Σκόρπιες σκέψεις για το δικαίωμα στη ζωή χωρίς ... ορυχεία (μία ευκαιρία στο περιβάλλον μας)...

Ακούγεται και γράφεται πολύ τις τελευταίες μέρες: «Διχασμένη η τοπική κοινωνία του Δήμου Σερβίων». Βέβαια ο «διχασμός» προϋποθέτει το χώρισμα και τη διαίρεση των πολιτών, πράγμα που στη συγκεκριμένη περίπτωση δε συμβαίνει, τουλάχιστον για τους άμεσα ενδιαφερόμενους κατοίκους των δύο διαμερισμάτων: Τριγωνικού, Πολυρράχου και του οικισμού Προσηλίου. Οι κάτοικοι αυτών των χωριών μετά τον «αρρωστημένο» ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ βρέθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη να παλεύουν και να αγωνίζονται για το μέλλον του τόπου τους. Να παλεύουν για το αυτονόητο σε μια ευνομούμενη πολιτεία: να ζήσουν στον τόπο τους, στα σπίτια τους και να διαφυλάξουν την εργασία τους.
Από την άλλη πάλι έχουμε τους εργαζομένους στα δύο ορυχεία (ΛΑΡΚΟ & ΜΕΤΕ Προσηλίου), καθώς και τους ιδιοκτήτες και οδηγούς των φορτηγών μεταφοράς. Και σε αυτή την περίπτωση έχουμε ανθρώπους, που διεκδικούν το καθ’ όλα νόμιμο δικαίωμά τους στην εργασία. Μέχρις εδώ καλά, αλλά φίλοι σχολιαστές των διαφόρων μέσων (προσκείμενων ή μη) σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να μιλάμε για διχασμό και να βάζουμε στην ίδια ζυγαριά και να κρίνουμε ίσια κι όμοια τις δύο περιπτώσεις.
Όταν σύσσωμοι οι κάτοικοι τριών χωριών διαδηλώνουν την αντίθεσή τους για ένα θέμα ΖΩΗΣ (και όταν λέω ΟΛΟΙ εννοώ ΟΛΟΙ –εξαιρουμένων διαφόρων κομματοπαραγόντων-, οπότε δεν υπάρχει ούτε καν υποψία διχασμού) θα θεωρούσαμε αυτονόητο ότι η βούλησή τους θα υπερίσχυε οποιονδήποτε οικονομικών συμφερόντων, αλλά αυτό βέβαια δεν είναι ούτε αυτονόητο, ούτε δεδομένο στην Ελλάδα του 2009.
Το άλλο που προκαλεί γέλιο (ή καλύτερα μειδίαμα) στη σύγχρονη Ελλάδα είναι ότι επίσημοι παράγοντες της πολιτείας επιχειρηματολογούν υπέρ των ορυχείων επικαλούμενοι την ΑΝΑΠΤΥΞΗ της περιοχής. Από πότε κύριοι η νέκρωση μιας περιοχής 10000 στρεμμάτων, για εκμετάλλευση λίγων ετών, ονομάζεται ανάπτυξη; Σε όλο τον κόσμο ο λιγνίτης και η εκμετάλλευσή του για παραγωγή ενέργειας θεωρείται παρωχημένη πρακτική και υπάρχει σαφής προσανατολισμός στην πράσινη ανάπτυξη από ανανεώσιμες πηγές, αλλά η Ελλάδα συνεχίζει (πληρώνοντας και πρόστιμα για ρύπανση) να συνηγορεί σε εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος και των κατοίκων περιοχών που είχαν την ατυχία να ζουν κάτω από τα …μαυρισμένα δίχτυα της ΔΕΗ.
Μια χούφτα -στην πλειονότητά τους γερασμένοι- κάτοικοι βρίσκονται αντιμέτωποι με οικονομικά συμφέροντα μεγαλοεργολάβων και κρατικές υπηρεσίες αρμόδιες για την «τήρηση των περιβαλλοντικών όρων», επαγγελματίες ιδιοκτήτες φορτηγατζήδες συνεπικουρούμενους από τους εκλεγμένους άρχοντες της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας αυτοδιοίκησης, που θα έπρεπε το πρώτο μέλημά τους να είναι η προστασία και το συμφέρον των κατοίκων που τους εξέλεξαν και όχι ο πλουτισμός των κρατούντων (και μην πει κανείς ότι οι μεγαλοεργολάβοι δεν αποτελούν κράτος εν κράτη στη χώρα μας) και των ντόπιων …υπαλλήλων τους.
Και φτάνοντας στο «κλου» ή «moto» των ημερών την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ: οι εκπρόσωποι μιας πολιτείας, που δωρίζει 28δις στους δημιουργούς της παίρνοντας τα ξεδιάντροπα από τους εργαζόμενους, που φυσικά καμία ανάμειξη δεν είχαν στα πολιτικοοικονομικά τους παιχνίδια, εκμεταλλευόμενοι την ευαισθησία του κόσμου εκλιπαρούν ...: «...προς θεού ... δεν πρέπει να χαθεί καμία θέση εργασίας ... μέσα σε αυτή την κρίση». ΣΩΩΩΠΑΑΑΑ!!!
Με την γνωστή τακτική του «διαίρει και βασίλευε» προσπαθούν να διχάσουν την τοπική κοινωνία και να φέρουν αντιμέτωπους τους κατοίκους με τους φορτηγατζήδες και τους εργαζόμενους που δίκαια μεν ανησυχούν για την εργασία τους, αλλά ψάχνουν τη λύση σε λάθος ...ορίζοντα.
Μια κοινωνία που επαναπαύτηκε στην εκμετάλλευση των φυσικών της πόρων, χωρίς να δημιουργεί προϋποθέσεις ανάπτυξης, χαριεντιζόμενη από τους παχυλούς μισθούς του μικρού μεριδίου της στην καταστροφή, είναι λογικό κάποια στιγμή να βρεθεί σε αδιέξοδο. Το μόνο που δεν είχαμε πουλήσει ακόμη ήταν τα σπίτια μας, τα χωράφια μας, το μέλλον των παιδιών μας και τώρα μας ζητούν να δώσουμε κι’ αυτά ...ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ (ας μου επιτραπεί η ιεροσυλία της χρήσης) ή μάλλον καλύτερα να δανειστώ το σύνθημα που αναγραφόταν στο κεντρικό πανό των κατοίκων του Τριγωνικού:
«ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ»

* Του Θανάση Παπαδημητρίου