Η Εποχή του Απόλυτου Παραλογισμού...

Ζω σε έναν κόσμο που αναδύει ανυπόφορη μπόχα. Κοιμάμαι και ξυπνώ μ’ αυτήν. Νοητική μπόχα αναδύεται από πνευματικά νεκρούς εγκέφαλους, που αυτοκτόνησαν πηδώντας με ασύλληπτες νοητικές κολοτούμπες απ’ το τεντωμένο σχοινί της λογικής. Παντού τριγύρω μου λέξεις, έννοιες και ιδεολογίες που κακοποιούνται βάναυσα απ’ αυτούς που τις υιοθετούν. Παντού τριγύρω μου, άνθρωποι που προτιμούν να αφορίζουν και να δολοφονούν εν ονόματι εννοιών, που δεν είναι πρόθυμοι ούτε να κατανοήσουν, ούτε να ζήσουν σύμφωνα μ’ αυτές. Άνθρωποι που αγωνίζονται για δικαιώματα που δεν αναγνωρίζουν στους άλλους. Είναι καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους.
Ζω σε έναν κόσμο που αναζητάει ακατάπαυστα τους αθώους και τους ενόχους μέσα σ’ ένα απέραντο θολό τοπίο. Ζω στην εποχή της ένοχης αθωότητας και της αθώας ενοχής. Ποίοι είναι αθώοι και ποιοι ένοχοι; Όλοι είμαστε αθώοι και όλοι είμαστε ένοχοι ταυτόχρονα. Όλοι γεννιόμαστε αθώοι. Όμως για πόσο άραγε μπορούμε να κρατήσουμε την αθωότητα μας σε έναν κόσμο τόσο ένοχο; Με κάθε μας ανάσα αναπνέουμε την ενοχή του κόσμου μας και γινόμαστε συμμέτοχοι αυτής. Είμαστε αθώοι καθώς δεν επιλέξαμε εμείς να ζούμε σε έναν τέτοιο κόσμο, αλλά συγχρόνως και ένοχοι επειδή τον συντηρούμε και μόνο με την ύπαρξη μας, συνειδητά ή ασυνείδητα. Αθώοι όταν αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα μας, αλλά συγχρόνως και ένοχοι γιατί αδιαφορούμε για τα δικαιώματα των άλλων. Αθώοι όταν δυστυχούμε, γιατί κάθε άνθρωπος δικαιούται να ευτυχεί και να ευημερεί. Ένοχοι όμως όταν ευτυχούμε, γιατί πως είναι δυνατόν να είμαστε πραγματικά ευτυχείς όταν τριγύρω μας βασιλεύει η εξαθλίωση και η δυστυχία; Είμαστε αθώοι γιατί το αίμα μας γίνεται η τροφή ενός συστήματος που στις φλέβες του ρέει το χρήμα, αλλά συγχρόνως και ένοχοι που συντηρούμε αυτό το σύστημα ώστε να εξακολουθεί να υπάρχει για να φάει και τα παιδιά μας. Ένοχοι μιας κοινωνίας που συντηρεί την φτώχια και την εξαθλίωση και αποδέχεται μονάχα το δίκαιο του ισχυρού.
Κάποιοι υιοθέτησαν τον ρόλο του επαναστάτη. Επαναστάτες που όμως δεν διαφέρουν σε τίποτα απ’ αυτό στο οποίο αντιμάχονται. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με το παλιό σαν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Υποτιθέμενοι αντίπαλοι ενός συστήματος, που όμως του μοιάζουν τόσο, μα τόσο πολύ. Αλλάζουν απλώς τον ιδεολογικό μανδύα, όμως η ουσία παραμένει η ίδια. Όλα γίνονται για την κατάκτηση της εξουσίας. Χρησιμοποιούν τις ίδιες ακριβώς μεθόδους του συστήματος το οποίο υποτίθεται ότι θέλουν να αλλάξουν, τα ίδια ακριβώς κριτήρια αξιολόγησης ανθρώπων, ακόμη και την ίδια φρασεολογία. "Παράπλευρες Απώλειες." Κρίνουν και αξιολογούν τους ανθρώπους με βάση την δουλειά ή την κοινωνική τους θέση. "Δουλεύεις σε Τράπεζα; Τότε σου αξίζει να πεθάνεις." Βλέπω ανθρώπους που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται την ελευθερία της σκέψης και του λόγου, να είναι έτοιμοι να κάψουν όποιον τολμήσει να σκεφτεί και να εκφραστεί διαφορετικά απ’ αυτούς. Βλέπω αυτοαποκαλούμενους αντεξουσιαστές που υποτίθεται υπερασπίζονται την ελευθερία, να προσπαθούν να επιβάλουν με την βία την δική τους οχλοκρατική εξουσία και να μην αναγνωρίζουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης στους συνανθρώπους τους. Ακούω ανθρώπους που υποτίθεται ότι αγωνίζονται για μια νέα αταξική κοινωνία, να υπερασπίζονται τον ταξικό πόλεμο. Και αναρωτιέμαι, πως είναι ποτέ δυνατόν να δημιουργήσουν αυτοί έναν νέο αταξικό κόσμο, όταν οι ίδιοι αποδέχονται τις τάξεις, τις παρατάξεις και αναπαράγουν το ταξικό μίσος που επέβαλε ο παλιός κόσμος; Πως είναι ποτέ δυνατόν να δημιουργήσουν έναν αταξικό κόσμο αυτοί που στα πρόσωπα των ανθρώπων δεν μπορούν να αντικρίσουν συνανθρώπους αλλά τάξεις ανθρώπων; Τι είδους κοινωνία προσπαθούν να δημιουργήσουν άνθρωποι που δεν έμαθαν να σέβονται; Πως είναι ποτέ δυνατόν να δημιουργήσουν οτιδήποτε αυτοί που έχουν μάθει να καταστρέφουν; Πως είναι ποτέ δυνατόν να υπερασπίσουν ανθρώπινες αξίες αυτοί που δεν αναγνωρίζουν την αξία της ανθρώπινης ζωής;
Απ’ την άλλην μεριά ακούω τους υπερασπιστές της αυτοαποκαλούμενης "Δημοκρατίας" και φρίττω. Άραγε ξέρουν για τι πράγμα μιλάνε; Για πια "Δημοκρατία" μιλάνε; Έχει άραγε το δικαίωμα να αυτοαποκαλείται "Δημοκρατικό" ένα πολίτευμα που εφαρμόζει την δημοκρατία μια ημέρα κάθε 4 χρόνια; Έχει άραγε το δικαίωμα να αυτοαποκαλείται "Δημοκρατικό" ένα πολίτευμα που δεν σέβεται ούτε καν τις υποσχέσεις και τις δεσμεύσεις που αναλαμβάνει έναντι των πολιτών του, προσπαθώντας να αποσπάσει την ψήφο τους; Έχει άραγε το δικαίωμα να αυτοαποκαλείτε "Δημοκρατικό" ένα πολίτευμα που δεν εφαρμόζει τα προγράμματα για τα οποία ψηφίστηκε από τον λαό; Έχουν άραγε το δικαίωμα να αυτοαποκαλούνται υπερασπιστές της Δημοκρατίας αυτοί που δεν έχουν δημοκρατία ούτε καν στα ίδια τους τα κόμματα; Υπερασπιστές της Δημοκρατίας, αυτοί που υποτίθεται εκπροσωπούν τον λαό και δεν έχουν το θάρρος να εκπροσωπήσουν ούτε καν την συνείδηση τους, υπακούοντας στην κομματική πειθαρχία από τον φόβο τους να μην αποπεμφθούν απ’ την παράταξη; Υπερασπιστές της Δημοκρατίας και του Συντάγματος αυτοί που εφευρίσκουν νόμους για να παρακάμπτουν και να καταπατούν τις βασικότερες αρχές αυτού του Συντάγματος; Ας πούμε επιτέλους τα πράγματα με το όνομα τους. Το πολίτευμα στο οποίο ζούμε δεν είναι Δημοκρατία. Ζούμε σε Κομματοκρατική Δικτατορία. Η μοναδική δημοκρατική ψευδαίσθηση που μας παραχωρήθηκε για να ξεγελάμε τους εαυτούς μας, είναι ότι κάθε 4 χρόνια μας δίδεται το δικαίωμα να εκλέγουμε το χρωματικό φόντο της χούντας που θα μας κυβερνά για τα επόμενα 4 χρόνια, γιατί μόνο το χρώμα της χούντας αλλάζει, η ουσία παραμένει ίδια. Πρόκειται για μια οικονομική χούντα που εξυπηρετεί πάντα τα ίδια συμφέροντα, απομυζεί τον συλλογικό πλούτο και δεν μπορεί να την αγγίξει ποτέ κανείς. Είναι ένα πολιτικοοικονομικό κατεστημένο που δεν μας λογαριάζει ούτε καν ως λαό. Μας λογαριάζει ως μάζα.
Ζω σε έναν κόσμο που έχει το θράσος να μιλάει για πολιτισμό την στιγμή που επιτρέπει να ζουν ανθρώπινα πλάσματα μέσα στην εξαθλίωση. "Πνευματικοί" ηγέτες που συσσωρεύουν αμύθητες περιουσίες στο όνομα αυτού που δίδαξε το μοίρασμα. Αυτοαποκαλούμενοι εκπρόσωποι του θεού της αγάπης που προάγουν το μίσος και την μισαλλοδοξία. Διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε αντιμαχόμενες τάξεις αλλά υπόσχονται στους πιστούς επουράνιους παράδεισους όπου όλοι οι άνθρωποι ως παιδιά του ίδιου θεού θα ενωθούν με τον μοναδικό θεό. Αυτοαποκαλούμενες "Χριστιανικές" κοινωνίες που αδιαφορούν για όσα δίδαξε αυτός που λένε πως πιστεύουν και που θυμούνται να γλεντήσουν εν’ ονόματι του 2 φορές τον χρόνο, μετατρέποντας ακόμη και τις γιορτές του θεού τους σε γιορτές του καπιταλισμού. Μα πόσο αφελής είμαι; Αφού θεός των κοινωνιών μας είναι το χρήμα και για να γιορτάσεις πρέπει να μπορείς να ξοδέψεις. Αν δεν έχεις να ξοδέψεις δεν πειράζει, δανείσου. Δεν πειράζει που θα γίνεις δούλος, άλλωστε και οι θεοί θέλουν τους δούλους τους. Αν δεν μπορείς ούτε να δανειστείς τότε καλύτερα να αυτοκτονήσεις.
Η εκάστοτε εξουσίες προσπαθούν να ναρκώσουν τις ανθρώπινες συνειδήσεις με παραμύθια περί πατρίδας και εθνικής ενότητας, μιας πατρίδας που την λυμαίνονται εξ αρχής της συμμορίες ληστών. Για ποιά εθνική ομοψυχία και ομόνοια μας μιλάνε; Που και πότε την είδαμε; Που αρχίζει και που τελειώνει; Έθνος διαχωρισμένο σε κάστες και κατηγορίες πολιτών ευτελούς αξίας. Συντεχνιακές αγέλες σε έναν συνεχή εμφύλιο πόλεμο. Από πολίτες μετατραπήκαμε σε οπαδούς και ουρλιάζουμε με συνθήματα δημαγωγών. Οπαδοί χρεοκοπημένων κομμάτων, οπαδοί χρεοκοπημένων θρησκειών, οπαδοί χρεοκοπημένων φιλοσοφιών, οπαδοί χρεοκοπημένων ομάδων, οπαδοί χρεοκοπημένων πόλεων, οπαδοί χρεοκοπημένων επιχειρήσεων, οπαδοί χρεοκοπημένων καλλιτεχνών, οπαδοί χρεοκοπημένων προϊόντων, οπαδοί του χρεοκοπημένου μπαμπά ή της χρεοκοπημένης μαμάς, χρεοκοπημένοι οπαδοί.., οπαδοί.., οπαδοί... Διαχωριστήκαμε σε οπαδούς που βρίζονται και να αλληλοσκοτώνονται σε γήπεδα και σε αρένες πάσης φύσεως. Συντηρούμε κοινωνίες με χαμηλότερο πνευματικό επίπεδο ακόμη και των ζώων. Αγωνιούν οι κυβερνόντες μην τυχών και χρεοκοπήσει το έθνος. Όμως τι είναι τελικά ένα έθνος; Δεν είναι οι άνθρωποι που το αποτελούν; Τα κύτταρα των εθνών δηλαδή οι άνθρωποι που τα αποτελούν έχουν αρχίσει ήδη να χρεοκοπούν με ραγδαίους ρυθμούς οικονομικά και πνευματικά και αντιμετωπίζουν άμεσο πρόβλημα επιβίωσης.
Βαρέθηκα να είμαι οπαδός. Προτιμώ να ξαναγίνω άνθρωπος. Βαρέθηκα να έχω πατρίδα μου την Ελλάδα. Γεννήθηκα στον πλανήτη Γη. Αυτή είναι η πατρίδα μου και θα αγωνιστώ γ’ αυτήν. Βαρέθηκα να αναγνωρίζω στα πρόσωπα των ανθρώπων αντιμαχόμενες τάξεις και αντιμαχόμενα έθνη. Για μένα υπάρχουν μόνο άνθρωποι. Άνθρωποι με νόηση και συνείδηση της ανθρώπινης υπόστασης τους και άνθρωποι ανόητοι δίχως συνείδηση που τους αρκεί να ενταχθούν σε μια αγέλη. Η ευθύνη για την αλλαγή βαρύνει πάντα αυτούς που κατανοούν και ζουν με συνείδηση.

Πηγή: http://michaeldesign.blogspot.com/