Από την απαισιοδοξία της σκέψης προτιμώ την αισιοδοξία της δράσης...

Σε μια καθημερινότητα γκρίζα και καταθλιπτική που η ελπίδα λείπει και η ανησυχία για το αύριο αναπαράγεται σαν αμοιβάδα, μπορείς να μείνεις παρατηρητής ή να αποφασίσεις να γίνεις μέρος της αλλαγής. Ακούγεται εύκολο στα λόγια. Στην πράξη αποδεικνύεται … απαραίτητο αφού δεν υπάρχει άλλη ελπίδα για να ξεφύγουμε από αυτή τη λάσπη που μας ρουφαει κάθε μέρα και πιο βαθειά.
Ναι,το σύστημα είναι πανίσχυρο. Και έχει κεντρικό του σύμμαχο τη συνήθεια. Αυτή είναι ο πραγματικός μας εχθρός.
Κι όμως, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να ελπίζουμε, πολλά φωτεινά σημάδια ελπίδας. Κανένα από αυτά δεν έρχεται εξ ουρανού! Όλα έρχονται από ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Δεκάδες (ή εκατοντάδες) πρωτοβουλίες ατομικές ή ομαδικές, εθελοντικές ή επαγγελματικές μας δείχνουν πως μπορούμε να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας και να κάνουμε τις αλλαγές που θέλουμε, πώς να γίνουμε οι ίδιοι η αλλαγή που επιθυμούμε. Στο χώρο της προστασίας του περιβάλλοντος τα παραδείγματα είναι πολλά. Από τον παπά-Γιάννη και τον Ασωπό, μέχρι τους ανώνυμους εθελοντές που εντοπίζουν μεταλλαγμένα στα ράφια των σούπερ μάρκετ, από τους atenistas μέχρι εθελοντές δασοπυροσβέστες, η κοινωνία αντιστέκεται στην απάθεια και τη μιζέρια. Και το κάνει χαλαρά, χωρίς φανφάρες και “tv περσόνες”, όχι για να ταΐσει αδηφάγα ΜΜΕ αλλά για να ικανοποιήσει πραγματικές ανάγκες.
Ναι, μέσα στη φοβία και τον πανικό που αναπαράγεται καθημερινά, υπάρχει μια ολόκληρη κοινωνία που ελπίζει, δημιουργεί και δρα, αντί να περιμένει την αλλαγή που θα έρθει … μόνη της. Δεν ξέρω αν οι μικρές ή μεγαλύτερες αλλαγές που συντελούνται αποτελούν μέρος ενός μεγαλύτερου παζλ. Δεν ξέρω αν οι μεμονωμένες προσπάθειες τελειώνουν ή αρχίζουν στην ικανοποίηση μιας βραχυπρόθεσμης ανάγκης ή ενός ευρύτερου οράματος για ένα καλύτερο αύριο. Ξέρω όμως ότι αμφισβητούν στην πράξη την αυθεντία και τη μονοκαλλιέργεια του συστήματος (κόμματα, ΜΜΕ, «φορείς» κοκ) και είναι οι μόνες που σήμερα κρατούν τη φλόγα της ελπίδας ζωντανή. Ας τις βοηθήσουμε να ανθίσουν και να απλώσουν.
Όχι αύριο, αλλά εδώ και τώρα.

Πηγή: www.protagon.gr - Του Νίκου Χαρααλαμπίδη