Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

Εκτός Τόπου Και Χρόνου...

Δεν ξέρω τελικά τι μετράει περισσότερο σ’ αυτή τη ζωή. Να καλλιεργείς το μέσα σου ή να πασχίζεις να επιπλεύσεις; Πάντα πίστευα πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάκτηση για κάποιον απ’ το να μεταχειρίζεται επάξια το προνόμιο που λέγεται «άνθρωπος». Μεγάλωσα έχοντας στο μυαλό μου πως η λέξη αυτή είναι εφάμιλλη της ευαισθησίας, του αλτρουισμού, της ανιδιοτέλειας, της αισιοδοξίας, της αγάπης, της εχεμύθειας, της ειλικρίνειας, της ισότητας, της εμπιστοσύνης, της συμπαράστασης. Μιας ατέρμονης αλυσίδας στοιχείων - λεκτικών τέκνων ορισμένης λυρικότητας. Έμαθα να λέω «ευχαριστώ, γιατί έτσι θα γινόμουν «καλό παιδί». Να μοιράζομαι τα παιχνίδια μου, γιατί έτσι θα έκανα φίλους. Να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου, γιατί έτσι θα γινόμουν καλή μαθήτρια. Να περάσω στο Πανεπιστήμιο γιατί έτσι θα γινόμουν πετυχημένη φοιτήτρια. Να λέω την αλήθεια, γιατί έτσι θα μ’ εμπιστεύονται. Να είμαι πάντα στην ώρα μου γιατί έτσι θα με υπολογίζουν. Να είμαι εκεί όταν με χρειάζονται γιατί αυτό σημαίνει φιλία. Να είμαι καλός ακροατής γιατί αυτό σημαίνει κατανόηση. Να δωρίζω την ψυχή μου γιατί αυτό σημαίνει έρωτας. Να είμαι συνεπής στη δουλειά μου γιατί αυτό σημαίνει επαγγελματισμός. Να μην προδίδω τις εξομολογήσεις των φίλων μου γιατί αυτό σημαίνει εχεμύθεια. Να τους συμπαραστέκομαι στα δύσκολα γιατί αυτό σημαίνει στήριξη. Να χαμογελάω ακόμα κι όταν μέσα μου βρέχει, γιατί αυτό σημαίνει δύναμη ψυχής. Να ρισκάρω, γιατί αυτό σημαίνει αληθινή δοκιμασία. Να είμαι πάντα διακριτική γιατί αυτό θα πει «λεπτότητα». Να υποχωρώ όπου χρειάζεται, γιατί έτσι συμβάλλω στην κοινωνική ομοιόσταση. Να λέω «ναι» ακόμα κι αν φλερτάρω το «όχι», γιατί αυτό σημαίνει υπέρβαση. Να συγχωρώ, γιατί αυτό σημαίνει μεγαλοψυχία. Να «κλείνω το μάτι» σ’ αυτούς που με χρειάζονται, γιατί αυτό σημαίνει υπόσχεση. Να λέω «παρακαλώ» ακόμα κι αν δεν ακούω ποτέ «ευχαριστώ» γιατί αυτό σημαίνει ανωτερότητα. Ν’ αφορμώμαι απ’ το «δούναι» και ποτέ απ’ το «λαβείν», γιατί αυτό ορίζεται ως συναισθηματική αφετηρία αυτού που ονομάζεται «σχέση». Όλα τα έμαθα, μα νιώθω πως μπήκα σε λάθος βαγόνι. Αυτός ο συρμός με πάει αλλού. Εκεί που το περισσό θράσος αποτελεί πάτημα για να εξέλθεις πρώτος. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα καταπατήσεις την κυρία που βρίσκεται μπροστά σου στην ουρά. Θα υποσκελίσεις τον συνάδελφο σου για μια στιγμή επαγγελματικής ηδονής. Θα «πουλήσεις» τα «πιστεύω» σου με αντάλλαγμα την πολυπόθητη μετάταξη στον στίβο της προσωπικής σου βολής. Θα υποκριθείς συναισθηματικές δονήσεις που δεν σε διακατέχουν, έτσι, για να προβάλλεις την εικόνα αυτού που θα θελες- μα δεν κατάφερες ποτέ- να είσαι. Θα ακούς, θα βλέπεις, θ’ αφουγκράζεσαι και στο τέλος θα σωπαίνεις, από φόβο μήπως ο ήχος σου είναι ασυνήθιστα σοπράνο για την εποχή. Θα σπαταλάς χρόνο φτιασιδώνοντας το κοινωνικό σου «φαίνεσθαι», προκειμένου να εναρμονίζεται τόσο με το χωροχρονικό φόντο που σε περιβάλλει, όσο και με το πλειοψηφικό ύφος της έμψυχης(;;) ολομέλειας στην οποία επιμένεις να ανήκεις. Θα συστήνεσαι ανάλογα με την εκτιμώμενη σκοπιά του συνομιλητή σου. Θα διαβάζεις το ναδίρ των «νιώθω» σου σαν ζενίθ των «πρέπει» σου. Και τελικά θα περνάς τα πάντα μέσα απ’ το χαμελεοντικό φίλτρο της συνεχούς εναλλασσόμενης μα τόσο φλεγματικά εξελισσόμενης προσωπικότητάς σου. «Επόμενη στάση: η εποχή του αύριο». Παρακαλώ σταματήστε να κατέβω. Δεν θέλω να το δω…

Πηγή: kakoxara.blogspot.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

 
back to top