Φύτεψε για να θερίσεις...

Η αισιοδοξία δεν μπορεί είναι ουτοπία εκ φύσεως. Πάνω στο κομμένο δάσος ανθίζει ένα αγριολούλουδο γιατί είναι όπως η φύση του ανθρώπου, άγρια και πάντα αγωνιστική. Στο παρατημένο χωράφι το ανθρώπινο χέρι θα δώσει ζωή, νέους καρπούς και νέα τροφή. Γι’ αυτό κι αρνούμαι να μιζεριάσω γιατί την πνευματική τροφή και αισιοδοξία την ελέγχω ΕΓΩ.
«Δεν έχουμε μισθό, δεν έχουμε εργασία, υπονομεύουν το μέλλον μας..» και τόσα άλλα δίκαια αιτήματα και παράπονα ανθρώπων που κάνουν λόγω για χαμένα όνειρα. Κανείς όμως δεν μπήκε στον κόπο να απαριθμήσει αυτά που έχουμε και λόγω φορτωμένου προγράμματος δεν είχαμε την ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε, μείναμε αμέτοχοι με την δικαιολογία της έλλειψης χρόνου. Τώρα που χρόνος υπάρχει άπλετος, αναρωτηθήκαμε ποτέ να κοιτάξουμε γύρω μας για την «τροφή»; Την πνευματική, ανθρωπιστική, οικολογική, εθελοντική, πολύμορφη.. δεν μιλάω αόριστα. Πολύ συγκεκριμένα αναφέρομαι σε οικολογικές οργανώσεις, σε εθελοντικές ΜΚΟ, σε φιλανθρωπικούς οργανισμούς που αναζητούν εθελοντές και όλοι αυτοί οι φορείς που εργάζονται ακατάπαυστα σε χρόνια ευημερίας και κρίσης μένουν σιωπηλοί στο ιερό έργο του, χωρίς διαμαρτυρίες και φυσικά κανένα παράπονο. Εξάλλου το έργο τους ήταν αδιάφορο για την πλειοψηφία μπροστά στα δικά ΜΑΣ προβλήματα προ και μετά κρίσης.
Όταν συνειδητοποιήσουμε πως η αλλαγή ξεκινάει από το άτομο μέσα στο πλαίσιο των ατομικών του δυνατοτήτων ( και δεν επιχειρώ να κάνω πολιτική ούτε φιλελεύθερη προπαγανδιστική ιδεολογία ή αναφορά σε σοσιαλιστικούς όρους περί αυτοδιαχείρισης), όταν σηκωθούμε από τον καναπέ της παθητικής αποχαύνωσης και γκρίνιας και αναλάβουμε δράση, τότε θα νιώσουμε την ικανοποίηση του θερίσματος γιατί θα έχουμε φυτέψει τον σπόρο της ελπίδας. Δεν αμφισβήτησα ποτέ τις δυνατότητες του ανθρώπου να ξεπερνάει τα προβλήματά του, αμφισβητώ την έλλειψη της εσωτερικής κινητήριας δύναμης να δει πέρα από τα δικά του προβλήματα το σύνολο – εξάλλου στο σύνολο ζούμε! Αν καθαρίσω από τα σκουπίδια ένα μονοπάτι δάσους θα προσφέρω στο περιβάλλον και κατ’ επέκταση σε μένα που ζω μέσα σ ’αυτό... πήρα αφορμή ένα οικολογικό θέμα γιατί πρόσφατα επικοινώνησα με την οικολογική κίνηση της πόλης μου (Δράμα) για να συμμετέχω εθελοντικά σε εργασίες και οι άνθρωποι δέχτηκαν μετά χαράς. Ίσως δεν έχουν τους πόρους να επικοινωνήσουν τις δράσεις τους, αλλά το έργο τους είναι σπουδαίο για προστασία της άγριας φύσης, την ανακύκλωση, τον καθαρισμό μονοπατιών, την δενδροφύτευσα, την ενημέρωση πολιτών και ευαισθητοποίησή τους και έκτακτα θέματα της εβδομαδιαίας ατζέντας. Μιλάμε για μια ομάδα 30 ατόμων σε μια πόλη 40.0000 κατοίκων. Ελάχιστο ποσοστό συμμετοχής...
Πριν κατηγορήσουμε όλους για την κατάντια την οικονομική (δικαίως πολλές φορές) ας αναλογιστούμε την δική μας μέγιστη ευθύνη για την αδράνεια και την προσωπική κατάντια μη συλλογικής δράσης. Πότε πήγες τελευταία φορά στην βιβλιοθήκη του δήμου σου; Πότε έδωσες αίμα για τον συνάνθρωπό σου; Γιατί δεν πήρες ποτέ μαθήματα πρώτων βοηθειών από τον Ερυθρό Σταυρό της περιοχής σου; Πότε μπήκες στον κόπο να ψάξεις έναν κοντινό κάδο ανακύκλωσης; (ι αν δεν υπάρχει να απευθυνθείς στην οικολογική οργάνωση της περιοχής σου-να την ψάξεις πρώτα!) Πότε θα φυτέψεις κάτι για να θερίσεις;

Πηγή: http://www.protagon.gr/ - της Ιωάννας Γκιώνη