Φιλοτομαρισμός και Δημοσιοϋπαλληλίκι...

Εδώ και μερικά χρόνια, στην ονομασία της Επιχείρησης προστέθηκαν τα γράμματα Α.Ε., γίναμε δηλ. Ανώνυμος Εταιρία. Τι άλλαξε (αν άλλαξε κάτι) αυτό είναι το θέμα με το οποίο θα ασχοληθούμε στο φύλλο αυτό.
Η άσκηση εξουσίας δεν είναι απόλαυση. Είναι καθήκον οδυνηρό. Αυτοί που ασκούν εξουσία, δεν επιδιώκουν ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών, αλαζονείας ή πλεονεξίας αλλά μόνο την ευκαιρία να θυσιαστούν για χάρη της ευτυχίας όλων των συναδέλφων τους. Διέπονται από το ανθρώπινο φως, το μόνο φως που μπορεί να φωτίσει, να ζεστάνει, να χειραφετήσει, να δώσει αξιοπρέπεια, ελευθερία και ευτυχία, να μας συναδελφώσει. Αυτό θεωρητικά.
Το ερώτημα είναι: Αυτό το φως υπάρχει στους ηγέτες; Και αν υπάρχει, είναι στην αρχή, ή στο τέλος, ή και καθόλου στη σκέψη τους;
Αν υπάρχει, είναι σε θέση να ενεργοποιήσει τη δημιουργική διάθεση των εργαζομένων, ή δεν μπορεί, ακριβώς γιατί τους εκμεταλλεύεται ασύστολα;
Μπορεί ακόμα να εξωτερικεύσει τα μεγάλα προτερήματα του ελληνικού λαού, την ειλικρίνεια, την φιλοτιμία και την τιμιότητα ή τα θεωρεί ελαττώματα στην εποχή μας;
Οι ηγέτες πρέπει να μεταδίδουν ενθουσιασμό, έμπνευση, θάρρος και όραμα. Διαθέτουν κάτι από τα παραπάνω ή είναι άτομα χωρίς ερωτηματικά και λιβανίζουν την υπερκείμενη ιεραρχία; Μήπως το δέσιμο με την καριέρα γίνεται κατεστημένο, λαμβάνοντας υπόψη τον τρόπο με τον οποίο επιτυγχάνεται η αναρρίχηση; Έχουν κάνει ποτέ την αυτοκριτική τους; Γνωρίζουν τι θα πει αυτοαξιολόγηση;
Υπάρχουν μικρομεσαία στελέχη που διαπρέπουν ως οσφυοκάμπτες αλλά ουδέποτε παρουσίασαν κάτι αξιόλογο στον κλάδο τους. Είναι άνθρωποι με πενιχρές ικανότητες αλλά με δυσανάλογα μεγάλες φιλοδοξίες. Η γελοία, απύθμενα ανόητη και ελαστική συνείδησή τους, το ενδιαφέρον μόνο για τον εαυτούλη τους, τους οδηγεί στην υποτέλεια και έτσι ο ηγετικός σκοταδισμός που πάντα υπήρχε και θα υπάρχει-αναπτύσσεται υπέρμετρα. Ποιος σας πιέζει, συνάδελφοι, ώστε να μεταβάλλεστε σε έναν ευτελή κόλακα και υμνολόγο της εξουσίας; Τι ανταλλάγματα επιδιώκετε και παίρνετε; (αν παίρνετε…)
Τα ανώτερα στελέχη, σαν λαθρέμποροι της ελπίδας που είναι, σας δελεάζουν με υποσχέσεις και δρόμους ανοιχτούς όπου διαπρέπουν οι μετριότητες, οι εγωπαθείς, οι φθονεροί, οι αλλοπρόσαλλοι και οι αλαζόνες.
Τα πραγματικά παλικάρια αρνούνται να προχωρήσουν σε τέτοιους δρόμους, προχωρούν σε δύσβατους, γεμάτους αγκάθια και κοφτερές πέτρες, ξέρουν να διδάσκουν τους εργαζομένους και να διδάσκονται από αυτούς ήθος, αξιοπρέπεια αλλά και εμπειρία και επιστήμη. Τα πραγματικά παλικάρια πρώτα ξέρουν να πεθαίνουν για τα ιδανικά τους και μετά αρχηγεύουν, κι αυτό γιατί ο φόβος είναι μεγαλύτερο κακό από το θάνατο και ξέρουν ακόμα ότι μπορούν να τους σκοτώσουν επαγγελματικά, ηθικά ή σωματικά, αλλά δεν μπορούν να τους βλάψουν.
Οι άλλοι, διακατέχονται μόνο από τυφλό πάθος για απόλυτο έλεγχο και εξουσία. Έτσι γίνονται καρικατούρα της επιστήμης, που δεν αντιστέκονται σε τίποτε το νοσηρό, αφήνοντας να επικρατήσει η συνωμοσία της σιωπής, θυμίζοντας μια πόρνη στα χέρια του προστάτη της, που παράγει πλούτη για το αφεντικό και αθλιότητα για τον εαυτό της, μια γριά πόρνη που βρωμάει πατσουλί και βλεννόρροια και ακόμα κάνει πεζοδρόμιο.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα βρει διωγμένους από όλες τις Επιχειρήσεις, σε όλους τους κλάδους. Δεν θα βρει όμως κανέναν στην Επιχείρησή μας.
Η άλογος μάζα, σαν όχλος χειροκροτητών και λιβανιστών εξαγοράζεται ή παρασύρεται εύκολα από λαοπλάνους φαφλατάδες, χωρίς να αντιλαμβάνεται τον έλεγχο που υφίσταται. Καλοί ηθοποιοί οι ηγέτες, έχουν μάθει πως οι υφιστάμενοι πρέπει να κρατιούνται χωριστά και μακριά ο ένας από τον άλλο. Προς επίτευξη του σκοπού αυτού, μοιράζουν υποσχέσεις και θέσεις στους ημέτερους και απειλές στους δύστροπους.
Η φύση και ο χαρακτήρας του φιλήσυχου αθώου επιστήμονα άλλαξε και αντικαταστάθηκε από έναν δαιμόνιο και υστερόβουλο υλιστή που κυνηγάει την εξουσία με ατέλειωτη απληστία. Άνθρωποι που πιστεύουν σε ηθικές αξίες και ιδεώδη, που αγωνίζονται για την ανάπτυξη του πνευματικού βίου, έχουν μείνει ελάχιστοι, ενώ αντιθέτως, αυξάνονται αυτοί που μεταχειρίζονται την βία για το υλικό συμφέρον τους και το πραγματοποιούν με την εκμετάλλευση του άλλου. Φτάσαμε σε εποχή, που η αξία του ατόμου δεν προσδιορίζεται από το χαρακτήρα του, τη σπουδαιότητα της προσφοράς του στο σύνολο και την επιστημονική του επάρκεια, αλλά ΜΟΝΟ από το μέγεθος της περιουσίας του και τον προσωπικό του πλούτο. Το μεγαλείο του ανθρώπου, δεν μετριέται με βάση τις ηθικές και πνευματικές του αξίες, αλλά με βάση τα υλικά του αγαθά. Βρισκόμαστε στον αιώνα του υλισμού, της τυφλής και αδηφάγου δίψας για τα υλικά πλούτη, για τον εαυτούλη μας. Στον αιώνα που κοιτάζουμε να κερδίσουμε χρήματα με κάθε μέσο, διακηρύσσοντας το σαν το υπέρτατο, το λογικό, την ελευθερία. Στη συνείδηση μας έχει περάσει τόσο βαθιά αυτό, ώστε η δουλειά που βασίζεται στην κυριαρχία αυτής της προπαγάνδας, μας μετατρέπει σε δούλο, που έχει πεισθεί ότι είναι ελεύθερος.
Αρχή της κάθε είδους εξουσίας είναι να κάνει τους υφιστάμενούς της να πάψουν να σκέπτονται, γιατί η σκέψη δημιουργεί την αντιπολίτευση. Αρχή της λοιπόν είναι να μετατρέψει την κοινωνική και πνευματική αφύπνιση και τη δύναμη της σκέψης σε αψιμαχίες-ρητορικής κυρίως, φύσης-ώστε ποτέ να μην εξαλειφθεί η αόρατη δύναμη της εξουσίας, που η κάθε είδους ιεραρχίες κρατούν και επιβάλουν σαν σκιάχτρο πάνω στους αμαθείς, ημιμαθείς και δεισιδαίμονες λαούς. Πνευματική αφύπνιση και ελευθερία, σημαίνει ότι δεν τίθενται δεσμεύσεις στη σκέψη, γιατί ύπαρξη δεσμεύσεων σημαίνει δουλεία. Η πνευματική ελευθερία είναι η ενέργεια που διαχέεται στις συνάψεις του νευρικού μας συστήματος και στο αίμα που ρέει στις αρτηρίες της καρδιάς μας.
Η εξουσία, τυλιγμένη στο μανδύα του εσωτερικού κανονισμού, δρα αφανώς και ασφαλώς , γιατί στερείται της γενναιότητας των ιδεολόγων. Δεν αισθάνεται οίκτο, μιας και οίκτο αισθάνονται μόνο οι ψυχικά ανώτεροι και ανδρείοι άνθρωποι. Οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας δεν αντιδρούν, αν και θα έπρεπε, γιατί διαλέγονται και εκλέγονται αναλόγως της δουλικότητάς τους. Δεν ισχύει το ‘τις αγορεύειν βούλεται’, μιλάει μόνο η εξουσία η οποία αυτοτροφοδοτείται και αυτολιπαίνεται με την κοπριά της.
Στα χρόνια που είμαι στην Επιχείρηση, ένοιωσα καλά το πώς χύνουν το προπαγανδιστικό δηλητήριό τους, τα δίποδα παρδαλά φιδάκια. Έμαθα να μην πιστεύω σε κανένα σύστημα, να είμαι κυνηγός της αλήθειας. Η πίστη και η εξουσία είναι θεμελιακοί θεσμοί υποδούλωσης του εργαζόμενου. Η πίστη σαν καλή προστάτιδα των χορτάτων και συνάμα παρηγορήτρα των πεινασμένων και η εξουσία σαν μέθοδος πλήρωσης του πορτοφολιού και αύξησης της κοινωνικής ματαιοδοξίας των εξουσιαστών.
Για να πάψουν να υφίστανται τέτοια φαινόμενα, πρέπει κάποιοι από τους ηγετίσκους που αυταποκαλούνται στελέχη της Επιχείρησης, να βγάλουν τις ποδίτσες της υπηρετριούλας και να ασχοληθούν με τα προβλήματα της Επιχείρησης. Αυτή η Επιχείρηση χρειάζεται στρατιώτες με κότσια και κάτι άλλο ακόμα, και τέτοιοι στρατιώτες υπάρχουν πολλοί στο εργατικό δυναμικό. Χρειάζονται όμως, πραγματικούς ηγέτες. Μόνο έτσι ίσως ξεφύγουμε από τον επικίνδυνο και δύσοσμο αυτό βούρκο, ίσως πάψουμε να είμαστε ζήτουλες του παραδείσου, ίσως γίνουμε εργαζόμενοι για τον εαυτό μας και την Επιχείρηση. Γιατί είναι μάταιο να ζητάμε από τους θεούς αυτά που μπορούμε μόνοι μας να δώσουμε στον εαυτό μας.

Του Θανάση Λιάβα