Επισημάνσεις...

Οι ομιλίες των δύο αρχηγών των μεγάλων κομμάτων, στις επαρχιακές πόλεις, ήταν μετρημένες στα δάχτυλα σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση. Όμως και οι δύο επέλεξαν την Κοζάνη. Αυτό καταδεικνύει την μεγάλη σημασία που αποδίδουν πολιτικά στην περιοχή και τα δύο κόμματα. Το μεγαλύτερο ενεργειακό κέντρο της χώρας με μεγάλο αριθμό εργαζομένων έπαιξε το ρόλο του για την επιλογή, αλλά ο σημαντικότερος λόγος αυτής της επιλογής ήταν η ενεργειακή πολιτική που παίζει πολύ σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση.
Ήταν συνεπώς μια τακτική στρατηγικής για να αναφερθούν και οι δύο, από την καρδιά της ενέργειας, για την πολιτική τους και κυρίως να αναφερθούν για το μέλλον της περιοχής και των κατοίκων της.
Ο Παπανδρέου αναφέρθηκε από την πλατεία της Κοζάνης στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας χωρίς να αναφερθεί στον λιγνίτη και στις νέες μονάδες. Ασαφείς και αδιευκρίνιστες οι προθέσεις του.
Ο Καραμανλής από την ίδια πλατεία, αναφέρθηκε και στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, αλλά αναφέρθηκε ρητά στην στήριξη του λιγνίτη και προχώρησε ένα βήμα παρά πέρα δηλώνοντας την παραχώρηση σε νέους αγρότες των αποκαταστημένων εδαφών.
Δυστυχώς όμως, μόνον οι πολιτικές δηλώσεις και οι προθέσεις δεν λύνουν και δεν μπορούν να λύσουν τέτοια μεγάλα και σοβαρά προβλήματα, όπως είναι αυτό ευρύτερου λεκανοπεδίου.
Οι πολιτικές στην Ελλάδα , τουλάχιστον στην περιοχή μας, δεν έχουν μακρόπνοο σχεδιασμό, δεν έχουν εναλλακτικές λύσεις και κυρίως δεν έχουν εκπονήσει την χρυσή τομή της αρμονίας και της ισορροπίας μεταξύ εκμετάλλευσης και περιβάλλοντος και μεταξύ εξουσίας – πολιτείας και τοπικών κοινωνιών και φορέων.
Οι πρακτικές πολιτικές πάντα ευκαιριακές ανάλογα με τις υπάρχουσες συνθήκες και ανάλογα των συγκυριών.
Αποτέλεσμα όλων αυτών των χρόνιων επιλογών, είναι η σημερινή εικόνα του Λεκανοπεδίου.
Δεν υπήρξε ποτέ μακρόπνοος σχεδιασμός και στρατηγική αποκατάστασης εδαφών, δεν υπήρξε σχεδιασμός και χρονοδιάγραμμα απαλλοτριώσεων εκτάσεων και μετεγκαταστάσεων οικισμών με αποτέλεσμα σε τακτά χρονικά διαστήματα να υπάρχουν μεγάλες εντάσεις και συγκρούσεις.
Τα περιβαλλοντικά προβλήματα της περιοχής δεν αντιμετωπίζονται με αφορισμούς και δεν φταίνε οι δημοσιογράφοι αν αναφέρονται σε καρκίνο και θανάτους. Γνωστό είναι το παιχνίδι των δημοσιογράφων εδώ και χρόνια. Άλλωστε ο ίδιος ο μεγάλος πολιτικός Βενιζέλος τους αποκάλεσε από το βήμα της βουλής αργυρώνητους.
Όμως ποιος τους δίνει το δικαίωμα να παίζουν το παιχνίδι τους και αυτοί και οι πολιτικοί και η ΔΕΗ και οι επιχειρηματίες των ανανεώσιμων πηγών αύριο; Οι τοπικοί άρχοντες της περιοχής όλα αυτά τα χρόνια δεν φταίνε καθόλου; Οι πολίτες αυτού του τόπου δεν φταίνε καθόλου! Η παραδοχή των λαθών όμως σημαίνει και αποδοχή των ευθυνών για το ότι κληροδοτείται σήμερα στις νέες γενιές. Για αυτό και πάντα επιλέγεται η πιο εύκολη λύση. Φταίνε οι πολιτικοί και η πολιτική. Η στήλη διαφωνούσε πάντα με αυτή την τακτική. Οι κοινωνίες παίρνουν πάντα αυτό που αξίζουν. Και αυτό που αξίζουν είναι πάντα ανάλογο των αποφάσεων, των δράσεων και των συμπεριφορών της κοινωνίας και των αρχόντων της, έναντι των προβλημάτων.
Αυτοί που καθορίζουν τα πολιτικά παιχνίδια σε κάθε περιοχή είναι γνωστοί πάντα στην κοινωνία. Κι όμως πάντα οι κοινωνία αποδέχεται τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο και κυρίως το μοιραίο κάθε φορά λάθος της είναι ότι αποδέχεται τις πραχτικές τους, που είναι όλα τα άλλα εκτός από το συμφέρον αυτού του τόπου.
Τοπικοί άρχοντες παραχώρησαν εκτάσεις για να πνίγονται σήμερα τοπικά διαμερίσματα, τοπικοί άρχοντες επέτρεψαν να δημιουργηθεί αυτό το σημερινό τοπίο κι αυτό το βεβαρημένο περιβάλλον, τοπικοί άρχοντες επιτρέπουν να μολύνεται η περιοχή, τοπικοί παράγοντες απέτρεψαν την έλευση φυσικού αερίου από την περιοχή στην Δεκαετία του 90 και δεν κλείνει ο κατάλογος τέτοιων αναφορών.
Όλοι αυτοί θα έπρεπε να καθορίζουν το μέλλον αυτού του τόπου και όχι ερήμην αυτών ο κάθε Καραμανλής και ο κάθε Παπανδρέου. Οι αποφάσεις όταν δεν είναι συναινετικές είναι βίαιες, όπως βίαιη ήταν η φυγή της πλειοψηφίας των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτήν την περιοχή, από την αρχέγονη πατρίδα τους.
Δυστυχώς όμως οι άνθρωποι ενδίδουν πάντα ένεκα των αναγκών και των προβλημάτων, που δημιουργεί το σύστημα, και το σύστημα το ξαναγράψαμε πως δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία ομάδα ανθρώπων που διαμορφώνει το κοινωνικό – πολιτικό γίγνεσθαι. Οι επιλογές και οι αποφάσεις ευκαιριακές, εύκολες και κυρίως κατά προτίμηση άκοπες. Δύσκολος ο ανηφορικός δρόμος, γιατί απαιτεί προσπάθεια, κόπο και ιδρώτα, αλλά ανεβάζει προς τα επάνω. Οι άνθρωποι διαλέγουν τον κατήφορο ως εύκολο δρόμο. Ο κατήφορος όμως, είπε ο Λένιν, δεν έχει πάτο!

Του Πασχάλη Τσολάκη