Το θολό αύριο, η παραίτηση του σήμερα...

Όσα δε καταλαβαίνουμε εύκολα τα μηδενίζουμε, τα θεοποιούμε και τα βλέπουμε επίπεδα. Δε προλαβαίνεις να δεις το σχήμα που παίρνει ο σύγχρονος κόσμος και έτσι αναβάλλεις τη συμμετοχή σου στη σχηματοποίηση. Αρχιτέκτονες με γνώση και τεχνοκράτες με ικανότητες, απολαμβάνουν την αρχοντιά τους σε ένα παιχνίδι με γνωστούς κανόνες που το κερδίζει όποιος τους ασπαστεί με τρόπο που οι κανόνες θα γίνουν τρόπος ζωής.
Πρώτη φορά η επικοινωνία σε ενώνει τόσο γρήγορα με τον πιο εξωτικό προορισμό, η πληροφορία σου χτυπάει την πόρτα εν θερμό και οι φίλοι σου πολλαπλασιάζονται με φρενήρη ρυθμό με μια αίτηση του ένα κλικ μακριά, παρόλα αυτά δυσκολεύεσαι να βρεις αληθινές εκφράσεις φιλίας στην ανιαρή σου πραγματικότητα, η είδηση είναι εισβολή στην κριτική σου σκέψη και η πρόσβασή σου στη μηχανή του οχήματός σου είναι προνόμιο του μηχανικού σου και όχι του εαυτού σου.
Αρνείσαι να παραδεχτείς ότι κάτι δεν πάει καλά και σφυρίζεις δυνατά για να μην ακούσεις την καταιγίδα που έρχεται. Ψάχνεις ηλιαχτίδες στο αύριο, όμως πετάς χώμα στον ουρανό όσο τα χέρια σου ανοίγουν τρύπες στο έδαφος για να κρύψουν τους ματωμένους σου θησαυρούς. Χρεώνεις τα λάθη σου στη κοινωνία, στη μάζα, που είσαι λες κομμάτι της και έτσι παίρνεις μια δικαιολογία ακόμη για να σκοτώσεις την ηλιθιότητα του αθώου ανθρώπου, που με την βλακεία του δεν ξέρει να βγαίνει νικητής.
Θα βρεθεί το όραμα; Θέλει θάρρος να φτιάξεις μια ηλιαχτίδα μες στο σκοτάδι. Πρέπει να κρύβεις φως στα χέρια σου και φωτιά στη καρδιά σου. Παραιτημένη μπερδεμένη κοινωνία, περιμένει από τον άνεμο να της φυσήξει τη θολούρα του αύριο μακριά.
Θέλει θάρρος να πιστέψεις πως το στόμα σου μπορεί να καθαρίσει την ομίχλη.

Πηγή: http://dinatomirmigi.blogspot.com