Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

Αλλάξτε μυαλά, γιατί χανόμαστε!...


Μου έρχεται να βγω έξω στους δρόμους και να αρχίσω να φωνάζω... Να φωνάζω στους πάντες, σε φίλους, σε γνωστούς, σε άγνωστους, ακόμη και σε μένα... Να φωνάζω σε όλους εμάς που έχουμε κολλήσει στην εγωκεντρική νοοτροπία μας και νομίζουμε ότι ζούμε σε κάποιο παράλληλο, χαρούμενο σύμπαν και τα προβλήματα γύρω μας δεν μας αγγίζουν...
Καθόμαστε και πίνουμε αμέριμνοι το καφεδάκι μας, σερφάρουμε στο ίντερνετ, αλλάζουμε κάθε μήνα τα 3G κινητά μας, αγοράζουμε τα lifestyle περιοδικά μας και ζούμε στην κοσμάρα μας... Κι αν τύχει και διαβάσουμε κάνα τραγικό πρωτοσέλιδο ή δούμε κανέναν τίτλο στις ειδήσεις, λέμε σοκαρισμένοι ένα "Πω πω, τι γίνεται στον κόσμο;" και μετά επιστρέφουμε στον glossy μικρόκοσμό μας... Αμ, δεν "γίνεται στον κόσμο"!!! Δίπλα μας γίνεται! Την ώρα που πίνουμε το φρεντοτσίνο μας, γύρω μας συμβαίνουν σημεία και τέρατα. Και πρέπει τα τέρατα να χτυπήσουν την πόρτα μας και να μας αρπάξουν από το μαλλί, για να καταλάβουμε ότι δεν ζούμε σε κάποια παράλληλη διάσταση και πως ό,τι συμβαίνει, αφορά και επηρεάζει κι εμάς...
Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε πιο σημαντική τη νέα μύτη της κάθε ηλίθιας που βγαίνει στην τηλεόραση, παρά τα τόσα προβλήματα που υπάρχουν σε αυτό τον έρημο τόπο. Το μυαλό μας έχει υγροποιηθεί από τη φιλοσοφία του Super Star, του Life and Style, του Fame Story και του κάθε Ζαμπουνολυμπέρη. Αντί να βραβεύουμε και να επιβραβεύουμε τις προσπάθειες και τις επιτυχίες γιατρών, επιστημόνων, ερευνητών που λιώνουν νυχθημερόν μπροστά σε ένα μικροσπόπιο, μοιράζουμε βραβεία στον κάθε ατάλαντο και την κάθε πλαστικοποιημένη ξανθιά που τρώνε το χρόνο μας με την ατάλαντη παρουσία τους. Θεωρούμε σημαντικό επίτευγμα και άξιο βράβευσης το να μοιράζει κανείς πολυμίξερ ανάμεσα σε κλαρίνα και νταπαντούμπα κάθε πρωί, παρά την ηρωική προσπάθεια μιας μάνας που προσπαθεί να μεγαλώσει μόνη τα παιδιά της.
Θαυμάζουμε τον κάθε σάπιο που έχει αγοράσει τρεις Πόρσε, πουλώντας την ψυχή του και την ψυχή της μάνας του και όχι τον μεσόκοπο οικογενειάρχη που λιώνει σε δυο δουλειές από το πρωί ως το βράδυ, για να ζήσει τους δικούς του. Ξοδεύουμε τα μαλλιά της κεφαλής μας σε άχρηστα αξεσουάρ, καλλυντικά και χίλιες δυο ανοησίες που παραφουσκώνουν κι άλλο την χαϊδεμένη ματαιοδοξία μας, αλλά δεν δίνουμε ούτε ένα δεκάρικο σε κάποιον που το έχει ανάγκη, γιατί "θα πάει χαμένο". Θεωρούμε τραγικό σκάνδαλο και σημείο διαφθοράς το να έχει η Μις Ελλάς γνωστό στην κριτική επιτροπή, αλλά όταν μαθαίνουμε για αληθινά σκάνδαλα, όπως αυτό της καθημερινής δηλητηρίασης χιλιάδων ανθρώπων στην κοιλάδα του Ασωπού, απλώς γυρίζουμε αλλού το κεφάλι, γιατί "δεν είναι γκλαμουράτο νέο"...
Η έννοια της εθνικής υπερηφάνειας εξαντλείται για εμάς στην πρώτη θέση της Eurovision. Έχουμε μάθει μόνο να παίρνουμε, να γκρινιάζουμε και να ζητάμε τα δικά μας. Ο κόσμος γύρω μας καταρρέει κι εμείς κρατιόμαστε γερά από το καλαμάκι μας. Όταν ζητείται η συμβολή μας, "δεν έχουμε χρόνο"... Αλλά βρίσκουμε τον χρόνο για να κάνουμε κάτι πραγματικά ουσιαστικό και χρήσιμο, όπως να πάμε στην παραλία για μαύρισμα ή να αγοράσουμε νέες ζάντες για το αυτοκινητάκι μας. Οι πυρκαγιές, οι βρώμικες παραλίες, η ανεργία, η εγκληματικότητα, τα ναρκώτικα, η εκμετάλλευση, η φτώχεια, τα σκάνδαλα, όλα αυτά αποτελούν έναν κακό εφιάλτη που συμβαίνει μόνο στους άλλους και μας χαλάει τη διάθεση.
Όταν τα συνειδητοποιήσουμε όλα αυτά, όταν καταλάβουμε πόσο κοντά μας είναι αυτή η "άσχημη πραγματικότητα" που ζούνε οι άλλοι, θα είναι αργά. Θα καταλάβουμε ότι πρέπει να ενδιαφερθούμε για την καταστροφή του περιβάλλοντος, μόνο όταν πάθουμε καρκίνο. Θα αρχίσουμε να παλεύουμε για καθαρές παραλίες και θάλασσες μόνο όταν βγούμε με την πίσσα κολλημένη στο σώμα μας. Θα απαιτήσουμε αντιπυρικές ζώνες μόνο όταν η πυρκαγιά μπει μέσα στο σαλόνι μας. Αλλάξτε μυαλά, επιτέλους! Αλλάξτε μυαλά, γιατί χανόμαστε και δεν έχουμε πάρει χαμπάρι τίποτα!

Πηγή: http://peslac.pblogs.gr

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

αστους να κανουν νανι αυτους δεν τους αφορα Μανολη μου
ειμαστε δυο
ειμαστε τρεις
ειμαστε 1013
θυμασε!!!!

 
back to top