Το Σκοτεινό Χωριό...

Πολλές φορές σκέφτομαι ότι ζούμε σε κάτι σαν το σκοτεινό χωριό της ταινίας του Σιάμαλαν….. Οι κάτοικοι του σκοτεινού αυτού χωριού ζούνε ειρηνικά μεν, αλλά αποκλεισμένοι εντός των ορίων του μικρού τους χωριού, αδυνατώντας να τα ξεπεράσουν και να διασχίσουν το γειτονικό τους δάσος. Εκεί ζουν μυστηριώδη τέρατα με τα οποία τους χωρίζει μία σιωπηλή συμφωνία «κανένας δεν εισέρχεται στην περιοχή του άλλου» κι όσο συμβαίνει αυτό η ζωή κυλάει με ηρεμία. Στο σκοτεινό χωριό δεν υπάρχει θρησκευτική πίστη ούτε και το χρήμα ως μορφή συναλλαγής… Δεν υπάρχει έρωτας, ούτε και κάτι που να υποδηλώνει το συναίσθημα. Γιατί το συναίσθημα είναι ικανό να υποδουλώσει και οι κάτοικοι του σκοτεινού χωριού πρέπει να απολαμβάνουν την ήδη περιορισμένη ελευθερία τους. Το κόκκινο χρώμα απαγορεύεται γιατί προσελκύει τον εχθρό. Απαγορεύεται επίσης η οποιαδήποτε αναφορά στον εχθρό… τα τέρατα (ο εχθρός) είναι αυτοί «για τους οποίους δε μιλάμε». Το συμβούλιο των γερόντων έχει κάνει αυτή τη μυστηριώδη συμφωνία με τους εχθρούς και με κάθε τρόπο θέλει να ξορκίσει την παρουσία τους.
Στην καθημερινή μας ζωή ζούμε πραγματικά σε «σκοτεινά χωριά». Πέραν από τους δικούς μας περιορισμένους ορίζοντες υπάρχει ένας άλλος κόσμος ή τουλάχιστον μία άλλη οπτική του κόσμου που ζούμε, που διάφορα συμβούλια των γερόντων δε μας επιτρέπουν να δούμε… με την πρόφαση «μυστηριωδών τεράτων». Γιατί και στο σκοτεινό χωριό τα τέρατα δεν υπάρχουν!! Αποτελούν μια επινόηση των πρεσβύτερων κατοίκων προκειμένου κανένας από το χωριό να μη βγει και ανακαλύψει τον εξωτερικό κόσμο. Οι ίδιοι οι γηραιοί κάτοικοι φορούν στολές και παριστάνουν τα τρομερά αυτά πλάσματα κατασπαράζοντας όποιον τολμήσει να περάσει τα σύνορα. Κι όλα αυτά γιατί; Οι γηραιοί του χωριού πεπεισμένοι για την παρακμή και τη δυστυχία του αληθινού κόσμου, επέλεξαν γι αυτούς και τους απογόνους τους την απομόνωση και την απομάκρυνση από τις εξαναγκαστές καταστάσεις του, όπως η θρησκεία, η οικονομία, το άγχος της καθημερινότητας. Θεώρησαν πως εγκαταλείποντας το σύγχρονο πολιτισμό θα εγκατέλειπαν και τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου, την εγκληματικότητα, τον πόνο, τις αρρώστιες και τη δυστυχία.
Όπως οι πρεσβύτεροι του χωριού, έτσι και οι δικοί μας «πατέρες» φροντίζουν να μας κρατούν μακριά από τον κόσμο και τα αληθινά του προβλήματα. Οι φορείς κοινωνικοποίησης, η οικογένεια, το σχολείο ιδίως τα ΜΜΕ έχουν φροντίσει να διαμορφώσουν ένα κοινό πρότυπο ζωής το οποίο ακολουθούμε γιατί τρομοκρατούμαστε στην ιδέα της αλλαγής. Η αλλαγή φαντάζει στη ζωή μας σαν μυστηριώδες τέρας. Μάθαμε από μικροί να επιδιώκουμε να βρούμε μία δουλειά που ανταποκρίνεται στα προσόντα και τις ανάγκες μας αδιαφορώντας για τη γενικότερη προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Μάθαμε να στηρίζουμε τυφλά κάποιες κομματικές παρατάξεις και κάποιες πολιτικές θέσεις γιατί μας έπεισαν ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος…. ή ακολουθείς το δρόμο που άνοιξαν οι «συγχωριανοί» σου ή βγαίνεις αβοήθητος έξω από τα όρια του χωριού… Και αυτό το έξω έχει περιγραφεί με το χειρότερο τρόπο από αυτούς που αποφασίζουν για το μέλλον μας. Ή μάλλον δεν έχει περιγραφεί. Κανένας δε μιλάει γι αυτό, για την αλλαγή, για μια διαφορετική αντιμετώπιση της πολιτικής, της οικονομίας, της κοινωνικής ζωής γενικότερα. Οι άνθρωποι που έχουν τη δύναμη επιβολής φροντίζουν να δείχνουν τόσο ευχαριστημένοι, που νιώθεις ένα αίσθημα ενοχής όταν σκέφτεσαι ότι η ζωή που έχεις δε σε ικανοποιεί.
Κανένα χωριό όμως δεν είναι καταδικασμένο να ζει στο σκοτάδι. Κάποιες φορές τα από καιρό καταπιεσμένα συναισθήματα βγαίνουν στην επιφάνεια και είναι ικανά να αψηφήσουν ακόμη και τα πιο φοβερά τέρατα. Στο χωριό της ταινίας, ο έρωτας που με κάθε τρόπο έχει εξοριστεί, νικά όταν τελικά μια κοπέλα προκειμένου να βοηθήσει το φίλο της, θέλει να βγει από το χωριό και να φέρει φάρμακα. Τότε συνειδητοποιεί ότι πέρα από το στενό πλαίσιο της καθημερινότητας στην οποία μεγάλωσε, υπάρχει ένας άλλος σύγχρονος κόσμος, με τις δικές του βέβαια επικινδυνότητες και δυσκολίες. Και με περισσότερες όμως ευκαιρίες και προοπτικές. Αυτός ο άλλος κόσμος έχει την περίθαλψη που θα σώσει το φίλο της.
Και δεν είναι μόνο ο έρωτας που μπορεί να κάνει πιο έντονη την ανάγκη για αλλαγή, για αποτίναξη του ζυγού που δεχτήκαμε να μας επιβάλλουν. Κάθε συναίσθημα, η θλίψη που σου προκαλεί η κατάντια της χώρας, ο πόνος για τους οικογενειάρχες που χάνουν τις δουλειές τους, η οργή όταν βλέπεις την κοροϊδία των ΜΜΕ μπορεί να σε κάνει να συνειδητοποιήσεις την πλάνη σου και να επιδιώξεις την έξοδο. Μια έξοδο από αυτό που σου παρουσίασαν ως πραγματικό.
Η διαδικασία της εξόδου είναι δύσκολη και επίπονη. Μοιάζει με αυτό που παρουσίασε ο Πλάτωνας στο μύθο του σπηλαίου, για το δεσμώτη που καταφέρνει να βγει από το σπήλαιο και να δει το αληθινό φώς του ήλιου, ενώ μέχρι τότε γνώριζε μόνο τα είδωλα των αληθινών μορφών μέσα από το φως της φωτιάς. Ο δεσμώτης αυτός τυφλώνεται αρχικά από το δυνατό φως, αδυνατεί να το συνηθίσει, όταν όμως το κάνει συνειδητοποιεί την πλάνη του και λουσμένος με το φως της αλήθειας οδηγεί και τους άλλους δεσμώτες στην έξοδο από το σπήλαιο της υποδούλωσης.
Ας δούμε, λοιπόν, αυτή την κρίση (οικονομική και κοινωνική) που βιώνουμε ως μια ευκαιρία για πάλη με κάθε εξωτερικά επιβαλλόμενο φόβο, ως μια ευκαιρία για αλλαγή προοπτικής και κατεύθυνσης. Γιατί, όπως είπαμε, κανένα χωριό δεν είναι καταδικασμένο να ζει στο σκοτάδι…

Πηγή: http://www.ramnousia.com