσω υπέρυθρης ακτίνας λέιζερ που θα κάλυπτε τις
ενεργειακές ανάγκες ολόκληρου του πλανήτη, ανεξαρτήτων των περιβαλλοντικών συνθηκών. Όμως, όπως παραδέχεται ο εκτων συντακτών της μελέτης Dirk Schulze-Makuch, υπάρχουν κάποια πρακτικά προβλήματα: Αυτά δεν αφορούν τόσο την κατασκευή του ηλιακού ιστίου – το μεγαλύτερο μέρος της τεχνολογίας για τη δημιουργία του δορυφόρου υπάρχει ήδη – όσο την ακτίνα λέιζερ. Καθώς το σύστημα θα βρίσκεται εκατομμύρια χιλιόμετρα πάνω από τη Γη, ακόμη και η πιο «σφιχτή» ακτίνα λέιζερ θα διαχεόταν και θα έχανε μεγάλο μέρος της αρχικής ενέργειας. Έτσι, αυτό που πρέπει να γίνει, ώστε να καταστεί το σχέδιο πλήρως εφαρμόσιμο, είναι μια πιο εστιασμένη ακτίνα λέιζερ. Η ιδέα έπεσε στο τραπέζι και ίσως μελλοντικά κάποιοι βρουν τον τρόπο για την εφαρμογή, διαφορετικά θα μείνει στα χαρτιά, όπως και τόσες άλλες στον κόσμο της επιστήμης και των νέων τεχνολογιών.

Πηγή: http://www.apogevmatini.gr/