Παλεύοντας για μια διαφορετική ομοιότητα…

«Ζούμε σε μια εποχή ομοιωμάτων. Στο βασίλειο της μίμησης. Όλοι και όλα μοιάζουν. Οι ρόλοι έχουν τυποποιηθεί. Το πρόσωπο έχει χαθεί…έγινε ένα bit στην πληροφορική. Ο άνθρωπος πνίγεται. Κανένας δεν κινητοποιείται πια με ένα συλλογικό όραμα. Κάποτε αγωνιστήκαμε για την ενότητα μέσα στη διαφορετικότητα. Τώρα ψάχνουμε τη διαφορετικότητα μέσα στην πλήρη ομοιότητα…»
Μίμης Ανδρουλάκης – Σκιές στην Αθήνα
Βρισκόμαστε στο μεταίχμιο μιας νέας εποχής. Οι εξελίξεις γύρω μας είναι ραγδαίες. Μέσα σε αυτά τα κοινωνικά τεκταινόμενα καλούμαστε να δείξουμε και στον περίγυρο μας, αλλά κυρίως στον ίδιο μας τον εαυτό, ότι είμαστε σε θέση να διαμορφώνουμε τις εξελίξεις τριγύρω μας. Είμαστε νέοι. Έχουμε όνειρα. Έχουμε στόχους. Ποθούμε και αγωνιζόμαστε για την πραγματοποίηση αυτών. Όλοι θέλουν έναν καλύτερο κόσμο σαν υποθήκη για την πραγματοποίηση των ονείρων τους.
Έχουμε σκεφτεί όμως το ενδεχόμενο η ουσία να κρύβεται στην δημιουργία καλύτερων ανθρώπων και σαν συνέπεια αυτού, μιας καλύτερης κοινωνίας;
Αυτό βεβαίως και οδηγεί στην εξατομίκευση ορισμένων ιδανικών. Σίγουρα οδηγεί στη δημιουργία ενός μεγάλου Εγώ. Συγχρόνως όμως αναδεικνύει και προσωπικότητες. Φανερώνει τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα αυτής. Μας μαθαίνει να συμβιώνουμε με αυτά τα δεδομένα και φυσικά οδηγεί σε μία αέναη προσπάθεια βελτίωσης αυτών. Κυρίως όμως μας βοηθά στο να σεβαστούμε την ανθρώπινη υπόσταση. Η δημιουργία μιας ισχυρής προσωπικότητας μας βοηθά στο να ξεφύγουμε από την λογική του «κοπαδιού»…
Είναι αποδεδειγμένο ότι μέσα από τον σεβασμό στην ατομικότητα μεγαλώνει και ο σεβασμός στην ομαδικότητα. Ότι άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, μαθαίνει να σέβεται και τον κόσμο γύρω του. Ο καλύτερος τρόπος για να το πετύχει αυτό, είναι μια αυξημένη αντίληψη. Βλέποντας και ακούγοντας θα κατανοήσει τα όποια στοιχεία τον περιτριγυρίζουν. Δημιουργώντας μια εικόνα για αυτά, θα φτάσει στο επιθυμητό του σημείο γνώσης της προσωπικότητας του. Γιατί; Ίσως επειδή, κατανοώντας τις πράξεις των συνανθρώπων μας μπορέσουμε να κατανοήσουμε και τις δικές μας αντιδράσεις. Δεν είναι αναγκαίο να κατηγοριοποιήσουμε τον καθένα. Δεν είναι και σωστό. Είναι ουσιώδες όμως, να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τις προθέσεις του, να εισχωρήσουμε στην βαθύτερη έννοια του λόγου του και, κατ’ επέκταση, των πράξεων του.
Σεβασμός στον κόσμο ισούται με σεβασμό στην προσπάθεια κάποιων για εξέλιξη (ή έστω για ανέλιξη). Είναι η καταστροφή των δογμάτων, που μας κυριαρχούν, αυτή που θα μας οδηγήσει στην εσωτερική ελευθερία, στην ουσιώδη αυτονομία.
Ας αποφασίσουμε με την ωριμότητα ενός ενήλικα. Ας σκεφτούμε όμως και με τον ειρμό ενός παιδιού. Καιρός, ίσως, να αφήσουμε την παιδική αθωότητα να επηρεάσει την κρίση μας…
Είναι ένα σημάδι στοιχειώδους ελευθερίας και αυτονομίας απόψεων. Για τον δεύτερο λόγο θα ήθελα να αφήσω –τον από πολλούς παρεξηγημένο- Νίτσε να απαντήσει: «Έχουμε χρέος να υπερασπίσουμε τους δυνατούς από τους αδύνατους. Η δυνατή, η ανώτερη ψυχή, διατρέχει μεγαλύτερο κίνδυνο από την αδύναμη, κατώτερη ψυχή. Αδύναμοι για εμένα είναι οι σκλάβοι των γερασμένων, των παρηκμασμένων αξιών, ακόμα και αν είναι οι ισχυροί του χρήματος και της εξουσίας. Δυνατοί είναι αυτοί που γκρεμίζουν τα είδωλα της ηθικής των παρηκμασμένων, οι χαλαστές, οι δημιουργεί νέων ιδεών, οι πρωτοπόροι…»

Πηγή: http://ramnousia.blogspot.com