Ο μύθος της κατσίκας...

Ήταν ένας άρχοντας. Και είχε για σκλάβα του μια κατσίκα. Και για να μη του φύγει ή για να μη του κάνει κάνα χουνέρι «αλλαγής», την είχε δεμένη με αλυσίδα από το ένα της πόδι. Προσέξτε: από το ένα πόδι, για να μπορεί να κινείται και να τον υπηρετεί, σαν σκλάβα που ήτανε. Κι ανάλογα με τις δουλειές, τις υποχρεώσεις και τις ανάγκες, χαλάρωνε ή τραβούσε την αλυσίδα.
Και περνούσανε τα χρόνια και οι ενιαυτοί.
Και μια μέρα η κατσίκα δεν άντεξε άλλο τη σκλαβιά, την καταπίεση, την εκμετάλλευση και τον βιασμό της (την κρατική αυθαιρεσία, όπως θα λέγαμε σήμερα ή τη λήστευση της υπεραξίας της από τα μονοπώλια και της τράπεζες), έκανε την επανάστασή της, για να ζήσει κι αυτή –επιτέλους!- μια «αλλαγή» στη μέχρι τότε κακορίζικη ζωή της.
Κι ο άρχοντας; Ε, τι ο άρχοντας; Αυτός, έχοντας πάντα κατά νου ότι δεν γίνεται, κάποια στιγμή η κατσίκα θα θελήσει να σπάσει τα δεσμά της – η διαλεκτική της Ιστορίας πάντα επαληθεύεται- κοιμόταν με το ένα μάτι και με το άλλο παρακολουθούσε την κατσίκα. Κρατώντας σφιχτά τον βούρδουλα, το ρόπαλο και την αλυσίδα. (Μπιγκ Μπράδερ το λέμε σήμερα;)
Και μόλις η κατσίκα κατάφερε με χίλιους κόπους να απελευθερώσει το –ένα της – πόδι από την αλυσίδα κι έκανε μπραφ να φύγει, να το σκάσει, ο άρχοντας της όρμησε, την άδραξε, τις έσπασε τα κόκαλα με το ρόπαλο, τις τσάκισε τον τράχηλο με τον βούρδουλα και στο φινάλε την αλυσόδεσε χειροπόδαρα. (Κάτι ανάλογο με την παγκόσμια εκστρατεία ενάντια στην τρομοκρατία, ας πούμε.)
Και περνούσε ο καιρός και η κατσίκα αλυσοδεμένη. Έτσι όμως ήταν άχρηστη στον άρχοντα. Την τάιζε, την πότιζε, - ίσα ίσα μη του πεθάνει -τη βίαζε, αλλά πια δεν μπορούσε να του προσφέρει τις υπηρεσίες της και να παράγει με την δουλική εργασία της τα αγαθά που είχε ανάγκη ο άρχοντας. (Άσε που κινδύνευε να χαρακτηριστεί, από τα αντιεξουσιαστικά κινήματα, ως φασισταριό του κερατά και πλανητάρχης της τρομοκρατίας.)
Και την ελευθέρωσε. Ορίστε; Όχι δα! Δεν την ελευθέρωσε ακριβώς. Απλώς την επανέφερε στην πριν την «επανάστασή» της κατάσταση. Μόνο το ένα πόδι αλυσοδεμένο.
Και η κατσίκα ένιωσε μεγάλη ευτυχία, φίλησε τα χέρια και τα πόδια του μεγαλόψυχου άρχοντα, ζήτησε συγχώρεση για την πράξη της, του ορκίστηκε αιώνια υποταγή και συνέχισε να τον υπηρετεί με χαρά, χωρίς βογκητά και σχέδια μελλοντικής απελευθέρωσής της. Χαίρεται και ζητωκραυγάζει και χύνει δάκρυα για την «αλλαγή» στη ζωή της.
Εδώ ο μύθος τελειώνει.

Του Γιώργου Σκούρτη

Εδώ και χρόνια στη περιοχή μας κάνουμε σαν την κατσίκα του παραπάνω μύθου...