"Η κοινωνία του καναπέ" - "The sofa society"...

Πραγματικά παράδοξο το γεγονός, το πόσο έχουμε απομονωθεί σαν προσωπικότητες και αποχαυνωνόμαστε μπροστά σ' ένα χαζοκούτι. Το πιο περίεργο από όλα είναι ότι την πατάμε μ' αυτό που λέγεται τηλεόραση, είτε είμαστε μόνοι στο σπίτι, είτε με παρέα. Ζευγάρια μάτια να κοιτάνε περήφανα το γυαλί περιμένοντας σαν απρόσωποι δέκτες από την τηλεόραση να τους προσφέρει το αντίδοτο κατά της ανίας, ένα περίστροφο για να σκοτώσουν τον τόσο πολύτιμο χρόνο τους.
Χωρίς να το παραδεχόμαστε έχουμε καταντήσει η κοινωνία του καναπέ. Περνάμε τις περισσότερες ώρες μας μπροστά στην τηλεόραση, με μια πλειάδα συναισθημάτων να μας κατακλύζει... γελάμε, κλαίμε, χαιρόμαστε, λυπούμαστε, ηρεμούμε, εκνευριζόμαστε.... νιώθουμε. Ίσως να πρέπει να δώσουμε συγχαρήτηρια στην τηλεόραση που μας βοηθάει να νιώθουμε, που μας προκαλεί συναισθήματα, αλλά όχι ερεθίσματα.
Χωρίς να το καταλάβουμε έχουμε εξαρτηθεί απ' αυτή την πραγματικά εξουσιαστική εφεύρεση της κοινωνίας του μεταμοντερνισμού. Ποιος δε θα ήθελε μια κοινωνία που θα την κάνει ότι θέλει; Μια κοινωνία που θα της προσφέρει, θα της σερβίρει, ότι ακριβώς του είναι απαραίτητο, ότι ακριβώς τον συμφέρει γνωρίζοντας πως "η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια" και η "άγνοια είναι ευτυχία"; Ποιος δε θα ήθελε να δημιουργήσει ένα ημί - άβουλο κοινό, εξαρτημένες ατομικότητες που αφήνουν το τέρας της τεχνολόγιας να τους κλέβει ότι πολυτιμότερο τους έχει απομείνει, το χρόνο.
Την καλύτερη περιγραφή της εξάρτησης από την τηλεόραση και της κατάθλιψης που συνάμα προκαλεί η συνεχής παρακολούθηση την είδα στην ταινία "requiem for a dream" του Hubert Selby Jr σε σκηνοθεσία Darren Aronofsky.

Η Ellen Burstyn σε μια καταπληκτική ερμηνεία στον ρόλο της Sara Goldfarb μας δείχνει πως μπορείς να εξαρτήθεις από τη τηλεόραση. Να φτάσεις στο σημείο να μην έχεις κουράγιο να σκεφτείς πως μπορείς να εκμεταλλευτείς τον χρόνο σου και να θεωρείς δεδομένη την επιφανειακή και εφήμερη ευτυχία που σου προσφέρει το χαζοκούτι. Ο χαρακτήράς της Sara Goldbarf μας δείχνει εμμέσως πλην σαφώς το πόσο σε βοηθά η τηλεόραση να χάσεις τον εαυτό σου.
Σε καμία περίπτωση δε θέλω να προσβάλλω την ποιοτική τηλεόραση. Γιατί κακά τα ψέματα κάποιες εκπομπές αξίζει να της παρακολουθήσεις και σίγουρα κάποιες ταινίες, ίσως και σειρές. Αυτό που μένει είναι να αναλογιστούμε πόσο από τον πολύτιμο χρόνο μας αφιερώνουμε για να καθόμαστε με ανοιχτό το στόμα μπροστά σ' ένα χαζοκούτι
Πόσο πολύτιμο χρόνο μας αφιερώνουμε για να επιτρέψουμε σε "κάτι" να επεμβαίνει στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας. Ίσως θα ήταν καλύτερο κάποιες φορές να πατάμε με μεγαλύτερη σιγουριά και πιο συχνά το κόκκινο κουμπί.

Πηγή: http://blogingr.blogspot.com