"Ελεύθερες" Οικονομίες = Υπόδουλοι Άνθρωποι...

Η αξία είναι μια υποκειμενική έννοια που απορρέει και καθορίζεται από την ανθρώπινη αντίληψη. Το κάθε τι, προσλαμβάνει την υποκειμενική αξία που του προσδίδουν οι άνθρωποι σύμφωνα με την αντίληψη τους. Οποιοδήποτε αγαθό λέμε ότι αξίζει, αξίζει επειδή έτσι πιστεύουμε. Η γενική αξιολόγηση των αγαθών σε μια κοινωνία, καθορίζεται από διάφορους παράγοντες, σύμφωνα πάντα με το γενικό αντιληπτικό επίπεδο και τους απώτερους σκοπούς της κοινωνίας. Αν θεωρηθούν ως βασικοί σκοποί μιας κοινωνίας, η επιβίωση και η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των μελών της, μπορούμε να καθορίσουμε ανάλογα και τους βασικούς γνώμονες αξιολόγησης των αγαθών αυτής της κοινωνίας. Με αυτούς τους σκοπούς υπόψιν, οι βασικοί γνώμονες αξιολόγησης των αγαθών αυτής της κοινωνίας, είναι η αναγκαιότητα τους για την ανθρώπινη επιβίωση, η πρακτική συμβολή τους στην βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, ο ανθρώπινος μόχθος που απαιτείται για την παραγωγή τους, καθώς και η σπανιότητα τους.
Θεωρητικά η αξία ενός αγαθού καθορίζεται πρωτίστως από την αναγκαιότητα του όσον αφορά την επιβίωση. Ένας άλλος βασικός παράγοντας που προσδίδει αξία σε ένα αγαθό είναι η αφθονία ή η σπανιότητα του. Για παράδειγμα, τι είναι αυτό – πέρα από τις φυσικές ιδιότητες – που καθιστά τα διαμάντια τόσο πολύτιμα; Κατά βάση είναι η σπανιότητα τους. Αν τα διαμάντια υπήρχαν σε μεγάλη αφθονία παντού, προφανώς δεν θα θεωρούνταν τόσο πολύτιμα. Οι ανθρώπινες κοινωνίες εν γένει, τείνουν να εκτιμούν κάποιο αγαθό μόνο υπό συνθήκες δεδομένης έλλειψης του. Σε αντιπαραβολή, τείνουν να μην εκτιμούν ως πολύτιμα τα αγαθά που αφθονούν, άσχετα από την αναγκαιότητα τους για την επιβίωση. Για παράδειγμα αρκεί να αναλογιστούμε την έκφραση "αέρας κοπανιστός", που προσδιορίζει κάτι το ευτελές. Αντιλαμβανόμαστε έτσι ότι ο ατμοσφαιρικός αέρας θεωρείται γενικά ως αγαθό μηδαμινής αξίας. Παραγνωρίζεται βέβαια το γεγονός ότι χωρίς τον ατμοσφαιρικό αέρα ο άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει για παραπάνω από ελάχιστα λεπτά ή δευτερόλεπτα. Από άποψη επιβίωσης ο ατμοσφαιρικός αέρας είναι ίσως το πολυτιμότερο αγαθό, όμως θεωρείται ως κάτι το ευτελές επειδή δεν είναι σπάνιος. Η ίδια ακριβώς αντίληψη ισχύει και για το δεύτερο στην λίστα με τα αναγκαιότερα αγαθά επιβίωσης, το νερό. Λόγο της αφθονίας του νερού σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη, οι κάτοικοι αυτών των περιοχών αντιλαμβάνονται το νερό ως ένα αγαθό ελάχιστης αξίας. Η κατάσταση όμως είναι τελείως διαφορετική σε ορισμένες υπανάπτυκτες περιοχές όπου το νερό είναι δυσεύρετο, καθώς από την εξασφάλιση του εξαρτάται η ίδια η επιβίωση. Οπότε η αξιολόγηση ενός αγαθού από τον άνθρωπο συναρτάτε και από τις εκάστοτε συνθήκες. Μπορούμε για παράδειγμα να αναλογιστούμε τι θα θεωρούσε πολυτιμότερο ένας άνθρωπος που βρισκόταν ξαφνικά στην μέση μιας αχανούς άνυδρης ερήμου; Ένα σεντούκι με διαμάντια ή ένα μπουκάλι νερό;
Η ζήτηση και κατά συνέπεια η αξιολόγηση των διαφόρων αγαθών από ένα κοινωνικό σύνολο, αντικατοπτρίζει αφενός τις ανάγκες και αφετέρου τις προτεραιότητες αυτού του κοινωνικού συνόλου. Από την στιγμή που μια κοινωνία εξασφαλίσει την επάρκεια των αναγκαίων πόρων για την επιβίωσης της, το βασικό θέμα που προκύπτει κατόπιν είναι ο έλεγχος της κατοχής και της νομής αυτών των πόρων. Το ποιόν μιας εξουσιαστικής δομής προσδιορίζεται βασικά από τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τα κοινωνικά αγαθά. Μία εξουσία που λειτουργεί εξ ονόματος και για λογαριασμό ενός κοινωνικού συνόλου, οφείλει να διαχειρίζεται τα συλλογικά αγαθά και τους πόρους με γνώμονα την κοινωνική δικαιοσύνη και το συλλογικό όφελος αυτού του κοινωνικού συνόλου.
Ο πολιτισμός των καπιταλιστικών κοινωνιών δεν καθοδηγείτε βέβαια από τέτοιου είδους ηθικούς γνώμονες. Ο βασικός κατευθυντήριος γνώμονας του καπιταλισμού είναι η μεγιστοποίηση των εμπορικών κερδών, καθώς και ο συγκεντρωτισμός της κερδοφορίας. Καθώς το χρηματικό κέρδος μεταφράζεται σε εξουσία, γίνεται κατανοητό ότι ο απώτερος σκοπός στις λεγόμενες "ελεύθερες" οικονομίες είναι ο έλεγχος της εξουσίας. Όταν σε ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα η μεγιστοποίηση και ο συγκεντρωτισμός της κερδοφορίας αποτελεί τον βασικό σκοπό, η επιβίωση και η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του ανθρώπου και κατά συνέπεια του κοινωνικού συνόλου παύει να αποτελεί βασική προτεραιότητα. Η εξουσία τότε μετατρέπεται σε αυτοσκοπός, ενώ ο άνθρωπος μετατρέπεται απλώς στο μέσο για την επίτευξη του σκοπού. Έχοντας ως βασικό γνώμονα την μέγιστη δυνατή κερδοφορία, το βασικό ζητούμενο του καπιταλισμού είναι η διατήρηση της μέγιστης δυνατής εξουσίας επί των ανθρώπων και των φυσικών πόρων. Το βασικό μέσο έκφρασης της εξουσίας στον καπιταλιστικό κόσμο των "ελεύθερων" αγορών είναι το χρηματικό κεφάλαιο. Στον κόσμο των "ελεύθερων" αγορών, η συσσώρευση χρηματικών κεφαλαίων μεταφράζεται σε συσσώρευση εξουσίας. Γίνεται έτσι καταφανής η παραπλανητική υπόσταση του όρου "ελεύθερη" οικονομία, καθώς σίγουρα δεν βασίζεται στην ελευθερία των ανθρώπων. Η φιλοσοφία των "ελεύθερων" οικονομιών, βασίζεται στον έλεγχο και την υποδούλωση των ανθρώπων και των φυσικών πόρων.
Στον κόσμο των "ελεύθερων" οικονομιών με βασικό γνώμονα την μέγιστη δυνατή χρηματική κερδοφορία και με δεδομένες τις εκάστοτε συνθήκες, πρακτικά η αξία ενός αγαθού καθορίζεται από την εμπορική του ζήτηση –η οποία μπορεί να χειραγωγηθεί– σε συνάρτηση με την σπανιότητα του. Σε αυτό το οικονομικοκοινωνικό σύστημα, η αξιολόγηση του κάθε αγαθού προκύπτει από τις δυνατότητες του για χρηματικό κέρδος. Στον κόσμο των "ελεύθερων" οικονομιών τα πράγματα είναι απλά: Οτιδήποτε μπορεί να τεθεί υπό τον επιχειρηματικό έλεγχο και είναι σπάνιο, αξίζει. Οτιδήποτε βρίσκεται σε αφθονία ή καθίσταται ανέφικτος ο έλεγχος του, θεωρείται ως ευτελές. Γιαυτό άλλωστε και οι επιχειρήσεις των ελεύθερων οικονομιών, εν γένει δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την μόλυνση και καταστροφή που προκαλούν σε φυσικά αγαθά όπως ο αέρας και το νερό. Αφού προς το παρόν δεν βρήκαν τρόπους να ιδιοποιηθούν αυτά τα αγαθά, θεωρούν την αξία τους ευτελή. Απώτερος στόχος των "ελεύθερων" οικονομιών, είναι η ύπαρξη όσο το δυνατόν λιγότερων ελεύθερων και ανεξέλεγκτων αγαθών και φυσικών πόρων, που θα διαφεύγουν από την εμπορική εκμετάλλευση. Σε μια "ελεύθερη" οικονομία λοιπόν, για να αποκτήσει αξία ένα αγαθό, πρέπει κατ’ αρχήν να μπορεί να ιδιοποιηθεί και κατόπιν να τεθεί υπό έλεγχο η παραγωγή και η προσφορά του στο κοινωνικό σύνολο ώστε να καταστεί εμπορικά κερδοφόρο. Αν λάβουμε υπόψιν το γεγονός ότι η σπανιότητα ενός αγαθού αυξάνει την εμπορική του αξία, καταλαβαίνουμε ότι η ανεξέλεγκτη παραγωγή του δεν είναι επιθυμητός παράγοντας για την κερδοφορία. Το ζητούμενο για την διατήρηση της κερδοφορίας ενός αγαθού σε μια ελεύθερη οικονομία δεν είναι η αφθονία του, αλλά απεναντίας ο έλεγχος της παραγωγής του κατά το δοκούν με γνώμονα πάντα την μέγιστη χρηματική κερδοφορία. Η τεχνητή διατήρηση της παραγωγής ορισμένων αγαθών σε ποσοτικά επίπεδα που τα καθιστούν σπάνια, είναι μια μέθοδος που εφαρμόζεται για τον έλεγχο και την διατήρηση των υψηλών τιμών. Για παράδειγμα ορισμένα αδαμαντωρυχεία καταστρέφουν το "πλεόνασμα" διαμαντιών από ορισμένα πλούσια κοιτάσματα, προκειμένου να κρατήσουν τις τιμές τους σε υψηλά επίπεδα. Η ίδια μέθοδος εφαρμόζεται ακόμη και σε διατροφικά προϊόντα, το "πλεόνασμα" των οποίων καταστρέφεται για να διατηρηθούν οι τιμές σε κάποιο ορισμένο επίπεδο.
Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο αξιολογούνται και οι άνθρωποι στον κόσμο των "ελεύθερων" οικονομιών. Το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν αποτελούν κάποιο σπάνιο είδος και αναπαράγονται με αυξητική τάση, τους καθιστά στην κλίμακα αξιολόγησης του καπιταλισμού ως ευτελή αναλώσιμα προϊόντα του εμπορικού συστήματος. Μην σας αποπροσανατολίζουν οι θεωρητικές διεθνείς διακηρύξεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, που αναγνωρίζουν την ανθρώπινη ζωή ως υπέρτατο αγαθό. Ο υπέρτατος νόμος που καθοδηγεί τον πολιτισμό του καπιταλισμού είναι ο νόμος του κέρδους και το δίκαιο που ισχύει είναι το δίκαιο του ισχυρού. Στην εφαρμοσμένη κοινωνική πραγματικότητα, τα πολιτικοοικονομικά καθεστώτα αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο ως ένα ευτελές, και μηδαμινό αναλώσιμο προϊόν. Η ανθρώπινη ιστορία είναι αιματοβαμμένη από ακατάσχετες σφαγές ανθρώπινων υπάρξεων χωρίς καμία απολύτως συναίσθηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Ο ευτελισμός της ανθρώπινης ύπαρξης, φαίνεται επίσης από το ότι οι πολιτικοοικονομικές εξουσίες του πλανήτη, διατηρούν συνειδητά τις συνθήκες εξαθλίωσης για δισεκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη, την στιγμή που μπορούν να τις εκμηδενίσουν.
Ο απόλυτος εφιάλτης για τον καπιταλισμό, είναι ένας κόσμος όπου όλοι οι άνθρωποι θα έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε ελεύθερες πηγές ενέργειας. Μεγάλες επιστημονικές μορφές της ανθρωπότητας που εξερεύνησαν αυτήν την δυνατότητα υπέστησαν λυσσαλέο πόλεμο και οι προσπάθειες τους κρατήθηκαν επιμελώς στην αφάνεια. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτέλεσε ο σπουδαίος επιστήμονας Νίκολα Τέσλα. Ο Τέσλα οραματίστηκε την ύπαρξη ενός κόσμου όπου όλοι οι άνθρωποι θα είχαν πρόσβαση σε απεριόριστη ελεύθερη ενέργεια που δεν θα βασίζεται σε ρυπογόνες μεθόδους παραγωγής. Μελέτησε και εργάστηκε για αυτόν τον σκοπό, αλλά το τελικό "ανυπέρβλητο πρόβλημα" των προσπαθειών του ήταν ότι αυτού του είδους η ενέργεια δεν θα μπορούσε να αποτελεί προϊόν εμπορικής εκμετάλλευσης. Έτσι οι προσπάθειες του πολεμήθηκαν από το τραπεζικό και το βιομηχανικό κατεστημένο της εποχής του και τελικά έμειναν στην αφάνεια. Μέχρι σήμερα τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η επιστήμη και η τεχνολογία εξακολουθούν να παραμένουν υπό τον απόλυτο έλεγχο του τραπεζικού και εμπορικού κατεστημένου, όμηροι των "ελεύθερων" αγορών του καπιταλισμού. Οποιοδήποτε επίτευγμα μπορεί να παράσχει διαρκή οφέλη στους ανθρώπους, αλλά συγχρόνως απειλεί τα κατεστημένα συμφέροντα, πολεμείται απ’ αυτά και θάβεται επιμελώς.
Ο αλτρουισμός είναι μια απεχθής ιδέα για τον καπιταλισμό, εκτός και αν λειτουργεί απλά ως πρόσχημα κάλυψης των αληθινών του κινήτρων. Φυσικά ο καπιταλισμός έχει φροντίσει να δώσει το ιδεολογικό άλλοθι στους υποστηριχτές του, με την βασική του θεώρηση ότι δεν μπορούν όλοι να αξίζουν το ίδιο μέσα σε μια ανθρώπινη κοινωνία, χωρίς όμως να μπορεί να απαντήσει στο τι είναι αυτό που δίνει αξία σε μια ανθρώπινη ύπαρξη. Έτσι ενδυνάμωσε μια κατάσταση που προϋπήρχε στα προγενέστερα του πολιτικοοικονομικά καθεστώτα, αυτή των διαβαθμισμένων κοινωνικών τάξεων. Οι ανώτερες κοινωνικές τάξεις λειτουργούν πάντα με τον αυθαίρετο γνώμονα ότι ανήκουν στους δικαιωματικά εκλεκτούς για τους οποίους προορίζεται η υλική ευημερία. Η υλική ευημερία μιας κοινωνικά "ανώτερης" τάξης, αποτελεί και το βασικό κριτήριο του αυτοπροσδιορισμού της σε σχέση με τις υπόλοιπες ευτελείς κοινωνικές τάξεις. Εκτός όμως από σημείο αναφοράς, η τεράστια διαφορά του βιοτικού επιπέδου των τάξεων αποτελεί και ουσιαστικό εργαλείο εξουσιασμού, καθώς δεν μπορείς να εξουσιάσεις κάποιον που βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με ‘σένα. Έτσι λοιπόν οι "εκλεκτοί" θεωρούν τις τάξεις τους ως δικαιωματικά ανώτερες και ως εκ’ τούτου ξεχωριστές από την υπόλοιπη ανθρώπινη κοινωνία, της οποίας ο ρόλος θεωρούν ότι είναι να υπηρετεί δουλικά τις ανώτερες τάξεις. Όλες οι υποδεέστερες κοινωνικές τάξεις ανταγωνίζονται η μία την άλλη, απλώς για να διασφαλίσουν την θέση τους κάτω από το τραπέζι των ανωτέρων τάξεων και να εξασφαλίσουν τα ψίχουλα που πέφτουν απ’ το τραπέζι των ελίτ. Ο παραλογισμός των ανθρώπων που στηρίζουν τον καπιταλισμό, έγκειται στο γεγονός ότι με γνώμονα τις φιλοσοφίες του καπιταλισμού, υιοθετούν συνειδητά επιζήμιες και καταστροφικές συμπεριφορές για την ανθρωπότητα και το φυσικό περιβάλλον. Οι παράλογα ιδιοτελείς φιλοσοφίες των "ελεύθερων" οικονομιών εμποδίζουν πλέον την συλλογική πρόοδο της ανθρωπότητας και συμβάλουν στην ουσιαστική υποβάθμιση των ανθρώπινων κοινωνιών και του πλανήτη.
Όσο και αν προσπαθούν οι υποστηριχτές του καπιταλισμού να κρατήσουν τα προσχήματα του, δεν μπορούν να κρύψουν πλέον την γύμνια του. Σύντομα θα διαπιστώσουμε ότι ακόμη και τα τελευταία προσχήματα του καπιταλισμού θα εκλείψουν, αφήνοντας να διαφανεί ξεκάθαρα σε όλο της το μεγαλείο η κενότητα της απανθρωπιάς του. Τα προσχήματα της δήθεν εθνικής ενότητας και κοινωνικής συνοχής, καταρρέουν ενώπιων της εσωτερικής πολυδιάσπασης των εθνών σε αντιμαχόμενες κοινωνικές τάξεις και κάστες. Ποια εθνική ενότητα και κοινωνική συνοχή μπορεί να υπάρξει μέσα σε ένα έθνος του οποίου οι πολυάριθμες αντιμαχόμενες τάξεις και παρατάξεις βρίσκονται σε μια διαρκή σύγκρουση αντιπάλων συντεχνιακών συμφερόντων; Ποία εθνική ενότητα και κοινωνική συνοχή μπορεί να ενώσει τις κατώτερες τάξεις με τις ελιτίστικες τάξεις, όταν οι μεν αγωνίζονται απλώς για τα στοιχειώδη μέσα επιβίωσης, ενώ οι δε επιδεικνύουν αυτάρεσκα τον πλούτο και την χλιδή τους;
Όμως όπως οι αξίες προσδιορίζονται από την ανθρώπινη αντίληψη, έτσι και οι εχθροί του ανθρώπου προσδιορίζονται από την αντίληψη του. Το βασικό πρόβλημα λοιπόν του ανθρώπου είναι να προσδιορίσει με τα ορθά κριτήρια τόσο τις αξίες του όσο και τους εχθρούς του. Η ταξική κοινωνική διαστρωμάτωση είναι η ουσία του παρόντος καπιταλιστικού συστήματος, όπως άλλωστε και κάθε άλλου εξουσιαστικού συστήματος που εφαρμόστηκε ως τώρα. Οι κοινωνικές ταξικές διαμάχες ενισχύουν την υπόσταση του συστήματος, αφού η υπόσταση του βασίζεται στην πολυδιάσπαση των ανθρώπων. Ο άνθρωπος που καταπιέζεται και κατηγορεί το σύστημα είναι και ο ίδιος κομμάτι του συστήματος ασχέτως της κοινωνικής τάξης στην οποία τυγχάνει να ανήκει και άρα αποτελεί και ο ίδιος μέρος ενός ενιαίου συστημικού προβλήματος. Το να στοχοποιεί κάποιος άλλους ανθρώπους και να τους επιτίθεται αποκλειστικά με ταξικά κριτήρια, την στιγμή που και αυτοί απλά αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου συλλογικού προβλήματος, δεν προσφέρει κάποια ουσιαστική λύση. Μετατοπίζει απλώς άστοχα την ουσία του προβλήματος, που είναι η εγωιστική και ιδιοτελής νοοτροπία που ως κοινωνικό σύνολο έχουμε υιοθετήσει και η οποία γίνεται έρμαιο κάθε μορφής εξουσίας, ακόμη και της ατομικής εξουσίας του καθενός μας. Το να αλλάξει απλώς χέρια η εξουσία δεν λύνει το πρόβλημα της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Η πολυδιάστατη κρίση και η παρακμή που βιώνει σήμερα η ανθρωπότητα, είναι απόρροια ενός ανήθικου οικονομικοκοινωνικού συστήματος, που αξιολογεί με λανθασμένα κριτήρια το πολύτιμο ως ευτελές και το ευτελές ως πολύτιμο. Μοναδική απολαβή όλης αυτής της φαυλότητας η ικανοποίηση της ανόητης ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Οι επιλογές και η στάση ζωής του σύγχρονου ανθρώπου τον φέρνουν σε μια θέση αναγκαστικής επιλογής, ανάμεσα σε δυο δρόμους όπου δεν υπάρχει μέση οδός. Ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να επιλέξει αν θα εξακολουθήσει να αποτελεί μέρος του προβλήματος ή αν θα αποτελέσει μέρος της λύσης του. Πρέπει να επιλέξει αν θα συνεχίσει να αναγνωρίζει την επίπλαστη αξία ενός κατεστημένου συστήματος, το οποίο δεν αναγνωρίζει την εγγενή αξία της ανθρώπινης ύπαρξης. Πρέπει να επιλέξει αν θα καθοδηγείται από την ελιτίστικη φιλοσοφία των "ελεύθερων" οικονομιών, ή αν θα καθοδηγήσει ο ίδιος τις οικονομίες στην ανθρωπιστική ηθική ώστε να καταστεί ο ίδιος ελεύθερος. Αν μετά απ’ όλα αυτά αναρωτιέσαι: ...μα καλά εγώ θα βγάλω το φίδι του καπιταλισμού απ’ την τρύπα του; Η απάντηση είναι: Ναι, εσύ θα το βγάλεις απ’ την τρύπα. Τουλάχιστον απ’ την τρύπα που κρύβεις μέσα στην ψυχή σου. Αν η κοινωνία που ζεις δεν ικανοποιεί την ψυχή σου, πρέπει να είσαι εσύ αυτός που θα την αλλάξει, αλλάζοντας κατ’ αρχήν τις σκέψεις σου και τον εσωτερικό σου κόσμο, με την βεβαιότητα ότι η συλλογική εξωτερική πραγματικότητα είναι ο αντικατοπτρισμός της συλλογικής εσωτερικής μας πραγματικότητας. Αν όχι εσύ ποίος; Αν όχι τώρα πότε;

Πηγή: http://michaeldesign.blogspot.com/